Ποιός σοῦ εἶπε πώς θέλω νά σοῦ ἀποδείξω κάτι;
Ποιός σοῦ εἶπε πώς ξημεροβραδιάζομαι μέ τήν ἀνάγκη νά σέ πείσω;
Γιατί πιστεύεις πώς ἔχω τόσο μεγάλον πόθο νά σέ κάνω νά σκέπτεσαι ὅπως σκέπτομαι ἐγώ;
Αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα ἔθεσα ἐχθὲς στὸν ἑαυτόν μου, τὴν ὥρα ποὺ κουβεντιάζαμε μὲ κάποιον καλό μου φίλο.
Γιὰ ἀρκετὴν ὥρα συζητούσαμε γύρω ἀπὸ τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ λάθος τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν δραχμή.
Γιὰ τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ λάθος τῶν ἀποκρατικοποιήσεων.
Γιὰ τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ λάθος τῆς γενικοτέρας πολιτικῆς καταστάσεως.
Καὶ κάποιαν στιγμὴ οἱ τόνοι ἀνέβηκαν.
Πάψαμε νὰ συζητᾶμε καὶ σκούζαμε…
Σταμάτησα τὸν διάλογο καὶ τὸν ἄφησα νὰ ὁμιλῇ μόνος του γιὰ λίγην ὥρα.
Καὶ τότε κατάλαβα!
Τί σημασία ἔχει νά προσπαθῶ νά τόν πείσω ἤ νά προσπαθῇ αὐτός νά μέ πείσῃ;
Γιατί τά δικά μου ἐπιχειρήματα δέν τά βλέπει; Μήπως γιατί δέν εἶμαι οἰκονομολόγος ὅπως αὐτός; Ἤ μήπως γιατί ἔχει ἤδη σχηματίσει πρό πολλοῦ τίς ἀπόψεις του;
Οἱ ἀπόψεις του, οἱ θέσεις του, καθῶς καὶ οἱ γνώσεις του πάντα ἀπολύτως σεβαστές.
Ἡ διαφορές μας ὅμως εἶναι ἰδίως στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετωπίζει ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν τὴν κοινωνία μας.
Δῆλα δή, ἐγὼ τὴν ἀντιμετωπίζω μὲ βεβαιότητα πὼς θὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, ὅταν θὰ συμβῇ ἡ μεγάλη ἀνατροπή.
Ἐκεῖνος τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ τὴν βεβαιότητα πὼς ἀκόμη κι ἐὰν περάσουμε ἀπὸ τὴν ἀνατροπὴ τίποτα δὲν θὰ ἀλλάξῃ!
Κι αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς ἕνα παράδειγμα τῶν κατ’ ἐπανάληψιν συγκρούσεων καὶ διαφωνιῶν ποὺ καθημερινῶς ἀντιμετωπίζω.
Ὅπως φαντάζομαι κι ὅλοι μας.
Τελικῶς ὅμως ποιό εἶναι τό πρόβλημα; Δέν εἶναι ἡ προσπάθειά μας νά πείσουμε αὐτόν πού ἔχουμε ἀπέναντί μας γιά τήν ὀρθότητα τῶν δικῶν μας τοποθετήσεων. Ἀλλά ποιός εἶναι αὐτός πού μᾶς διασφαλίζει πώς ἡ δική μας τοποθέτησις εἶναι καί ἡ ὀρθή; Καί ποιός εἶναι αὐτός πού μᾶς ἐγγυᾶται πώς ὁ ἀπέναντι εἶναι ἕτοιμος (καὶ κάποιες φορὲς ἱκανός) νά ἀντιληφθῇ αὐτά πού ἐμεῖς ἀντιληφθήκαμε; Γίνεται νά μάθῃς σέ ἕνα πεντάχρονο λογαρίθμους, τήν στιγμή πού δέν ἔχει ἀκόμη μάθει νά μετρᾶ ἔως τό δέκα; Ἤ μήπως πασκίζῃ τόν παράλογον καί τό παρά φύσιν;
Καί γιατί θυμώνουμε ὅταν ὁ ἀπέναντι ἐξακολουθεῖ, παρά τήν ἐπιχειρηματολογία μας, νά παραμένῃ στόν δικόν του κόσμον καί στίς δικές του θέσεις;
Ἔχει τόσο μεγάλην σημασία τό τί πιστεύει ἐκεῖνος; Ἤ μήπως τό πρόβλημά μας εἶναι πώς δέν ἔχουμε τήν ἀμέριστον ἀποδοχή του;
Αὐτὲς κι ἄλλες πολλὲς σκέψεις περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό μου τὴν στιγμὴ τῶν κραυγῶν μας. (Ναί, κραυγάζαμε τελικῶς!)
Γιατί νά πρέπῃ νά τόν πείσω;
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὁ καιρὸς κυλᾶ…
Οἱ καταστάσεις τρέχουν κι ἐμεῖς παραμένουμε παρατηρητές τους…
Οἱ ὅποιες ἰδέες μας, θέσεις μας, πόθοι μας, εὐχές, ἐλπίδες, πεποιθήσεις, ἤ διαψεύδονται ἤ ἐπιβεβαιώνονται.
Ἐὰν διαψευσθοῦν, τότε εἴχαμε ἄδικο. Ἐὰν ὄχι, τότε εἴχαμε δίκαιον.
Ἄρα ὄλα καταλήγουν νὰ εἶναι θέμα χρόνου καὶ στιγμῆς!
Δέν εἶναι λοιπόν προτιμότερον νά ἀφήσουμε τόν χρόνο νά κυλήσῃ πρός ὄφελος ὅλων μας;
Γιατί νά χαλᾶμε τίς καρδιές μας;
Βέβαια, θὰ μοῦ πεῖτε, ὑπάρχουν καὶ θέματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ περιμένουν. Ὅπως ἡ ἐγκληματικότης. Ἤ τὰ οἰκονομικά μας ἀδιέξοδα. Ἤ τέλος πάντων ἡ γενικοτέρα πολιτικὴ κατάστασις.
Κι ἐάν ἐγώ οὐρλιάζω, ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιτύχω κάτι;
Ὑπάρχει περίπτωσις νά μέ ἀκούσουν αὐτοί πού (ἐγώ πιστεύω πώς) χρειάζεται καί νά πεισθοῦν καί νά συμπράξουν μαζύ μου, ἐάν φυσικά ἔχω δίκαιον, πρό κειμένου νά ἐπιταχυνθοῦν κάποιες διαδικασίες;
Φυσικὰ καὶ δὲν ὑπάρχει!
Ὅμως οἱ νόμοι τῆς Φύσεως, τὸ Χάος ποὺ βιώνουμε καθῶς καὶ ἡ ἀνάγκη ἐπιβιώσεως, θὰ μᾶς ὁδηγήσουν, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, θέλουμε δὲν θέλουμε, σὲ ἐκεῖνες τὶς ἐπιλογὲς ποὺ θὰ μᾶς δώσουν τὸ δικαίωμα στὴν ἐπιβίωσιν.
Φυσικὴ ἐπιλογὴ λέγεται αὐτό!
Ὅσοι δὲν θὰ τὸ πράξουν ἀπλῶς θὰ χαθοῦν!
Ἄρα γιατί σκάω; Ἤ γιατί σκᾶμε;
Αὐτὸ ποὺ εἶναι νὰ γίνῃ θὰ γίνῃ!
Μὲ ἤ χωρὶς ἐμέναν! Μὲ ἤ χωρὶς κραυγές! Μὲ ἤ χωρὶς συνειδητὰ βήματα!
Ἤ λοιπὸν χαλαρώνουμε κι ἀπολαμβάνουμε τὴν πορεία, στὸν βαθμὸ φυσικὰ ποὺ μποροῦμε, ἤ συμπεριφερόμεθα σὰν τοὺς ὑστερικοὺς ποὺ τὰ ἔβαλαν μὲ ἕναν τοῖχο καὶ τραβοῦν νὰ τὸν γκρεμίσουν μὲ τὸ κεφάλι τους!
Ναί, δὲν ἔχω καμμίαν ἀνάγκη νὰ σὲ πείσω φίλε μου…
Τὰ εἴπαμε, διαφωνήσαμε κι ὅλα ἔχουν καλῶς.
Οὔτε ἔχει κάποιαν σημασία τὸ ἐὰν ἔχω ἐγὼ ἤ ἐσὺ τὸ δίκαιον.!
Σημασία ἔχει πὼς εἶσαι φίλος μου, σὲ ἀγαπῶ καὶ σὲ σέβομαι.
Αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ!
Υ.Γ. Τὸ παραπάνω κείμενον ἀφιερωμένον σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατὰ καιροὺς διαφωνοῦμε. Πάντα τοὺς εὐχαριστῶ, διότι μοῦ δίδουν ἐρεθίσματα προβληματισμοῦ. Δὲν ὑπῆρξα ποτὲ θυμωμένη μὲ κάποιον. Σαφῶς θὰ ὑπερασπισθῶ τὶς θέσεις μου, ἰδίως δημοσίως, ἐὰν κληθῶ γιὰ αὐτό. Ἀλλὰ σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲ μὲ ἀπασχολεῖ τὸ ἐὰν θὰ ἤ δὲν θὰ πείσω κάποιους. Ἐγώ, γιὰ ἐμέναν, μὲ βάσι πάντα τὸν δρόμο ποὺ διανύω, ἔχω πεισθεῖ! Ἔχω ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ χρειάζονται, καθῶς κι ὅλες τὶς ἀποδείξεις. Ἐὰν λοιπὸν ὁ διάλογος γίνεται γιὰ νὰ γίνεται, δὲν ἀξίζει τὸν κόπο. Ἐὰν ὅμως καὶ οἱ δύο μας εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ μάθουμε, τότε ναί, ἀκόμη καὶ οἱ κραυγές μας χρειάζονται! Ὄχι γιὰ νὰ πείσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Μόνον γιὰ νὰ ἀνοίξουμε παράθυρα ὁ ἔνας στὸν ἄλλον.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Reblogged this on ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ.