Ἀλλὰ ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι, ἀρκετὰ καλλίτερο κι ἀπολύτως φυσικό!
Φασκόμηλο, γλυκάνισος, στάκτη καὶ κανέλλα! Τόσο ἁπλᾷ! (Ἡ στάκτη, ὅταν ἔχουμε τζάκι, εἶναι ἐπίσης πανεύκολο νὰ βρεθῇ!)
Ὑλικὰ ποὺ ἔχουμε στὴν κουζίνα μας καὶ ποὺ μποροῦμε πανεύκολα νὰ χρησιμοποιήσουμε ὅλοι!
Δίχως φυσικὰ τὶς ἐπιπτώσεις καὶ τὶς ἐπιπλοκὲς ποὺ ἐπιφέρει τὸ φθόριο.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: σπιτικὲς ὀδοντόκρεμες
Μαστίχα Χίου. Tὰ θαυματουργὰ δάκρυα.
Η μαστίχα είναι μια φυσική ρητίνη που βγαίνει από τον κορμό του μαστιχόδεντρου.
Το χρώμα της είναι υπόλευκο – υποκίτρινο και είναι ημιδιαφανής εώς διαφανής.
Το μαστιχόδεντρο ευδοκιμεί αποκλειστικά και μόνο στη Νότια Χίο.
Παίρνει την πλήρη ανάπτυξή του στα 40-50 χρόνια και ζει περίπου 100. Από τον 5ο έως τον 6ο χρόνο δίνει τη ρητίνη και μετά τον 15ο παράγει από 60-250γρ και σε σπάνιες περιπτώσεις 400γρ.
Η αποκλειστική παραγωγή της στο νησί της Χίου οφείλεται σύμφωνα με θεωρίες στο εύκρατο κλίμα της περιοχής και στα υποθαλάσσια ηφαίστεια και στο ασβεστολιθικό έδαφος.
Έχουν γίνει προσπάθειες να καλλιεργηθεί ο μαστιχοφόρος σχίνος και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας καθώς και σε άλλα κράτη, αλλά χωρίς επιτυχία και μάλιστα μόνο στο μισό μέρος του νησιού, στα μαστιχοχώρια.
Η ίδρυση των οικισμών χρονολογείται από την Βυζαντινή περίοδο, όμως στα χρόνια της Γενουατοκρατίας(1346–1566), οπότε και συστηματοποιείται η καλλιέργεια της Mαστίχας, παίρνουν την οριστική τους μορφή και παρά τις φθορές και τις καταστροφές που έχουν υποστεί στο πέρασμα των αιώνων εξακολουθούν να αποτελούν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Σκοπός της ίδρυσης και οργάνωσης των χωριών ήταν η συστηματική εκμετάλλευση του μονοπωλιακού προϊόντος της Μαστίχας.
Σπιτικὴ ὀδοντόκρεμα!
Αὐτάρκεια!!!
Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον!
Ὅμως ἐπεὶ δὴ οἱ τροφές μας εἶναι πρὸ πολλοῦ δηλητηριασμένες, καθῶς ἐπίσης καὶ οἱ ὀδοντόκρεμές μας μὲ φθόριον, καλὸ θὰ ἦταν νὰ μποροῦμε νὰ ἀναλάβουμε μόνοι μας τὴν στοματική μας ὑγιεινή.
Συνέχεια