Θυσιασμένα σφάγια κι ἐμεῖς στόν ἰμπεριαλισμό;

Μία μὴ συνειδητή, γιὰ ὅλους μας, παράμετρος, ποὺ ἀφορᾶ στὰ ἐπὶ μέρους στοιχεία ἑνὸς πολέμου εἶναι τὸ κριτήριόν μας, βάσει τοῦ ὁποίου συμμετέχουμε ἢ ὄχι σὲ αὐτόν. Ὁ πόλεμος ἀπὸ μόνος του εἶναι καταστροφικὸς γιὰ ὅλους τοὺς ἐμπλεκομένους σὲ αὐτόν, μὰ κυρίως γιὰ ὅσους ὡς ἀθῷα σφάγια θυσιάζονται, ἀγνοώντας τὰ αἴτια καὶ τοὺς σκοπούς τῆς θυσίας τους.
Ἀκόμη κι ἐὰν κάποιοι ἐπιβιώσουν τῶν (συνήθως) ἀσκόπων θυσιῶν, ὅσο κι ἐὰν ἀναζητοῦν τὰ αἴτια καὶ τὶς διαδρομὲς τοῦ χρήματος, πάντα ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν πλήρως τὸ γιατὶ αὐτοὶ μετετράπησαν σὲ τόσο καλὴ τροφὴ γιὰ τὶς παγκόσμιες κρεατομηχανές.

Τώρα, ποὺ κοντοζυγώνει στὴν γειτονιά μας ὁ πόλεμος, γνωρίζουμε ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ αἴτιά του καὶ ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς παραμέτρους ποὺ τὸν προγραμματίζουν, μά, κυρίως, γνωρίζουμε πὼς ἐὰν θὰ λάβουμε μέρος σὲ αὐτόν, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ παίξουμε κι ἐμεῖς τὸν ῥόλο ποὺ ἄλλοι ἔχουν σχεδιάση γιὰ ἐμᾶς. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ παράμετρος πρέπει νὰ μᾶς κάνῃ ἰδιαιτέρως προσεκτικοὺς καὶ στὶς ἀποφάσεις μας, ἀλλὰ καὶ στὶς συμπεριφορές μας, μὰ κυρίως στὸ ἐὰν καὶ πῶς θὰ συμμετάσχουμε σὲ αὐτόν.

Διακρίνουμε φυσικά, ἐφ΄ὅσον συζητᾶμε γιὰ πόλεμο, ἀκροθιγῶς κάποιες ἀπὸ τὶς διαδρομὲς τοῦ χρήματος…
Κατανοοῦμε τὸ γιατὶ μᾶς ἐμπλέκουν, σὲ ἕναν βαθμό…
Ἀντιλαμβανόμεθα στὸ περίπου τὰ αἴτια γιὰ τὸν πρόσφατο ἐθνικιστικὸ παροξυσμὸ τῶν μέσων μαζικῆς ἐξαπατήσεως…
…ἀλλὰ ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὸ πλῆρες σκηνικὸ ποὺ ἔχουν ἑτοιμάση γιὰ ἐμᾶς ἄλλοι.

Γνωρίζουμε λοιπόν ἐμεῖς τό γιατί ὁδηγούμεθα σέ ἕναν πόλεμο καί σέ ποιόν βαθμό;
Γνωρίζουμε τό γιατί θά λάβουμε ἤ ὄχι μέρος σέ αὐτόν;
Γνωρίζουμε τό τί θά μποροῦσαμε νά κερδίσουμε ἤ νά χάσουμε ἀπό αὐτόν, ἐφ΄ ὅσον δέν διαφαίνεται ἡ πιθανότης ἀποφυγῆς του;

Τὰ θύματα ἑνὸς πολέμου εἶναι πάντα ἀμέτρητα, ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές. Τὰ ἀθῷα θύματα, ποὺ ἀγνοοῦν τὰ αἴτια τῆς θυσίας τους.
Αὐτά, γιὰ ἀρχή, πρέπει νὰ τὰ συνειδητοποιήσουμε βαθύτατα.

Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τὶς προπαγανδιστικὲς κοτσάνες τῆς ἐγχωρίου καὶ  παγκοσμίου ἀριστερᾶς, περὶ κακῶν ἰμπεριαλιστικῶν πολέμων (καὶ  φυσικὰ καλῶν κομμουνιστικῶν πολέμων), ἡ ἔννοια τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ δὲν εἶναι καὶ τόσο σαφής, εἰδικῶς σὲ ὅ,τι ἐμεῖς οἱ πολλοὶ ἀντιλαμβανόμεθα.
Ὁ ἰμπεριαλισμὸς (βλέπε καὶ κατὰ σύγχυσιν ξεχειλωμένος καπιταλισμός) δὲν ὑφίσταται στὴν πραγματικότητα. Παραμένει μία ἀκόμη σκοπίμως διαδεδομένη πλάνη τῆς διεθνιστικῆς ἀριστερᾶς, ποὺ ἀποκοιμίζει τὶς ἐλεγχόμενες ἀπὸ αὐτὴν μάζες. Στὴν πραγματικότητα πάντα συζητᾶμε γιὰ τὸν ἴδιον τοκογλυφικὸ καὶ σαπροφυτικὸ ἐγκέφαλο πού, μὲ μέσον τὸ χρῆμα, ἀνακινεῖ κατὰ καιροὺς «τράπουλες» γενοκτονώντας λαούς.
Ἐπισήμως μᾶς δείχνουν τὴν κακιὰ Ἀμερικὴ ἢ τὴν χειροτέρα Ἀγγλία ἢ τὴν μισάνθρωπο Τουρκία, ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ ποιὸς δίδει ἐντολὲς σὲ ὅλους αὐτούς, γιὰ νὰ ἔχῃ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον αὐτὸς ζαριὲς νὰ …παίζῃ μὲ τοὺς λαούς, πρὸ κειμένου νὰ μὴ …βαριέται!!!

Στὴν δική μας ὅμως περίπτωσιν ὑπεισέρχονται καὶ μερικοὶ ἀκόμη παράγοντες, ποὺ συνήθως δὲν τοὺς συνυπολογίζουμε.
Γιὰ παράδειγμα καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὸ πότε ἀκριβῶς, σὰν λαός, ὑποδουλωθήκαμε γιὰ πρώτη φορὰ ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως.
Νὰ θυμηθοῦμε ἐπίσης πὼς γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες, ἀλλάζοντας μόνον τὸ ὄνομα τοῦ δυνάστου μας, ξεχάσαμε καὶ τὸ χρέος μας καὶ τὴν ἀνάγκη μας γιὰ Ἐλευθερία, μὰ κυρίως τὴν πραγματική της ἔννοια.
Νὰ θυμηθοῦμε πὼς ἠ Ἐπανάστασις οὐδέποτε ᾡλοκληρώθη καὶ πὼς ἕνας πόλεμος τώρα, μὲ ὁποιονδήποτε, θὰ μᾶς ὁδηγήση, ἐκ τῶν πράγμάτων σὲ μίαν ἄλλην θέσιν διαπραγματεύσεως τῆς ἀπολύτου μας Ἐλευθερίας.

Ναί, ἕνας πόλεμος σημαίνει αἷμα, ἀθῴων αἷμα, ποὺ ῥέει ἄφθονο.
Ναί, ἐκ πρώτης ὄψεως θᾶ φαίνεται πὼς κάποιος νέος ἀγωγὸς πετρελαίου θὰ προγραμματίζεται/ἀπό-προγραμματίζεται καὶ τὰ «συμφέροντα» θὰ ἀλληλοσυγκρούονται μεταξύ τους, στὶς δικές μας πλάτες.
Ναί, πάλι ἐκ πρώτης ὄψεως, θὰ φαίνεται ἐπίσης πὼς τὸ ΝΑΤΟ ἢ ὁ Ῥῶσσος θὰ προωθοῦν τὶς δυνάμεις τους στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, γιὰ νὰ «παίξουν» τὰ δικά τους παιχνίδια.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως θὰ εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτὰ μόνον ὁ παίκτης, τὰ ζάρια του καὶ ἡ ξεβαρεμάρα του, δίπλα στὸν ἀποπληθυσμό μας καὶ στὴν προαιώνιο ἀνάγκη του γιὰ ἔλεγχο.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔρχονται χωροῦν πολλὲς ἀναγνώσεις, δεύτερες καὶ  τρίτες.
Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς ποὺ φαίνεται νὰ παίζῃ ζαριές, γνωρίζει πὼς ὅσες ζαριὲς κι ἐὰν πέσουν, ὅσους κι ἐὰν ἀφανίσῃ, ὅσες νίκες κι ἐὰν σημειώσουν οἱ μισθοφόροι του, αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ πολεμᾶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ νικήσῃ. Κι αὐτὸ ποὺ πολεμᾶ εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Μίαν ἀλήθεια ποὺ αἰῶνες τώρα διαστρεβλώνει γιὰ νὰ μὴ βλέπουμε τὴν γύμνια του.

Στὴν πραγματικότητα σήμερα, κάθε ἀνθρώπινο ὄν, σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου, πολεμᾶ ὑποσυνειδήτως τὸν ἴδιον ἐχθρό.
Στὴν πραγματικότητα μὲ αἷμα ἔχασε ἡ Ἀνθρωπότης τὴν Ἐλευθερία της καὶ μὲ αἷμα θὰ τὴν ξανακερδίση.
Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουμε ἐπιλογή.

Στὴν πραγματικότητα θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ μποῦμε σὲ ἕναν πόλεμο, ἐὰν θέλετε ἰμπεριαλιστικό, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ ἐφ΄ ὅσον ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε, ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε μὲ σθένος κι ἀποφασιστικότητα.

Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχουν διλήμματα.
Στὴν πραγματικότητα τὰ ἐν λόγῳ διλήμματα, τὰ ἀπολύτως κατασκευασμένα, δὲν εἶναι καὶ τόσο …διλήμματα, ἐφ΄ ὅσον δὲν εἴμαστε ἐπιθετικὴ χώρα, δὲν ἐπιθυμοῦμε, στὴν πλειοψηφία μας, σὰν λαός, τὴν ὑποταγὴ ἄλλων λαῶν εἴτε σὲ ἐμᾶς εἴτε γενικῶς, ἀλλὰ καί, δυστυχῶς μας, δὲν θυμόμαστε πῶς εἶναι νὰ προασπίζουμε καὶ νὰ διεκδικοῦμε τὰ αὐτονόητα.
Καλὰ καλὰ δὲν θυμόμαστε τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι μέσα σὲ μίαν πολεμικὴ θύελλα.
Ὅμως ὅταν δέχεσαι, ὡς χώρα, ἐπίθεσιν ἀπὸ ἐξωτερικὸ ἐχθρὸ χρέος ὅλων τῶν πολιτῶν εἶναι νὰ τὴν ὑπερασπισθοῦν. Ἐπὶ αὐτοῦ δὲν ὑπάρχουν διλήμματα καὶ ἐπὶ αὐτοῦ δὲν συζητᾶμε.

Τὸ ἐὰν (καί) ὁ ἐν λόγῳ πόλεμος εἶναι προσχεδιασμένος (ποὺ εἶναι) καὶ ἐὰν ἐξυπηρετῇ (ποὺ ἐξυπηρετεῖ) τὰ ἰμπεριαλιστικὰ συμφέροντα κάποιων ἐπὶ τοῦ παρόντος εἶναι δευτερεῦον, ἐφ΄ ὅσον εἴτε ἀποφασίσουμε νὰ πολεμήσουμε εἴτε ὄχι, ὁ πόλεμος ἔρχεται. Τὸ νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὶς ζωές μας καὶ γιὰ τὶς ζωὲς τῶν συμπολιτῶν μας καὶ τῶν παιδιῶν μας δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀπασχολῇ.
Συζητᾶμε γιὰ νὰ συζητᾶμε.

Ὁπωσδήποτε εἶναι (καὶ θὰ γίνουν περισσότεροι) ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ λάβουν μέρος σὲ τέτοιους πολέμους, σὲ ὅλον τὸν πλανήτη, ἐξυπηρετώντας ἐν ἀγνοίᾳ τους εὐρυτέρους, φαινομενικῶς οἰκονομικοὺς κυρίως, σκοπούς. Ἔτσι ἦταν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν κι ἔτσι ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται, μὲ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς περιτύλιγμα, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὸ κάθε πολεμικὸ σκηνικό.

Φυσικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὰ ἀληθῆ αἴτια ἑνὸς πολέμου. Αὐτοὶ μάλιστα, οἱ τελευταῖοι, ἐδῶ στὴν χώρα μας, εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ περισσότερο συνειδητὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀδαεῖς, θὰ ἐπιλέξουν τὴν συμμετοχή τους στὶς μάχες, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδαεῖς, νὰ καταντήσουν μόνοι τους κι ἀβοήθητοι χωρὶς λόγο σφάγια.

Δυστυχῶς ἔχει πράγματι τὸ μυαλό μας γίνη σοῦπα μὲ τὶς τόσες κοτσάνες ποὺ ἐκτοξεύονται γύρω μας καθημερινῶς. Εἶναι ἀδιανόητον σήμερα νὰ κατανοήσουμε, συνολικῶς ὡς κοινωνία, τὰ αὐτονόητα, διότι εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἐμβαθύνουμε καὶ νὰ διαχωρίσουμε τὰ ἀναγκαία ἀπὸ τὰ φαινομενικῶς ἀναγκαία. Εἶναι ἄλλως τε τόσος ὁ θόρυβος καὶ τόση ἡ σαχλαμάρα καὶ τόσοι πολλοὶ οἱ πράκτορες, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως μᾶλλον ἀπίθανον φαίνεται τὸ νὰ μπορέσουμε νὰ ὁμονοήσουμε ἐπὶ τέλους καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἅπαντες γιὰ τὸν ἴδιον σκοπό.
Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο τὰ θύματα θὰ πολλαπλασιασθοῦν, ἐφ΄ ὅσον ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄγνοια κινδύνου, ἐπιλέγουν καὶ τὴν ἄρνησιν κινδύνου.
Κι αὐτὰ τὰ θύματα θὰ αὐξάνονται διαρκῶς, ὅσο θὰ ἐπιλέγουν τὴν ἄρνησιν τοῦ συνόλου στὸ δικαίωμα τῆς Ἐλευθερίας.

Πάντως ἕνα εἶναι πλέον πασιφανές… Μετά, ὅταν θὰ λήξουν ὅλα, ἀνεξαρτήτως τοῦ τιμήματός μας, θὰ μποροῦμε νὰ «παίξουμε» ὑπὸ διαφορετικοὺς ὅρους στὰ παγκόσμια παιχνίδια. Κι αὐτὸ εἶναι σοβαρότατον ἐνδεχόμενον κι ὄχι τρελλὸ ὄνειρο.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply