Ποῦ σταματᾶ τό ὄνειρο; Ποῦ ξεκινᾶ ἡ ἀλήθεια!

Μποροῦμε νά ζήσουμε μέ τό ὄνειρο ἢ  θά μᾶς τό καταῤῥίψῃ ἡ ἀλήθεια;

Αὐτὰ ποὺ θὰ  γράψω σήμερα κάποιους θὰ τοὺς ξενίσουν ἀπόλυτα. 

Ἀλλὰ εἶναι ἡ  δική μου πραγματικότης ἐδῶ καὶ  χρόνια. 

Συνεπῶς, γιὰ ἐμένα ἰσχύουν. Καθὼς ἐπίσης ἰσχύουν καὶ γιὰ πάρα πολλοὺς ἄλλους. 

Ἔχω ἀντιληφθεῖ πὼς μόνον ὅταν δομήσω ἕνα ὁλοκληρωμένο ὄραμα, μίαν εἰκόνα ξεκάθαρο γιὰ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμῶ  νὰ ἔχω, τότε καὶ  μόνον τότε,  μπορῶ  νὰ ἀποκτήσω αὐτὸ στὸ ὁποῖον στοχεύω. 

Ἐὰν ἐγὼ δὲν ἔχω ξεκαθαρίσῃ ἀπολύτως μέσα μου, μὲ κάθε λεπτομέρεια, τὸν δρόμο ποὺ θέλω νὰ πορευθῶ, καθῶς κι ἐὰν δὲν ξεκαθαρίσω ἀπολύτως μέσα μου τὸ ποῦ θέλω νὰ φθάσω, δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ τὸ ἀποκτήσω. 

Ἂς ὑποθέσουμε πὼς θέλω νὰ κατεβῶ μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὸ κέντρο. Πὼς χρειάζομαι  νὰ  σταθμεύσω κάπου γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία. 

Ὅσοι  θὰ ἄκουγαν  γιὰ τὴν πρόθεσίν μου, θὰ γελοῦσαν. «Εἶναι ἀδύνατον νὰ  σταθμεύσῃ  κάποιος στὸ κέντρο νόμιμα,  καὶ νὰ μὴν ἀναζητᾷ  τοὐλάχιστον τρεῖς ὧρες θέσιν σταθμεύσεως»  θὰ ἰσχυρισθοῦν.

Θὰ σᾶς διαψεύσω ὅλους! 

Ὅσες φορὲς ἐχρειάσθη νὰ κατεβῶ μὲ αὐτοκίνητον στὸ κέντρο, πάντα ἡ θέσις μὲ …ἀνέμενε ἐκεῖ  ποὺ τὴν «εἶχα προγραμματίσει»!!!!!

Ἁπλῶς, λίγα λεπτὰ πρὶν ξεκινήσω, τὴν  φανταζόμουν νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ  καὶ  νὰ μὲ  περιμένῃ! Καὶ  τὸ ἔχω κάνει πάρα, μὰ πάρα πολλὲς φορές, ἀκριβῶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο!

Μάλιστα, κάποιες φορές, εἶναι πράγματι πολὺ ἀστεῖο! Περνοῦν ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν «θέσιν μου» τόσοι καὶ  τόσοι ἀλλὰ δὲν τὴν «βλέπουν»!  Τὴν ἀγνοοῦν ὡς  μὴ ὑπάρχουσα!!!! Διότι αὐτὴ εἰδικῶς ἡ θέσις εἶναι ἀποκλειστικῶς δική μου «παραγγελιά»!

Μία φορὰ δὲν τὸ ἔκανα, διότι ἐχρειάσθη νὰ φύγω βιαστικὰ καὶ  δίχως «προετοιμασία», καὶ ἀπῃτήθη νὰ σταθῶ γιὰ μερικὰ δευτερόλεπτα κάπου, πρὸ κειμένου νὰ «ἀναδομήσω» τὴν πραγματικότητά μου.  Λίγα δευτερόλεπτα ἄλλαξαν τὰ δεδομένα καὶ ἡ θέσις ἄδειασε σχεδὸν ἐμπρός μου, ἔτοιμη νὰ δεχθῇ  τὸ αὐτοκινητάκι μου. 

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, πηγαίνοντας γιὰ ἐπίσκεψι σὲ κάποιαν φίλη, βγῆκε γιὰ νὰ μὲ καθοδηγήσῃ. Κατεβαίνοντας ὅμως στὸν δρόμο, διεπίστωσε πὼς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της ὑπῆρχε ἄδεια θέσις σταθμεύσεως καὶ  ἐβιάσθη νὰ τὴν «προστατεύσῃ» μὲ τὴν μηχανή της. Ἡ  θέσις ὅμως ἦταν τόσο ἄνετος, ποὺ καὶ δίχως τῆς μηχανῆς ἐστάθμευε ἄνετα ἕνα ὄχημα. 

Στὸ  μεταξὺ ἔτρεξε νὰ μὲ  προϋπαντήσῃ (μὲ τὰ πόδια) καὶ  νὰ μὲ πείσῃ νὰ ἐπιταχύνουμε, πρὸ κειμένου νὰ προλάβουμε. Μπαίνοντας στὸν δρόμο ποὺ κατοικοῦσε, προπορεύετο  ἕνα ἄλλο ὄχημα,  τὸ ὁποῖον ἀναζητοῦσε  ἐπίσης θέσις σταθμεύσεως. Ἡ φίλη μου ἀνεστατώθη. Ἐφοβήθη πὼς ἄδικα τρέχαμε. 

Ὁ ὁδηγὸς τοῦ προπορευομένου ὀχήματος ἀγνόησε τὴν θέσι ποὺ μὲ …περίμενε. Στὸ μεταξὺ εἶχα ἤδη πεῖ στὴν φίλη μου νὰ μὴν ἀνησυχῇ, διότι ἡ θέσις εἶναι δική μας. Μέσα μου εἶχα ξεκαρδισθεῖ στὰ γέλια, ἀλλὰ δὲν ἤθελα νὰ  πιστεύσῃ οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς τὴν εἰρωνευόμουν. 

Γιὰ χρόνια πολλά, ζῶντας στὴν ἐπαρχία, καὶ  μάλιστα ἐκτὸς πόλεως, τὸ αὐτοκίνητό μου τὸ ἄφηνα πάντα σὲ σημεῖον ποὺ ἐγὼ εἶχα προγραμματίσει, ἀρκετὰ ἐνωρίτερα. Συνήθως τὸ ἴδιο σημεῖον, γιὰ ὅσα χρόνια χρησιμοποιοῦσα τὸ συγκεκριμένο γραφεῖο. Ἐκείνη ἡ περιοχὴ ἦταν τόσο δύσκολος στὴν στάθμευσι, ποὺ ὅσοι μὲ ἐγνώριζαν σχεδὸν ἐξοργίζοντο μὲ τὴν …θρασύτητά μου!

Οἱ  φίλοι μου ἐξαφνιάζοντο καὶ κάποιες φορὲς ἐπίσης ἐθύμωναν, διότι κατὰ βάθος ἐπίστευαν πὼς τοὺς ἐδούλευα ἢ ἁπλῶς πὼς ἤμουν μόνον πάρα πολὺ τυχερή. 

Ἔχω δεκάδες παραδείγματα, ἀπὸ ἀμέτρητες ἀναλόγου τύπου καταστάσεις στὴν ζωή μου. Καὶ  εἶμαι σίγουρη πὼς ἐκεῖ ἔξω εἶναι πάρα πολλοὶ ἀκόμη, ποὺ ὅπως ἐγώ, ἔχουν νὰ διηγηθοῦν ἀνάλογα περιστατικά. 

Δὲν εἶναι μαγεία. Εἶναι στάσις ζωῆς. 

Καὶ  δὲν εἶναι μόνον αὐτό. 

Τὸ θέμα τῆς σταθμεύσεως εἶναι τὸ πιὸ ἁπλό. 

Τὰ ἴδια συμβαίνουν σὲ κάθε στιγμιότυπο ποὺ ἀπαρτίζει τὴν καθημερινότητά μου. Ἀπὸ τὸ ἀπλούστερο πρόβλημα, ἔως τὴν μεγαλυτέρα δυσκολία. 

Ὅσο πιεσμένη κι ἐὰν εἶμαι, ὄσο δύσκολος κι ἐὰν εἶναι ἡ στιγμή, ὅσο ἀδύνατες κι ἐὰν φαίνονται οἱ  λύσεις, πασκίζω νὰ χαλαρώσω καὶ νὰ σκεφθῶ μὲ ἡρεμία τὴν κατάστασιν ἐκείνη ποὺ θὰ μὲ κάνῃ νὰ αἰσθανθῶ καλλίτερα. 

Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς ποὺ πονᾶμε γιὰ κάποια ζητήματα. Σὲ  αὐτὲς εἰδικῶς τὶς στιγμὲς αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτόν μας χαλαρό, χαρούμενο καὶ ἥρεμο.  Εἶναι δύσκολο ἀλλὰ ὅσο περισσότερες φορὲς τὸ ἐφαρμόζουμε, τόσο περισσότερο ἀποδίδει. 

Κάποιαν στιγμὴ γίνεται τρόπος ζωῆς. Δευτέρα Φύσις. Καί,  σίγουρα, ὅταν τὰ πάντα γύρω μας φαντάζουν ἀνυπόφορα, εἶναι ἕνας μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε. 

Ἔχω ἀφήσει πίσω μου τὰ μεγαλύτερα προβλήματα μόνον μὲ αὐτὴν τὴν μέθοδο. 

Ἔχω πάντα τὴν αἴσθησι πὼς ἀλήθεια μας εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δομοῦμε μέσῳ τῶν σκέψεών μας. Εἴμαστε πάντα αὐτὸ ποὺ ἐχθὲς ἐσκεπτόμεθα. Θὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ἡ σκέψις μας δημιουργεῖ  σήμερα. 

Δῆλα δή, πιστεύω τόσο πολὺ στὴν δύναμι τῆς σκέψεως καὶ τῆς  ὑλοποιήσεως τῆς δημιουργίας ὁραμάτων, ποὺ ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς μου πλέον. 

Τὸ ἴδιο ὅμως ἀκριβῶς συμβαίνει σὲ κάθε μου δραστηριότητα. 

Δὲν θὰ  μποροῦσα, γιὰ παράδειγμα,  οὐδέποτε νὰ φαντασθῶ πὼς κλέβω κάτι ἀπὸ κάποιον, διότι μέσα μου αὐτὸ θὰ ἔχῃ ἤδη δομηθει. Δὲν θὰ ἔχῃ  καμμίαν σημασία ἐὰν θὰ τὸ πράξω ἢ ὄχι. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐγεννήθη στὴν σκέψι μου εἶναι ἤδη πραγματικότης. 

Δὲν γίνεται νὰ φαντασθῶ πὼς πράττω κάτι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ πράξουν ἄλλοι εἰς βάρος μου. 

Δῆλα δή, ἡ σκέψις μου παραμένει ὡς φίλτρον γιὰ τὴν πραγματικότητά μου. Γιὰ τὸ τώρα καὶ τὸ αὔριο. 

Μὲ τὸν ἴδιον τρόπο ἔχω μέσα μου δομήσει τὸ αὔριο τῆς Πατρίδος μου. 

Κατ’ ἐμέ, ἕνας κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξι, τὸ ἔχω δηλώσει ἤδη αὐτό!

Σὲ κάποιων τὴν ἀντίληψιν ἴσως νὰ φανῇ παράλογος μία τέτοια τοποθέτησις. Ἴσως νὰ φαντάζῃ ὀξύμωρος ἡ δική μου θεώρησις. 

Ἐὰν ὅμως τὸ ἀναγάγουν στὸ «ἐδῶ καὶ τώρα» τους, ἐὰν ἀναλογισθοῦν τὰ δικά τους βήματα, ἐὰν τὰ συνδυάσουν μὲ αὐτὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουν, ἴσως νὰ κατανοήσουν ὅσα ἰσχυρίζομαι!

Ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦμε τώρα, εἶναι ἀποτέλεσμα στάσεως, σκέψεων κι ἐπιλογῶν ποὺ ἐμεῖς ἐπραγματοποιήσαμε ἐχθές. 

Ἡ ζωὴ ποὺ θὰ ζήσουμε αὔριο εἶναι ἀποτέλεσμα δικῶν μας τωρινῶν σκέψεων, εἰκόνων καὶ ὁραματισμῶν. 

Τὸ ἐὰν θὰ ἐπιτύχουμε ἢ ὄχι αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε, ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ ἐμᾶς. 

Τὰ πάντα ἐξαρτῶνται μόνον ἀπὸ ἐμάς! Καὶ τὰ καλά καὶ τὰ κακά!

Εἶναι θέμα συνειδητοποιήσεως.

Φιλονόη.

φωτογραφία

πρώτη δημοσίευσις 25 Ἰανουαρίου 2012