«Ε ἴ μ α σ τ ε * σὲε * κ α τ ά σ τ α σ ι * π ο λ έ μ ο υ»

Μεγαλύτερη προδοσία, ἀπ’ ἐτούτη, τὴν ἐπιχειρουμένη, δὲν ἐγνώρισε θαῤῥῶ ὁ τόπος μας, σ’ ὁλάκερη τὴ’ μακρά του ἱστορία· στὰ σχέδια τῶν «πεφωτισμένων», ἔλαχε -φαίνεται- στὴ’ν χώρα μας, νά εἶναι  ὁ «πιλότος», γιὰ μιὰ γενικοτέρα ἐφαρμογή τους, σ’ ὅλο τὸν πλανήτη.
Ἅλωσαν -ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα- τὸ πολιτικό μας σύστημα στὸ μεγαλύτερο μέρος του· ἅλωσαν μεγάλο κομμάτι τῆς δικαιοσύνης· ἅλωσαν σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν μέσων ἐνημέρωσης· ἅλωσαν ἀκόμη, σημαντικὸ μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας· εἶχαν ἁλώσει τὸ τραπεζικὸ σύστημα προγενέστερα, ὅπως καὶ μεγάλο μέρος τῶν ἐπιχειρήσεων· ἐνῶ ἄλλες ἀπεδυνάμωσαν ἢ ἐξηφάνισαν. Ἐπιχειροῦν -προφανῶς- το τελειωτικὸ κτύπημα· τόση προδοσία δὲν μπορεῖ, παρὰ μόνο σ’ ἐμπόλεμο κατάστασι ν’ ἀπαντηθεῖ· θ ὰ * π έ σ ω μ ε * ἀ μ α χ η τ ί;;;; 

Ἂν μπορούσαμε νὰ περιορίσωμε τίς ἀπώλειες, στὶς γυναῖκες μας καὶ στὰ παιδιά μας, στ’ ἀδέρφια μας καὶ στοὺς γονεῖς, στὶς περιουσίες μας καὶ στὰ πατρογονικά μας ἐδάφη, μὲ τοὺς πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους, θὰ μᾶς κατέγραφε ἡ ἱστορία ὡς ἀνάξιους· μὰ δὲν μποροῦμε οὔτε κι’ αὐτὸ· θ’ ἀκολουθήσουν ἐμᾶς, ἄλλες χῶρες· θὰ μείνωμε στὴν κατάρα τοῦ αἰῶνος, …πὼς ἤμασταν οἱ πρῶτοι, ποὺ ἀνοίξαμε τὴν κερκόπορτα στὸν «ἐπικυρίαρχο» · κι’ ἂν ἐπικρατήσει, θά  εἶναι ἡ παρουσία -κι’ ἡ «βασιλεία»- του μακρά.
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά ποὺ οἱ Ἕλληνες καλῶνται ν’ ἀντιπαλέψουν ἐπίδοξους ἐπικυριάρχους· δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἡ κίνησίς μας -σὰν λαοῦ- εἶναι’ ἀδήριτος ἀνάγκη, νὰ μὴ εἶναι εἶναι ἰδιοτελὴς· ἀπό ἐμᾶς -ὅμως- γεννήθηκαν τὰ περισσότερα ἰδανικά… κι’ ἐμεῖς ὠφείλωμε νὰ τὰ ὑπερασπισθοῦμε πρῶτοι· τὸ μέλλον μας ἀνήκει εἴτε φωτεινὸ εἴτε σκοτεινὸ· μὰ ἐδῶ ἐγεννήθη καὶ τὸ περισσότερο φῶς.
Ἔχωμε κατάστασι πολέμου· …καλοῦμε ὅλους τοὺς Ἕλληνες πολῖτες, ὄχι ἁπλᾶ ν’ ἀντισταθοῦν, μὰ νὰ δώσουν μάχες, ἂν χρειασθῇ σκληρὲς· καλοῦμε ὅσους δὲν εἶναι προσκυνημένοι στὸ ἐπίβουλο «σύστημα», ὅσους δὲν ἀποτελοῦν πλοκάμια ἢ βεντοῦζες του, νὰ ὀρθώσουν ἀνάστημα· βουλευτές, κυβερνητικούς, δικαστικούς, συνδικαλιστές, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, ἱερωμένους, καθηγητές, ἐπιχειρηματίες, ν’ ἀρθρώσουν λόγο· νὰ τιμήσουν τὸν ὅρκο τους καὶ ν’ ἀκούσουν τὴν καρδιά τους, ἂν ἀκόμη κτυπᾷ· ν’ ἀπευθυνθοῦν στοὺς ἁπλοὺς πολῖτες, ὡς λειτουργοί, σὲ ὥρα καθήκοντος.
Ἂν εἶναι νὰ χυθῇ αἷμα, ἂς εἶναι ‘λίγο τῶν ὀλίγων ἐνόχων· ὄχι ποτάμια τῶν ἀθώων.
Οἱ «γίγαντες» μπορεῖ νά ‘χουν μεγάλο μπόϊ, μὰ γκρεμίζονται εὐκολότερα· μ’ ἕνα καὶ μόνο σπρώξιμο, κάποιες φορὲς φθάνει· σκορπίζονται σὲ κομμάτια, ἀπ’ τὸ ἴδιο τους τὸ βάρος· ἂν στέκουν, εἶναι γιατί τοὺς περιβάλλει φόβος· ὁ φόβος τῶν ἄλλων, ποὺ δὲν τοὺς σπρώχνουν ποτέ. Θυμηθεῖτε τὴν περίπτωσι τῆς «πανισχύρου» δικτατορίας τοῦ ’67 · πῶς ἔπεσε; σὰν τραπουλόχαρτα· ἔτσι κι’ αὐτοί… κι’ εὐκολότερα ἀκόμη· δὲ’ θὰ τολμήσουν κἂν· θὰ θελήσουν νὰ λακίσουν.
Οἱ λαϊκὲς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δὲν φθάνουν· οἱ προδότες, ἂν εἶναι, ὅσοι  εἶναι, ὅπου εἶναι, πρέπει ν’ ἀποβληθοῦν ἀπ’ τίς δημόσιες θέσεις ποὺ κατέχουν· ἐπιβάλλεται ν’ ἀπομονωθοῦν, γιὰ τὰ περαιτέρω· ὄχι πὼς ἡ προδοσία -ἂν προχωρήσῃ- δὲν θὰ θεραπεύεται· μὰ θ’ ἀπαιτῇ πολλαπλάσιο κόστος, ἀπ’ ὅ,τι τώρα.
Ἦλθε -ἀγαπητοί μου, φῖλες καὶ φίλοι- ἡ ὥρα.

Μιχάλης Πυρουνάκης.