Σὲ παλαιοτέρα ἀνάρτησιν, (Ὅταν ἡ ἐπιστήμη «διαψεύδεται» ἀπὸ τὴν παραπληροφορία )εἶχα παρουσιάσει τὴν ἱστορικὴ ἀσχετοσύνη τῶν γειτόνων μας, μὲ μαρτυρίες κορυφαίων ἱστορικῶν.

Ἐὰν κάποιος θέλῃ εἰλικρινῶς νὰ ἀναζητήσῃ ἱστορικὲς ἀλήθειες,  καταγραφές, ἀποδείξεις  καὶ   στοιχεῖα, δὲν χρειάζεται νὰ πάῃ μακρυά! Λίγη ἰστορία νὰ διαβάσῃ… Ἢ λίγο νὰ μελετήσῃ τὰ εὑρήματα…  Ἢ τοὺς συγρόνους ἱστορικούς… (Ὄχι αὐτοὺς ποὺ χρηματοδοτῶνται ἀπὸ «περίεργα κέντρα» μὲ στόχο τὴν δημιουργία κοινωνικῶν προβλημάτων…) Θὰ διαπιστώσῃ μὲ βεβαιότητα τὴν ἀσυμβατότητα τῶν Σκοπιανῶν, στὸν τομέα τῶν ἰσχυρισμῶν τους καὶ τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας. 

Στὴν ἀνάρτησιν Μία πολλὴ καλὴ ἀπάντησις στὰ Σκόπια ἀπὸ τὴν Ὀξφόρδη, διαβάζουμε γιὰ τὴν ἔκθεσι ποὺ ἐπραγματοποιήθη στὴν Ὀξφόρδη μὲ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εὑρήματα, καὶ μέσῳ τῆς ὁποίας οὐσιαστικῶς καταῤῥίπτεται ὁ πλαστὸς λόγος τῶν Σκοπιανῶν. Ὅσοι σοβαροὶ ἐπιστήμονες σήμερα ἔχουν κάποιαν πρόσβασι σὲ δημόσιο λόγο, παλεύουν νὰ καταῤῥίψουν τὶς σκοπιανὲς «θεωρίες»… 

Ὅμως αὐτὸ δὲν βολεύει τοὺς νέους σχεδιασμούς! Γιὰ παράδειγμα, οἱ Σκοπιανοὶ ὡς ἄμεσα χρηματοδοτούμενοι ἀπὸ τὸν Σόρος καὶ κάποια (ἀνιστόρητα) ἀμερικανικὰ κέντρα (ἐπισήμως), ὑπάρχουν παραλόγως καὶ διεκδικοῦν χῶρο σὲ κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει. 

Οὐδεῖς ἰσχυρίστηκε νὰ μεταναστεύσουν! Τὸ μόνον ποὺ ΑΠΑΙΤΟΥΝ οἱ γνωρίζοντες εἶναι ἡ εἰλικρινὴς κι ἔντιμός των ματιὰ στὴν ἱστορία. Μὲ τὴν στάσι ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει, πολὺ πιθανὸν νὰ ἐπιτύχουν πρόσκαιρα ἀποτελέσματα… Ἀλλὰ πῶς τὰ δικά τους παιδιά θὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς μύθους τῆς δικῆς τους πολιτείας ὅταν θὰ ἀρχίσουν νὰ ἐρευνοῦν;  Γιατὶ εἶναι δεδομένον πὼς κάποιοι θὰ  ἐρευνήσουν…

Διότι ὅσο βαθειὰ κι ἐὰν κτίσῃς προπαγάνδες καὶ ψεύδη, ἡ ἴδια ἠ φύσις ποὺ παραβιάζεται, κάποιαν στιγμὴ «ἐπαναστατεῖ» κι «ἀπαιτεῖ» τὴν ἐπαναφορά σὲ …πιὸ φυσικοὺς τρόπους ἀντιλήψεως! Κι ἂς μὴ πᾶμε πάρα πολὺ  μακρυά… Ἐδῶ, στὸν τόπο μας… Πόσους αἰῶνες ἀγνοούσαμε  τὴν πραγματική μας ἱστορία; Καὶ τί ἀκριβῶς συνέβη; Πῶς καὶ πότε ἄρχισε νὰ ἀλλάζῃ τὸ σκηνικό; Καὶ ποῦ ὁδηγούμεθα; 

Πρὸς γνώσιν καὶ συμμόρφωσιν τὰ ἐρωτήματα… Ἂν καὶ κάποιοι, παραμένουν τόσο ἀνόητοι, ποὺ ἀνάποδα νὰ γυρίσῃ ὁ κόσμος, αὐτοὶ θὰ νομίζουν πὼς τὸν ἐλέγχουν…. 

Φιλονόη.

του Αντώνη Ε. Κοντόπουλου

Οι Πελαγόνες κατοικούσαν στην κοιλάδα του ποταμού Εριγώνα (Στραβ. VII 7, 8–9 και απόσπ. 20). Συνόρευαν στα Δυτικά με τους Δασσαρήτες, με τους Δάρδανους στα Βόρεια, τους Παίονες στα Ανατολικά και τους Λυγκηστές στα Νότια. Σύμφωνα με την παράδοση, επώνυμος ήρωας τους είναι ο Πηλεγόνας, γιός του Αξιού και της Νύμφης Περιβοίας, καθώς και πατέρας του Αστεροπαίου  (Ιλιάς, ΧΧΙ, 141).

Μία επιγραφή από τον 4^ο αιώνα π.Χ. αναφέρεται σε έναν Πελαγόνα βασιλιά, του οποίου το όνομα δυστυχώς δεν έχει διασωθεί, «Π…… των Πε]λαγόνων Βα|[σιλέα» (Inscriptiones Graecae II2, No. 190; Supplementum Epigraphicum Graecum XIV, No. 45; XXXVIII, No. 56). Ο Πελαγόνας Βασιλιάς τιμάται από τους Αθηναίους ως «Πρόξενος και ευεργέτης», πιθανόν το 370 π.Χ. Λίγα χρόνια αργότερα, βρίσκουμε το όνομα Μενέλαος ο Πελαγόνας, ως ευεργέτη. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ο Μενέλαος ήταν μέλος του Βασιλικού Οίκου των Πελαγόνων και πιθανότατα συνδεόταν και με τον Βασιλικό Οίκο των Λυγκηστών. Επιγραμματιστές έχουν ταυτίσει το όνομα του άγνωστου Βασιλιά με αυτό του Παίονα βασιλιά Πατράου, χωρίς όμως η ταύτιση να αποδεικνύεται με ασφάλεια.

Οι Πελαγόνες συγκαταλέγονται από τον Στράβωνα (7.7.80) ανάμεσα στα Μολοσσικά Έθνη, ο οποίος αντλούσε τις πληροφορίες του από τον Εκαταίο (FGrHist 1,107). Μπορούμε να συμπεράνουμε με σιγουριά ότι την εποχή του Εκαταίου οι Πελαγόνες θεωρούνταν Μολοσσοί. Αντίθετα την εποχή του Θουκυδίδη, οι Πελαγόνες αναφέρονται ως Μακεδόνες. Η σχετική αναφορά του Έλληνα Ιστορικού ως «Ξύμμαχα..και υπήκοα» προδίδει μια πολιτική διάσταση στον χαρακτηρισμό.

Ο Στράβωνας (VII απόσπ. 38) μας δίνει την πληροφορία ότι οι Παίονες ονομαζόντουσαν παλαιότερα Πελαγόνες. Αυτή η ταύτιση επιβεβαιώνεται από τον Πλίνιο  (Φυσ. Ιστορία IV 10, 33–35), ο οποίος θεωρούσε τους Πελαγόνες ως Παιονικό φύλο. Οι ιστορικοί της Ρωμαϊκής περιόδου γνώριζαν τους Πελαγόνες μέσα από την Ρωμαϊκή εκστρατεία, περίπου στο τέλος του 3^ου αιώνα π.Χ. (Λίβιος, XXVI 25; XXXI 33–34 και 39; XLV 30; Πολύβιος V 108, 1,; Διόδωρος XXXI 8, 8).

Πιθανότατα οι Πελαγόνες ήταν μια ανάμειξη Μολοσσών και Μακεδόνων και μίλαγαν μια Βορειο-Δυτική Ελληνική διάλεκτο. Ο Στράβωνας επισημαίνει πως όλη η περιοχή που εκτείνεται ως την Κέρκυρα, θα μπορούσε να ονομαστεί Μακεδονία λόγω της κοινής διαλέκτου, κόμμωσης και ενδύματος. (Στραβ. 7.7.8)