Βλέπω συχνὰ τελευταία γύρω μου θυμωμένους ἀνθρώπους ποὺ ξεσποῦν, κτυποῦν καὶ οὐρλιάζουν στοὺς ἄλλους, ποὺ τὴν πληρώνουν. Γιατὶ οἱ ἄλλοι τὴν πληρώνουν πάντα. Ναί, πάντα οἱ ἄλλοι.

Ἐκεῖνοι…
Νομίζουν ὅτι εἶναι δυνατοὶ ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς φοβισμένοι ἐνήλικες, ποὺ κουβαλοῦν τὸ «βιασμένο» παιδί, ποὺ κρύβουν μέσα τους.
Κλαίει τὸ κρυμμένο παιδάκι καὶ φωνάζει: «Πονῶ, Φοβᾶμαι…!!! Μὴ μὲ διώχνῃς, μὴν μὲ ἀφήνῃς… Χάιδεψέ με…».

Ὅμως ὁ «δυνατός», ἐνᾦ ἀκούῃ λέει «Φύγε! Μὴν μοῦ θυμήζῃς τὶ πέρασα! Πονῶ! Δὲν πρέπει νὰ φανερωθῇς. Εἶμαι μεγάλος τώρα…».
Κι ἔτσι σκοτώνει τὸ παιδὶ καὶ γίνεται ὁ «σπουδαῖος», ὁ «μάγκας» ποὺ δὲν ἀγαπᾶ κάποιον ἢ κάτι…
Γίνεται ἡ «γαμάτη» ποὺ δὲν μασᾶ καὶ δὲν χρειάζεται κάποιον..
Τὰ κατάφεραν. Εἶναι «δυνατοί», νίκησαν. Φόρεσαν τὴν πανοπλία τους κι ὅλοι τοὺς λὲν «μπράβο».
Κι αὐτοὶ καμαρώνουν ποὺ σκότωσαν τὸ παιδί…
Ἡ φωνούλα μέσα τους ὅμως, ποὺ ξέρει τὴν ἀλήθεια, φωνάζει: «Ἔχασες τὴν ψυχή σου. Πούλησες τὰ ὄνειρά σου. Σκότωσες ὅ,τι ὀμορφότερο ὑπάρχει στὸν κόσμο… Τὴν ἀνθρωπιά… Τὴν Ἀγάπη… Σταμάτα νὰ πληγώνῃς τοὺς γύρω σου… Σταμάτα νὰ σκοτώνῃς ἐσέναν, ἐμέναν, ἐμᾶς…»

Τίποτα αὐτοί… Τὸν χαβά τους… Δὲν ἀκοῦν, γιατὶ τοὺς τρομάζει ἡ ἀλήθεια.
Ἐὰν ἀκούσουν ἴσως ἀλλάξουν καὶ τότε ἴσως νὰ μὴν τοὺς «θαυμάζουν» καὶ νὰ τοὺς «ἀγαποῦν» ὅλοι πιά…

Τὶ κατάντια…
Τὶ κατάντια νὰ θεωρεῖται ὁ ῥομαντισμός, ἡ εὐαισθησία καὶ ἡ φαντασία ἀδυναμία… Νὰ εἶναι (ὅσοι τὰ ἔχουν) μειονότητα…
Τὶ κατάντια νὰ φοβόμαστε νὰ δείξουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε…….

Ἄρχουσα Πειραιῶς

εἰκόνα