Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἑλλὰς

Γιατί ἡ παιδεία;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Τόσα χρόνια λοιπὸν φίλοι μου μου κυττούσαμε (λέμε τώρα) τοὺς κοινωνικοὺς μας ἀγῶνες.

Τόσα χρόνια ἀναζητούσαμε τρόπους γιὰ νὰ βολευθοῦμε καλλίτερα, νὰ χωθοῦμε βαθύτερα καὶ νὰ …πακτωθοῦμε ὁπουδήποτε…

Τόσα χρόνια, ἐν ὀλίγοις, κυττούσαμε στὸ λάθος σημεῖο.

Κι αὐτό, τὸ λάθος σημεῖον, ἴσως νὰ μὴν τὸ ἔχουμε ἀκόμη ἀντιληφθῆ, ἀλλὰ σίγουρα ἔχουμε ἀρχίση νὰ βλέπουμε κάποια ἀπὸ τὰ λάθη μας. Κι ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερά μας λάθη ἦταν ἡ ψωροκωσταινέικη ὀπτική μας γιὰ τὰ γεγονότα.

Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ἐὰν αἰσθάνεται κάποιος ὡς παρακατιανός, τότε δρᾶ καὶ ὡς παρακατιανός. Συνέχεια →

Θά μᾶς …ἐξαφανίσουν λοιπόν;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Εἶναι καιρὸς (ἐπὶ τέλους) τώρα πιὰ ποὺ διαβάζουμε εἰδήσεις περὶ τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἐποικισμοῦ, περὶ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἐξακολουθήσεως τῆς φυλῆς μας, περὶ τῆς ἐπικειμένου καταποντισμοῦ τῆς χώρας καὶ ἄλλα, πλήρη ὑπερβολῶν (ἢ καὶ ὄχι) ἐνδιαφέροντα σενάρια. Ἡ ἀλήθεια ὅμως, ὄπως πάντα, εὑρίσκεται κάπου ἀνάμεσα στὸν …τρόμο καὶ στὴν (λησμονημένη καὶ περιθωριοποιημένη καὶ  ἀναγκαία πλέον!!!) συνειδητότητα.

Συνέχεια →

Ὥρα μας νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν «καρκίνο» ποὺ μᾶς κατατρώγει

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἡ Ἑλλὰς καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος βάλλονται ἀπὸ παντοῦ.

Σὲ καθημερινὴ πλέον βάσηἕνα συμβάν, ἕνα ἐπὶ πλέον ψήφισμα-νομοθέτημα ποὺ βάζει μεγαλύτερες βάσεις στον ὀλεθρὸ μας. Συνέχεια →

Δικαιούμεθα νά ξεχάσουμε;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἕνα παλληκάρι, ἕνας λεβέντης, ἔπεσε ἀπὸ πυρὰ τῆς ἀλβανικῆς ΜΑΦΙΑΣ* νεκρὸ κάπου ἐκεῖ, στὰ βόρειά μας σύνορα, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γῆ, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, βάφεται διαρκῶς ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας.
Μία περιοχὴ λησμονημένη καὶ ἐγκαταλελειμμένη, ἰδίως  ἀπὸ ἐμᾶς, τὰ ἀδέλφια τῶν ἐκεῖ διαβιούντων.

Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.

Συνέχεια →

Ὑπάρχει ἐλπίς σωτηρίας γιά αὐτήν τήν χώρα;

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Χμμμ… Ἐρώτημα ποὺ ἔχει σαφεῖς ἀπαντήσεις πλέον, ἀλλὰ ποὺ οὐδεὶς θέλει (ἢ καὶ τολμᾶ) νὰ τὸ ἀπαντήσῃ, πολῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὸ παραδεχθῇ.

Ὄχι φίλοι μου, δὲν ὑπάρχει ἐλπίς…
Καί, μεταξύ μας (ἐὰν εἶναι κάτι τέτοιο δυνατόν), καλὰ κάνει καὶ δὲν ὑπάρχει ἐλπὶς σωτηρίας τοῦ μορφώματος, ποὺ καταχρηστικῶς ἀπεκλήθη Ἐλλάς, μολύνοντας κάθε τὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ σημαίνουν (στὴν πραγματικότητα) Ἑλλάς.

Καί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, γιά ποιόν λόγο νά ὑπάρχῃ ἐλπίς;
Τί θέλουμε κι ἐλπίζουμε νά σωθῇ πλέον;
Μήπως τό κράτος τῶν σαπροφύτων, τῶν ἀνθελλήνων, τῆς ἁρπακτῆς, τῆς ἀποσιωπήσεως, τῆς ἀλληλο-καλύψεως καί τῆς ῥεμούλας;

Συνέχεια →

Ῥιψάσπιδες ἢ φυγάδες κυνηγημένοι ποὺ ἀπουσιάζουν…

ἀπὸ τὸν/τὴν

5

Εἶχα ἀπὸ καιρὸ δηλώση τὸ τὶ πιστεύω γιὰ ὅλους αὐτοὺς πού, ἐν μέσῳ κρίσεως, μεταναστεύουν, ἀφήνοντας χῶρο καὶ χρόνο σὲ ὅσους ἐπιβουλεύονται τὸν τόπο μας, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα τὴν ἰδίαν τὴν Πατρίδα μας, γιὰ νὰ δράσουν ἀνενόχλητοι καί, καταληκτικῶς, νὰ σφετερισθοῦν κληροδοτήματα αἰώνων καὶ νὰ καρπωθοῦν κόπους ἄλλων. Συνέχεια →