Οἱ σύγχρονες ΜΔ ὡς γνωστὸν ἔχουν ἀπαγορεύσει τὴν ἀτομικὴ ὁπλοκατοχὴ (ἀκόμη καὶ τὸ ἀέριο πιπεριοῦ) ἀκολουθῶντας σὲ αὐτὸ τοὺς ―ντὲ καὶ καλὰ ἰδεολογικοὺς ἀντιπάλους τους― τὸν Hitler, τὸν Μάο etc. Καὶ οἱ τελευταῖοι βέβαια δὲν πρωτοτύπησαν, ἀκολούθησαν τὴν τάσι τῆς ἐποχῆς στὸν δυτικὸ πολιτισμὸ καὶ εἶχαν περάσει αὐτὴ τὴν ἰδέα ὡς ἕναν «ἐκσυγχρονισμό». Ἀφοῦ σοῦ λέει σᾶς προσφέρουμε μιὰ κοινὴ παιδεία γιὰ νὰ εἶσθε ῥομπότ, τί τὰ θέλετε τὰ ὅπλα;
Ἐδῶ τὸ ἐπιχείρημα μπάζει ἀπὸ ὅλες τίς μεριές. Κατ’ ἀρχὰς ὁ εὐνουχισμένος εἶναι πιὸ πιθανὸν νὰ ξεσπάσῃ σὲ μιὰ πράξι ἀνεξέλεγκτης βίας. Π.χ. οἱ γυναῖκες τρῶν περισσότερο ξύλο ἐκεῖ ποὺ ἔχουν τὸν ἄνδρα λαπᾶ-δοῦλο ὅταν αὐτὸς φθάνει στὸ κάτω ὅριο τῆς ἀξιοπρέπείας του, παρὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ τελευταῖος εἶναι ἀφέντης. Ἔπειτα, ὁ καθεὶς γνωρίζει ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ἄοπλος ὁπότε μπορεῖ νὰ ἐπιτεθῇ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ γιὰ νὰ ἐξισορροπήσῃ τὴν ἐπιθυμία κάποιου νὰ βλάψῃ τὸν ἄλλο.
Ἑπομένως οἱ μαζικοδημοκρατικὲς κυβερνήσεις δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴν ἀπαγόρευσι ἐπειδὴ φοβοῦνται μὴ πάθῃ κάποιος κάτι, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν ἔχουν οἱ ἴδιες φόβο ἀπέναντι στοὺς πολῖτες, νὰ μὴν ἔχουν ἀνάγκη λογοδοσίας, νὰ μποροῦν νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτα. Μὴ φαντάζεσθε ὅτι οἱ τελευταῖες κυβερνήσεις θὰ μποροῦσαν νὰ πάρουν τὰ μέτρα ποὺ πῆραν ἂν εἶχαν πολῖτες ὁπλισμένους. Στὴν Ἑλβετία ἡ κυβέρνησις πάντοτε ἐρωτᾶ τοὺς πολῖτες, ἐπειδὴ αὐτοὶ εἶναι ὁπλισμένοι. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀκούσω ἐξυπνάδες περὶ Διαφωτισμοῦ, τὸ ῥεπουμπλικανικὸ πρότυπο εἶναι οἱ ὁπλισμένοι πολῖτες. Ὁ Gibbon ἀπέδιδε τὴν παρακμὴ τῆς Ῥώμης στὴν ἀπώλεια αὐτοῦ τοῦ προτύπου.
Ἔτσι, οἱ μαζικοδημοκρατικὲς κυβερνήσεις προτιμοῦν νὰ ὑπάρχουν «μικροὶ ἥρωες» ἢ «μάρτυρες» τῆς μιᾶς ἡμέρας ποὺ ξυλοφορτώνονται. Ὅσο γιὰ τίς φωνὲς καταδίκης εἶναι τὸ ἴδιο ἄναρθρες μὲ τίς φωνὲς τῶν ἑκάστοτε δραστῶν.
Ποτὲ ἡ ἁγιοποίησις δὲν πῆρε τέτοιον kitsch χαρακτῆρα.
Οἱ ἐπόμενες γενεές θὰ ξαναμάθουν νὰ πιάνουν τὸ σπαθὶ καὶ τὸ ὅπλο, δίχως πολλὰ πολλά.