Στὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «Πώς πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά» τοῦ καθηγητοῦ Ἐμ. Κριαρᾶ στὴν ἐφημερίδα τὰ ΝΕΑ τίθεται τὸ ἐξῆς ἐρώτημα:
«…είναι πραγματικά πρωτοφανές να πιστεύουμε– και μάλιστα να το θέτουμε ως στόχο της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής – ότι η εκμάθηση ενός παλαιότερου σταδίου μιας γλώσσας βοηθάει στην καλλίτερη γνώση της σημερινής μορφής της. Γνωρίζει κανείς κανένα γαλλικό, ισπανικό ή ιταλικό σχολείο, στο οποίο οι μαθητές να διδάσκονται τα λατινικά, με στόχο την καλλίτερη γνώση της γαλλικής, της ισπανικής ή της ιταλικής αντίστοιχα;» (τὸ ἐρώτημα ἔθεσε πρῶτος ὁ κος Γ. Παπαναστασίου σὲ συνέντευξί του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 22-9-2013).
Ἐπειδή τυγχάνει να γνωρίζω πολλά σχολεῖα στὰ ὁποῖα οἱ μαθητὲς διδάσκονται τὰ Λατινικά, μὲ στόχο τὴν καλλίτερη γνώση τῆς γαλλικῆς, τῆς ἰσπανικῆς ἤ τῆς ἰταλικῆς καὶ τῆς ἀγγλικῆς (ἡ ὁποία τεχνηέντως δεν ἀναφέρεται), παραθέτω τὰ σχετικὰ ἐρευνητικά δεδομένα πρὸς ἐνημέρωσιν τῶν ἀναγνωστῶν. Τὸ σπουδαιότερον ὅλων εἶναι ὅτι οἱ ξένοι ἐρευνητὲς δὲν ἀπορρίπτουν ἀβασάνιστα, ἀλλὰ πειραματίζονται μὲ τὴν διδασκαλία τῶν κλασσικῶν γλωσσῶν θεωρώντας αὐτὲς ἀπαραίτητο ἐφόδιο καὶ ἐφαλτήριο γιὰ τὴν γλωσσικὴ καὶ γνωστικὴ ἐξέλιξι τῶν μαθητῶν ἀπὸ τὴν Πρωτοβάθμια κιόλας ἐκπαίδευσι. Συνέχεια