Στὶς ἡμέρες μας οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί μας συμπεριφέρονται σὰν νὰ ἔχουν χάσῃ διὰ παντὸς κάθε μελλοντικὴ μάχη. Συμπεριφέρονται δῆλα δὴ ὡς ἤδη ἡττημένοι, κι ἀς μὴν ἔχουν δώσῃ κανένα δείγμα ἀγωνιστικότητος.
Ὅταν ἐγὼ γράφω ἤ λέω «ἀγωνιστικότης» δὲν ἐννοῶ τὸ νὰ πιάσω ἕνα ὅπλο κι ὅποιον πάρῃ ὁ Χάρος. Ὁ ἀγών μας, ἄν καὶ γιὰ κάποιους αὐτὸ παραμένει δυσνόητον, εἶναι σὲ τελείως διαφορετικὰ ἐπίπεδα. Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν αὐτοπροσδιορισμό μας, τὸν ἐπαναπροσδιορισμό μας, τὴν αὐτογνωσία μας, τὴν ἀλλαγὴ στάσεως ζωῆς, τὴν ἀλλαγὴ ὀπτικῆς, τὴν οὐσιαστικὴ ἀνατροπὴ ὅλου τοῦ οἰκοδομήματος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιούσαμε καὶ τελικῶς τὴν ἀναδόμησίν του ἐκ θεμελίων.
Ὅταν λοιπὸν συναντῶ ἀνθρώπους ποὺ ἀφήνουν πίσω τους τὴν μιζέρια, ἀναλαμβάνουν τὶς εὐθύνες τους, ὅποιες κι ἐὰν εἶναι, ὑπαρκτὲς ἤ μή, κι ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν Ἄνθρωποι, διδάσκοντας οὐσιαστικῶς μὲ τὴν συμπεριφορά τους πὼς ναί, ξέφυγαν ἀπὸ τὴν ἰσοπέδωσιν, ναί, αὐτοὺς τοὺς τιμῶ, τοὺς θαυμάζω καὶ τοὺς χρησιμοποιῶ ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησιν.
Ὅταν ἐγὼ γράφω ἤ λέω «ἀγωνιστικότης» δὲν ἐννοῶ τὸ νὰ πιάσω ἕνα ὅπλο κι ὅποιον πάρῃ ὁ Χάρος. Ὁ ἀγών μας, ἄν καὶ γιὰ κάποιους αὐτὸ παραμένει δυσνόητον, εἶναι σὲ τελείως διαφορετικὰ ἐπίπεδα. Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν αὐτοπροσδιορισμό μας, τὸν ἐπαναπροσδιορισμό μας, τὴν αὐτογνωσία μας, τὴν ἀλλαγὴ στάσεως ζωῆς, τὴν ἀλλαγὴ ὀπτικῆς, τὴν οὐσιαστικὴ ἀνατροπὴ ὅλου τοῦ οἰκοδομήματος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιούσαμε καὶ τελικῶς τὴν ἀναδόμησίν του ἐκ θεμελίων.
Ὅταν λοιπὸν συναντῶ ἀνθρώπους ποὺ ἀφήνουν πίσω τους τὴν μιζέρια, ἀναλαμβάνουν τὶς εὐθύνες τους, ὅποιες κι ἐὰν εἶναι, ὑπαρκτὲς ἤ μή, κι ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν Ἄνθρωποι, διδάσκοντας οὐσιαστικῶς μὲ τὴν συμπεριφορά τους πὼς ναί, ξέφυγαν ἀπὸ τὴν ἰσοπέδωσιν, ναί, αὐτοὺς τοὺς τιμῶ, τοὺς θαυμάζω καὶ τοὺς χρησιμοποιῶ ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησιν.
Τὸ «δὲν παραδίδω» τὰ ὅπλα στὶς ἡμέρες μας δὲν μεταφράζεται σὲ στολὴ παραλλαγῆς, τρία αὐτόματα στὴν πλάτη καὶ πενήντα γεμιστῆρες στὸ ζωνάρι. Τὸ «δὲν παραδίδω τὰ ὅπλα» πλέον εἶναι κάτι διαφορετικόν.
Κι ὅσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν κι αὐτοὶ μόνον δικαιοῦνται νὰ ὀνειρεύονται τὴν Ἑλλάδα ποὺ μᾶς ἀξίζει.
Οἱ ἄλλοι…
Δυστυχῶς…
Δὲν ἔπαιξαν… Κι ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔπαιξαν… Ἔχασαν σκέτο…
Δὲν ἔπαιξαν… Κι ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔπαιξαν… Ἔχασαν σκέτο…
Μία άλλη ματιά
…Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα πολύ καλό μου φίλο.. τον μαέστρο Σταμάτη Λέκκα, διευθυντή του μουσικού σχολείου στην Πάτρα!!! Θα σας αντιγράψω ένα άρθρο από την εφημερίδα Πελοπόννησος .. έτσι απλά για να παραδειγματιστούμε όλοι.. να μην μεμψιμοιρούμε .. να μην παραδίδουμε τα όπλα!!!!!« τη στιγμή που στα άλλα 40 Μουσικά σχολεία επικρατεί ξεσηκωμός, λόγω υποχρηματοδότησης και μη κάλυψης των εκπαιδευτικών κενών, η κοινότητα του Μουσικού Σχολείου της Πάτρας, που είναι από τα μεγαλύτερα στην χώρα , βρήκε τρόπους ώστε οι μαθητές του να μη τριγυρίζουν άσκοπα στο προαύλιο.«το υπουργείο μας ζήτησε εξορθολογισμό και περιορισμό των δαπανών. Φέτος για πρώτη φόρα δεν καλύφθηκαν τα κενά που έχουμε στους καθηγητές μουσικών οργάνων. Συζήτησα το θέμα με τους συναδέλφους μου και από κοινού βρήκαμε λύσεις.» Μας περιγράφει ο κ. Λέκκας. Ποιες είναι αυτές; «οι συνάδελφοι μου εθελοντικά κάνουν υπερωρίες και διδάσκουν 5 ώρες επιπλέον. Επίσης όλες οι συνάδελφοι που έχουν προσληφθεί ως 4ωρίτισσες, έχουν καταλήξει να διδάσκουν 17 ώρες. Αυτή τη στιγμή όλοι οι μαθητές μας διδάσκονται μουσικά όργανα (στο σχολείο μας διδάσκονται 8) και δεν έχουμε μαθητές που να περιφέρονται επειδή έχουν κενά.»Μάλιστα σύσσωμη η κοινότητα του «σχολείου της καρδιάς» – όπως το αποκαλεί ο κ. Λέκκας για την εργατικότητα των εκπαιδευτικών που το πλαισιώνουν- προετοιμάζεται για μία σειρά ανοιχτών εκδηλώσεων που ξεκινούν τον Μάρτιο και ολοκληρώνονται στο τέλος της σχολικής χρονιάς.Ο διευθυντής κατάφερε να αντιμετωπίσει και τα λειτουργικά προβλήματα. Όπως εξηγεί ο ίδιος «με τη στήριξη της προϊσταμένης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης , του αντιδημάρχου και του ΚΤΕΛ καλύψαμε έγκαιρα τη μεταφορά και τη σίτιση των μαθητών.»Ένα σχολείο πολύτιμοΣτο ερώτημα ορισμένων «τι εξυπηρετεί η ύπαρξη των Μουσικών και Καλλιτεχνικών σχολείων σε μία εποχή μάλιστα που η χώρα καταρρέει», η εξέλιξη των μαθητών δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας.«Εάν κάποιος εξετάσει σε συμφωνικές ορχήστρες, μαντολινάτες, φιλαρμονικές, πόσοι είναι απόφοιτοι Μουσικών σχολείων, θα δικαιολογήσει πλήρως την ύπαρξη τους. Το απολυτήριο των σχολείων μας αποτελεί ένα είδος πτυχίου και μέσω αυτού μπορούν να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς που διεξάγουν για παράδειγμα οι φιλαρμονικές» αναφέρει ο κ. Λέκκας. Μιλώντας δε ειδικά για το πατρινό μουσικό σχολείο σημειώνει «πρόσφατα 4 μαθητές μας απορροφήθηκαν στην φιλαρμονική του Λιμενικού, 5 απόφοιτοι μας εισήχθησαν στο Τμήμα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου της Κέρκυρας έγιναν περιζήτητοι από τις φιλαρμονικής του νησιού, που γνωρίζετε το υψηλό τους επίπεδο» και καταλήγει «νομίζω ότι το υπουργείο δεν πάει να καταργήσει τα συγκεκριμένα σχολεία.Αν αυτό ήθελε θα το είχε ήδη κάνει. Δεν μπορούμε να έχουμε όλα όσα θέλουμε σε μία εποχή που τα πάντα καταρρέουν . Από κει και πέρα καλούμαστε κι εμείς να επιλέξουμε. ‘Η αφήνουμε τα πάντα να καταρρεύσουν ‘η να βρίσκουμε τρόπους να επιβιώσουμε μέχρι να περάσει αυτή η λαίλαπα. Εμείς ως Μουσικό σχολείο Πατρών , επιλέξαμε να αγωνιστούμε κι αν είναι να καταλήξουμε, να «πεθάνουμε» όρθιοι».Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.. μόνο να είσαστε καλά!!!!!!!!!!!!!!!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.