Κάθε πρόβλημα, ὄσο δύσκολο, ἄλυτο ἢ ἀνυπέρβλητο κι ἐὰν φαντάζῃ στὰ μάτια μας, γιὰ νὰ ἐπιλυθῇ ἐπιβάλλεται νὰ ἀναλυθῇ μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ ἀκολουθῶντας τὰ ἀντίστροφα βήματα ποὺ τὸ ἐδημιούργησαν, νὰ γίνῃ κατανοητὸς ὁ μηχανισμός του καὶ νὰ ἀνευρεθῇ ἡ λύσις τους. Συνεπῶς, ἐφ΄ ὅσον πρωτίστως κατανοήσουμε αὐτὴν τὴν ἀρχή, εὔκολα συμπεραίνουμε πὼς κάθε πρόβλημα ἐμπεριέχει, στὸ κέντρο του, τὰ δομικά του στοιχεία καὶ τὶς λύσεις του. Κατ’ ἐπέκτασιν τὸ κάθε πρόβλημα δὲν ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς πλέον τόσο κάποιες, λίγες ἢ πολλές, πράξεις ἀλλὰ συγκεκριμένους προβληματισμούς, ἔρευνες καὶ ἰδέες. Ὅταν ἀπαντηθοῦν τὰ ἐπὶ μέρους ἐρωτήματα, ὅταν ἀναλυθοῦν τὰ ἐπὶ μέρους δομικά του συστατικὰ καί, καταληκτικῶς, ὅταν ἀναγνωρισθοῦν τὰ πραγματικὰ αἴτια δημιουργίας τοῦ προβλήματος, τότε καὶ μόνον τότε οἱ λύσεις θὰ ἐμφανισθοῦν ἐμπρὸς στὰ μάτια μας ὡς παιχνιδάκια, ποὺ θὰ ἀπέχουν πολὺ ἀπὸ ὅσα ἔως σήμερα πιστεύαμε γιὰ λύσεις.

Κατ’ αὐτὴν τὴν λογική, τὴν ἀναλυτικὴ καὶ διερευνητικὴ λογικὴ λοιπόν, δὲν ὑπάρχουν τομεῖς ποὺ ζητήματα καὶ προβλήματα ποὺ πρέπει νὰ ξεπεράσουμε σκέτο, κτυπῶντας τα ὅπως ὅπως. Πρωτίστως ὅλων ἀπαιτεῖται νὰ μάθουμε τὸ πῶς θὰ κυττᾶμε στὸ κέντρο τους, ἀναλύοντάς τα, τόσο ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ «δοῦμε» τὰ δομικὰ στοιχεία τῶν προβλημάτων μας καὶ καταληκτικῶς νὰ τὰ ἀναλύσουμε τόσο, ὅσο νὰ ἐπιτύχουμε νὰ τὰ «ξεγυμνώσουμε» καὶ τελικῶς νὰ τὰ ἐπιλύσουμε.

Μὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ προηγεῖται. Δυστυχῶς εἶναι καὶ πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ μῦθοι ποὺ συχνὰ μᾶς πείθουν γιὰ τὸ ἀνέφικτον τῆς ἐπιλύσεως τῶν προβλημάτων μας. Ὡς γνωστὸν ὅμως ἡ βελτίστη τακτικὴ ἐπιλύσεως ἑνὸς προβλήματος, ποὺ συνιστᾶ τὰ πρῶτα βήματα τῆς διαδικασίας ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος, ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ νὰ διαλυθοῦν οἱ μύθοι ἐκεῖνοι ποὺ περιβάλλουν τὸ πρόβλημα. Διαλύοντας τοὺς μύθους, ἀλλάζουμε τὰ συναισθήματά μας ἀπέναντί του καὶ δυνάμεθα νὰ τὸ διαχειρισθοῦμε μὲ ἄλλες ὀπτικές.

Μά, πίσω ἀπὸ τοὺς συνήθεις καὶ διαδεδομένους μύθους, πράγματι κρύβονται προβλήματα. Ποία εἶναι αὐτά καί πῶς θά τά ἐντοπίσουμε γιά νά τά ἐπιλύσουμε; Ποία τά ὅπλα καί πῶς θά τά ἐπαυξήσουμε;
Ἐν ἀρχῇ θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ ὁποιασδήποτε μορφῆς προβλήματά μας δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπισθοῦν μὲ τὰ ὅπλα ποὺ μᾶς παρέχονται. Τὰ ὅπλα ποὺ μᾶς παρέχονται, κάθε εἴδους καὶ ἐπιπέδου, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ μέρος τῶν προβλημάτων μας. Κι αὐτὸ διότι ὅταν γιὰ αἰῶνες τώρα ἔχουμε πλήρως ὑποταχθῆ σὲ συγκεκριμένους μηχανισμοὺς ἐλέγχου μας, εἶναι βέβαιον πὼς αὐτοὶ οἱ μηχανισμοὶ καθορίζουν καὶ τὸν δικό μας τρόπο σκέψεως. Ἐὰν ὅμως ἰσχύῃ κάτι τέτοιο (ποὺ ἰσχύει), τότε σαφῶς καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ὡς ὅπλα μας, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ μέρος τῶν παραγόντων ποὺ ἐνισχύουν, διαιωνίζουν καὶ πολλαπλασιάζουν τὰ προβλήματά μας.

Ἕνα τέτοιο παράδειγμα, τοῦ τρόπου σκέψεώς μας, ποὺ διαχρονικῶς ἐγγυᾶται τὸν διαχρονικό μας αὐτό-ἐγκλωβισμό, εἶναι ἡ ἀδυναμία μας νὰ διακρίνουμε τὸ ποιὸς εἶναι φίλος καὶ ποιὸς εἶναι ἐχθρός μας. Τὸ κριτήριό μας, σαφῶς ἐσφαλμένο στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, ἂν τί νὰ εἶναι τέτοιο, ποὺ νὰ διασφαλίζῃ τὴν ἐπικοινωνία μας καταντᾶ τὸ σημαντικότερον δηλητήριον στὶς ἐπικοινωνίες μας, ἐφ΄ ὅσον, μὴ ἱκανοὶ νὰ ἑστιάσουμε σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνώνουν, ἐνισχύουμε τὰ ὄσα μᾶς διαχωρίζουν. Κι αὐτὰ ποὺ μᾶς διαχωρίζουν εἶναι πολὺ συγκεκριμένα καὶ προέρχονται ἀπὸ τὸ εἶδος καὶ τὴν φύσιν ὅλων αὐτῶν ποὺ μᾶς περιβάλλουν, μὰ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Ὁπωσδήποτε ὅμως οὐδόλως σχετίζονται ὅλα αὐτὰ μὲ ὅσα ἔως σήμερα θεωρούσαμε ὡς διαχωριστικὲς γραμμές.

Ἕνα μέρος λοιπὸν τῶν προβλημάτων μας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ διαρκὲς «διαίρει καὶ βασίλευε», εἶναι τὸ πλέον ἁπλὸ γιὰ νὰ ἐπιλυθῇ, ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον ἑστιάσουμε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὰ κοινά μας χαρακτηριστικά, ποὺ ἀνεξαρτήτως τῶν λειάνσεών τους, παραμένουν, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, πανομοιότυπα. Κι ἂν τί νὰ ἀναζητοῦμε τρόπους νὰ ἐπαυξήσουμε τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐχθρῶν μας, εἶναι καιρὸς νὰ ἀναζητήσουμε τρόπους νὰ τοὺς ἀπομειώσουμε τόσο, ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου οἱ ἐλάχιστοι καὶ ἀληθεῖς μας ἐχθροὶ νὰ διαχωρισθοῦν μόνοι τους ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους. Τοὐλάχιστον σὲ ἐσωτερικὰ ἐπίπεδα, γιὰ ἀρχή.

Τελικῶς, ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ νὰ διαλυθοῦν οἱ κάθε εἴδους μῦθοι, ποὺ στὶς σημερινές μας ὀπτικὲς συνιστοῦν μέρος τῶν προβλημάτων μας, ἔχουμε κυριολεκτικῶς διανύση ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀναγκαίας πορείας γιὰ τὴν ἐπίλυσιν τῶν προβλημάτων μας.
Ἕνα ἐπόμενον στάδιον ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν τρόπο ποὺ μποροῦμε (καὶ πρέπει) νὰ ἀναλύσουμε τόσο βαθειά, τὰ αἴτια τῶν προβλημάτων μας, ποὺ ὥστὲ νὰ ἀπογυμνωθοῦν ἐμπρός μας ἀπὸ τὰ περιττὰ καὶ νὰ ἐντοπίσουμε τὶς λύσεις τους, μέσα ἀπὸ τὶς ἀναλύσεις μας.
Τέλος, ἀρνούμενοι νὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ ὅπλα ποὺ μᾶς ἔπεισαν πὼς διαθέτουμε, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀναζητήσουμε ἄλλα καί, τελικῶς, νὰ ἐντοπίσουμε τὰ ἀληθῆ μας ὅπλα. Ἐκεῖνα τὰ ὅπλα ποὺ πράγματι θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὅπως πρέπει γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπὸ κάθε κίνδυνο.

Φιλονόη

εἰκόνα