Προ χθές, δίπλα στὸν καλό μου φίλο Μιχάλη,  χαμογελοῦσα διαρκῶς εὐτυχισμένη!

Εἶχα νὰ τὸν δῶ δύο χρόνια.. Ὁ Μιχάλης ζεῖ μονίμως στὴν Νέα Ὑόρκη.
Δὲν μᾶς ἔφθανε ὁ χρόνος γιὰ νὰ καλύψουμε τόσες ἀπουσίες τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὴν ζωή τοῦ ἄλλου. Τὸν ἄφησα νὰ μιλᾷ, νὰ μιλᾷ… Κι ἐγὼ διαρκῶς χαμογελοῦσα. Εὐτυχισμένη!

Ὁ Μιχάλης κάποιαν στιγμὴ δὲν ἄντεξε. «Τί συμβαίνει;» ἐρώτησε. «Γιατί τόση χαρά; Τϊ ἐπέτυχες ἢ τί ἐκέρδισες;»

«Εἶμαι εὐτυχισμένη Μιχάλη. Εἶμαι πάρα πολὺ εὐτυχισμένη! Εἶμαι ἕνας πάρα πολὺ τυχερὸς ἄνθρωπος ποὺ ξέρει τὶ θέλει, ποὺ ξέρει τὸν δρόμο του καὶ ξέρει τὸ ἀποτέλεσμα! Εἶμαι πάρα πολὺ εὐτυχισμένη φίλε μου» ἀπήντησα….

«Πῶς γίνεται αὐτό; Ὁ τόπος καίγεται! Οἱ ἄνθρωποι πεινοῦν, ὑποφέρουν, διώκονται! Κι ἐσύ; Ἐσύ εἶναι εὐτυχισμένη; Μήπως ἔγινες ἀναίσθητη;» συνέχισε ὁ Μιχάλης, μᾶλλον ἀνήσυχος!!!

«Ὄχι, μόνον ἀναίσθητη δὲν εἶμαι! Ἀγγίζω τὰ πάντα, ζῶ τὰ πάντα, εἶμαι ἐδῶ, δίπλα σὲ ὅλους ὅσους τὸ χρειάζονται, ἀλλὰ ξέρω πὼς αὐτὸς ὁ ἀγώνας δὲν θὰ πάῃ χαμένος! Ξέρω πὼς αὐτὸς ὁ πόνος ποὺ βιώνουμε δὲν θὰ εἶναι ἄδικος. Ὄχι αὐτὴν τὴν φορὰ τοὐλάχιστον. Ξέρω πὼς αὐτὸ τὸ αἷμα ποὺ ῥέει δὲν θὰ τὸ ξεχάσουμε. Δὲν θὰ πάῃ ἀτίμητο!» ἀπήντησα.

Ὁ Μιχάλης ἐξαφνιάσιη, ἐχάρη μὰ κι …ἐτρόμαξε… Ἔτσι, μὲ τὴν σειρά… |
Δὲν ἤξερε τὶ νὰ πῇ ἢ πῶς νὰ παρακολουθήσῃ τὴν σκέψι μου. Ἁπλῶς ἄκουγε ἀπὸ ἔνα σημεῖον καὶ μετά!

Εἶμαι ἐδῶ, ζωντανή, γεμάτη δύναμι κι ἐνέργεια! Ξέρω πὼς πλέον τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ μὲ σταματήσῃ! Κανεῖς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία μου! Διότι εἶμαι μία ἀφυπνισμένη Ἑλληνὶ  ποὺ ξαναμπαίνει στὸν δρόμο του! Διότι ὅλοι οἱ Ἕλληνες ποὺ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸν τόπο μας εἶναι μαζύ μου! Δίπλα μου, γύρω μου, μέσα μου!

Μὴ μὲ νομίζετε τρελλή! Δὲν εἶμαι! Ἢ τοὐλάχιστον δὲν εἶμαι ἡ τρελλὴ ποὺ ἔχασε τὰ λογικά της καὶ πετᾶ ἀστοχίες.
Εἶμαι μία τρελλὴ ἄλλου εἴδους! Ἀπὸ ἐκεῖνους ποὺ ἄρχισαν καὶ ξεπηδοῦν παντοῦ γύρω μας! Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὄντα ποὺ πιστεύουν στὸ παράλογον! Στὸ ἀνέφικτον!
Εἶμαι τόσο βαθειὰ ἐρωτευμένη μὲ τὴν ἔννοιαν Ἑλλάς, ποὺ ἔχω ξεκινήσει πρὸ πολλοῦ νὰ δημιουργήσω τὸ ἀνέφικτον! Καὶ θὰ τὸ δημιουργήσω! Δὲν ἔχω ἄλλον δρόμο!

Μαζύ μου δεκάδες τρελλοί! Ἀμέτρητοι! Ἐκεῖ ἔξω! Δίπλα μου!  Ὁ καθεῖς μὲ τὴν δική του τρέλλα ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδιαν πίστι! Θὰ νικήσουμε! Δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο!

Ὅλες οἱ γέφυρες, μία μία κόβονται! Πέφτουν! Ἀνατινάσσονται!
Ὁ κόσμος τὰ ἔχει χαμένα! Τόσα πολλὰ κτυπήματα, μέσα σὲ τόσο μικρὸ χρονικὸ διάστημα, εἶναι πάρα πολλὰ γιὰ νὰ τὰ ἀντέξῃ!
Ἡ σκέψις τῶν περισσοτέρων ἔχει θολώσει!
Τὸ βλέμμα ὑγρό!
Οἱ χειρότεροί τους φόβοι ἔχουν ἔλθει κι ἔχουν στηθεῖ ἀπέναντι! Περιμένουν νὰ τοὺς κατασπαράξουν!
Τὸ πηγάδι ποὺ πέσαμε δὲν ἔχει πᾶτο! Πέφτουμε, κατρακυλᾶμε, πεθαίνουμε καὶ πᾶτος δὲν φαίνεται!

Κι ὅμως… Κι ὅμως… Δὲν εἶναι ἔτσι!
Πρέπει νὰ συμβοῦν ὅσα συμβαίνουν!
Πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ κάθε στάδιο!
Πρέπει νὰ ζήσουμε μέσα στὰ ἀνύπαρκτα, μὲ παξιμάδι καὶ κρεμμύδι, μὲ νεκροὺς ἀπὸ πείνα κι ἀπὸ κρύο, μὲ τὰ σπίτια μας στὰ χέρια τῶν τοκογλύφων, μὲ τὴν κρίσι μας θολή, μὲ τὰ θέλω μας ἐξηφανισμένα, μὲ τὴν ἐλευθερία μας ποδοπατημένη… Ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ! 

Δὲν εἶμαι τρελλή! Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα, μέσα μας καὶ γύρω μας! Πρέπει νὰ γίνουμε Φοίνικες, νὰ καοῦμε, νὰ χαθοῦμε πρὸ κειμένου νὰ ξανὰ ἀνά-γεννηθοῦμε! 

Ἴσως νὰ σᾶς φαίνονται ὅλα αὐτὰ παράλογα. Ἴσως πάλι νὰ τρομάζουν κάποιους. Ἴσως καὶ κάποιοι ἄλλοι νὰ θέλουν αὐτὴν τὴν στιγμὴ νὰ μὲ ἐξαφανίσουν! 

Ἀλλά, γιὰ σκεφθεῖτε λίγο…

Ἀκόμη τὰ λαμόγια εἶναι ἐκεῖ… Κρατοῦν θέσεις, ἰσχύ, ἐξουσίες….. Ἀλλάζουν ὀνόματα, φορεσιές, τρόπο ἐκφορᾶς τοῦ λόγου…
Ἀκόμη κάποιοι συμπολίτες μας ἀσχολοῦνται μαζύ τους.. Τοὺς ἀκοῦν. Τοὺς ψηφίζουν.. Τοὺς στηρίζουν. 
Ἀκόμη ἐμφανίζονται «σωτῆρες» γιὰ νὰ μᾶς «σώσουν»… Νὰ γίνουν αὐτοὶ τὰ ἀνταλλακτικὰ τῶν προηγουμένων.. Νὰ μᾶς …ξυπνήσουν!!!! Ἐμᾶς τοὺς κοιμισμένους!

Γιά πόσο ἀκόμη λοιπόν θά πονᾶμε; Γιά πόσο ἀκόμη λοιπόν θά μποροῦμε νά ἀντέχουμε; Πόσο ἀκόμη θά μᾶς ἁρπάξουν;

Τίποτα δὲν ἐχάθη! Ὅλα εἶναι ἐδῶ κι ἂς τολμήσουν νὰ ἔλθουν γιὰ νὰ τὰ πάρουν! Νὰ τὸ πιστεύουμε αὐτό!
Ἁπλῶς, ὅποιος ὁλίγιστος κάτσει σὲ καρέκλα, τότε ναί, θὰ συνεχίσῃ νὰ ἐκχωρῇ ὅσα τοῦ ζητοῦν! 
Θὰ παύσουν νὰ ὑπάρχουν ὁλίγιστοι, ὅταν ἀπογυμνωθοῦν ὅλοι! Καὶ οἱ κρυφοὶ καὶ οἱ φανεροί!
Θὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας ὅταν θὰ ἔχουμε ἐμεῖς ἀναγεννηθεῖ! Κάτι ποὺ ἤδη ἐξεκίνησε καὶ συμβαίνῃ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερα τμήματα τοῦ πληθυσμοῦ!

Εἶμαι εὐτυχισμένη λοιπόν! Εἶμαι τυχερὸς ἄνθρωπος! 
Ζῶ ἱστορικὲς στιγμές! Ζῶ μέσα στὴν ἱστορία ὡς κομμάτι της! Φτιάχνω ἱσορία!

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ πείνα, ὁ πόνος καὶ τὸ κρύο! 
Εἶμαι ἔτσι φτιαγμένη ποὺ μπορῶ νὰ τὸ ἀντέξω! 
Μὲ ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐλευθερία μου! Ἡ ἐλευθερία τοῦ τόπου! Τῶν παιδιῶν μας! Νὰ εὕρουν Πατρίδα κι ὄχι ῥημάδια κι ἐρείπια!

Πρέπει… Σφίγγουμε τὰ δόντια καὶ συνεχίζουμε! Πονᾶ, ἀλλὰ ἀντέχουμε! Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἴπαμε, αὐτὴ εἶναι ἡ Φύσις μας, λίγοι ἐμεῖς, πάντα λίγοι, ἀλλὰ καλοί! Οἱ καλλίτεροι! 
Δὲν μᾶς ἐτρόμαξαν ἐχθροὶ κι ἐχθροί;
Τώρα θά φοβηθοῦμε; Τώρα πού μπήκαμε στόν μονόδρομο;

Φιλονόη.

Υ.Γ. Πονάει ἀδέλφια… Πονάει! Ἀλλὰ εἴχαμε χαθεῖ καὶ τώρα ξαναβρεθήκαμε! Πονάει πολύ! Ἀλλὰ καὶ ἡ γέννα πονάει! Κι ὅμως φέρνει τὴν ζωή!

 φωτογραφία