Η γη, έχει τη δική της ουράνια… κολλιτσίδα. Τις τελευταίες μέρες ανακαλύφθηκε πως ένας αστεροειδής ακολουθεί την τροχιά της Γης. Ωστόσο, δεν υπάρχει κίνδυνος για σύγκρουση, ούτε για περιοριστικά μέτρα.

Οι εικόνες που φτάνουν από τον αστεροειδή δείχνουν πως βρίσκεται τουλάχιστον 19 εκατομμύρια χιλιόμετρα απόσταση από τον πλανήτη μας και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κίνδυνος να συμπέσουν οι τροχιές τους.

Οι ερευνητές του παρατηρητηρίου Armagh, το οποίο βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, τονίζουν πως αυτή τη στιγμή ο αστεροειδής, κάνει μια από τις πιο κοντινές του πορείες προς τη Γη.

Ο αστεροειδής ονομάζεται 2010 SO16, και οι προσομοιώσεις αποκαλύπτουν πως η τροχιά του θα είναι σταθερή τουλάχιστον για 250.000 χρόνια και θα παραμείνει έτσι για ακόμη 200.000 χρόνια στο μέλλον.

Η φωτογραφία είναι από το παρατηρητήριο Armagh και το βέλος είναι στραμμένο στον 2010 SO16. (newsbomb)

Ἀπόρησα μὲ τὴν πληροφορία. Ὄχι γιὰ τὸν «πιστό» μας ἀκόλουθο» ἀστεροειδὴ φυσικά. Ἀλλὰ γιὰ τὴν ἔκτασι ποὺ ἐδόθῃ στὸ θέμα. 

Δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὡς φαίνεται πὼς τὸ Σύμπαν, τὸ «γνωστό» μας Σύμπαν, ἔχει δικούς του κανόνες κι ὅρους. Τοὺς ὁποίους φυσικότατα ἀγνοοῦμε. Ὑποθέτουμε, θὰ θέλαμε, θὰ ἐκτιμούσαμε… Ἀλλὰ οἱ κανόνες τοῦ Σύμπαντος παραμένουν ἄγνωστοι στοὺς περισσοτέρους ἀπό ἐμᾶς.

Θὰ μποροῦσε ἴσως αὐτὸς ὁ ἀστεροειδὴς νὰ «προσφέρῃ» μίαν σταθερότητα στὴν γήινη τροχιά; Μήπως θὰ μποροῦσε νὰ «προσφέρῃ» κάποιες ἰσορροπίες; Ἢ μήπως ἁπλῶς «τυχαίως» εὑρέθῃ ἐκεῖ ποὺ εὑρέθῃ;

Γιὰ ἐμένα τὰ πάντα εἶναι μέρος ἑνὸς «προγράμματος» ἀρίστως δομημένου. Ὁ πλανήτης μας εἶναι ἔτσι «τοποθετημένος», μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ οὐράνια σώματα πέριξ, ὡς τε νὰ προσφέρῃ αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καὶ κατανοοῦμε μὲ τὶς αἰσθήσεις μας. Ἐς τῳ καὶ μὲ τὰ ὑπάρχοντα γήινα ὄργανα. 

Ἡ Σελήνη γιὰ παράδειγμα, μὲ ὅλες τὶς «παραξενιές» της, μᾶς «προσφέρει» μίαν «ἡσυχία» ἀπὸ πτώσι οὐρανίων σωμάτων. Τυχαίως λοιπὸν εἶναι ἐκεῖ; Κι ἐὰν ὄχι, τότε ποιός τὴν «τοποθέτησε»;

Προσφάτως μάθαμε πὼς ὁ Ἑρμῆς εἶναι ἐπίσης «ἐξωγενές» (τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος) οὐράνιο σῶμα. Γιατί; Τί στὸ καλὸ «προκαλεῖ»; Πῶς «στήρίζει» τὸ πλανητικό μας σύστημα; Ἐὰν ἀπουσίαζε τί θὰ συνέβαινε; Γιατί ἔχει τὴν δομή ποὺ ἔχει; Τὴν θέσι ποὺ ἔχει; Τὴν κλίσι ποὺ ἔχει; 

Ἐρωτήματα ποὺ σαφῶς κι ἀδυνατοῦμε νὰ ἀπαντήσουμε. Διότι ἁπλούστατα ἀπουσιάζει ἀπὸ τὶς γνώσεις μας τὸ τμῆμα ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἐξηγοῦσε τὰ ἀνεξήγητα. 

Ἐὰν ἀντιμετωπίσουμε τὰ πάντα γύρω μας ὡς «ἔτσι τὰ βρήκαμε», δὲν χρειάζεται νὰ μποῦμε στὴν διαδικασία τῶν προβληματισμῶν. Ἐὰν ὅμως τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὡς κάτι ποὺ μᾶς προκαλεῖ νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε, πάντα μὲ καθαρὴ καρδιά καὶ σκέψι, τότε σιγὰ σιγὰ εἶμαι σίγουρη πὼς οἱ ἀπαντήσεις θὰ μᾶς κατακλύσουν. 

Φιλονόη.