Ἡ φωτογραφία ποὺ βλέπετε εἶναι μία ἀπὸ τὶς χιλιάδες ποὺ κυκλοφοροῦν στὸ διαδίκτυον ἀπὸ καμμένα δάση μας. 
Ἔχετε δεῖ ἐλιά νά καίγεται; Ἔχετε συνειδητοποιήσει ἀπό πόσο βαθειά ξεκινᾷ ἡ φλόγα; Πόσο ἀπό μέσα της ξεκινᾶ ἡ καύσις; Τὰ σωθικὰ της πρῶτα παραδίδονται στὴν φωτιὰ καὶ μετὰ ἡ ἰδία… 
Ἐὰν φθάσῃ ἡ φωτιὰ στὴν καρδιά της, ἡ ἐλιὰ τελειώνει….

Ἔχω δῇ ἐλιὰ νὰ καίγεται καὶ ἡ καρδιά μου ἔσφιξε… Ἡ σκέψις μου ἐμούδιασε.
Τὸ σῶμα μου ἐπόνεσε. 
Σὰν νὰ ἔπιανε κάποιος τὴν εὐλογία καὶ νὰ τὴν ἔκανε κατάρα….
Πῶς ἄντεξαν αὐτά τά δόλια χέρια κι ἄναψαν τήν σπίθα;

Ἡ ἐλιὰ εἶναι ἱερᾶ…
Εἶναι ἐκεῖνο τὸ δένδρο ποὺ τρέφει, ποὺ ποτίζει, ποὺ ἐκπαιδεύει…
Γενεὲς ἐπὶ γενεῶν ἔζησαν ἀπὸ αὐτές, πεπαιδεύθησαν μὲ αὐτές….
Κι ἐμεῖς…
Παιδιὰ τῆς πόλεως… Ἐξημερωμένα ζωάκια, οἰκόσιτα, ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἔγκλημα ποὺ συντελεῖται ὅταν μία ἐλιὰ χάνεται…

Ἀγαπῶ ὅλα τὰ δένδρα…
Ἀγαπῶ κάθε πουλὶ ἤ φυτὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν πλανήτη μας…
Τὴν ἐλιὰ ὅμως τὴν ξεχωρίζω… Τὴν τιμῶ…
Κι ὅταν βλέπω μίαν ἐλιὰ νὰ χάνεται τόσο περισσότερο ἀντιλαμβάνομαι πὼς ὁ «πολιτισμός» μας ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ φθάσῃ στὸ τέλος του. Δὲν ἔχει τίποτα πιὰ νὰ μᾶς πάρῃ… Μᾶς ἀπεστράγγιξε…

Φιλονόη. 

φωτογραφία.