Στὴν προηγουμένη μου ἀνάρτησι (Μεθῦστε μὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ’21) ἐξήγησα τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους πιστεύω ὅτι, ἐὰν καὶ κατὰ βάθος θεωρῶ ὅτι οἱ προθέσεις σας δὲν εἶναι καὶ οἱ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀγαθότερες, τὸ ἀποτέλεσμὰ τους ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ εἶναι ἀγαθὸν.
Ἀγαπῶ τὴν ἱστορία καὶ δὲν μοῦ άρέσουν οἱ ἀνακρίβειες ἤ ἡ ἔντεχνος ἀποσιώπησις δεδομένων. Τὸ ἔχουν ἤδη κάνει πάρα πολλοὶ καὶ θὰ τὸ κάνουν ἀκόμη περισσότεροι στὸ μέλλον. Κατὰ βάσιν μοῦ εἶναι ἀδιάφορος ὁ κάθε ἀνέντιμος καὶ ὁ κάθε ἕνας ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἐσεὶς τώρα. Σὲ κάθε ἄλλην περίπτωσι θὰ σᾶς ἀγνοοῦσα. Παραμένει ὅμως τὸ ζήτημα τῆς τηλεοπτικῆς προβολῆς καὶ τῆς «ἐκ τῆς πλαγίας ὁδοῦ» παραποιήσεως ἱστορικῶν δεδομένων.