Σπανία ἀναμνηστικὴ φωτογραφία τοῦ Παύλου Μελᾶ μετὰ τὸν ἀτυχῆ πόλεμο τοῦ 1897 (ἀρχεῖο κ.Ναταλίας Ἰωαννίδου).
Δύο φωτογραφίες ὅπου ἡ ἐπάνω ἐμφανίζει τὸν Παῦλο Μελὰ ἐπάνω στὸ ἄλογο μὲ τὸν υἱό του Μίκη στὸ σπίτι του στὴν Κηφισιὰ λίγο καιρὸ πρὶν νὰ μεταβῇ στὴν Μακεδονία καὶ νὰ εὔρῃ ἡρωικὸ θάνατο.
Στὴν κάτω φωτογραφία ἡ οἰκία τοῦ Παύλου Μελᾶ ὅπως εἶναι σήμερα παραμελημένη μὲ φθορὲς καὶ ξεχασμένη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πολιτεία. Συνέχεια
«…Ἐμεῖς δὲν θὰ φύγουμε μακρυὰ πολὺ ἀπὸ τὸ παλαιό μας χωριό. Θέλουμε νὰ βλέπουμε. Ἀπέναντι θὰ κάνουμε νέο χωριό. Κτήματα δημόσια καὶ μοναστηριακὰ εἶναι ἐκεῖ. Χίλιες δραχμὲς ἅμα πάρῃ ὁ καθένας μας, θὰ φτιάξη τὸ σπιτάκι του κι ἔχει ὁ Θεός, ποῦ ξέρεις, νὰ ξαναπᾶμε γρήγορα στὴν Παλαιὰ Κουτσούφλιανη, ἐλευθερωμένη…»
Συνέχεια
Αφίσα εποχής
«…Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας πήρε σάρκα και οστά το 1878, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μετά την λήξη του ρωσσοτουρκικού Πολέμου. Με βάση την Συνθήκη αυτή, η Βουλγαρία πήρε όλη την Μακεδονία, πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, και τμήμα της Ανατολικής Θράκης. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε στην Ρωσσία το κίνημα του Πανσλαυισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσσία έπρεπε να είναι η προστάτιδα χώρα όλων των σλαυοφώνων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…» Συνέχεια
Ἡ Ἐλπὶς Καλογεροπούλου γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 17 Μαΐου 1885 ὅπου καὶ πέρασε τὴν παιδική της ἡλικία. Ὡς κόρη ζωγράφου, ὁ ὁποῖος διακρίθηκε στὶς προσωπογραφίες καὶ στὶς ἁγιογραφίες, ἡ Ἐλπὶς εἶχε μεγάλη καλλιτεχνικὴ εὐαισθησία ποὺ τὴν ἄφησε νὰ ἐκδηλωθῇ μὲ τὴν ὑπέροχη φωνή της ποὺ ἐκτεινόταν μεταξὺ κοντράλτο καὶ ὑψιφώνου (μεσόφωνος ἢ mezzo-soprano). Ὑπῆρξε μαθήτρια καθηγητῶν τῆς Μεγάλης Σχολῆς τοῦ Γένους καὶ ἡ φωνή της τράβηξε τὴν προσοχὴ τοῦ μουσικοδιδασκάλου Παχτίκου. Συνέχεια
«Aπό το Aπρίλιο του 1898 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα η Διεθνής Oικονομική Eπιτροπή (Δ.O.E.) που αρχικά είχε ονομαστεί Διεθνής Eπιτροπή Eλέγχου, αλλά παρά την αλλαγή της ονομασίας της έμεινε γνωστή ως “Έλεγχος”. H επιτροπή αποτελούνταν από έξι μέλη, αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων και εκχωρήθηκαν στην ευθύνη της τα έσοδα από τα μονοπώλια αλατιού, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, τσιγαρόχαρτου, του φόρου κατανάλωσης καπνού, των τελών χαρτοσήμου και των δασμών του λιμανιού του Πειραιά. Aυτά και άλλα έσοδα, αν χρειαζόταν, θα διαθέτονταν στην εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, ενώ η Eπιτροπή είχε τη δυνατότητα παρεμβάσεων σε διάφορους τομείς των δημόσιων υπηρεσιών, ώστε να εξασφαλιστεί η επαρκής και έγκαιρη καταβολή των οικονομικών υποχρεώσεων προς τους δανειστές.» Συνέχεια
Γιὰ αὐτὴν τὴν ἡμέρα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε πάρα πολλά.
Μόνον ἀναφορὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε, πρὸ κειμένου νὰ «ξεσκονίζουμε» κάπως τὶς μνῆμες μας, κάπου κάπου, καὶ νὰ μὴ μᾶς ἰσοπεδώνῃ ἡ ἀμνημοσύνη.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι λοιπόν, βάσει ἱστορικῶν καταγραφῶν, ποὺ εἰπώθη σὲ μίαν ἥσυχη οἰκία στὴν Κηφισιά, σὲ κάποιον Ἰταλό, ὀνόματι Γκράτσι, λίγο μετὰ τὴν 3η πρωϊνή, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀπὸ ἕναν κοντόχονδρο μεσήλικα, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦταν Ὄχι, ἀλλὰ ἀνακοίνωσις πολεμική.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, ποὺ δὲν ἦταν ἀκριβῶς Ὄχι, ἀλλὰ τελικῶς τὸ γνωστό: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο».
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, τοῦ τελευταίου ἔπους τῆς φυλῆς μας, ποὺ ἐλέχθῃ διὰ στόματος Ἰωάννου Μεταξᾶ… Συνέχεια
