Πότε κάποιος καθίσταται θῦμα; Μποροῦμε νά ἀλλάξουμε τόν ῥόλο τοῦ θύματος μέ κάτι ἄλλο; Κι ἐάν ναί, ποία εἶναι ἡ διεργασία;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ ῤόλος τοῦ θύματος ἐκδίδεται σὲ πολλὲς …ἐκδοχές. Ὑπάρχουν τὰ ἐπίσημα καὶ τὰ ἀνεπίσημα θύματα στὴν Ἱστορία τοῦ Ἀνθρώπου. Ὅλοι μας ὅμως κάποιον ῤόλο θυματοποιήσεως παίζουμε, ἀνεξαρτήτως μεγέθους καὶ βαρύτητος. Καὶ μία τέτοια, δυστυχῶς καθολική, συμπεριφορὰ ἀποδεικνύεται, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τὴν σημερινή μας πραγματικότητα. Δῆλα δὴ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς τοῦ ὅτι παραμένουμε στὶς διαπιστώσεις ἀν τὶ νὰ ἐστιάζουμε στὶς ἀτομικές μας, μικρὲς ἢ μεγάλες ἀναγκαῖες δράσεις.

Ἴσως, τελικῶς, τὸ «ῥητὸ» ποὺ λέει πὼς δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὸ κόσμο μόνοι μας, νὰ εἶναι (δυστυχῶς μας) καὶ ἡ μεγαλυτέρα μας αὐτό-παγίδευσις, ἐφ΄ ὅσον ὅταν ἀντιλαμβανόμεθα κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸν κόσμο μας, ἀρνούμεθα τελικῶς νὰ ὑπεισέλθουμε σὲ ἐκεῖνες τὶς διαδικασίες ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἐπιφέρουμε τὶς ὁποῖες, μικρὲς ἢ μεγάλες, ἀλλαγὲς μᾶς ἀναλογοῦν.

Ἡ ἡττοπάθεια ὅμως, ποὺ διακρίνει τὴν πλειοψηφία τῆς κοινωνίας μας, δὲν εἶναι φυσικὰ μόνον τῶν ἄλλων χαρακτηριστικὸ ἀλλὰ καὶ δικό μας. Πόσο ἡττοπαθεῖς λοιπόν εἴμαστε ἐμεῖς; Πόσο συμβιβασμένοι; Καί, τελικῶς, πόσο αὐτό-θυματοποιημένοι; Μά, ἀπὸ τὴν ἄλλην, τί μποροῦμε νά κάνουμε γιά νά παύσουμε αὐτήν τήν κατρακύλα;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἔχει διαφορετικὰ «ἀγκάθια» νὰ καταπολεμήσῃ μὰ καὶ διαφορετικὰ ἔργα νὰ τελέσῃ. Ἡ ἀλήθεια ἐπίσης εἶναι πὼς κάθε μας πρᾶξις ὀφείλουμε νὰ παραμένῃ ἑστιασμένη σὲ συγκεκριμένο σκοπό.
Ἡ μεγαλυτέρα ὄμως ἀλήθεια ὅλων, ποὺ γιὰ ἀρχὴ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἐπίπλαστες καὶ κατασταλτικές μας ἡτοπάθειες, εἶναι πὼς ἔνας κοῦκος, ναί, ἔνας μόνος του, δύναται νὰ φέρῃ τὴν Ἄνοιξιν. Κι ἀκριβῶς τέτοιοι «κοῦκοι» ἦσαν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος.
Κι ἀκριβῶς τέτοιοι «κοῦκοι» μᾶς πρέπει νὰ γίνουμε.

Ὅσο λοιπὸν καταφεύγουμε σὲ τακτικὲς αὐτό-θυματοποιήσεως, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ καθησυχάζουμε τοὺς ἐαυτούς μας, γιὰ νὰ ἐξελιχθοῦν σὲ ὑπάκουα καὶ πρόθυμα σφάγια.
Ὅσο ἀρνούμεθα αὐτοὺς τοὺς ῥόλους, τόσο περισσότερο ἐνεργοποιούμεθα -καὶ ἐξ ἀλληλοεπιδράσεως ἐνεργοποιοῦμε κι ἄλλους- ἐνᾦ κάθε στιγμὴ λειτουργοῦμε ὡς μᾶς πρέπει γιὰ νὰ μεταπηδοῦμε διαρκ[ψς ἀπὸ τὸ ἕνα ἐπίπεδον δράσεως στὸ ἄλλο. Ἐπίπεδα δράσεως ὄμως σημαίνουν κινητικότητα. Κινητικότης σημαίνει ζωὴ καὶ διεκδίκησις.

Εἴπαμε… ἐμεῖς ἀποφασίζουμε καὶ γιὰ τὰ κακὰ καὶ γιὰ τὰ καλά μας.

Φιλονόη

εἰκόνα