«Διὰ μίαν ἀκόμη φορὰ διέλαμψε ἡ Ἑλληνικὴ κουτοπονηριά, τὴν ὁποία λογιοτίζοντες καὶ μή, ὀνομάζομεν ἀθάνατον δαιμόνιον τῆς φυλῆς. Ἰδοὺ λ.χ. ὄκνον τῆς μαστιζούσης τὸν τόπον ἀπὸ μιᾶς εἰκοσαετίας ἐπιτηδιοκρατίας, ἐπεζήτησε καὶ ἐπέτυχε νὰ σφηνωθῇὶ σωρηδὸν καὶ ἀδιακρίτως, εἰς ὅλας σχεδὸν τάς ἀνωνύμους ἐταιρείας καὶ ἰδιαιτέρως τάς τραπεζικάς, ὑπὸ τὸν εὔηχον τίτλον τοῦ νομικοῦ συμβούλου, μὲ ἀποτέλεσμα να εἰσπράττῃ καθόλον τὸ διαρεύσαν μέχρι τῆς Κατοχῆς, ἀλλὰ καὶ μετ΄ αὐτήν, καὶ ἡμεῖς δεν ἠξεύρωμεν πόσα κατὰ μῆνα, πάντως ὅμως πολὺ περισσότερα τῶν ὅσων, κατὰ τὸ ἰσόχρονον διάστημα, εἰσέπραξε λόγω μισθοῦ, τὸ σύνολον τῶν ἀπαρτιζόντων τὸ ἀνώτατον ἡμῶν δικαστήριον, τὸν Ἄρειον Πάγον, δικαστῶν συνυπολογιζομένων καὶ τῶν ὑπαλλήλων των.

Ἤδη ὁ κ. Γεώργιος Σημίτης ἀλλάζει διὰ μιᾶς πορείαν. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ καθεστὼς τῆς ἐμίσθου ῥᾳστώνης, τοῦ ὁποίου καὶ χτες ἀκόμη ἧτο αὐτὸς ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ ἐκλεχτός, βαίνει βιαίως πρὸς τὴν δύσην του. Καὶ ὁ ὑπερεξύπνος κ. Γεώργιος Σημίτης κάμνει τι; Ἁπλούστατα: Ἐγκατάλειπε οἰκεία θελήσει, ὡς ἀφήνει νὰ πιστεύεται, τὰ ὀχυρά του, θέλομεν νὰ εἴπωμεν τάς παντοειδεῖς θέσεις του, καὶ μεταπηδᾶ εἰς τὸ στρατόπεδον, ὅθεν, καθὼς τὸν συμβουλεύει ἡ ἀλάθητος ὄσφρησίς του, φαίνεται ἐγγίζουσα τοῦ κρατοῦντος οἰκονομικοῦ συστήματος ἡ ἀνατροπή.
Γίνεται λοιπὸν ὁ Κ. Γεώργιος Σημίτης – κρατηθῆτε καλῶς εἰς τὸ κάθισμά σας – κοινοκτήμων. Καὶ καθόλου ἀπίθανον, ὀψίας γενομένης, νὰ τὸν ἴδωμεν καὶ μετ’ οὐ πολὺ κομισσάριον, ἀπαγγέλοντα ἀπὸ ὑψηλοῦ βήματος, τὸ ἀνάθεμα τοῦ συγκεντρωμένου κεφαλαίου, δι’ ὅσα ἀνόσια καὶ εἰδεχθῆ ἐξύφανε τοῦτο εἰς βάρος τοῦ βιοπαλαίοντος λαοῦ!

Ἀλλὰ ἂς μένει ἥσυχος ὁ κ. Γ Σημίτης. Ἡ εὐφυΐα εἰς τὸν τόπον μας, δεν εἶναι προνόμιον τῶν ὀλίγων. Ποῖος λίγο, ποῖος πολύ, ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴμεθα ἐξ ἴσου ἐκ τῆς φύσεως προικισμένοι μὲ τὸ εἶδος ἐκεῖνο τῆς ἐξυπνοκουταμάρας, τοῦ ὁποίου τόσον δὰ ψιλὴ χρῆσιν ἔκαμεν ὁ κ. Γ. Σημίτης κατὰ τὸ πρόσφατον καὶ τὸ ἀπώτερον παρελθόν. Τὸν γνωρίζομεν καὶ μᾶς γνωρίζει. Δὲν μᾶς διαφεύγουν τὰ πανουργήματά του, εἴτε φέρει τὴν ψευδεπίφασιν τοῦ πάσχοντος ἀστοῦ, εἴτε παρίσταται ὡς προσωπιδοφόρος ξένης πρὸς τάς ἀρχάς του ἰδεολογίας.

Ὁ κ. Γ. Σημίτης εἶναι κάθαρμα. Ὅπως καθάρματα κακοῦ ποιοῦ εἶναι καὶ ἡ συνομοταξία τῶν ὑπερεξύπνων, ὅσοι ἀφοῦ συνέφαγον καὶ συνεκόπρισαν μέχρι σκασίματος ἐπὶ δύο τρία ἔτη, ἐν σφιχτῷ ἐναγκαλισμῷ μὲ τὸν κατακτητήν, ἠνοίχθησαν ἐγκαίρως εἰς τὸ πέλαγος διὰ να εὑρεθοῦν, ὡς πράγματι εὑρίσκονται, σήμερον ἐπὶ αἰγυπτιακοῦ ἐδάφους ἀσφαλεῖς, ὡς ἐν τῇ ἀπεράντῳ ἀφελείᾳ των πιστεύουν, ἀπὸ πάσης ἐντεῦθεν ἐνοχλήσεως. Καὶ αὐτοὶ καὶ ἐκεῖνος – ὁ κ. Γ Σημίτης – καὶ οἱ ὅμοιοί των, ἔχουν ἀνοικτὴν τὴν μερίδα των εἰς τὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς τετραετίας. Ἡ ἡμέρα τῆς ἐκκαθαρίοεως δὲν εἶναι μακράν».

Οι Καπάτσοι

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 ήταν η ημέρα που άρχισαν να αποχωρούν τα γερμανικά στρατεύματα από την Αθήνα. Ο λαός της Αθήνας, υπό τον χαρμόσυνο ήχο των καμπάνων των εκκλησιών ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας την ελευθερία του. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα «Ριζοσπαστική Ηχώ» είχε ένα άρθρο με τίτλο «Οι Καπάτσοι». Το άρθρο αναφέρονταν στον Γεώργιο Σημίτη, πατέρα του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Σημίτη.

Ο Γεώργιος Σημίτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1899. Αφού σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγινε διδάκτορας το 1928 και το 1936, σε ηλικία 37 ετών εξελέγη υφηγητής του Εμπορικού Δικαίου. Κατά την διάρκεια του Μεταξικού καθεστώτος υπήρξε φιλοβασιλικός και θιασώτης της 4ης Αυγούστου, λόγω δε της φιλίας του με τον Μεταξά διορίσθηκε καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής με συνοπτικές διαδικασίες. Κατά την διάρκεια της κατοχής διατέλεσε στενός συνεργάτης του αγαπημένου θείου της Μελίνας Μερκούρη, Γεωργίου Μερκούρη. Ο τελευταίος ήταν αρχηγός του μόνου πολιτικού κόμματος του οποίου η λειτουργία επετρέπετο στην κατοχή: του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος. Τον Δεκέμβριο του 1943 ο Γ. Μερκούρης πέθανε αιφνίδια και ο Γ. Σημίτης έχασε τον προστάτη του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την θέση του στην Ανωτάτη Εμπορική ως «παρανόμως διορισθείς» και να μεταστραφεί στο ΕΑΜ, καθώς το 1944 ανέτειλε ελπιδοφόρο για το ίδιο και τους οπαδούς του.

Ένα αποκαλυπτικό κείμενο για τον πορεία και τις μεταλλάξεις του Γ. Σημίτη μεταξύ 1936-1944 έγραψε ο πατέρας της Μελίνας Μερκούρη και αδελφός του Γεωργίου Μερκούρη στην αντιστασιακή εφημερίδα «Ριζοσπαστική Ηχώ» στις 12 Οκτωβρίου του 1944, ημέρα απελευθερώσεως των Αθηνών με τίτλο «Οι Καπάτσοι». Ιδού:

«Διὰ μίαν ἀκόμη φορὰ διέλαμψε ἡ Ἑλληνικὴ κουτοπονηριά, τὴν ὁποία λογιοτίζοντες καὶ μή, ὀνομάζομεν ἀθάνατον δαιμόνιον τῆς φυλῆς. Ἰδοὺ λ.χ. ὄκνον τῆς μαστιζούσης τὸν τόπον ἀπὸ μιᾶς εἰκοσαετίας ἐπιτηδιοκρατίας, ἐπεζήτησε καὶ ἐπέτυχε νὰ σφηνωθῇὶ σωρηδὸν καὶ ἀδιακρίτως, εἰς ὅλας σχεδὸν τάς ἀνωνύμους ἐταιρείας καὶ ἰδιαιτέρως τάς τραπεζικάς, ὑπὸ τὸν εὔηχον τίτλον τοῦ νομικοῦ συμβούλου, μὲ ἀποτέλεσμα να εἰσπράττῃ καθόλον τὸ διαρεύσαν μέχρι τῆς Κατοχῆς, ἀλλὰ καὶ μετ΄ αὐτήν, καὶ ἡμεῖς δεν ἠξεύρωμεν πόσα κατὰ μῆνα, πάντως ὅμως πολὺ περισσότερα τῶν ὅσων, κατὰ τὸ ἰσόχρονον διάστημα, εἰσέπραξε λόγω μισθοῦ, τὸ σύνολον τῶν ἀπαρτιζόντων τὸ ἀνώτατον ἡμῶν δικαστήριον, τὸν Ἄρειον Πάγον, δικαστῶν συνυπολογιζομένων καὶ τῶν ὑπαλλήλων των.

Ἤδη ὁ κ. Γεώργιος Σημίτης ἀλλάζει διὰ μιᾶς πορείαν. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ καθεστὼς τῆς ἐμίσθου ῥᾳστώνης, τοῦ ὁποίου καὶ χτες ἀκόμη ἧτο αὐτὸς ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ ἐκλεχτός, βαίνει βιαίως πρὸς τὴν δύσην του. Καὶ ὁ ὑπερεξύπνος κ. Γεώργιος Σημίτης κάμνει τι; Ἁπλούστατα: Ἐγκατάλειπε οἰκεία θελήσει, ὡς ἀφήνει νὰ πιστεύεται, τὰ ὀχυρά του, θέλομεν νὰ εἴπωμεν τάς παντοειδεῖς θέσεις του, καὶ μεταπηδᾶ εἰς τὸ στρατόπεδον, ὅθεν, καθὼς τὸν συμβουλεύει ἡ ἀλάθητος ὄσφρησίς του, φαίνεται ἐγγίζουσα τοῦ κρατοῦντος οἰκονομικοῦ συστήματος ἡ ἀνατροπή.
Γίνεται λοιπὸν ὁ Κ. Γεώργιος Σημίτης – κρατηθῆτε καλῶς εἰς τὸ κάθισμά σας – κοινοκτήμων. Καὶ καθόλου ἀπίθανον, ὀψίας γενομένης, νὰ τὸν ἴδωμεν καὶ μετ’ οὐ πολὺ κομισσάριον, ἀπαγγέλοντα ἀπὸ ὑψηλοῦ βήματος, τὸ ἀνάθεμα τοῦ συγκεντρωμένου κεφαλαίου, δι’ ὅσα ἀνόσια καὶ εἰδεχθῆ ἐξύφανε τοῦτο εἰς βάρος τοῦ βιοπαλαίοντος λαοῦ!

Ἀλλὰ ἂς μένει ἥσυχος ὁ κ. Γ Σημίτης. Ἡ εὐφυΐα εἰς τὸν τόπον μας, δεν εἶναι προνόμιον τῶν ὀλίγων. Ποῖος λίγο, ποῖος πολύ, ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴμεθα ἐξ ἴσου ἐκ τῆς φύσεως προικισμένοι μὲ τὸ εἶδος ἐκεῖνο τῆς ἐξυπνοκουταμάρας, τοῦ ὁποίου τόσον δὰ ψιλὴ χρῆσιν ἔκαμεν ὁ κ. Γ. Σημίτης κατὰ τὸ πρόσφατον καὶ τὸ ἀπώτερον παρελθόν. Τὸν γνωρίζομεν καὶ μᾶς γνωρίζει. Δὲν μᾶς διαφεύγουν τὰ πανουργήματά του, εἴτε φέρει τὴν ψευδεπίφασιν τοῦ πάσχοντος ἀστοῦ, εἴτε παρίσταται ὡς προσωπιδοφόρος ξένης πρὸς τάς ἀρχάς του ἰδεολογίας.

Ὁ κ. Γ. Σημίτης εἶναι κάθαρμα. Ὅπως καθάρματα κακοῦ ποιοῦ εἶναι καὶ ἡ συνομοταξία τῶν ὑπερεξύπνων, ὅσοι ἀφοῦ συνέφαγον καὶ συνεκόπρισαν μέχρι σκασίματος ἐπὶ δύο τρία ἔτη, ἐν σφιχτῷ ἐναγκαλισμῷ μὲ τὸν κατακτητήν, ἠνοίχθησαν ἐγκαίρως εἰς τὸ πέλαγος διὰ να εὑρεθοῦν, ὡς πράγματι εὑρίσκονται, σήμερον ἐπὶ αἰγυπτιακοῦ ἐδάφους ἀσφαλεῖς, ὡς ἐν τῇ ἀπεράντῳ ἀφελείᾳ των πιστεύουν, ἀπὸ πάσης ἐντεῦθεν ἐνοχλήσεως. Καὶ αὐτοὶ καὶ ἐκεῖνος – ὁ κ. Γ Σημίτης – καὶ οἱ ὅμοιοί των, ἔχουν ἀνοικτὴν τὴν μερίδα των εἰς τὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς τετραετίας. Ἡ ἡμέρα τῆς ἐκκαθαρίοεως δὲν εἶναι μακράν».

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γ. Σημίτης θα εισερχόταν ως …«θριαμβευτής» στην απελευθερωμένη Λαμία, έχοντας στο πλευρό του τον Άρη Βελουχιώτη (φωτογραφία). Ήταν εποχή που ο πατέρας του τέως πρωθυπουργού έφερε τον βαρύτιμο τίτλο του Γενικού Διοικητή Ρούμελης. Μερικούς μήνες μετά θ’ ακολουθουσε η αποκαθήλωσή του.

κόκκινος οὐρανὸς