Ἂς τὶς βοηθήσουμε λοιπὸν νὰ ὁλοκληρωθοῦν ταχύτερα…

Φυσικὰ αὐτὲς οἱ διεργασίες, ποὺ συνειδητῶς ὀφείλουμε νὰ κάνουμε (καί, σὲ ἕναν βαθμὸ ἤδη κάνουμε ὄλοι μας), μὲ τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, κάθε μας στιγμὴ καθρεπτίζονται στὴν κοινωνία μας. Ἡ κοινωνία μας, ἀποδεικνύει καθημερινῶς πὼς ναὶ μὲν κάτι σάπιο τὴν βαραίνει, ἀλλὰ ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο διαχωρίζεται ἡ …ἥρα ἀπὸ τὸ στάρι.

Ταὐτοχρόνως αὐτὸ τὸ τμῆμα τῆς κοινωνίας μας, ποὺ διαρκῶς αὐξάνεται, ὄχι πάντα συνειδητῶς, μὰ σίγουρα διότι ἡ διαίσθησίς του ἐπαναλειτουργεῖ σιγά-σιγά, ἴσως νὰ μὴν γνωρίζῃ σαφῶς τὸ ποῦ πρέπει νὰ κατευθυνθῇ, μὰ σίγουρα ἔμαθε πὼς δὲν γίνεται νὰ μένῃ ἀδρανές.
Καὶ εἶναι θαυμάσιον πλέον νὰ διαπιστώνουμε πὼς τὰ οὐσιώδη μας προβλήματα, ποὺ παραμένουν ἔξω ἀπὸ τὴν σφαίρα τῶν μνημονιακῶν τεχνητῶν οίκονομικῶν μας προβλημάτων, σιγὰ σιγὰ γίνονται καὶ διακριτὰ καὶ οὐσιώδη καί, ἰδίως, κοινά. 

Ἂν καὶ εἶναι γεγονὸς πὼς ὑπάρχουν (καὶ διαρκῶς κραυγάζουν γιὰ νὰ τοὺς δοῦμε) ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἐπιλέξη νὰ διαβιοῦν στὴν ἐπίπλαστο κοσμάρα τους, παραποιῶντας εἰκόνες περὶ πραγματικότητος, ἀποποιούμενοι τῆς ὁποίας ἱκανότητος ἀντιληπτικότητός τους καὶ τελικῶς μειώνοντας αὐτοβούλως τοὺς βαθμοὺς ἀντανακλαστικῶν τους, σὲ ἐπίπεδα σαφοῦς αὐτοκαταστροφῆς τους, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς ἕνα διαρκῶς διογκούμενον τμῆμα αὐτῆς τῆς κοινωνίας μας ἀντιλαμβάνεται πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται. Κι αὐτὸ οὐδόλως τυχαῖον εἶναι… Μὰ οὐδόλως…

Θὰ αὐτό-καθαρθοῦμε, θέλουμε-δὲν θέλουμε…

Ἂν καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ νέα κατάστασις συγχύσεως σὲ ὑψηλόν, ἀκόμη, βαθμὸ ἀκινητοποιεῖ καὶ μουδιάζει πολλοὺς ἀκόμη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ ἔχουν ἐνεργοποιηθῆ, ἐν τούτοις ἀκόμη κι αὐτὴ ἡ κατάστασις κυοφορεῖ νέες ἐξελίξεις, ἐφ΄ ὅσον ἔχουμε ἢδη ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὴν μαλθακότητα. Κάτι μέσα μας, πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς διατηροῦσαν βολεμένους, μᾶς «ἐρεθίζει», μᾶς «κουρδίζει» καὶ μᾶς ἀποδεικνύει πὼς ἤδη συμβαίνουν γεγονότα σημαντικά, ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ μεγάλες ἀλλαγές. Τὸ ποιὲς θὰ εἶναι αὐτὲς παραμένει σαφῶς ἄγνωστον. Τὸ νὰ τὶς παρατηροῦμε ὅμως μόνον, δίχως νὰ ἀποφασίζουμε νὰ συμμετάσχουμε ἢ καὶ νὰ ἐπέμβουμε, δὲν γίνεται νὰ ἐξακολουθήσῃ γιὰ πολὺ ἀκόμη…

Ἢδη μέσα μας συμβαίνουν συγκλονιστικὲς ἀλλαγές, τὶς ὁποῖες ἀκόμη δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήση πλήρως. Ἔχουν σαφῶς ἀναπτυχθῆ οἱ μηχανισμοὶ ἀντιληπτικότητός μας, ἐπιλεκτικῆς -γιὰ τὴν ὤρα-, ἐπικοινωνίας μας καὶ βεβαίως ἔνστικτα αὐτοσυντηρήσεως καὶ αὐτοπροστασίας μας. Κι αὐτὰ ἐπίσης δὲν εἶναι τυχαία…

Τὰ ἴδια ἀκριβῶς διακρίνουμε νὰ συμβαίνουν καὶ σὲ συγκεκριμένες κοινωνικὲς ἐκφάνσεις. Ὑπάρχουν ζητήματα, ὅπως τὸ Μακεδονικὸ ἢ ἡ δολοφονία Κατσίφα, ποὺ ἐνεργοποιοῦν διαρκῶς μεγαλύτερα τμήματα τῆς κοινωνίας μας, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλα, ποὺ περνοῦν ἀπαρατήρητα.
Στὴν πραγματικότητα, ἐν ἀγνοίᾳ μας, λίγο λίγο, ἀφήνουμε πίσω μας τὸν κακό μας ἑαυτόν καὶ ἐπαναφέρουμε τὸν καλό μας ἑαυτόν: αὐτὸν ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἐπεδόθη στοὺς ἀγῶνες τῆς φυλῆς.

Βέβαια δὲν ἀλλάξαμε πλήρως. Ἀκόμη κομμάτια μας μᾶς ταλανίζουν καὶ μᾶς κρατοῦν δεσμίους σὲ παλαιώτερες καταστάσεις ἀδρανείας καὶ βολέματος.
Καὶ εἶναι πλέον κατανοητό, ἀπὸ ὅλο καὶ περισσοτέρους, πὼς ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτές μας τὶς συνήθειες δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε. Ἐὰν δῆλα δὴ δὲν ἀποκόψουμε ἀπὸ τὶς συνήθειές ὅλα ὅσα, ὡς γάγγραινα, ἐξαπλώνονται στὰ μυαλά μας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ βγοῦμε νικητὲς ἀπὸ τὶς μάχες ποὺ ἔπονται.

Ἔτσι ὅμως ὄπως ἐμεῖς ὡς ἄτομα, ὀφείλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς σήψεις, μὲ διεργασίες αὐτο-ἐλέγχου καὶ αὐτό-βελτιώσεως, ἔτσι ἀκριβῶς συμβαίνει, ὑποσυνειδήτως, καὶ στὶς κοινωνίες μας.
Εἶναι μία ἐξ ἀντανακλάσεως συμπεριφορά, ποὺ ἐξαπλώνεται ἀλλὰ ποὺ ἀκόμη δὲν εἶναι ἀπολύτως διακριτή.
Ἐὰν ὅμως δὲν τὴν ἐπιταχύνουμε, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἐν τῷ συνόλῳ μας ἀπὸ συμπεριφορὲς καὶ συνήθειες ποὺ δηλητηριάζουν τὶς κοινωνίες μας, μετατρέποντάς τες σὲ μάζες ἀδρανεῖς, τόσο θὰ κακοφορμίζουν οἱ ὑπάρχουσες μολύνσεις ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὴν σημερινή μας πραγματικότητα, ἐξαπλώνοντας τὴν γαγγραινικὴ σῆψιν μέσα μας καὶ γύρω μας. Καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ κάνουμε κάτι ἔτσι, στὴν τύχη, ἀλλὰ νὰ κάνουμε τὸ ὁ,τιδήποτε ἀπολύτως συνειδητῶς καὶ στοχευμένως. Ἔργον ἀναγκαῖον πλέον νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς σκοτώνουν. Ἔως ὅτου λοιπὸν νὰ …«ἀποκοπῇ» ὅλο ἐκεῖνο τὸ πάσχον καὶ ἀλλοιωμένο τμῆμα μας, πρὸ  κειμένου νὰ παραμείνῃ καὶ τὸ  ἀνθρώπινό μας σῶμα, μὰ κυρίως τὸ σῶμα τῆς κοινωνίας μας, ἐπὶ τέλους ὑγειές, καθαρὸ καὶ δίχως κινδύνους ἐξαπλώσεως τῆς σηψαιμίας, ἔχουμε πολὺν δρόμο, μακρὺ καὶ  δύσκολο, μὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ Ἀναγκαῖον. .

Δὲν ἔχουμε ἀκόμη φθάση ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει… Ὅλη αὐτὴ ἡ διεργασία μόλις ξεκίνησε… Ἀλλὰ ξεκίνησε…
Ἂς τὴν βοηθήσουμε λοιπὸν νὰ ἐπιταχυνθῇ ὅσο μποροῦμε…

Φιλονόη

εἰκόνα