Σὲ εἶδα ἐχθὲς τὸ ἀπόγευμα στὴν παραλία. Ἤσουν μὲ τὴν ἀδελφή σου καὶ τὸν υἱό σου. Ἤθελα νὰ ἔλθω κοντὰ νὰ σᾶς χαιρετίσω, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανα…

Δὲν ἦλθα γιατί μπορεῖ νὰ σὲ ἐξέβριζα ἄσκημα δημοσίως, καὶ δὲν τὸ ἤθελα.

Ἀκόμη:ἀντηχοῦν στ’ αὐτιά μου τὰ λόγια ποὺ εἶπες στὴν μάννα ΣΟΥ.

«Τσακίσου κι ἔλα ἀμέσως ἐδῶ, ΤΩΡΑ!!!»

Ἐθόλωσα. Μπορεῖ νὰ μὴν εἶπες «τσακίσου» καὶ νὰ ἦσαν ἄλλες οἱ λέξεις, δὲν θυμᾶμαι. Θυμᾶμαι ὅμως τὸν τόνο τῆς φωνὴς σου καὶ εἶναι τὸ ἴδιο.

Θυμᾶμαι τὰ λόγια σου νὰ μαστιγώνουν τὸν ἀέρα καὶ πιὸ πολὺ ἐκεῖνο τὸ «τώρα», νὰ μοῦ σκίζῃ τὰ σωθικὰ σὰν λάμα εἰκοσάποντος. Ὅπως μοῦ σκίζει τὰ σωθικὰ κάθε σου ἀνάλογο ξέσπασμα, οταν ἡ μάννα σου σοῦ χαλᾶ τὴν ἡρεμία μἐ αὐτὰ ποὺ κάνει.

Θὰ μοῦ πῆς, ἴσως, πὼς ἔχεις δικαιολογίες. Τὴν μάννα σου τὴν ἐπρόδωσε τὸ μυαλό της. Σιγά-σιγά, ὕπουλα: Ἀλτσχάιμερ τὸ λέν. Ἐγὼ τὸ λέω διαλείψεις.

Κι ἔτσι, μία γυναῖκα ἀξία, ποὺ ἔπιανε τὴν πέτρα καὶ τὴν ἔστιβε…
Μία γυναῖκα ὑπερήφανη, ποὺ πάντα ἔδιδε δίχως νὰ ζητᾷ…
…κατήντησε νὰ μὴ μπορῇ νὰ κουνήσῃ ῥοῦπι χωρὶς νὰ πάρῃ τὴν ἄδειά σας.

«Τσακίσου κι ἔλα ἀμέσως ἐδῶ, ΤΩΡΑ!!!»

Θὰ μοῦ πῇς (καὶ ἴσως νὰ ἔχῃς δίκαιον) πὼς «ἔξω ἀπὸ τὸν χορὸ πολλὰ τραγούδια ξέρεις».
Θὰ μοῦ πῆς πὼς δὲν γίνεται νὰ τὴν ἀφήσῃς νὰ μαγειρεύσῃ γιατί δὲν ξέρεις τί θὰ σοῦ ἑτοιμάση.
Θὰ μοῦ πῆς ἀκόμη πὼς δὲν γίνετια νὰ τὴν ἀφήσῃς νὰ σιδερώσῃ μόνη, γιατί δὲν ξέρεις ποῦ θὰ κρύψη τὰ ῥοῦχα.
Κι ἄλλα τέτοια θὰ μοῦ πῆς… Καὶ θὰ τὰ δεχθῶ ὅλα ὡς δικαιολογίες.
Ἀλτσχάιμερ τὸ λέν. Ἐγὼ τὸ λέω διαλείψεις.

Ἡ μάννα σου ἦλθε στὸ σπίτι μας προχθές. Τὴν ἀγκάλιασα καὶ τὴν ἐφίλησα σὰν τὴν δική μου μάννα.
Ἐκάθισε νὰ πιῇ τὸ καφεδάκι της, νὰ πῇ δύο κουβέντες. Καί, ἐξ αἴφνης, τὴν …ἀνεκάλυψαν. Κι ἐκείνη ἡ φωνή: «τσακίσου κι ἔλα ἀμέσως ἐδῶ, τώρα!!!», σὰν τὸ σκυλὶ ποὺ τὸ μαλώνουν ὅταν τὸ σκάσῃ κρυφά.
Μά… τί λέω; Οὔτε στὸ σκυλὶ θὰ μιλοῦσα ἔτσι χυδαία!!!

Κι ἐκείνη; Ἐκείνη ἐμάζευσε τὴν τσαλακωμένης ἀξιοπρέπεια, προσεπάθησε νὰ διασκεδάσῃ τὶς ἐντυπώσεις, πῆρε τὸν καφέ της στὸ χέρι κι ἔφυγε! Ἔκανε πὼς δὲν καταλάβαινε… Ἀλλὰ καταλάβαινε πολύ καλά!!!
Ἀλτσχάιμερ τὸ λέν. Ἐγὼ τὸ λέω διαλείψεις.

Στὸ μεταξύ, οἱ φωνὲς ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἀκούγονται στὸ ἴδιο ὕφος καὶ μὲ τὸν ἴδιον τόνο. Λέω πὼς μπορεῖ νὰ ἐφοβήθης ὅτι ἄνοιξε τὴν πόρτα κι ἔφυγε πρὸς ἄγνωστον κατεύθυνσι…
Σύμφωνοι…
Ἤθελα ὅμως νὰ ἀκούσω λόγια τρυφερά, λόγια στοργικά, κάτι σὰν «ποῦ ἤσουν μαννούλα μου, ἀνησύχησα ποὺ ἔλειπες;». Ἕνα χάδι, μίαν ἀγκαλιά, κάτι…
Ὅμως τίποτα τέτοιο… Ἀντιθέτως, σφυροκόπημα καὶ ταπείνωσις.

Προσπαθῶ νὰ σὲ δικαιολογήσω καὶ λέω πὼς ἡ ταραχή σου ἦταν πολλὴ μεγάλη καὶ γιὰ αὐτὸ ἤσουν τόσο ἀπότομη. Μὰ σὲ ἄκουγα κι ἐχθὲς, ποὺ σοῦ ἐμάζευε ἡ μάννα σου τὰ τσιμπιδάκια, νὰ τῆς λές, στὸν ἴδιον τόνο, πὼς ἦλθες νὰ περάσῃς λίγες ἡμέρες ἡρεμίας καὶ πὼς μὲ αὐτὰ ποὺ κάνει, δὲν σὲ ἀφήνει.
Καί, σκέπτομαι… Μά δέν καταλαβαίνει πώς αὐτή ἡ γυναῖκα ἔχει μάθει νά ἔχῃ εὐθῦνες; Πώς εἶναι ὑπερήφανη καί δέν μπορεῖ νά νοιώθῃ παρῳπλισμένη; Ὅτι χρειάζεται νά ἀκούσῃ ἕναν καλό λόγο, νά νοιώθῃ ἐνεργό μέλος κι ὄχι νά τήν ἀντιμετωπίζουν ὡς ἄχρηστη;

Καί, στὸ κάτω κάτω, ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ σοῦ χαλᾶ τίς διακοπές σου;
Στὸ σπίτι της εἶναι! Μπορεῖ σήμερα τὸ σπίτι νὰ ἀνήκῃ στὴν ἀδελφή σου, ἀλλὰ οἱ γονεῖς σου τὸ ἔφτιαξαν! Δικό τους εἶναι!
Ἐὰν δὲν ἀντέχῃς τὴν μάννα σου, ἐὰν δὲν μπορῆς νὰ εἶσαι συγκαταβατικὴ μαζύ της, ἔ, τότε νὰ μὴν ἔρχεσαι στὸ σπίτι της! Ἐνοικίασε ἀλλοῦ!

Μπορεῖ νὰ ἀκούγομαι σκληρός! Ἴσως νὰ εἶμαι, δὲν ξέρω.Ἴσως καὶ νὰ μὴ μοῦ πέφτῃ λόγος.  Ἀλλὰ εἶναι μάννα! Καὶ θυμώνω ὅταν φέρονται ἔτσι στὴν μάννα τους καί, εἰδικῶς, ὅταν αὐτὴ εἶναι πλέον ἀδύναμος, πρὸς τὸ κλείσιμο τοῦ κύκλου τῆς ζωῆς της.
Τὸ ἴδιο θὰ θυμώσω ἐὰν εὑρεθῇς ἐσὺ στὴν θέσι τῆς μάννας σου κι ἐὰν ἔλθῃ ὁ υἱός σου καὶ σοῦ φερθῇ ὅμοια.

Ὅμως παραφέρομαι καὶ λέω πολλά.
Σὲ εἶδα ἐχθὲς στὴν παραλία. Ἤθελα νὰ ἔλθω νὰ σᾶς χαιρετήσω. Μὰ δὲν τὸ ἔκανα.

Νίκος Θ.

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ