…κτυπημένη γερακίνα
Τὰ κείμενα τοῦ Μιχάλη εἶναι θαυμάσια…
Κι ὅταν ἀποφασίζῃ νὰ γράψῃ μὲ χαρὰ τὰ δημοσιεύσω…
Σήμερα ὅμως θὰ τὸ ῥίξουμε στὶς μαντινάδες…
Κάπου κάπου χρειάζονται κι αὐτές…
Ἔτσι, νὰ μὴν ξεχνᾶμε τὸ ἀπὸ ἐρχόμαστε καὶ ποῦ θὰ ἐπιστρέψουμε ὅταν θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα…
ἀπ’ τὸν Δεκέμβριο ’12 ’ς τὸν Ἰανουάριο ’13
Μαντινάδες καὶ στίχοι, ἀγάπης κι’ ἔρωτος, παραπόνου, φιλίας, ἠθοπλαστικὲς κι’ ἀνδρειοσύνης, περιγραφῆς, διαλόγου, ἀφιερώσεων κι’ ἐπικαιρότητος, ὡς ἔτυχαν ἀκατάστατες (12ος ’12 => 1ος 2013) * -:-
Ὧ φοὺ καὶ γιάειντα σ’ ἀγαπῶ, τόσο νὰ δίχως ἄκρη·
κι’ ὅποια παρηγοριὰ νὰ ‘βρώ, στὸ τέλος ἔχει δάκρυ…
Ρόδο στὰ’ ἀγκάθια γίνεται· καρπὸς μὰ τσίτες βγάνει·
κι’ ἀγάπη σὰ’ δὲν κρίνεται, στὸ ν οὐρανὸ δὲ’ φτάνει…
Ὠσὰ ντὸ δάκρυ σταίνεσαι, γροικὼ σὲ καὶ βουρκώνω·
ἀνοιώθω ν’ ἀποκραίνεσαι… καὶ σύγκορμος μερώνω…
Ἀκάτεχος τσ’ ἀγάπης σοῦ… τὸ ‘θελα νὰ γνωρίσω·
κι’ ἐδὰ μέσα στὸ ‘φάδι σου, δὲ’ βρίσκω νὰ πορίσω…
Τ’ ἀμάθια σοῦ ‘ναι μάθια μου κι’ ὁ μπέτης σου ψυχή μου·
τὰ κάλλη σοῦ παλάθια μου… κι’ οἱ πόθοι προσευχή μου…
Δέξου τη ν αὔρα ‘ς τὴ σιωπή, σὰ’ χάδι ‘ς τὴν καρδιά σου·
πάντοτες θὰ ‘χει νὰ σοῦ ‘πεί, κρυφὰ ‘ς τη ν ἀγκαλιά σου…
Σὰ ν τη ν ὑγειά μου θησαυρό, ἄλλο μαθὲς δὲ ν ἔχω·
μόνο τσ’ ἀγάπη’ σου νὰ ‘βρώ, πιότερο θὰ προσέχω…
Νυχτώνει μὰ ‘χω ν’ ἀγρυπνῶ κι’ αὐγὴ μὰ δὲ’ μερώνω·
ζυγιὰ στὸν πόνο σου δειπνῶ, μὰ δὲ’ σ’ τὸ φανερώνω…
Θέτω, θεριὰ μὲ τυραννοῦν, ξυπνῶ, θεριὰ παλεύω·
τὸ ‘νά, μετ’ ἄλλο ξεκινοῦν, ποτὲς νὰ μὴ ν ἀρνεύω…
Ἕνας καθρέπτης τσῆ ψυχῆς, εἶναι τα δυό σου μάθια·
κι’ ὡς τὰ θωρῶ ὁ δυστυχής, σκορπῶ χίλια κομμάθια…
Κουράστηκα νὰ καρτερῶ, τ’ ἄστρο σου νὰ μοῦ φέξει·
μὰ ‘χω τὸν πόθο φλογερό… κι’ ἄλλη δὲ’ θὰ μ’ ἀντέξει…
Τὸ’ λογισμὸ σοῦ δὲ’ ‘μπορῶ, ποτές μου νὰ στερέψω·
ὄνειρο τ’ ἄστρο σου θωρῶ κι’ ὤφου πῶς θὰ ‘μερέψω…
Ἀνάσα παίρνω νὰ σὲ’ ἰδῶ, ποὺ καίγομαι καὶ λιώνω·
μ’ α’ δὲ’ σὲ ‘βρὼ ποθὲς ἐδῶ, σὲ κόλαση τελειώνω…
-:-
… ‘ς τὸν κρύγιο τοῦ Ψηλορείτου
Τὸ σύννεφό ‘φερε βροχὴ κι’ ὅλο βροντᾶ κι’ ἀστράφτει·
κι’ ἐσὺ ‘ξωμένεις μοναχή… δίχως τὸ «τζάκι» ν’ ἄφτει…
Ἀμάχι μοίρας δὲν κρατῶ, μὰ τσῆ παραπονοῦμαι·
γιατί τὸ φύλαγε γραφτό, σαφὴς νὰ τυραννοῦμαι…
Θρῆνε σκληρὲ γιὰ’ δὲ’ ‘μπορεῖς, μιὰ στάλα νὰ σωπάσεις·
κι’ ὅπου θρονιάσεις δὲ’ θωρεῖς, μ’ουδε νὰ ξαποστάσεις…
Μιὰ στάση νὰ ‘χες μοναχή, ‘μποροῦσε ν’ ἀνασάνω·
γιὰ’ δὲ’ στεγνώνω τὴ βροχή, ποῦ ‘ριξε τῷ’ βασάνῳ’…
Ὠσὰ ν τὴ μπιστικὴ φιλιά, πράμμα’ ἄλλο δὲ’ ριζώνει·
πολλὰ ‘μιλεὶ χωρὶς μιλιὰ κι’ α’ σφάζει δὲν πληγώνει…
Σὰ ν τὴ φωλιά σου τὴ ζεστή, τὴ ν ἀνοιχτὴ καρδιά σου,
τὴ ν ἀρχοντιά σου τὴ μεστή, τὴ ν ὄμορφη φιλιά σου…
Ὡσὰν τὴ φλόγα στὸ’ χιονιᾶ, τὴ λάμψη στὸ καντήλι,
σ’ ἀναζητῶ ‘ς τὴ γειτονιά… γλυκιά, καλή μου φίλη…
Ἀγάπη νὰ ‘χεις σὰ ν ἀητό, ‘ς τα σύγνεφα κι’ ἀπάνω·
κι’ ὄποτες εἶναι ‘μπορετό, νὰ ‘ρχεται νὰ τὴ φτάνω…
Δὲ ν ἔχω γνώση γιὰ νὰ ‘πώ …τὰ λόγια ποὺ σ’ ἀξίζουν·
θαρρῶ πὼς ὅμως τ’ ἀγαπῶ κι’ ἡ σκέψη θὰ σ’ ἀγγίζουν…
Μ’ ἀγάπη, γέλιο καὶ χαρά, ἐλπίδα κι’ εὐτυχία·
πηγὴ ψυχῆς ἡ προσφορά, εἶν’ ὅλα τὰ πτυχία…
Νὰ ‘ν’ ἡ καρδιά μας πρόσχαρη, νὰ ‘ν’ ἡ ψυχὴ μᾶς μπόλι·
κι’ ὅποὺ ‘χει’ ἀγάπη πρόσφορη νὰ τσῆ παντήχνωμ’ ὅλοι…
Μιὰ φλόγα βγάνει τὸ κορμί… δυὸ καῖνε τὴν ψυχή σου·
κι’ ἂ ν ἀδικεῖς τὴ ν ἀφορμή, κρῖμα ‘ναι στὴ ν εὐχή σου…
Καρδιὰ μὲ δίχως εἴδωλο, σὰ’ μισερὴ ‘πομένει·
ἄκαρπη σὰν τὸ σκύβαλο, σὰ’ βιόλα μαραμένη…
Κι’ ἂ ν ἔχει χρόνους τὸ κορμί, ψυχῆς δὲ ν ἀκουμποῦνε·
‘μπορεῖ νὰ κόβουν τὴ ν ὁρμὴ κι’ οἱ πόθοι νὰ κρατοῦνε…
Σέβας σοῦ δίνε στὰ παιδιὰ καὶ δεῖχνε τὸ ‘ς τσοὶ γέρους·
ἐτσὰ ν’ ἀνθίζουν τὰ κλαδιά, νὰ ‘χεις καρπὸ τοῦ θέρους…
Ὡς καλλουργεὶς τὴ χέρσα γῆς, κάμε τὸ ‘ς τη ν εὐχή σου·
‘ς τ’ ἀλέτρι δῶσε προσταγῆς… κι’ ὄργωσε τὴν ψυχή σου…
Κόσμοι βαθιὰ ‘ς τα ‘σώψυχα, Θεοῦ ‘ναι καμωμένοι·
κι’ α’ δὲν ψαχτεῖς ὁλόψυχα, κεῖτοντ’ ἐκεῖ θαμμένοι…
Χωστὰ περνᾶς ἀπὸ βραδίς …ὠσὰ ν το ν ὠζοκλέφτη·
ὥρα σιμώνει ποὺ θὰ’ ἰδεῖς, τὴν πλερωμή του ψεύτη…
Σ’ ἀγγέλου νύχτα δὲ’ χωρεῖ κι’ ἡμέρα δὲν τὸ’ φτάνει·
μ’ αὐγὴ καὶ δείλι θὰ χαρεῖ, τὴ ν ἔγνοια νὰ σοῦ γιάνει…
Ταίρι στὸ ταίρι του ζητᾶ κι’ ἂς εἶναι φυλαγμένο·
ὅμως ἡ τύχη δὲν κοιτᾶ’, μονάχα στὸ γραμμένο…
Μιὰ «καλημέρα» εἶν’ αὐτή, πέ’ς τη ν’ ἀνέβει’ ἀπάνω·
μὰ νὰ ‘ν’ ἀπὸ καρδιᾶς εὐχή, χαρὲς νὰ μὴν προκάνω…
Ἄδικος εἶναι κι’ ὁ θυμός, π’ ἀμπώθει σ’ ἄλλο’ δρόμο·
ὁ ποὺ μαράζι καὶ καημός, γράφουν ‘δικό τους νόμο…
Πετᾶς ‘ψηλὰ κι’ ὀρέγομαι… βουτᾶς καὶ λαχταρῶ σέ·
νὰ σὲ θωρῶ ν’ ἀντρειεύομαι, πουλί μου νὰ χαρῶ σέ…
Ἕνας ἀητός, χρυσαετός …’ς τὴ θύελλα παλεύει·
ἔρ’μος αὐτὸς ἀμοναχός, ζυγιάζει κι’ ἀγναντεύει…
Ἀητὸς ἀητοῦ καὶ σ’ ἀφορμές, τ’ ἀνύχια δὲν τοῦ δείχνει·
γιατί ‘ναι ‘λίγοι κι’ ἂ κόρ’φές, σὰ ν ὄντες θέλει βρίχνει…
Ἕνας ἀητὸς ὀντε πετᾶ, δὲ’ ‘φήνει καβαλάρη·
κι’ ἡ γερακίνα τὸ’ ρωτᾶ, τὸ θέλημα νὰ πάρει…
Ἀητὸς ‘ψηλὰ ‘ς το ν οὐρανό, ‘περήφανα’ ἀγναντεύει·
γέρος κι’ ἂ ν εἶναι, πρωϊνό, δὲ’ θὰ ‘βρεῖς νὰ φωλεύει…
Σὰ ν εἶναι κρύγιος νὰ μὲ ‘βρεί, νὰ ‘ρθεῖ νὰ τὸ’ φιλέψω·
μονάχα Θ’έ μοῦ’ ἀνε ‘μπορεῖ, τ’ ἅρματα νὰ τοῦ κλέψω…
Στὸ βλέμμα ποῦ ‘ναι καθαρό… ‘ς τη ν ὄψη τοῦ προσώπου,
‘μιλεὶ κι’ ὁ μπέτης σοῦ θαρρῶ κι’ ὅλη’ ἡ ψυχὴ τ’ ἀθρώπου…*
Πῶς ‘μπορεῖς -γέροντα- νὰ μ’ ἀτενίζεις ταπεινός, μ’ ἔκδηλη ‘περηφάνια κι’ ἄκρα συγκατάβαση, μαζί;
Πῶς γίνεται νὰ μ’ ἀποκαλύπτεις τὸ’ βαρὺ μόχθο μιᾶς ζωῆς, δίχως παράπονο, μὲ τὴν ἑφτασφράγιστη σιωπή;
Πῶς μὲ ψυχογραφείς -σὰν «ξένο»- δίχως ἴχνος ἀδιακρισίας καὶ μὲ καλωσορίζεις -συνάμα- ἀπὸ βαθιὰ καρδιᾶς, μ’ ἕνα μισόκρυφο χαμόγελο ἀπροσχημάτιστο;
Ὑποθέτω: ἔτσι -μᾶλλον- θὰ ‘ναι νὰ πηγάζεις τὴν ἀλήθεια τῆς αὐθεντικῆς κι’ ἀνεπιτήδευτης συμπεριφορᾶς…
Τόπο δὲ ν ἔχει ποὺ ‘μπορεῖ, νὰ πνίγει τὴν ψυχή σου·
νὰ μὴ χωρεῖ τὴ θαλπωρή· τη ν αὔρα τῆς εὐχῆς σου…
Μίνωα, πῶς ὀρφάνεψε, ποῦ ‘ν’ οἱ Κουρῆτες ὅλοι·
σηκώσου, καπετάνεψε… μὰ φτάνει σᾶς ἡ σκόλη…
Ποῦ ‘σαι κι’ ἐσὺ μ’ρέ Δία;!
Πέρασμα νὰ ‘ναι ‘ς τὴ χαρὰ κι’ ὁποὺ ‘θελε νὰ βγάλει·
κάλλιστη νὰ ‘ναι κι’ ἡ φορά, σ’ ὅποιο δὲ ν ἔχει ἄλλη…
Μιὰ γερακίνα’ ἐφώλεψε, σ’ ἐνοὺς ἀητοῦ χαράκι·
κι’ ἐκεῖνος τὴ ν ἐκόνεψε, ποῦ ‘χε κρυφὸ μεράκι…
Φορές – φορὲς ἀγαναχτὼ κι’ ἀδημονῶ ‘ς τὸ’ χρόνο·
σ’ εἴντα μεράκι νὰ ριχτῶ… κι’ ἂς ‘ποξεχνιέμαι μόνο…
Στὸ ν ἥλιο τέθοια σήματα καὶ πῶς νὰ μὴ σ’ ἀκούσει·
φλεγόμενος, κι’ αἰσθήματα κι’ ἀχτίνες θὰ σὲ λούσει…
Σ’ «εἰκόνισμα» μὴ ν εὐλογεῖς καὶ μὴ ν ‘ξομολογεῖσαι·
ἔχει’ ὀμορφιὲς τέθοια λογῆς, «κόλαση» νὰ κρατεῖ σέ…
Μὴ γελαστεῖς στὴ ν ὀμορφιά, τοῦ κρύγιου καὶ τοῦ δώσεις·
στ’ ὀνείρου ρίχνει τὰ καρφιά, …κι’ ἄϊντες νὰ μετανιώσεις…
Σὰ ντζὴ καρδιᾶς σου πέλαγο’ καὶ ναυαγὸς νὰ γίνω·
ν’ ἀφήσω μόνος… νὰ πνιγῶ, παντοτινὸς νὰ μείνω…
Νὰ κόψω θέλει’ εἰ τὴν καρδιά, σαράντα δυὸ κομμάθια·
νὰ τὴ σκορπίσω στὴ στραθιά, νὰ ‘βρεί τα σκαλοπάθια…
Ἀστράφτει’ ἡ λάμψη γιὰ νὰ’ ἰδεῖς, τὸ’ δρόμο τσῆ φωλιᾶς σου·
κι’ ἀπῇς ‘ξωμένεις νὰ κεντεῖς… ‘ς τα ξόμπλια τσῆ φιλιάς σου…
Ψάχνω νὰ ‘βρὼ τὸν ἔρωτα, νὰ γονατίσω’ ὀμπρός του·*
στὰ πάθη μοῦ τ’ ἀδέσποτα καὶ τὰ ‘δικά σου δώσ’ του…
σήμ.: συμπλήρωση κατὰ τὸ 2ο ἥμισυ
Δὲ ν εἶμαι μέγ’Αλέξαντρος… συμπλέγματα νὰ λύνω·
μ’ουδε σωστὸς ψυχογιατρός, τσὶ συνταγὲς νὰ δίνω…
Πολλοὶ ποθοῦν παράδεισο… κι’ ἀφήνουν τὴ ζωὴ ντώς·
μ’ ἐσένα καὶ στὴ ν ἄβυσσο, θὰ ‘χαν τη ν ἀφορμὴ ντώς…
Παραδεισένιες ὀμορφιές, ‘ς τὴ γῆ ‘ναι καὶ ‘ς το ν Ἅδη·
μ’ ἀπαρθινὲς γι’ ἢ ζωγραφιές, λάμπουνε ‘ς τὸ σκοτάδι…
Ἄλλοι ζητοῦνε νὰ ‘χει φῶς κι’ ἄλλοι ποθοῦνε βράδυ·
χωρὶς νὰ ‘πὼ γιατί καὶ πῶς, εἶν’ ὅπου θὰ ‘βρεῖς χάδι…
Πάντα θυμοῦμαι τσὶ χαρὲς· κι’ ἂ ν ἦντο ν ἀπὸ ‘σένα,
δὲ’ θὰ ‘βρισκόταν ἔ φορές, βάσανο νὰ ‘στεκε’ ἕνα…
Πὲρ’βόλι κι’ ἀνθοστόλιστο, νὰ ‘χει το ν κηπουρὸ ντού·
εἰδάλλως θὰ ‘ν’ ἀπότιστο καὶ κρῖμα ‘ς το ν ἀνθὸ ντού…
Ἀδίκως στὴ ν ἀγάπη σου, τὴ ν ἔγνοια μοῦ χαρίζω·
καὶ θύρα ‘ς τὸ παλάτι σου, ν’ ἄγγιζα δὲ ν τ’ ἀξίζω…
…Ἕνας αὐθόρμητος «ἀντίλογος»… σ’ ἕνα τραγούδι γιὰ τὸν ἔρωντα
Ὀντε σὲ χτυπήσει στ’ ἀλήθεια’ ὁ ἔρωντας -κι’ εἶναι πάντοτες χωρὶς παραγγελιά- κατακυριεύει τὴν ψυχή σου κι’ ἀδυνατεῖς νὰ ὑποκριθεὶς τὸ’ σεμνότυφο, τὸ’ σεμνοπρεπὴ· μ’ούδε ἐλέγχεις τὸ πάθος σου, τὸ πλῆγμα του, καθὼς εἶναι χαμένα τὰ λογικά σου…
Ὄντας ἐρωντοχτυπημένος, ἔτσι κι’ ἀλλιῶς ἵπτασαι στὸ ‘δικό του κόσμο· κι’ ἐλεύθερος νοιώθεις… μ’ ἀπ’ τὴν ἔλλειψή του κι’ ὄχι ἀπ’ τὸ ταίρι σου κι’ ἐκεῖνον τὸν ἴδιο· ἀντιθέτως, δοῦλος του γίνεσαι… κι’ ἂς μὴν τὸ καταλαβαίνεις· ἂν τὸ καταλάβαινες, δὲ’ θὰ ‘σουν χτυπημένος…
Σὰν ὑποκύψεις σ’ ἐκεῖνον, μέτρο δὲν ἔχεις· κι’ ἄμετρος λογαριασμοὺς δὲν κάμνεις· μήτε καὶ δῶσε-πᾶρε τηρεῖς· ὅμως κι’ ἔρωτας μονόπαντος δὲ’ ‘βρίσκεται, παρὰ μόνο στὴν ψευδαίσθηση· κι’ ἔτσι, ἔρωτας ἀνισσόροπος -ἀληθινός- δὲν ὑπάρχει…
Σὰ’ φτάσεις -ὅποτε κι’ ἂν γίνει- στὴν ἀγάπη, θὰ ‘χεις πιὰ καταλαγιάσει ἀπ’ τοὺς παραδομένους σ’ αὐτὸν πόθους καὶ τῶν δυό… κι’ ἔχει πάψει νὰ σὲ μάχεται· ἔτσι, καλοζυγιὰ καὶ δυνατότερος, πορίζεις ἀπ’ τὴ φωλιά του… κι’ ἀνοίγεσαι… καὶ ξαναβρίσκεις τὸ λογικὸ καὶ τὸ μέτρο καὶ τὶς ὀρθὲς πρακτικές, δίχως -τώρα- νὰ ‘σαι’ ἀμοναχός σου· σὰ’ φτάσεις στὴν ἀγάπη, ἐτότες, ξαναλευτερώνεστε κι’ ἀνοίγετε φτερὰ γιὰ τσ’ ὀμορφιὲς κι’ ὅλου του κόσμου τ’ ἄλλου…
Τὸ δυὸ χιλιάδες δώδεκα, δίνει ‘ς τό …δέκα τρία·
βαθιὰ ψυχῆς ν’ ἀπόθεκα, ποθὲς μὴ ν ἔχει χρεία…
Κάθε μας χρονιά, παρ’ ὅτι’ εἶναι διάδοχη καὶ πρόδρομος μιᾶς ἄλλης, ἔχει καὶ παίρνει τὰ ‘δικά της ἰδιαίτερα.. κι’ ἀπ’ ἄλλους κι’ ἀπὸ ‘μᾶς· ἐτούτη, ποὺ μόλις ἄνοιξε, χρειάζεται νὰ ‘ναι τῆς γυμνῆς -ἀντιμετωπίσιμης*- ἀλήθειας, δίχως περιστροφὲς κι’ ὑποσημειώσεις… κι’ ἀφιερωμένη -πρώτιστα- στὴ γυναῖκα· τὴ συμβία σύντροφο, τὴ μάνα, τὴν κόρη, τὴν ἀδελφή, τὴ φίλη, τὴ συνάδελφο, τὴ γείτονα, τὴν ἄγνωστη- γνωστή, ποὺ ‘μπορεῖ νὰ ‘ναι πηγὴ ἁρμονικῆς ἰσορροπίας καὶ σύμπλευσης
…δὲν ὑπάρχει μὴ ἀντιμετωπίσιμη ἀλήθεια· κι’ ἐξ ἄλλου, μιὰ ζωὴ στὸ ψέμα, δὲ’ λογάται ζωή
Ὅσο λαμπρὺν’ ἡ ἀστραπή, ἀπ’ ἄκρου γῆς τὴν κτήση,
τ’ ἅγιο πνεῦμα νὰ στραφεῖ… τὸ’ νοῦ μας νὰ φωτίσει…
Πάντοτες γειά, πάντα χαρές, πάντα μ’ ἀγάπη νὰ ‘στέ·
μ’ ἀμέτρητες τσὶ προσφορές… ποτὲς νὰ μὴ λυπᾶστε…
‘Μάθια καθαρά, διάφανα νερά·
‘λεύτερη θωριά, σολαγὰ’ θεριά…
…στὸν ψαρΑντώνη
Στὰ ὄρη στὴν καλοσυνιά, στ’ ἀόρι στὴ ν ἀντάρα·
λεβεντονιός, λεβεντονιὰ κι’ ἀγρίμια στὴ Μαδάρα…
στὸν παπα-Γιώργη -τ’ ἄλλου καιροῦ- ἀπ’ τα Σφακιανὰ περίχωρα
Μὲ κάθε χτύπο στὴν καρδιά, ἀπ’ τὴν ψυχὴ ν τζὴ δίνει·
στ’ ὄνειρο σ’ ἔχει τὴ βραδιά… καὶ ‘μέρα δὲ’ σ’ ἀφήνει…
‘ς τὴ μάνα
Ποιά κόλαση ροβόλησε, σὰν τὸ ‘καμνε’ ὁ φονιᾶς σου·
κι’ ἀδόξως πυροβόλησε, ‘ς τ’ ὤριο φτερούγισμά σου…
σὲ μιὰ φρεσκο-πυροβολημένη γερακίνα (Κλῆμα Μεσαρὰς 26.12.2012)
«Ζυγιὰ ‘ς τον ἔρωντα»
Ἄντες τώρα, μία κι’ ἕνας·
δίχως συντροφιὰ κανένας…
ὅσοι πρέπει καὶ ‘μποροῦνε,
κρίμας θὰ ‘ναι νὰ χαθοῦνε…
«…ἅ ν ἔ ὑ»
Πὰρ’ τὴ «σ ἡ μ ἂ ἴ ἄ» σου… καὶ προχώρησε’ ἐμπρός·
Ἂν σοῦ ‘κοβα δρόμους, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ σὲ φυλάξω…
Ἂν σοῦ ‘λεγα ψέματα, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ σ’ ἐνθαρρύνω…
Ἂν σοῦ ‘πλεκα στέμματα, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ σ’ ἐμπνεύσω·
Ἂν σοῦ ‘δειχνα τρόπους, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ προφτάσεις…
Ἂν σοῦ ‘δινα χρόνο, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ «ξεπεταχτεῖς»…
Ἂν σ’ ἄφηνα χῶρο, μὴ’ ν’ ἦτο νὲ νὰ ‘βρεῖς τὴ βούληση·
Ἐσὺ ‘σαι’ ἐκεῖνος, τώρα, ποῦ ‘ρθὲ’ ἡ σειρὰ νὰ τὸ κάμει…
Ἐκεῖνο, ἐτοῦτο, αὐτὸ ἢ τ’ ἄλλο, μονάχος σου κρῖνε το…
«Τσ’ αὐγῆς τὰ χαιρετίσματα»
Τὴ ‘μέρα’ ἐτούτη ξάνοιξε, ἀποῦ ‘ναι κι’ ἡ ζωή σου·
ὅλη’ ἡ ζωὴ ‘ναι τσῆ ζωῆς, ‘δές την ἔ καὶ χαρίσου…
Περνᾶ, μισεύγει’ ὀγλήγορα, ζυγιὰ μὲ τὴν ἀλήθεια·
μ’ ὅλη τὴ γεύση τσῆ ψυχῆς, δίχως τὰ παραμύθια…
Καλοτυχιὲς τσῆ ‘μπόρεσης… νογήματα ‘ς τσὶ πράξεις·
χαρὲς ‘ς τα ξετελειώματα, ὁποὺ ‘χεις νοῦ ν’ ἀδράξεις…
Τὸ ‘χθὲς ‘ξωμένει στ’ ὄνειρο, τ’ αὔριο στ’ ὅραμά σου·
τὸ σήμερω ταιριάζει σου, νὰ τὸ ‘χεις συντροφιά σου…
Ὧρες κυλοῦν π’ ἂν ἔ τζὶ ζείς, ἔμμορφα κι’ ὡς ἀξίζεις,
τ’ ὄνειρο θὰ ‘ν’ εὐχάριστο καὶ στ’ ὅραμα θ’ ἀγγίζεις…
Γνοιάσου ντὴ σὰν τ’ ἀμάθια σου, ἐτούτη τη ν ἡμέρα·
ἀπ’ τη ν αὐγὴ ‘ς τὸ δειλινὸ καὶ χαίρου πέρα ὡς πέρα…
Τσ’ αὐγῆς τὰ χαιρετίσματα, ἐτσὰ λογῆς χαράζουν·
κι’ ἀπὸ βραδίς, ὁλονυχτίς, μιὰ ‘μέρα νιὰ πηγάζουν…
Παράφραση τοῦ ποιήματος «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ» τοῦ Kalidasa, μέγα ποιητῆ & δραματουργοῦ στὴ σανσκριτικὴ γλῶσσα
ἀντὶς ἐπιλόγου:
Μακρυνὲς «δύσβατες» ἀτραπούς -ὡς ἕνα’ προορισμό- εἶχε κι’ ἔχει καὶ θὰ ‘χει πάντοτε ‘ς τὴ ζωὴ· μ’ ἀναμεσίς τους -πέραν ἀπ’ τὶς ἐνδεχόμενες ἀντιξοότητες καὶ παγίδες- εἶναι κι’ ὀάσεις, μὲσ’ στὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς τῶν ὁδοιπόρων· …γι’ ἄλλους -ὑποκειμενικά- εἶναι διαβάσεις ἐντελῶς ἀδιαπέραστες, γι’ ἄλλους δίχως ἐπιστροφή, γι’ ἄλλους ἅπαξ μετ’ ἐπιστροφῆς καὶ γι’ ἄλλους παλίνδρομο πέρασμα· …ποιοὶ εἶναι’ εὐτυχεῖς ἀντικειμενικὰ καὶ ποιοὶ δυστυχεῖς· πόσοι καὶ πόσο καθ’ ἕνας τους ἄραγε;
Σημείωσις: …γιὰ συντάκτες τυχὸν ἔκδοσης – δημοσίευσης, κοινοποίησης, μελοποίησης – μουσικῆς ἐπένδυσης κλπ.
Παράκληση, νὰ μὴ ἀλλοιωθεῖ ἡ ἰδιωματικὴ σύνταξη, ὀρθογραφία καὶ στίξη.
Εὐχαριστῶ πολύ
-:-
· ~ · ~ · ~ · ~ · ~ · ~ · ~ ·
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.