«Ἡ «φρονημάδα» εἶναι τῶν πολλῶν, αὐτὴ μᾶς ἔφαγε καὶ μᾶς τρώει…
Τὴν «τρέλλα» θέλω ἐγώ, αὐτὴ μὲ καθαρίζει ἀπὸ τὰ τρισβαριὰ καὶ βρώμικα κατακαθίσματα ποὺ ἀφίνει μέσα μου περνώντας ἡ σημερινή, ἡ ταπεινωμένη ἑλληνικὴ ζωὴ καὶ μὲ φαρμακώνει.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: λόγοι Ἑλλήνων
Δάκρυ σὲ γαλάζια ἀπόχρωσιν
Χρώματα πολλὰ
καὶ φῶτα ποὺ ξεδίπλωναν τὴν εὐελιξίαν τους,
ἐπάνω σὲ κάθε λογῆς στολίδια..!
Κραττοῦσα τὸ χέρι τοῦ μπαμπᾶ μου σφιχτὰ
καὶ προσπαθοῦσα νὰ μὴν οὐρλιάξω ἀπὸ τὴν χαρά μου!
Ἤμουν μόλις λίγα μέτρα ἀπὸ Συνέχεια
καὶ φῶτα ποὺ ξεδίπλωναν τὴν εὐελιξίαν τους,
ἐπάνω σὲ κάθε λογῆς στολίδια..!
Κραττοῦσα τὸ χέρι τοῦ μπαμπᾶ μου σφιχτὰ
καὶ προσπαθοῦσα νὰ μὴν οὐρλιάξω ἀπὸ τὴν χαρά μου!
Ἤμουν μόλις λίγα μέτρα ἀπὸ Συνέχεια
Ἡ κατάρα
Κώστας Κρυστάλλης (1868 – 1894)
Ἀφιεροῦται τοῖς ἐξ Ἠπείρου ὀπαδοῖς τῆς ῥωμουνικῆς προπαγάνδας.
(Πιστὴ ἀντιγραφὴ ἀπὸ σπάνιον ἰδιοτικὸν ἀντίγραφον.)
Η ΚΑΤΑΡΑ
Νἄχετε τὴν κατάρα της! Εἶναι βαρειὰ ἡ κατάρα
τῆς μάνας, εἶναι χαλασιά,εἶναι φωτιὰ καὶ λαύρα, Συνέχεια
Ἡ Ἄνοιξις
Ἐδῶναι, ἐδῶναι, ἐπλάκωσε.
Γυναῖκες μαζωχτεῖτε.
Ὀμπρός, συναπαντῆστε τη
Ὀμπρὸς νὰν τὴ δεχτεῖτε.
Νά, νἄρχεται ἡ γλυκιὰ Ἄνοιξη
Λουλουδοστολισμένη, Συνέχεια
Ὁ κισσός
Ὁ μαῦρος κι ἄχαρος κισσός, τὸν πόνο του τρυγῶ
καὶ λέω καὶ μὲς στὰ στήθια μου ριζώνει
καὶ λέω κ᾿ εἶμαι τὸ χάλασμα τὸ ραγισμένο ἐγὼ
ποὺ ὁ μαῦρος κι ἄχαρος κισσὸς τὸ περιζώνει. Συνέχεια
Ἐπικίνδυνη Μοναξιά
Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά, Συνέχεια