Δὲν ξέρω πόσον πόνο μπορεῖ νὰ ἀνθέξῃ ὁ ἄνθρωπος. Οὔτε γνωρίζω τὶς ἀντοχές του καὶ τὰ σημεία ποὺ ἀπαιτεῖται, γιὰ τὸν κάθε ἕναν ξεχωριστά, νὰ πάρῃ ἀνάσες καὶ νὰ ἀνασάνῇ κάπως, γιὰ νὰ ἀναλάβῃ νέα κουράγια.
Αὐτὸ ποὺ ξέρω εἶναι πὼς ἀπὸ τὶς συμφορὲς δὲν ξεφεύγεις κλαίγοντας καὶ θρηνώντας, ἀλλὰ πατώντας, ἔστᾦ καὶ ἀσταθῶς κι ὅπως κι ὅπως, στὰ πόδια σου. Κι αὐτὴ ἡ ἄποψίς μου δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ θεωρίες καὶ ἄλλες ὑποθετικὲς καταστάσεις, ἀλλὰ μὲ πράξεις, βιώματα καὶ προσωπικὲς ἀπώλειες.

Ἀκόμη τὰ χαλάσματα καπνίζουν…
Ἀκόμη δὲν ἔχουν καταγραφῆ νεκροί…
Ἀκόμη δὲν γνωρίζουμε τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς…
…ὅμως ἂς σταθοῦμε μίαν στιγμή, μίαν μόνον, γιὰ νὰ ἀντικρύσουμε τὰ γεγονότα ἐξ ἀποστάσεως γιὰ νὰ διακρίνουμε πὼς ἐὰν δὲν σηκωθοῦμε ταχύτατα, θὰ μᾶς καταπιῆ ἡ νέα λαίλαψ τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ἡττοπαθείας, τῆς παραπληροφορήσεως, τοῦ φόβου, τοῦ  ἐφησυχασμοῦ καὶ καταληκτικῶς τῆς ἐξαρτήσεως. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ἔλαβε ἤδη χώρα ἡ προσπάθεια ἐξαγορᾶς τῶν πληγέντων, πρὸ κειμένου νὰ τὸ βουλώσουν τὸ ταχύτερον δυνατόν.

Σειρὰ ἔχει τώρα ἡ τιμωρία τῶν ἐνόχων, συνειδητοποιημένων ἢ μή.
«Γλείφουμε» λοιπόν, ὅπως ὅπως, τὶς πληγές μας καὶ ἑστιάζουμε στὴν παραδειγματική τους τιμωρία.
Ὄχι λόγια. Πράξεις. Τὸ λιθαράκι μας γιὰ νὰ συνδράμουμε ξέρουμε ποιὸ εἶναι.
Δουλειά, προσήλωσις καὶ ἀποφασιστικότης.

Λίγο ἀκόμη θὰ παιδευθοῦμε, μὰ θὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα κάθε ἐπιπέδου.

Φιλονόη

εἰκόνα.