Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Μάρτιος

«Σὰν κρέας σὲ σφαγεῖο…»

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ο πίνακας τον οποίο απέσυραν οι γραικύλοι υπάλληλοι των Ιουδαίων
απο το Βυζαντινό Μουσείο Χίου.. Τον απέσυραν επειδή την σφαγή αυτή, όπως και πολλές άλλες της περιόδου, την έκαναν κυρίως οι Εβραίοι…

Σὰν σήμερα ἔγινε ἡ μεγάλη σφαγὴ τῆς Χίου.

Σὰν σήμερα, πρὸ 191 ἐτῶν, ἡ χειροτέρα μορφὴ βαρβάρων, καθοδηγουμένη, ὅπως σὲ κάθε ἀνάλογο σφαγή, ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς Ἑβραίους, ἐρήμωσε τὴν Χίο.
Σὰν σήμερα, πρὸ δύο περίπου αἰώνων, τὸ νησὶ μετετράπῃ σὲ λίμνη αἵματος…
Ὁ θρῆνος ἀκόμη φθάνει στὰ αὐτιά μας, ὑπόκωφος, ἀλλὰ τρομακτικός…

Συνέχεια →

Ἡ σωτήρια δράσις τοῦ Ἑλληνικοῦ στόλου στὶς Κυδωνιές.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 

Χάρτης των Κυδωνιών από τον Φ. Κόντογλου

Ὅταν πρὸ ἐτῶν διάβαζα Κόντογλου, μαθαίνοντας οὐσιαστικῶς τὸ μέγεθος καὶ τὴν αἴγλη τῶν Κυδωνιῶν στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνος, συνειδητοποίησα πὼς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κατάφερναν πάντα, ἀνεξαρτήτως τῶν δυναστῶν, νὰ προκόβουν, νὰ ξεπερνοῦν τὶς δυσκολίες καὶ νὰ ἀποκαθιστοῦν τὶς ὅποιες βλάβες εἶχαν πάθῃ στὸ παρελθόν τους.

Κι ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ ρόλος τοῦς ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς. Νὰ στέκεται ὀρθός.

Συνέχεια →

Ἡ «ἐφιαλτικὴ» ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες Ἀντιμετώπισις τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.
Συνέχεια →

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἤ ὀρθότερα, ζήτω ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ ἀφετηρία τῆς παλιγγενεσίας μας ποὺ ξεκίνησε πρὸ 192 ἐτῶν ἀλλὰ ἀκόμη συμβαίνει!
Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου κάθε ἔτους, διότι τότε ξεκίνησαν κάποιοι ξυπόλητοι, ἀμόρφωτοι, ξεβράκωτοι καὶ πέταξαν τὸ πρῶτο καὶ πλέον βίαιον εἶδος μογγόλων.
Τὰ στίφη ὅμως οὐδέποτε ἔφυγαν. Διεδέχοντο πάντα τὸ ἕνα τὸ ἄλλο.
Συνέχεια →

Ἠχῆστε Σάλπιγγες.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

5 Μαρτίου 1943 …
Από τις 23 Φεβρουαρίου 1943 έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα», η διαταγή πολιτικής επιστράτευσης … τα Γερμανικά εργοστάσια και τα Ναζιστικά καταναγκαστικά έργα χρειάζονται σκλάβους και το φιρμάνι στάλθηκε στις υπόδουλες από τον Άξονα χώρες της Ευρώπης.
«Στείλτε μας τους νέους σας. Σαν άλλος Μίνωας ζητώ, εγώ, ο Αδόλφος Χίτλερ, τον Ανθό της Νεολαίας σας για σκλάβους της Γερμανικής Βιομηχανίας. Και μην ελπίζετε να σας σώσει κανείς … ο Θησέας έχει πεθάνει εδώ και αιώνες…», θα μπορούσε να γράφει ο κομπλεξικός Γότθος θαυμαστής του Ελληνικού Κάλλους, που μην έχοντας την Ψυχή για να την λούσει Αυτό στο Φως Του, θέλησε με το μαχαίρι να Το κατακτήσει…  αιματοκυλώντας χώρες ολάκερες, γεννώντας Δίστομα και Καλάβρυτα στην Ευρώπη. Σαν άλλος Ξέρξης, να μαστιγώνει ο ηλίθιος τα νερά …. Συνέχεια →

Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 

Σχέδιον τοῦ Γάλλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτον τοῦ Γέρου μας.

«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».

Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν.  Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.

Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν ἐγνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνισθῇ ἐγύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου  μας.
Ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ἀκόμη δὲν εἶχε γεννηθῇ. Ἐκκολάπτετο. Ὄχι διότι δὲν εἶχε τὴν Φύσιν. Ἐὰν δὲν τὴν εἶχε δὲν θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε. Σαφῶς καὶ εἶχε τὴν Φύσιν. Δὲν εἶχε ὅμως δύο πολὺ σοβαρὰ στοιχεῖα. Δὲν εἶχε τὴν παιδεία καὶ τὴν συνειδητότητα. Δῆλα δὴ δὲν εἶχε προλάβῃ νὰ κάνῃ τὰ ἀπαραίτητα βήματα γιὰ νὰ γίνῃ ὁ γνωστὸς καὶ πολυαγαπημένος μας Γέρος. Ἀκόμη…

Συνέχεια →