γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Ένα δευτερόλεπτο …..

Εξήντα μαζί φτιάχνουν ένα λεπτό ……

Τρις χιλιάδες εξακόσια από αυτά ολοκληρώνουν μια ώρα …

Και μια μέρα έχει ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια ….

Όλα σε μια ευθεία γραμμή, σχεδόν ατάραχα και αδιάφορα κυλούν και ξεχνιούνται στο παρελθόν.

Στην μνήμη της ζωής μένουν άλλοτε μαζεμένα σε μια σημαντική μέρα. άλλοτε σαν χρόνια, μα σαν ένα δευτερόλεπτο σπανίως αναφέρονται και όταν αναφέρονται ονομάζονται είτε σαν την κακιά στιγμή, είτε σαν την κακιά την ώρα κ.λ.π.

Και όμως έρχεται εκείνο το δευτερόλεπτο που  μπορεί να  αλλάξει τα πάντα στην ζωή σου, να σου ταράξει την ευθεία γραμμή των δεδομένων σου και να σου ανοίξει μονοπάτια απάτητα, πόνο αλλιώτικο από αυτό που μέχρι τώρα είχες σαν δεδομένο στα όρια της αντοχής σου.

Φτάνει ένα δευτερόλεπτο να ξεφύγει από την ευθεία γραμμή και το υποτιθέμενο άτρωτο του μυαλού πέφτει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στον κόσμο των ματιών σου.

Ένα μπαμ και όλο σου το είναι ενεργοποιεί τα πιο ξεχασμένα ένστικτα του εαυτού σου, εκείνα τα ένστικτα που νομίζεις πως μόνο τα ζώα κατέχουν και όμως τα νιώθεις σε όλο σου το είναι.

Νομίζεις πως θα καταρρεύσεις και όμως βρίσκεις κάποια αναπάντεχη δύναμη μέσα σου που σε κρατά όρθιο, σου δίνει την ώθηση να παλέψεις και ας τρέχει το αίμα από την σάρκα σου.

Τον φόβο και τον πανικό που έχει προκαλέσει εκείνο το δευτερόλεπτο τον βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που τους ζητάς να σε μεταφέρουν σε εκείνα τα κτίρια του πόνου και της αρρώστιας.

Και ενώ εσύ προσπαθείς να σταθείς όρθιος αντέχοντας τον αναπάντεχο πόνο,βλέπεις τους γύρω σου να καταρρέουν από την εικόνα σου, τους βλέπεις να τρέχουν να σωθούν από τα μάτια τους και όμως εσύ είσαι αναγκασμένος να αντέξεις και να σωθείς για να σώσεις και αυτούς.

Μέσα στον πανικό ακούς μια γυναικεία φωνή να σου φωνάζει έλα πάμε, μπες μέσα και συ θυμάσαι να πάρεις εκείνο το χαρτί που σου δίνει πρόσβαση στα κτίρια του πόνου, πρόσβαση στα μαγικά βότανα, πρόσβαση σε ένα δωμάτιο ίασης και πιστεύεις να υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που δώσανε όρκο στον Ιπποκράτη.

Μπαίνοντας στο κτίριο του πόνου αντιλαμβάνεσαι πως περάσανε μόλις τρις χιλιάδες εξακόσια δευτερόλεπτα, μα εσύ τα έζησες σαν αιώνες, νομίζεις πως τελείωσε, μα κάτι δεν πάει καλά, κάτι φαίνεται να είναι στραβό και ελπίζεις να φταίνε τα μάτια σου και τα αυτιά σου.

Νομίζεις πως τελείωσε, μα μόλις έχεις ανοίξει πόρτες άγνωστες, κόσμους διαφορετικούς από τις προσδοκίες σου.

Συναντάς λογικές παράλογες, λογικές που δίνουν προτεραιότητα στο ποιος θα πληρώσει το τραύμα σου προτού καν το δει ένας από εκείνους που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη.

Αδυνατείς να κατανοήσεις την άρνηση και την φοβία του ειδικού στο τραύμα σου και ανήμπορος να αντιδράσεις δέχεσαι την ίαση από τον βοηθό του ειδικού.

Αδυνατείς να κατανοήσεις την επιμονή κάποιων κατά φαντασία πονεμένων να σου πάρουν την σειρά γιατί τυχαίνει να έχουν κάποιον γνωστό, γιατί η απανθρωπιά των ματιών τους κάνει το αίμα σου να φαίνετε ιδρώτας.

Και όμως εσύ έχεις ακόμη την ιδέα πως η Ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα…

Και όμως εσύ επιμένεις να σώσεις αυτόν που δεν σέβεται την ζωή του.

Έχουν περάσει γύρω στα δεκαπέντε χιλιάδες δευτερόλεπτα μέχρι που  ξαναμπαίνεις στην φωλιά σου και αρχίζεις να σκαλίζεις  την εμπειρία που σου πρόσφερε εκείνο το δευτερόλεπτο.

Παράλογα συναισθήματα σε ωθούν να απαντήσεις στην ερώτηση που δεν έκανες εσύ, μα χρειάζεται να την απαντήσεις.

Εκείνη που σε ρωτά τελικά αξίζει να σωθεί αυτός ο κόσμος που πριν από λίγο γνώρισες;

Αξίζει να σωθεί εκείνος που θεωρεί τον βήχα του πιο επείγον και κάνει αόρατη από τα μάτια του μια γριά που κάθεται στο αναπηρικό καροτσάκι;

Σιωπή μέσα στην φωλιά μου, απλά κοιτώ με βουρκωμένα  μάτια την μούσα μου και τις ξεστομίζω ένα ευχαριστώ…..

Υ.Γ. το γεγονός είναι πως έχω πλέον δύο δάχτυλα ακρωτηριασμένα ………….

σίγουρα συνεχίζεται …………………..

ὑπόγεια τάξις