Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἀπρίλιος
Μετὰ ἀπὸ 38 χρόνια.
Ο Ελευθερωτής της Ελλάδας Θόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843) γνώρισε, όπως όλοι οι ραγιάδες, από μικρό παιδί τη φοβερή βιοτική μέριμνα του σκλάβου.
Δεκατριών ετών γεύτηκε και την αλαζονεία του δυνάστη σε ένα σοκάκι της Τριπολιτσάς. Ένας Τούρκος τον χαστούκισε, επειδή τον λέρωσε το φορτωμένο με ξύλα μουλάρι του Κολοκοτρώνη, καθώς πάτησε σε ένα λάκκο με νερά.Συγκλονισμένος από την προσβολή ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει ποτέ στην Τριπολιτσά όσο τη βαστούν οι Τούρκοι.
Γύρισε ως ελευθερωτής 38 χρόνια μετά.
Συνέχεια
«Ἔφιππος χώρει…»
«Ἔφιππος χώρει γενναῖε Στρατηγὲ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας… διδάσκων τοὺς λαούς… πῶς οἱ δοῦλοι γίνονται Ἐλεύθεροι…!»
Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;
Σχέδιον τοῦ Γάλλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτον τοῦ Γέρου μας.
«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».
Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν. Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.
Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν ἐγνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνισθῇ ἐγύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου μας.
Ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ἀκόμη δὲν εἶχε γεννηθῇ. Ἐκκολάπτετο. Ὄχι διότι δὲν εἶχε τὴν Φύσιν. Ἐὰν δὲν τὴν εἶχε δὲν θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε. Σαφῶς καὶ εἶχε τὴν Φύσιν. Δὲν εἶχε ὅμως δύο πολὺ σοβαρὰ στοιχεῖα. Δὲν εἶχε τὴν παιδεία καὶ τὴν συνειδητότητα. Δῆλα δὴ δὲν εἶχε προλάβῃ νὰ κάνῃ τὰ ἀπαραίτητα βήματα γιὰ νὰ γίνῃ ὁ γνωστὸς καὶ πολυαγαπημένος μας Γέρος. Ἀκόμη…
Ἡ τότε καὶ ἡ τώρα ἅλωσις…
Σκέπτομαι συχνὰ κάποιες μικρὲς λεπτομέρειες, ποὺ φαντάζουν πολὺ ὅμοιες μεταξύ τους, ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν σημερινή μας ἅλωσι. (Διότι βιώνουμε μίαν πολιορκία… Ἴσως μεγαλυτέρα τῆς τότε πολιορκίας!!! Καὶ δυστυχῶς, κατὰ πῶς φαίνονται τὰ πράγματα, πιὸ ἐπικίνδυνη!!!)
Βέβαια, ὑπάρχουν κι ἀρκετὲς διαφορές, ἀλλὰ σαφῶς οἱ ὁμοιότητες εἶναι τόσο ἔντονες, ποὺ μᾶλλον μὲ κάνουν νὰ χαμογελῶ μὲ πίκρα…
Τὸ πήδημα τῆς καπετάνισσας…
φωτογραφία
Ὁ Νίκηζας Μπότσαρης, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὰ Θοδώριανα, προηπάντησε τὰ λείψανα τοῦ Ζαλόγγου. Ὅλη ἡ φάρα τῶν Μποτσαραίων ἦταν ἀνήσυχη γιὰ τὴν τύχη της. Ὁ ὁπλαρχηγὸς Κώστας Πουλῆς, ποὺ τοὺς ἔταζε πὼς θὰ εὕρισκαν κάθε βοήθεια καὶ πὼς θὰ μποροῦσαν νὰ φτιάσουν καινούργιο Σούλι κατὰ τὰ μέρη τῶν Ἀγράφων, ὄχι μόνον εἶχε χαθῆ τώρα, μά, ὅπως θὰ ἰδοῦμε, κρυφὰ ἑτοίμαζε σῶμα στὰ Γιάννενα, μαζὺ μὲ ἄλλα ὄργανα τοῦ Ἀλῆ, νὰ ἔβγῃ νὰ τοὺς κτυπήσῃ. Ὁ Μάρκος Μπότσαρης, παιδὶ τότε, ὅπως εἴδαμε, εἶχε ὁρκισθῆ νὰ τιμωρήσῃ αὐτὴν τὴν ἀτιμία, βγάζοντας τρίχα τρίχα τὸ μουστάκι τοῦ Πουλῆ. Καὶ κράτησε τὸν λόγο του. Τοῦ ‘καμε, ὅταν μεγάλωσε, μία δημόσια προσβολὴ τόσο βαρειά, ποὺ ὁ Πουλὴς δὲν μπόρεσε νὰ ζήσῃ. Πέθανε ἀπὸ τὸ κακό του. Ὁ τάφος του βρίσκεται στὴν αὐλὴ τοῦ μοναστηριοῦ τῶν Μηλατῶν.