Ἡ μνημονιακὴ κατάστασις ποὺ ἐπικρατεῖ (ὄχι φυσικὰ γιὰ πρώτη φορά) στὴν χώρα, εἶναι τόσο ἀσφυκτική, ποὺ τὸ μένος τῶν πολιτῶν κορυφώνεται, κατὰ τῶν κρατούντων. Ἕνα μένος ὅμως ποὺ κακῶς κορυφώνεται, ἐφ΄ ὅσον ἡ ἐνέργειά μας θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναλώνεται σὲ ἄλλους τομεῖς, πιὸ ἐποικοδομητικούς, ὅπως αὐτὸν τῆς ἐπαναδομήσεως τῶν κοινωνιῶν μας. Διότι οἱ κοινωνίες, ποὺ ἐμπεριέχουν σαφεῖς βάσεις ἐπικοινωνίας, εἶναι αὐτὲς ποὺ δομοῦν πολιτικὰ συστήμα καὶ δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τοὺς …ἀντιπροσώπους κάθε κόμματος ἢ κάθε τοκογλυφικοῦ μηχανισμοῦ.

Αὐτὰ ἔχουν παύσῃ πρὸ πολλοῦ νὰ εἶναι θεωρητικὰ καί, δειλὰ δειλά, ἐμφανίζονται πλέον στὴν πραγματικότητά μας. Σποραδικῶς, ἂν καὶ σὲ μικρὲς ἀκόμη ἐκτάσεις, συμβαίνουν καὶ σηματοδοτοῦν μίαν ὁριστικὴ ἀναγέννησιν τοῦ πραγματικοῦ πολίτου. Ἑνὸς πολίτου ποὺ θὰ «τριφθῇ» γιὰ νὰ δομήσῃ τὸ βέλτιστον γιὰ τὴν κοινωνία του καί, κατ’  ἐπέκτασιν, γιὰ τὴν πατρίδα του.

Ὅσο κι ἐὰν κάτι τέτοιο, στὰ μάτια τῶν πολλῶν, φαντάζει μακρυνό, δὲν εἶναι. Καὶ δὲν εἶναι διότι ἀκόμη τὰ γεγονότα «βαίνουν ὁμαλῶς», κάτι, ποὺ ἀπὸ βίαιες ἀνατροπές, θὰ ἀνακοπῇ διὰ παντός, ἀναδεικνύοντας μίαν νέα πραγματικότητα, φυσική, ἀναγκαία καὶ οὐσιαστικῶς μοναδική μας διέξοδο. 

Ἔχει ἐπέλθῃ ἤδη. 

Ὁ πολιτικὸς εἶναι ἕνα πρόσωπο ἀπαραίτητον μόνον γιὰ κοινωνίες ποὺ καθίστανται ἀνίκανες νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ συμπράξουν στὴν πολιτικὴ ζωὴ ἑνὸς τόπου. Ἕνα πολιτικὸ ὄν, δῆλα δὴ ἕνας ἐλεύθερος ἄνθρωπος μὲ πολιτικὴ σκέψι, δὲν χρειάζεται ἐκπροσώπους γιὰ νὰ ἀρθώσῃ πολιτικὸ λόγο. Ἡ ζωή του, ἡ σκέψις του, ἡ κοινωνία του εἶναι πολιτικοποιημένα ἐκ τῶν πραγμάτων. Συμμετέχει καὶ συναποφασίζει. Σὲ κάποιες περιπτώσεις, κάποιους τοὺς  ἀπομονώνει, διότι οἱ κοινωνίες τῶν ἐλευθέρων πολιτῶν, ἀπομονώνουν φυσικότατα, τὸν ἠλίθιο καὶ τὸν ἰδιώτη. 

Τί σημαίνει ὅμως ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν; Ἠ κοινωνία τῶν πολιτῶν ἔχει ξεκαθαρίσῃ μέσα στὴν σκέψι της, τὴν ἔννοια τοῦ ἀρίστου. Δὲν ἀρκεῖται σὲ ἡμίμετρα καὶ σὲ ὁλιγίστους. Ἀπαιτεῖ καὶ ἀπολαμβάνει μόνον τὸν ἄριστο, αὐτὸν δῆλα δή ποὺ διαθέτει ἦθος, σύνεσι καὶ παραμένει δίκαιος. Ἀποβάλλει, ὡς κάτι περιττόν, ὅσα κι ὅσους ὑποσκάπτουν τὴν ἁρμονία. Ὅλα κι ὅλους ποὺ ἀκυρώνουν τὸ δίκαιον. 

Μία κοινωνία ἐλευθέρων πολιτῶν φυσικότατα διαθέτει συνείδησι, κρίσι καὶ παραμένει συμμετέχουσα, δίχως ὅμως νὰ ἀκυρώνῃ ἢ νὰ ὑποσκάπτῃ τὸ ἔργο τῶν ἀρίστων. Ἀντιθέτως, ἐπιζητᾶ καὶ καλλιεργεῖ τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ «παράγουν» διαρκῶς ἀρίστους, ἱκανοὺς νὰ ἐναλλάσσονται στὴν ἀρχή, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτεῖται. 

Μία κοινωνία ἐλευθέρων πολιτῶν μεριμνᾶ γιὰ τὴν παιδεία της. Φροντίζει νὰ εἶναι τέτοια ὡςτε νὰ παραμένουν ἐλεύθεροι οἱ ἐλεύθεροι καὶ νὰ μεγαλώνουν τοὺς βαθμοὺς τῆς ἐλευθερίας τους. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μέσα ἀπὸ μίαν τέτοιαν κοινωνία θὰ προάγονται οἱ ἐπιστῆμες, οἱ τέχνες, ὁ φυσικὸς τρόπος ζῇν, τὸ ὠραῖον καὶ γενικότερα ἡ ἁρμονία καὶ τὸ δίκαιον. 

Ποιός ἀνόητος λοιπόν σέ μίαν τέτοιαν κοινωνία θὰ ἀποζητήσῃ ἐκπροσώπησι; Ποιός θά εἶναι τόσο ἠλίθιος ὡςτέ νά ἐπιθυμήσῃ κάτι πού θὰ τοῦ καταστρέψῃ τὴν ζωή καὶ θά τήν ξανακάνῃ βίο; Ποιός ἄσκεφτος θὰ διαλύσῃ μίαν ἀρίστη κοινωνία γιά νά ἐπαναφέρῃ τά σκουπίδια; 

Οὐδείς φυσικά!

Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία ἐργάζονται ὅλοι (παράγουν ἔργα) μὲ στόχο τὴν διατήρησι καὶ αὔξησι τῆς εὐημερίας. Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία μεταμορφώνονται ὅλοι σὲ φύλακες καὶ προστάτες τοῦ ὠραίου. Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία τὰ σκουπίδια εἶναι περιττά. 

Σήμερα οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν δὲν ἔχουν ἀκόμη τὴν ἱκανότητα νὰ δοῦν τὸ «μετά». Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν τόσο ἀρνητική μας ἐκπαίδευσι, στὴ ἀπομάκρυνσίν μας ἀπὸ τὶς ἀλήθειες καὶ στὴν καταπίεσι τῶν πραγματικῶν μας ἀναγκῶν.  Ὅμως, μέσα μας, γύρω μας, κάτι ἀλλάζει. Κάποια διαίσθησις ἴσως, κάποια βαθυτέρα γνῶσις, κάποια ἁπλῆ ἐπιθυμία, μᾶς κάνει νὰ μὴν παραμένουμε ἀπελπισμένοι. 

Ὅλα γύρω μας καταῤῥέουν. Ἡ οἰκονομία εἶναι τὸ τελευταῖο ποὺ πέφτει καὶ συμπαρασύρει ὅλα τὰ ἄλλα στὴν κατρακύλα της. Ὅμως ἡ οἰκονομία, παρὰ τοῦ ὅ,τι περιλαμβάνει δεκάδες ἄλλα τμήματα ἐντός της, παραμένει μόνον τὸ κερασάκι τῆς τούρτας. 

Ἡ ἐκποίησις τῶν ἀξιῶν, τῶν ὁραμάτων, τῶν ὀνείρων μας, τοῦ  ἤθους μας, τῶν «θέλω»  μας, τοῦ μέλλοντός μας, εἶναι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουν προηγηθῇ. Πρῶτα πουληθήκαμε ἐμεῖς καὶ μετὰ ἡ Πατρίς μας. Πρῶτα πουλήθηκαν οἱ ἀξίες μας καὶ μετὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας. Πρῶτα πουλήθηκαν τὰ ὄνειρά μας καὶ μετὰ οἱ «ἐκπρόσωποι» μας στὴν πολιτικὴ σκηνή. 

Αὐτὰ ὅμως ἔως ἐδῶ! Ἡ παράστασις τελείωσε. Πάπαλα! Τέλος!!! 

Σὲ λίγο θὰ πέσῃ καὶ ἡ αὐλαία. Σὲ πολὺ λίγο. Καὶ μαζύ της θὰ πέσῃ κάθε τὶ σάπιο ποὺ συντηρούσαμε εἶτε μὲ τὴν ἀνοχή μας, εἶτε μὲ τὴν συνενοχή μας, εἶτε μὲ τὴν ἀδιαφορία μας. Οἱ πολιτικοί, κύριος ἐκφραστὴς αὐτῆς τῆς σαπίλας, ἔχουν ἤδη τελειώσῃ μέσα μας καὶ συνεπῶς ὁπουδήποτε. Τὸ ξέρουν. 

Δὲν ἔχει καμμία σημασία ἐὰν θὰ δοῦμε κρεμάλες ἢ θὰ τοὺς δοῦμε ὡς ὀδοκαθαριστές. (Τὸ δεύτερον θὰ προτιμοῦσα φυσικά!) Σημασία ἔχει πὼς πέθανε ἤδη κάθε τι ποὺ μᾶς κρατοῦσε στιβαγμένους πνευματικά, ἠθικὰ καὶ κοινωνικά! Τό ἀντιλαμβανόμεθα ἤδη. Καὶ σὲ λίγο θὰ τὸ ζήσουμε ἐπίσης σὰν πραγματικότητα. 

Ὁ θάνατος τῶν πολιτικῶν ἔχει ἤδη συμβῇ. Ὅπως κι ὀ θάνατος ὅλου αὐτοῦ τοῦ καταῤῥημαγμένου οἰκοδομήματος. Ὅπως κι ὁ θάνατος τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ αἰσθανόμεθα μικροί, μικρότατοι, ἀνύπαρκτοι. 

Ἡ ἐπομένη ἡμέρα φθάνει. Θὰ προσπαθήσουν νὰ μᾶς τὴν ἀκυρώσουν. Θὰ τὸ κάνουν μέ λύσσα. Ἀλλὰ ἐμεῖς πλέον ξέρουμε πὼς δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε ἐὰν δὲν ζήσουμε μόνον ἐλεύθεροι. Κάθε τι λιγότερο δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον.

Ὁ θάνατος τῶν πολιτικῶν.

Ἡ εἰκόνα τοῦ τσολιᾶ δὲν ἀπέχει καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ἐπίσης ἀπέχει ἀπολύτως ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Ὁ τσολιὰ δηλώνει τὸ παραδοσιακό, ἀπὸ τὸ ὁποῖον, ὡς …γνήσιοι Εὐρωπαῖοι, ἀπομακρυνθήκαμε. Δηλώνει κατ’ οὐσίαν αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ ξαναγίνουμε.
Ὁ τσολιὰ ὅμως παραλλήλως δηλώνει τὸν «ἀγράμματο», τὸν «ἀπαίδευτο», τὸν «ψηφοφόρο». Τελικῶς σημαίνει τὸν «εὔκολα διαχειρήσιμο». Κάτι τέτοιο ναὶ μὲν ἰσχύει ἀκόμη, στὴν πλειοψηφία τῶν συμπατριωτῶν μας, ἐφ΄ ὅσον ἀκόμη πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ πέφτουν στὶς παγίδες τῆς προπαγάνδας, παραμένοντας διαχειριζόμενοι, μά, ἐπὶ πλέον ὅλο καὶ περισσότεροι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ὑποπίπτουν στὶς παγίδες τῶν ἐπαγγελματιῶν λαοπλάνων. Κατ’ ἐπέκτασιν ναὶ μὲν ὁ τσολιὰ δηλώνει κάτι ποὺ ἤμασταν καὶ πρέπει νὰ ξαναγίνουμε, ἀλλὰ παραλλήλως δηλώνει πὼς τώρα πιὰ μάθαμε καὶ δὲν ξαναπιασθοῦμε  «κῶτσοι» τῶν κάθε λογῆς ἀλητηρίων.

Κυττᾶμε λοιπὸν προσεκτικὰ γύρω μας.
Κυττᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας στὰ μάτια, ἀλλὰ καὶ ὅλους αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους πλέον οὐσιαστικῶς ἐπικοινωνοῦμε.
Κυττᾶμε καὶ τὸ αὔριο, μὲ ἄλλην ἀντίληψιν, πιὸ θαῤῥαλέα καὶ πιὸ ἀποφασιστική.
Καί…
…ξεκινᾶμε. Τὸ δικαίωμα τοῦ πραγματικὰ ἐλευθέρου πολίτου μᾶς ἀνήκει δικαιωματικῶς καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἐπαναφέρουμε στὴν πραγματικότητά μας. Κι ἐὰν ἀκόμη, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους, κάποιοι ἐπιμένουν στὴν σημερινή τους κατάντια, δὲν ἀξίζει νὰ θεωρεῖται πρόβλημα φυσικά, ἐφ΄ ὅσον ὅλο καὶ πλησιάζουν ἐκεῖνες οἱ συνθῆκες, ποὺ ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ θὰ προσδιορίσῃ, ἀπολύτως ξεκάθαρα, τὸ ποιοὶ θὰ εἶναι καὶ ποιοὶ δὲν θὰ εἶναι Ἐλεύθεροι.

Φιλονόη