Λογιστικὸς ἔλεγχος καὶ χρέος…
Γιὰ νὰ πραγματοποιηθῇ, λέμε τώρα, θὰ χρειασθοῦν, κατ’ ἐλάχιστον, 1,5-2 χρόνια συστηματικῆς ἐρεύνης, ἀπὸ ἄτομα ποὺ πράγματι θὰ θέλουν νὰ τὸν διενεργήσουν.
Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰσημερινοῦ ἀπαντᾶ σὲ πολλὰ ἐρωτήματα: 15 μῆνες δουλειᾶς γιὰ ἕνα χρέος τριῶν (μόνον!!!) δισεκατομμυρίων.

Ἐννοεῖται πὼς ἐὰν ἀποφασισθῇ κάτι τέτοιο, ἀπὸ κάποιαν κυβέρνησιν, κάποιαν στιγμη, σὲ κάποιο (ἄγνωστον κι ἀσφαφὲς0 μέλλον, οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ ἀντιδράσουν θὰ εἶναι οἱ …ἐκτός, ἐφ΄ ὅσον τὸ πρῶτο ποὺ θὰ διαφανῇ (καὶ θὰ ἀποδειχθῇ) θὰ εἶναι ἡ δική τους παρέμβασις στὰ δικά μας ἐσωτερικὰ ζητήματα.
Συνεπῶς; Συνεπῶς θὰ πράξουν τὰ δέοντα, τὰ ἀναγκαία καὶ τὰ χρήσιμα, πρὸ κειμένου νὰ τὸν ἐμποδίσουν αὐτὸν τὸν (ὑποτιθέμενον) ἔλεγχο.

Κι ἐάν δέν μπορέσουν διότι, λέμε τώρα, θά εἶναι ἀναπόφευκτος μονόδρομος κάτι τέτοιο;
Ἔ, πολὺ φυσικά, τότε θὰ προβοῦν σὲ …ἐκπτώσεις, σὲ …περικοπές, σὲ …διαγραφὲς καὶ σὲ κάθε λογῆς «κουρέματα» πρὸ κειμένου ναὶ μὲν νὰ μειωθῇ τὸ «χρέος» ἀλλὰ νὰ παραμείνῃ, ἔστᾦ καὶ σὲ τμῆμα του, ἐνεργό…
(Νέες ἀπάτες θὰ τὸ ἔλεγα ἐγώ…!!!))

Πόσο θά μποροῦσε, στὴν πραγματικότητα, νά εἶναι τό παράνομον ἤ τό ἐπαχθές ἤ τό εἰδεχθές «χρέος»;
Χμμμ… Βάσει ἐπισήμων ἐξαγγελιῶν (ὤ, ναί, ὑπάρχουν κι αὐτές!!!) ὄχι μεγαλύτερο τοῦ 30%.
Τί πιστεύω ἐγώ;
Ἀφήσετέ τα… ἐγὼ δὲν τὸ ἀναγνωρίζω…
Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις…

Φιλονόη