Παρακολουθῶντας τὶς κοινωνικές ἐξελίξεις, στὶς χῶρες τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ὁδηγούμαστε σταδιακῶς σὲ μερικά συμπεράσματα, μᾶλλον δυσάρεστα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα!

Διαπιστώνουν πλέον καὶ οἱ πιὸ δύσπιστοι, ἓνα σενάριον «τρομοκρατίας» ποὺ ἐξυφαίνεται σὲ κάθε δυτικοῦ τρόπου σκέπτεσθαι κοινωνία.

Ἀρχῆς γενομένης ἀπό χῶρες ποὺ ἀνεζήτησαν φθηνά ἐργατικά χέρια, ἡ εἰσαγωγή τοῦ ἰσλαμικοῦ στοιχείου στὴν καθημερινότητα τῶν κατοίκων, τείνει νὰ λάβῃ διαστάσεις χιονοστιβᾶδος. Εἰσαγωγές, ποὺ ἐν ὦ στὴν ἀφετηρία τους ὁμοίαζαν ἀκίνδυνες καὶ χρήσιμες, κατόπιν κι ἐφ’ ὃσον ἐτοῦτες ἐπανελαμβάνοντο, συνεκέντρωσαν μεγάλες μᾶζες μουσουλμάνων στὶς μεγαλουπόλεις, ἀλλοιώνοντας καὶ τὸν χαρακτήρα καὶ τὴν ὁμοιογένεια τῶν πόλεων. Σαφῶς ὃλο ἐτοῦτο δὲν ἒχει νὰ  κάνῃ μὲ τὴν φυλετική καταγωγή ἀλλά μὲ τὴν πολιτιστική θεώρησι. Χῶροι ποὺ παραδοσιακά καθορίζονταν ἀπό τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου, μετεμορφώθησαν σὲ γκετοποιημένες περιοχές ποὺ ἐντός τους βασιλεύει ἡ μποῦργκα καὶ ἡ σαρία. Μικρά κράτη ἐν κράτῃ, μὲ κανένα δικαίωμα ἐλέγχου ἀπό τὴν ἐκάστοτε ἐπίσημη κυβερνητική ἐξουσία.

Ἐν παραλλήλῳ, πιεστικές κινήσεις τῶν διαφόρων κυβερνήσεων μὲ στόχο, ὃπως διατείνονται, νὰ ἐλέγξουν τὴν τρομοκρατική δράσι κάποιων ὁμάδων κατά τοῦ λοιποῦ πληθυσμοῦ,   ὁδηγοῦν σὲ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερον περιορισμόν τῶν ἐλευθεριῶν μας. Ἐκβιάζοντας ἀνθρωπιστικά συναισθήματα, φιμώνουν τοὺς πολῖτες καὶ τοὺς ἀναγκάζουν νὰ αἰσθάνονται ἀρκούντως περιθωριοποιημένοι. Μὲ ἐφαλτήριο (τοὐλάχιστον ἐπισήμως) τὴν ὁλοένα κι αὐξανομένη ἐτούτη πίεσι, οἱ ἰθύνοντες, «ὡς ἂλλοι ἀμέτοχοι», λαμβάνουν μέτρα καταστολῆς τῆς διαρκῶς αὐξανομένου βίας. Τὰ μέτρα ὃμως αὐτά στρέφονται κατά κάθε πολίτου, μετόχου ἢ ἀμετόχου γεγονότων. Κατ’ ἐπέκτασιν, ἐξελίσσονται διαδικασίες περιορισμοῦ βασικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὃπως τὸ ἐλευθέρως διακινεῖσθαι, τὸ ἐλευθέρως συνομιλεῖν καὶ τὸ ἐλευθέρως   ἐκφράζεσθαι. Ὃσες ἀντιδράσεις κι ἐὰν ὑπάρξουν, μὲ κύριον μοχλό τὰ μέσα ἐνημερώσεως, ἐπίσης καταλήγουν νὰ διώκονται καὶ νὰ ὁμοιάζουν στὰ μάτια τῶν πολλῶν (καὶ συνήθως ἀνενημέρωτων) ὡς ἀκραῖες ἐθνικιστικὲς πράξεις καὶ κατ’ ἐπέκτασιν κατακριτέες.

Εἶναι ὃμως ἒτσι; Γιατί τὰ ἐθνικιστικά κινήματα, στὴν Εὐρώπη τοὐλάχιστον, ἀποκτοῦν ὁλοένα καὶ περισσοτέρους ὁπαδούς; Ξύπνησαν μίαν ἡμέρα οἱ Εὐρωπαῖοι κι ἀπέκτησαν συνείδησι τῆς καταγωγῆς τους; Ἢ μήπως ὃλη αὐτή ἡ συμπεριφορά εἶναι ἀποτέλεσμα ἀσφυκτικῆς πιέσεως ἀπό τοὺς ταγούς τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων» μὲ μοναδικόν στόχο τὸν πλήρη ἒλεγχο τῆς ἀνθρωπότητος ; Κι ἐὰν τὸ ἐπικρατοῦν σύστημα ἐπιθυμεῖ ἓνα ἂνευ προηγουμένου ἀνακάτεμα λαῶν καὶ φυλῶν, μήπως αὐτό θὰ ὁδηγήσῃ σιγὰ σιγά σὲ μίαν Εὐρώπη (κι ὂχι μόνον) ποὺ μόνον τὸν τίτλο τοῦ «εὐρωπαϊσμοῦ» θὰ φέρῃ;  Θὰ χωρᾶ μέσα σὲ ἐτοῦτο τὸ φυλετικό ἀνακάτεμα ἡ ἒννοια «ἂνθρωπος»;

Παραμένοντας ὃμως στὰ δικά μας χωράφια, καὶ λαμβάνοντας ὑπ’ ὂψιν τὶς ἐξελίξεις  τῶν τελευταίων δεκαετιῶν  στὴν πατρίδα μας, τίθεται τὸ ἐρώτημα: Μήπως μᾶς ὁδηγοῦν μὲ ταχείς ῥυθμούς σὲ καθεστῶς ἀπολύτου ἐλέγχου τῆς σκέψεως; Πῶς μπορεῖ ὃμως κάτι τέτοιο νὰ ἐπιτευχθῇ; Εἶναι πραγματική τους ἐπιθυμία ὁ πλήρης ἐξισλαμισμός τῆς Ἑλλάδος,  τῆς  Εὐρώπης κι ὃλου τοῦ πολιτισμένου κόσμου; Εἶναι πραγματικός στόχος τους ἡ παγκοσμιοποίησις; Ἢ εἶναι κάτι ἂλλο βαθύτερον ποὺ ἐξυφαίνεται κατὰ τῆς  ἀνθρωπότητος ἐν ἀγνοῖᾳ της;

Δεκᾶδες ἐρωτήματα ἀνακύπτουν,  ἀλλά ἀπό ἰθύνοντες ἂς μὴν ἀναμένομεν ἀπαντήσεις συντόμως.

Ἀπό τὴν ἱστορία μαθαίνουμε πώς ἡ ἐξάπλωσις τοῦ ἰσλαμισμοῦ πρὸς τὴν Εὐρώπη ἀνεκόπη,  πρὸ περίπου 300 ἐτῶν, μπροστά στὰ τείχη τῆς Βιέννης.

Ἂς μὴν λησμονοῦμε ἐπίσης τὸ γεγονός, πώς μετά τὴν ἂλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μεγάλο τμῆμα τῶν Ἑλληνικῶν συγγραμάτων, ἐπέρασε στὴν δύσι, μαζί μὲ ἓναν σημαντικότατον ἀριθμόν ἀνθρώπων ποὺ μποροῦσαν νὰ τὰ κατανοήσουν καὶ νὰ τὰ διδάξουν.  Οὐσιαστικῶς, ἡ πτώσις τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, σηματοδότησε τὴν ἀπαρχή τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως στὴν δύσι.

Ὃμως, παρὰ τοῦ ὃ,τι ὁ περισσότερος κόσμος γνωρίζει τὰ τῶν ὀθωμανικῶν πολέμων στὴν Εὐρώπη, λίγοι συσχετίζουν τὴν «ἐπανάληψι» κάποιων ἱστορικῶν γεγονότων.

Πιστεύω πώς ἡ μεγάλη προσπάθεια τῶν ὀθωμανῶν τότε, νὰ πατήσῃ εὐρωπαϊκό ἒδαφος, εἶναι ἡ συνέχεια πολλῶν ἂλλων παρομοίων κινήσεων ποὺ ἐπίσης ἀπέτυχαν εἲς τὸ ἀπώτερον παρελθόν. Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νὰ συσχετίσουμε τοὺς περσικούς πολέμους μὲ τὴν ὀθωμανική ἐξάπλωσι; Τὶ κοινά στοιχεῖα ὑπάρχουν ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν σὲ τέτοιου εἲδους συμπεράσματα;

Κατ’ ἀρχὰς, κοινόν δρώμενον εἶναι ἡ προσπάθεια ἐξαπλώσεως ἑνός τρόπου σκέψεως ποὺ δὲν συνάδει μὲ τὸν πανάρχαιον τρόπον σκέψεως τοῦ Ἓλληνος ἀνθρώπου. Ἓναν τρόπον ποὺ καθιστᾷ τὸν ἂνθρωπον ἐλεύθερον ἀπό φοβικές ἐξαρτήσεις καὶ ἀπό  κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις ποὺ δὲν προάγουν τὸν ἀνθρώπινον νοῦν.

Παραδείγματα ἀμέτρητα ἀπό τὴν ἱστορίαν. Ὁ Ἑλληνικός τρόπος ζεῖν καὶ σκέπτεσθαι, παρὰ τὶς ὃποιες σταδιακές ὑποχωρήσεις μέσα στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ἐδημιούργησε ἓναν ἐλεύθερον ἂνθρωπον καὶ ἐπηρέασε δεκᾶδες πολιτισμούς. Ὁ Ἓλλην ἂνθρωπος δὲν ἐπροσκύνησε ποτέ γιὰ παράδειγμα τοὺς θεούς του. Ὂρθιος ζητοῦσε (σχεδόν ἀπαιτοῦσε) τὸ ὁτιδήποτε. Αἰσθανόταν πάντα ἰσότιμος καὶ μὲ τοὺς θεούς καὶ μὲ τοὺς συν-Ἀνθρώπους του.

Ἀντιθέτως. Ὁ Ἀσιάτης (δυνάστης κάθε μορφῆς) ἐδημιούργησε διαβαθμίσεις στὴν ἀναγνώρισι δικαιωμάτων καὶ «ἰσότητος». Ὑπῆρχε πάντα ὁ μέγιστος ἂρχων ποὺ οἱ πᾶντες ὂφειλαν νὰ σέβονται, νὰ προσκυνοῦν καὶ νὰ θεωροῦν ἀνώτερόν τους. Λίγο παρακάτω, καὶ σὲ διάφορα ἐπίπεδα, ὑπῆρχαν ἂρχοντες κι ἀρχοντόπουλα ποὺ ἐπίσης μὲ τὴν σειράν τους, ὡς «ἀνώτερα» ὂντα κάποιων ἂλλων «κατωτέρων», ἀξίωναν ἀνάλογες τιμές καὶ σκύψιμο κεφαλῆς. Μὲ τελευταῖον φυσικά στὴν ἀλυσίδαν τὸν ἁπλό ἐργάτη, τὴν πολυπληθεστέραν ὁμάδα ὃλων τῶν προαναφερομένων, αὐτὸν ποὺ μὲ τὸ μεγάλο του πλῆθος στήριζε τεράστιες αὐτοκρατορίες ἀλλά ἐπ οὐδενί δὲν εἶχε δικαίωμα λόγου καὶ σκέψεως. Ὃλο τὸ σύστημα ἦταν ἒτσι δομημένον, πού τὸν ἐκαταδίκαζε σὲ πνευματική πενία, οἰκονομικήν ἐξαθλίωσιν καὶ ἀπόλυτον ἐξάρτησιν τῆς ἐπιβιώσεώς του ἀπό τὴν καλήν ἢ κακήν διάθεσιν τοῦ κεντρικοῦ ἂρχοντος.

Τὸ δικαίωμα ζωῆς ἢ θανάτου ἐπί τοῦ «ὑπηκόου» ἐστήριζε (ἢ στηρίζει)  τὶς αὐτοκρατορίες αὐτοῦ τοῦ εἲδους.  Αὐτή ἡ κοινωνική δομή εἶναι κάτι ποὺ ὁ ἐλεύθερος ἀνθρώπινος νοῦς ποτὲ δὲν ἐδέχθη καὶ πάντα ἀντιμετώπισε μὲ σθένος.

Συγκλονιστικότατον παράδειγμα εἶναι ἡ λυσσώδης ἀντίστασις καὶ νίκη τῶν Ἑλλήνων κατά τοῦ περσικοῦ ἐπεκτατισμοῦ. Κάτι παράλογον γιὰ τὰ στρατιωτικά δεδομένα τῆς ἐποχῆς, ποὺ ὃμως ἐπετεύχθη!  Ὁ κίνδυνος εἶχε ἀποφευχθεῖ, ἀλλὰ γιὰ λίγο.

Μερικούς αἰῶνες ἀργότερα, διὰ μέσου τῆς ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἐδημιουργήθη ἓνας νέος ἂξων κατὰ τοῦ ἐλευθέρως σκέπτεσθαι. Ἡ ῥωμαϊκή αὐτοκρατορία ἐβασίσθη εἰς μίαν στρατιωτικήν κι ἂνευ παιδείας ἐξάπλωσιν, δίχως ὃμως στεγανά σὲ δεκτικότητα παιδείας. Ὃταν ὃμως ὁ Ἑλληνικός τρόπος σκέπτεσθαι ἂρχισε νὰ ἐπικρατῇ εἰς τὸν σκελετόν τοῦ ῥωμαϊκοῦ γίγαντος, ὁδηγῶντας φυσικά τοὺς τότε πολῖτες σὲ ἓναν νέον δρόμον ἀντιλήψεως, τότε γιὰ δευτέραν φοράν, τοὐλάχιστον στὰ ἐμᾶς γνωστά ἱστορικά δεδομένα, ὁ ἀσιατικός ἐπεκτατισμός, μέσῳ νέας ὁδοῦ, ἐξεκίνησε νέαν ἐπίθεσι. Ἐκατάφερε νὰ «ἐπικρατήσῃ» στὴν μάχη ἐτούτη, ἀλλά ἐνδεδυμένος μὲ θεολογικόν μανδύα, τὸν χριστιανισμόν.

Ἀκολουθοῦν συνεχείς ῥήξεις καὶ ἐν μέρει «ἐπικράτησις» τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου, μέσῳ τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος. Καὶ αὐτό ὃμως κατεπολεμήθη, εἶτε μέσῳ τοῦ δυτικοῦ (μὲ ἀσιατικές κοινωνικές δομές) ἐπεκτατισμοῦ εἶτε λίγο ἀργότερα μὲ τὴν κατάκτησι τῶν Ἑλληνικῶν ἐδαφῶν ἀπό τοὺς ὀθωμανούς, βασικούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀσιατικοῦ τρόπου σκέψεως.

Τέλος, φθάνοντας εἰς τὴν ἐποχή μας, διαπιστώνουμε πώς πράγματι ἐξακολουθοῦν οἱ προαιώνιες αὐτὲς μᾶχες. Ἀκόμη καὶ σήμερα, ὁ «δυτικός» ἂνθρωπος, ὁ ἂνθρωπος ποὺ πασχίζει νὰ ἀνακαλύψῃ τὸν δικό του δρόμο, ἐμποδίζεται μέσῳ ἀπείρων κατασταλτικῶν μέτρων. Ἀντιμέτωπος σήμερα μὲ ἓνα σύστημα ἐξουσίας ἀσιατικοῦ τύπου, ποὺ προσπαθεῖ ἐντέχνως νὰ καλυφθῇ πίσω ἀπό δῆθεν δημοκρατικὲς κοινωνίες, ἐπιβάλλει τρόπους ἐλέγχου καὶ χειραγωγήσεως, πρωτογνώρους γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Ὁ σκεπτόμενος ἂνθρωπος σήμερα διεκδικεῖ χῶρον καθαρόν γιὰ νὰ ἀναπτύξῃ τὶς ἰδέες του καὶ νὰ ἀνακαλύψῃ ἐκ νέου τὴν φύσιν του, ἐν ὦ ὁ «νεοασιατικός» του δυνάστης πασχίζει μὲ κάθε δυνατόν μέσον, νὰ τοῦ ἀφαιρέσῃ δικαιώματα, ἀντίληψι καὶ ζωτικόν χῶρον.

Σήμερα χρησιμοποιοῦνται εἰς βᾶρος τοῦ Ἀνθρώπου, μὲ πρωτοφανὴ ἒντασι,  ὃπλα καταστολῆς πολλῶν εἰδῶν, ὃπως ἡ πλύσις ἐγκεφάλου (ΜΜΕ), ἡ κοινωνική ἀποδόμησις (ἰσλαμική-θεοκρατική ἐξάπλωσις), οἱ  ἀσθένειες (ἀεροψεκασμοί, χημική ἐπεξεργασία τροφῶν, ἒλεγχος πρωτογενοῦς παραγωγῆς), ἡ οἰκονομική ἀποδυνάμωσις (ὑφαρπαγή εἰσοδήματος), ὁ συναισθηματικός καὶ ἠθικός ἐκφοβισμός (περιθωριοποίησις, κινδυνολογία). Θὰ μπορούσαμε δήλα δῆ νὰ συμπεράνουμε, πώς ὁ κρατερός μας «δυνάστης» ἒχει ἐξαπολύσει κάθε δυνατόν ὃπλο του ἀπέναντι σὲ ἓναν ἀντίπαλον,  ποὺ «διαρκῶς μεγαλώνει καὶ δυναμώνει».

Ἐν ὁλίγοις. Μέσα σὲ τόσων αἰώνων (γνωστή) ἱστορία, διαπιστώνουμε ἒκπληκτοι πώς ὃσοι πόλεμοι ἒγιναν ἐπί τοῦ πλανήτου, ἐπραγματοποιήθησαν μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων. Ἡ μία δύναμις «προέρχεται» ἀπό τὸν Ἑλλαδικό χῶρο κι ἐκπροσωπεῖ τὸν ἐλεύθερον ἂνθρωπον (κι ῥιζώνει ἐντός κάθε ἀνθρωπίνου νοός ποὺ συλλογᾶται ἐλεύθερα) καὶ ἡ ἐτέρα προέρχεται ἀπό τὶς ἀσιατικές στέπες (μὲ ὃσους ἐμπνευστές νομᾶδες ἢ μὴ κρύβει πίσω της) καὶ ἀφανίζοντας ὃτι σταθεῖ ἐμπόδιον εἰς τὸν δρόμον της, ἁπλώνεται καὶ καταπατᾶ τὴν ἰδίαν ἀνθρώπινον φύσιν.

Δύο δυνάμεις μὲ κέντρον τὸν ἂνθρωπον, ἡ μία τὸν ἀπελευθερώνει καὶ ἡ ἂλλη τὸν ἀκυρώνει. Ἡ ἐπιλογή «στρατοπέδου» ἀπό πολλούς ἒχει γίνει ἢδη. Κι ἒπονται  ἀκόμη περισσότεροι. Ὃσο ὁ νεοασιατισμός ἀκυρώνει, τόσο ὁ ἀνθρωπισμός δυναμώνει καὶ ἀφυπνίζει.

Τελικῶς, ἲσως νὰ εὐρισκόμεθα ἐντός μίας ἐν ἐξελίξει τιτανομαχίας! Καὶ ἲσως πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴν στάσι μας σὲ πολλούς τομείς.

Ἒχουμε λάβει τὸ μήνυμα καὶ ἀναμένουμε τὸ κάλεσμα γιὰ τὴν μεγάλη μάχη.

Ὀφείλουμε νὰ εἲμαστε πανέτοιμοι! Ἐὰν αὐτήν τὴν στιγμὴ ἐπιτραπῇ εἰς τὸν ἀσιατισμό νὰ ἐπικρατήσῃ, θὰ μᾶς ἀφοπλίσῃ, καθιστῶντας μας γιὰ πολλούς αἰῶνες ἀνικάνους πρὸς οἰανδήποτε ἀντίδρασι.  Δὲν εἶναι θέμα ἐπιλογῆς. Εἶναι θέμα ἐπιβιώσεως.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἐχθρὸς μου δὲν εἶναι ὁ συνάνθρωπος ποὺ συλλογᾶται ἐλεύθερα, ἀκόμη κι ἐὰν συλλογᾶται διαφορετικά. Ἐχθρός μου εἶναι ἡ κάθε κίνησις ἀφανισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου εἲδους.

Σημειώσεις κι ἐρωτήματα ποὺ χρήζουν ἀπαντήσεων σχετικῶς μὲ τὸν «ἀσιατισμόν» :

1. Ποιός ἦταν ὁ Μαρδόνιος; Τὶ σχέσι εἶχε μέ κάποιον Μαρδοχαῖο; Τὶ ῥόλον ἒπαιξε εἰς τὶς περσικές ἐκστρατεῖες;

2. Ποιός ἦταν ὁ Παῦλος; Τί σχέσι εἶχε μὲ τὸν χριστιανισμόν; Τὶ ῥόλον ἒπαιξε εἰς τὴν θρησκευτική δόμησιν τῶν εὐρωπαϊκῶν  κοινωνιῶν;

3. Ποιός ἦταν ὁ Μωάμεθ; Τί σχέσι διατηροῦσε μὲ τὸ ἑβραϊκόν ἱερατεῖον; Πῶς ἐδόμησε τὸν μωαμεθανισμόν;

ἲσως  νὰ λάβουν κάποιοι μερικές ἀπαντήσεις γιὰ τὰ ὀνόματα Μαρδόνιος, Παῦλος καὶ Μωάμεθ ἐὰν ψάξουν μὲ πραγματικά καθαρό βλέμμα στά ὃσα οἱ «ἀσιατιστές» διέσωσαν ὡς «μαθήματα» γιὰ τὰ παιδιά τους…. μέσα ἀπό τὰ δικά τους κείμενα.