Θυσιασμένοι λαοί στά πετρελαϊκά συμφέροντα;

Ἔτσι ὑποδεικνύει ἡ κοινὴ λογική.
Ἔτσι μᾶς ὁδηγοῦν νὰ πιστεύσουμε ἅπαντες ἐντὸς κι ἐκτὸς Ἑλλάδος.
Ἔτσι ἀκριβῶς ἀντιλαμβάνονται ὅσοι ἐπὶ τέλους ἔπιασαν νὰ βλέπουν πίσω ἀπὸ τὶς ἐπίσημες ἱστορικὲς ἐκδοχές.

Γιὰ τὰ συμφέροντα, λέει, τῶν πετρελαϊκῶν ἑταιρειῶν, θὰ βιώσουμε ἀκρότητες. Θὰ γίνη πόλεμος ἀνάμεσα σὲ Ἑλλάδα, Τουρκία, Ἀλβανία… Θὰ πέσουν ὅλα τὰ κοράκια τοῦ πλανήτου ἐπάνω μας γιὰ νὰ ἁρπάξουν τὴν μερίδα τοῦ λέοντος. Διότι δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται…
Κι ἐμεῖς τελειώνουμε, συντόμως, ὡς χώρα, παραμένοντας εὔκολη καί, κυρίως, προθυμοτάτη λεία.
Δικαιολογοῦνται ἤδη πολλὰ ἐγκλήματα καὶ ὁπωσδήποτε, ἀκόμη περισσότερα, θὰ δικαιολογηθοῦν στὸ μέλλον.

Ὅμως…
Μήπως τελικῶς ὅλα αὐτά δέν εἶναι κάτι περισσότερο ἤ λιγότερο ἀπό μίαν …παράστασιν;
Μήπως ἁπλῶς παίζουμε τούς ῥόλους πού μᾶς ἀνέθεσαν, ἀνρούμενοι νά δοῦμε πίσω ἀπό τά σκηνικά τούς σεναριογράφους καί τούς σκηνοθέτες;
Μήπως ἀκόμη κι αὐτά, τὰ χρηματοοικονομικά, τὰ ἐνεργειακά, τὰ πολιτειακά εἶναι ἁπλῶς προσχήματα;
Μήπως ἡ πραγματική αἰτία τῶν (πολλῶν μας) δεινῶν εἶναι μόνον ἡ ἐξουσία καί ἡ μορφή της, μά κυρίως τό ποιός τήν ἀσκεῖ;

Μία ἱστορικὴ πραγματικότης εἶναι ἡ Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία, τὰ αἴτιά της καὶ φυσικὰ ἡ μετέπειτα Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἡ ἐν λόγῳ περιπέτεια δὲν ἦταν μία σκέτη ἧττα, ἀλλὰ πολλὰ περισσότερα, ἐφ΄ ὅσον μία προαιώνιος ἑλληνικὴ ἑστία ἔπαυσε νὰ ὑπάρχῃ ἐπισήμως καί, ἔκτοτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προσφυγιὰ καὶ τὴν καταστροφή, ἡ λέξις Ἕλλην ἔπαυσε νὰ ἀκούγεται στὴν Μικρασιατικὴ γῆ.

Η Μικρασιατική Εκστρατεία και τα πετρέλαια της Μοσούλης

Άποψη της Μοσούλης το 1920, όταν ακόμη ήταν μήλον της Έριδος μεταξύ Βρεταννίας, Γαλλίας και οθωμανικής Τουρκίας. Στην ένθετη φωτογραφία τμήμα του αγωγού πετρελαίου που κατασκευάσθηκε το 1926 και κατέληγε στην Συρία.

Όλοι οι «εθνικοί» μας αγώνες δεν ήταν παρά θυσία Ελλήνων για την υπεράσπιση ξένων ιδιωτικών συμφερόντων… βλέπε Rothschild και φίλων τους. Κανένας και ποτέ δεν νοιάστηκε για τους Έλληνες και τα δικά τους συμφέροντα. Δώσε στον Έλληνα σημαιούλες, εμβατήρια και μαλλί της γριάς και πάρε του σπίτια, μαγαζιά, σώβρακα και την ζωή ακόμα.

Ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος από το «ΕΘΝΟΣ»:

Του Τ. Κατσιμάρδου

Από μία μακροϊστορική οπτική δεν είναι παράδοξο ότι ανακινείται πάλι στις ημέρες μας. Δεδομένου ότι ανέκυψε όταν χαράσσονταν τα σύνορα στην Μέση Ανατολή. Τώρα που αναθεωρούνται με τους πολέμους, ξαναπροβάλλει στις νέες συνθήκες.
Η κατάσταση σήμερα θυμίζει την εποχή λίγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η θέση-κλειδί, που κατείχε στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, μέχρι την διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ, αλλά και λίγο αργότερα, αναβαθμίσθηκε ραγδαία, ενώ διαρκούσε ακόμη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αιτία ο εντοπισμός των πλουσίων ενεργειακών αποθεμάτων και ο συνακόλουθος διεθνής αποικιακός ανταγωνισμός για την εκμετάλλευσή τους. Η Μοσούλη είχε την τύχη και την ατυχία μαζί να διαθέτει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου. Έτσι ευρέθη στην δίνη των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η διανομή
Το παράδοξο είναι ότι στο ζήτημα ευρέθη να εμπλέκεται εμμέσως και η χώρα μας. Όχι για να πάρει μέρος, φυσικά, στην διανομή του πλούτου. Αλλά για λογαριασμό των συμμάχων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικά της Βρεταννίας. Αρχικώς μετά το τέλος του πολέμου με την μικρασιατική εκστρατεία και τον ελληνοτουρκικό πόλεμο. Καθώς ένας από τους βασικούς παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην εκστρατεία του 1919-1922 ήταν ο έλεγχος των πετρελαίων της Μοσούλης.
Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως φορέας των συμφερόντων Αγγλίας – Γαλλίας – Ιταλίας, σε πρώτη φάση, στην περιοχή. Ανεξαρτήτως των αντιθέσεων, που είχαν μεταξύ τους, ιδιαίτερα οι δύο πρώτες, εκεί και σε άλλα μέρη της υπό διάλυση οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όταν αυτά, τελικά, κατοχυρώθηκαν απέναντι στον τουρκικό εθνικισμό και έπαψε να αποτελεί στήριγμα εγκατελείφθη σταδιακά. Πρώτα από την Γαλλία και Ιταλία και ύστερα από την Αγγλία, με αποτέλεσμα την Μικρασιατική καταστροφή.

Σκίτσο για την μοίρα της Μοσούλης μετά τις αποφάσεις της Κοινωνίας των Εθνών και του Δικαστηρίου της Χάγης το 1926 να ενσωματωθεί στο αγγλοκρατούμενο Ιράκ.

Υποστηρίζεται, μάλιστα, από ιστορικούς ότι κατά κάποιον τρόπο οι Βρεταννοί περίπου «αντάλλαξαν» την Ανατολική Θράκη με την Μοσούλη. Επέβαλαν στην Ελλάδα να την εγκαταλείψει, προκειμένου να αποσπάσουν την συμφωνία του Κεμάλ για την προσάρτηση της Μοσούλης στο Ιράκ και σε άλλα ζητήματα.
Τα όσα διαδραματίζονται εκεί το τελευταίο διάστημα δεν μας αφορούν μόνο με την διάσταση της ανθρωπιστικής κρίσεως και του μαζικού θανατικού. Κι αυτό δεν περιορίζεται στο πιθανό νέο προσφυγικό κύμα, που συνεπάγεται ο ανελέητος πολυμετωπικός πόλεμος.
Είναι παραπάνω από σαφές ότι σχετίζεται και με την χάραξη νέων συνοριακών πραγματικοτήτων, που επεκτείνεται σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Όπου εξέχουσα θέση κατέχει η Τουρκία. Ο ίδιος ο Ερντογάν, μάλιστα, συνδέει την Μοσούλη και με την Συνθήκη της Λωζάννης, που καθόρισε τα τουρκικά σύνορα με την Ελλάδα, το Ιράκ και την Συρία.
Το ζήτημα τους ελέγχου της Μοσούλης, πράγματι, ήταν ένα από τα κεντρικά ζητήματα της τύχης των εδαφών της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Λωζάννη. Παραλίγο, μάλιστα, οι συνομιλίες να ναυαγήσουν, ανάμεσα σε άλλα, εξαιτίας της βρεταννοτουρκικής συγκρούσεως. Με επίδικο αν το πρώην οθωμανικό βιλαέτι θα ανήκει στην Τουρκία ή στο αγγλοκρατούμενο τότε Ιράκ.

Ο Πάγκαλος (μέσον) στην Ανατολική Θράκη πριν εκκενωθεί από τον ελληνικό στρατό κατ’ απαίτηση των Άγγλων. Δίπλα του ο Βρεταννός στρατηγός Μπρίτζες.

Επήλθε, όμως, συμβιβασμός και η λύση του προβλήματος μετετέθη σε διαπραγματεύσεις αμέσως μετά την Λωζάννη: «Η μεταξύ Τουρκίας και Ιράκ μεθόριος θέλει καθορισθή συμβιβαστικώς μεταξύ Τουρκίας και Μεγάλης Βρεττανίας εντός προθεσμίας εννέα μηνών. Μη επερχομένης συμφωνίας …η διαφορά θέλη αχθή ενώπιον του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών» σύμφωνα με το σχετικό άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης.

Οι Κούρδοι
Το βασικό επιχείρημα της Αγκύρας ήταν πως ο πληθυσμός της περιοχής ήταν στην μεγάλη πλειονότητα Τούρκοι και Κούρδοι. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, συμπολεμιστές εκείνη την περίοδο του Κεμάλ, υποτίθεται ότι δεν επιθυμούσαν «ν’ αποχωρισθούν από τ’ αδέλφια τους» στην Μοσούλη. Επειδή, λοιπόν, σύμφωνα με τα πρακτικά της διασκέψεως στην Λωζάννη, η νέα Τουρκία ανήκε στους Τούρκους και τους Κούρδους μαζί, η περιοχή έπρεπε να ενσωματωθεί στην Τουρκία.
Αντιθέτως οι Αγγλοι υποστήριζαν ότι η πόλη είναι κουρδική, επομένως η θέση της είναι στο Ιράκ. Εννοείται όχι από κάποιες φιλοκουρδικές διαθέσεις, αλλά επειδή είχε τον ήδη έλεγχο του Ιράκ. Το ζήτημα της Μοσούλης (και των Κούρδων) δεν θα λυθεί στις προβλεπόμενες προθεσμίες. Θα χρειαστεί η επέμβαση της Κοινωνίας των Εθνών και του Δικαστηρίου της Χάγης, μέχρι να επικρατήσουν πλήρως οι αγγλικές θέσεις.
Μεγάλοι χαμένοι ήταν οι Κούρδοι. Αντί για κουρδικό κράτος ή αυτονομία βρέθηκαν διασκορπισμένοι σε Τουρκία, Ιράκ και Συρία. Το κουρδικό πρόβλημα θα υποκαταστήσει στο μέλλον το ζήτημα της Μοσούλης.

Μετά το «όχι» της Τουρκίας στις διεθνείς αποφάσεις
Ο Πάγκαλος ονειρευόταν νέα πολεμική περιπέτεια στο πλευρό των Άγγλων
Στο περίφημο Εθνικό Σύμφωνο (1920) της αναδυομένης εθνικιστικής Τουρκίας η Μοσούλη θεωρείται ως μέρος του νέου κράτους. Όπως και άλλα εδάφη της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το βασικό επιχείρημα είναι η σύνθεση του πληθυσμού. Πλην, όμως, «ταχυδακτυλουργικά» προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι η πλειονότητα είναι Τούρκοι ή τουρκογενείς. Όμως Κούρδοι είναι οι περισσότεροι στους οποίους, μάλιστα, ο Κεμάλ υπόσχεται αυτονομία για να την ξεχάσει εντελώς το επόμενο διάστημα στις υποσχέσεις του.
Στην Συνθήκη της Λωζάννης (1923), την οποία ο ίδιος θεωρεί ως «πολιτική νίκη, που όμοιά της δεν υπάρχει στην οθωμανική ιστορία!», ουδεμία αναφορά γίνεται σε Κουρδιστάν και Κούρδους. Το άλλο επιχείρημα είναι τα «ιστορικά δικαιώματα» της Τουρκίας στην περιοχή (από τον 16ο αιώνα η Μοσούλη στην κατοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας).
Η αγγλοτουρκική διαμάχη για την τύχη της θα οξυνθεί. Ο Κεμάλ δεν δεχόταν, αρχικώς, την απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών για την Μοσούλη. Τουρκικά στρατεύματα μάλιστα προχώρησαν τότε και σε σφαγές εντοπίου χριστιανικού πληθυσμού, προκαλώντας διεθνείς αντιδράσεις. Εκείνη ακριβώς την περίοδο η Ελλάδα (1926) παραλίγο, πάλι, να γνωρίσει νέες πολεμικές περιπέτειες, με φόντο τα πετρέλαια. Το δικτατορικό καθεστώς του Παγκάλου εκτίμησε ότι λόγω της αρνήσεως της Τουρκίας για την μοίρα της Μοσούλης θα είχε την αγγλική υποστήριξη αν κήρυττε πόλεμο για να καταλάβει την Αν. Θράκη και την Κωνσταντινούπολη!

Μεγάλη ευκαιρία

Ο Πάγκαλος, που θεωρούσε την Λωζάννη ως «ανταλκίδειο ειρήνη» (ταπεινωτική συμφωνία με την οποία οι Σπαρτιάτες παρέδιδαν το 386 π.Χ. την Μικρά Ασία στους Πέρσες), νόμισε ότι παρουσιάζεται η μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Σύμφωνα με τον ιστορικό Θ. Βερέμη «στον Θ. Πάγκαλο, για τον οποίο έτρεφαν περιφρόνηση ίσως και φόβο για τις αστάθμητες αντιδράσεις του, οι Άγγλοι βρήκαν το 1926 έναν πολύτιμο αν και ανυποψίαστο σύμμαχο…
Με δημόσιες δηλώσεις του, που σκόπευαν στην κινητοποίηση των προσφύγων και σχέδια πολεμικής προετοιμασίας ο Πάγκαλος προχωρούσε με την γνωστή απερισκεψία του στον πόλεμο». Παραχώρησε, μάλιστα, προνόμια στην Γιουγκοσλαυΐα, την Βουλγαρία και την Ιταλία. Με τον Μουσολίνι προχώρησε ακόμη παραπέρα. Επεδίωξε οικονομική και στρατιωτική συμφωνία για κοινή δράση εναντίον της Τουρκίας. Οι κινήσεις του δεν είχαν πρακτικό αποτέλεσμα.
Στο μεταξύ μπροστά στον κίνδυνο η Αγκυρα να βρεθεί σε πόλεμο με την Αγγλία, την Ελλάδα να προετοιμάζεται και την Ιταλία να εμφανίζεται πρόθυμη, αποδέχεται την απόφαση της ΚτΕ. Αλλά και τότε ακόμη ο Πάγκαλος επέμενε στο σχέδιό του. Ήταν, όμως, μόνος. «Η ανατροπή του Παγκάλου έσωσε την χώρα μας, γράφει ο Γρ. Δαφνής, από μίαν περιπέτειαν, η οποία, μοιραίως θα απέληγεν εις βάρος μας…».

Από την συμφωνία Σάικς – Πικό στην ανεξαρτησία του Ιράκ

1916 Με την γαλλοβρεταννική αποικιακή συμφωνία Σάικς – Πικό οριοθετούνται οι σφαίρες επιρροής στην Μέση Ανατολή, εν όψει της αναμενομένης διαλύσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Μοσούλη τίθεται υπό γαλλική κυριαρχία.
1917 Το Βόρειο Ιράκ καθίσταται για την Βρεταννία «πολεμικός στόχος πρώτου βαθμού», λόγω του πετρελαίου. Η περιοχή εντάσσεται στα γεωστρατηγικά αγγλικά σχέδια, που άλλαξαν λόγω της Οκτωβριανής Επαναστάστεως και την άγνωστη τύχη των ρωσσικών πετρελαίων.
1918 Τροποποίηση της συμφωνίας Σάικς – Πικό και ανακατανομή των εδαφών. Με την ανακωχή του Μούδρου μεταξύ των ηττημένων Οθωμανών και των νικητών (Αντάντ) βρεταννικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Μοσούλη. Οι νικητές μπορούν να καταλάβουν οποιοδήποτε σημείο στην οθωμανική αυτοκρατορία, όταν θεωρείται πως απειλείται η ασφάλεια.
1920 Εθνικό Σύμφωνο από την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση στην Κωνσταντινούπολη με το πλαίσιο των διεκδικήσεων των Τούρκων. Συνθήκη Σεβρών για μοίρασμα των οθωμανικών εδαφών μεταξύ των νικητών του πολέμου. Με γαλλοβρεταννική μυστική συμφωνία (Σαν Ρέμο) η Βρεταννία αναλαμβάνει τον έλεγχο της Μεσοποταμίας, η Γαλλία του Λιβάνου και της Συρίας, ενώ αποκτά και δικαιώματα (25%) στο ιρακινό πετρέλαιο.
1922 Σταθεροποίηση της αγγλικής κηδεμονίας στο Ιράκ.
1923 Ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας.
1924-25 Όταν έληξε η προθεσμία που έθετε η Συνθήκη της Λωζάννης χωρίς να διευθετηθεί η αγγλοτουρκική διένεξη για την Μοσούλη, ανέλαβε το ζήτημα η Κοινωνία των Εθνών. Κατακυρώνεται στο Ιράκ (υπό βρετανική «εντολή» για 25 χρόνια).
1926 Ο Θ. Πάγκαλος με αφορμή την αγγλοτουρκική διένεξη για τη Μοσούλη αναζητά στηρίγματα για να κηρύξει ελληνοτουρκικό πόλεμο. Τριμερής συμφωνία Αγγλίας – Τουρκίας – Ιράκ αναγνωρίζει το συνοριακό καθεστώς, όπως έχει διαμορφωθεί με μικρές αλλαγές. Η Αγκυρα αποκτά μερίδιο (10%) στην παραγωγή πετρελαίου για 25 χρόνια.
1932 Ανεξαρτησία του Ιράκ με την Μοσούλη επαρχία του.

ἀντιζίτρο

Ἡ Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία λοιπόν, γιὰ κάποιον ἐπίμονο ἐρευνητή, καταλήγει (καὶ σαφῶς κλείνει ὁριστικῶς ἐκεῖ) στὰ ἐν λόγῳ πετρέλαια, στὸ ποιὸς θὰ ἀσκοῦσε τὸν ἔλεγχο στὴν περιοχὴ τῆς Μοσούλης καί, κυρίως, στὸ ποιὸς θὰ ἀπασχολοῦσε τὸν ὀθωμανικὸ στρατό, πρὸ κειμένου νὰ περάσῃ αὐτὸς ὁ ἔλεγχος, (ἂς ποῦμε χαριτολογώντας) ἀνώδυνα, στὰ χέρια …«ἐκλεκτῶν» διαχειριστῶν.
Ἔτσι δέν εἶναι;
Ἤ μήπως ὄχι;

Θὰ τολμοῦσα πλέον νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς ὄχι, δὲν εἶναι ἔτσι. Κι αὐτὸ διότι ὑπάρχουν ἀμέτρητα παραδείγματα ποὺ ἀποδεικνύουν πὼς τὰ προσχήματα, ἀκόμη καὶ τὰ γενοκτονικά, παραμένουν μόνον προσχήματα, ἐνᾦ ἡ διαχείρησις οὐδέποτε διέφυγε, διαφεύγει ἢ θὰ διαφύγη ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἰδίων …«ἐκλεκτῶν» σαπροφύτων τοῦ πλανήτου μας, ἐφ΄ὅσον, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ἐλέγχουν ἀπολύτως κάθε ἐξουσιαστικὴ «βιτρίνα» μέσῳ τοῦ τοκογλυφικοῦ μηχανισμοῦ τους καὶ τοῦ δανειοδοτικοῦ δικτύου τους. Μὲ μερικὲς κινήσεις-ἐκβιασμοὺς πολὺ εὔκολα ἀλλάζουν «ἐξουσιαστικὸ σκηνικό» δίχως νὰ περιπέσουν οἱ λαοὶ στὰ νύχια τους καί, κυρίως, σὲ ὑπὸ ἐξαφάνισιν εἶδος.
Κι ἕνα τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Κύπρος, ποὺ πολὺ εὔκολα τὸ 1878 καὶ γιὰ …ἀστείους λόγους, ἐπέρασε στὸ πεδίον ἐλέγχου τῶν Ἄγγλων, ἀποτελώντας γιὰ δεκαετίες πλέον ἐπαρχία τῆς Μεγάλης Βρεταννίας.

Ἡ τελικὴ συμφωνία  ὑπεγράφη, ἄν καὶ εἶχαν ἤδη καταλήξῃ ἀπὸ τὶς 30 Μαΐου,  στὶς 4 Ἰουνίου τοῦ 1878 κι  ἀρχικῶς προέβλεπε πὼς ὅταν θὰ ἀποχωροῦσαν οἱ Ῥῶσσοι ἀπὸ τὸ Κάρς, οἱ Ἄγγλοι θὰ ἐπέστρεφαν τὴν Κύπρο. Δὲν συνέβῃ.
Ἐπίσης προέβλεπε πὼς τὰ ἐπὶ πλέον χρήματα, γιὰ τὴν συντήρησι τῶν δυνάμεων κατοχῆς, ἀπὸ τοὺς φόρους,  ποὺ θὰ συγκέντρωναν οἱ Ἄγγλοι, θὰ ἀποδίδοντο στὸν σουλτάνο. Δὲν συνέβῃ.
Τέλος στὴν συμφωνία ὑπῆρχε ὁ ὅρος ἐξακολουθήσεως ὑπάρξεως τζαμιοῦ. Συνέβη.

30 Μαΐου 1878. Ἡ ἐκχώρησις τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸν σουλτάνο στὴν Ἀγγλία.

Ἡ (ἐπίσημος) ἀλλαγὴ τοῦ τότε δυνάστου συνέβη ἀναίμακτα καὶ ταχύτατα, ὡς ἀποτέλεσμα μίας …κακῆς στιγμῆς τοῦ σουλτάνου. Καὶ βεβαίως βεβαίως δὲν ἦταν ἡ μόνη ἀναίμακτος «ἀλλαγὴ φρουρᾶς» στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Παραμένει ὅμως διαχρονικῶς ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα τοῦ πῶς τὰ παγκόσμια σαπρόφυτα δύνανται νὰ ἀλλάξουν ἐξουσιαστικὲς «βιτρίνες», δίχως νὰ αἱματοκυλήσουν λαοὺς καὶ λαούς.
Τότε, ἐν ἀντιθέσει μὲ παλαιότερες περιόδους, δὲν ἤθελαν αἷμα καὶ τὸ ἐπέτυχαν.
Στὴν Μικρὰ Ἀσία πρὸ περίπου ἑνὸς αἰῶνος (καὶ σήμερα σὲ πολλὰ σημεία τοῦ πλανήτου μας) θέλουν αἷμα καὶ τὸ σκορπίζουν.
Γιατί; Ποιός ὁ λόγος; Καί γιατί, καταληκτικῶς, φαίνονται μόνον τά τοῦ ἐνεργειακοῦ ἐλέγχου ὡς πρόσχημα;
Εἶναι μήπως μόνον ὁ πολυπόθητός τους ἀποπληθυσμός; Ἤ μήπως εἶναι πολλά περισσότερα;

Μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὰ ἐξῆς:
Τὸ 1922 ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία εἶχε καταῤῥεύση ἤδη μερικῶς. Λίγα χρόνια πρίν, μέσῳ τοῦ δικτύου τῶν …«περιουσίων» ντονμέ, ἡ σουλτανικὴ δυναστεία* ἔπαυσε, γιὰ νὰ ἀναλάβῃ, ἐπισήμως τὴν σκυτάλη στὴν ἐναπομείνασα ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, ὁ …«περιούσιος» Κεμάλ. Κι αὐτὸ συνέβη διότι ἔπαυσαν νὰ εἶναι ἀναγκαῖες οἱ (ἐπισήμως) μεγάλες αὐτοκρατορίες.

Οἱ σουλτάνοι, ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρά, ἦσαν ἤδη πολὺ ἀποδυναμωμένοι, ξεπεσμένοι καὶ εὐάλωτοι σὲ κάθε διπλωματικὴ ἐπιθετικότητα, ἐκβιασμὸ ἢ ἀκόμη καὶ ἐντολή. Ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ Ἄγγλοι, κορυφαῖοι παγκοσμίως στὶς δολοπλοκίες καὶ στὰ διπλωματικὰ παίγνια, διατηροῦσαν (κυριολεκτικῶς) στὸ «τσεπάκι» τους τοὺς σουλτάνους.
Γιατί λοιπόν δέν ἐπέτυχαν μεταξύ τους μίαν (ἀκόμη) ἀπολύτως συμφέρουσα συμφωνία (γιὰ τοὺς ἐργοδότες τους τοκογλύφους), μέσῳ τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ;
Γιατί ἔστησαν ὅλο αὐτό τό σκηνικό τῶν πολέμων καί τῶν γενοκτονιῶν**;;
Γιατί σήμερα, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, τά πετρέλαια εἶναι ἡ αἰτία-βιτρίνα μίας ἀκόμη γενοκτονίας, πού πραγματοποιεῖται στήν Συρία;
Εἶναι μόνον οἱ ὑδρογονάνθρακες ὁ σκοπός κι αὐτῆς τῆς γενοκτονίας ἤ μήπως κάτι ἄλλο, πολύ μεγαλύτερον;

Εἶναι πολλὰ τὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα, ποὺ ἀνακύπτουν ὅσο σκαλίζουμε τὰ ἱστορικὰ στοιχεία.
Τὸ βέβαιον ὅμως, πρῶτο συμπέρασμα, εἶναι πὼς ὄχι, ὁ ὀρκυτὸς πλοῦτος, οἱ πολύτιμοι λίθοι καὶ οἱ ἐνεργειακοὶ πόροι ἦσαν, καθὼς καὶ κάθε εἴδους περιουσιακὸ στοιχεῖο τῶν λαῶν εἶναι καὶ θὰ εἶναι προσχήματα. Μόνον προσχήματα γιὰ μαζικὲς ἐκκαθαρίσεις πληθυσμῶν καὶ οὐδέποτε γιὰ ἀλλαγὴ …φρουρᾶς.
Κι ἀπόδειξις, πρόσφατος, εἶναι ἡ σύχρονη μνημονιακὴ πολιτικὴ τῶν ἐγχωρίων σαπροφύτων, ποὺ τάχα μου τάχα μου, μὲ πρόσχημα ἕνα ἀνύπαρκτον χρέος, παρέδωσαν ὁλοσχερῶς τὴν χώρα στὰ χέρια τῶν τοκογλύφων καὶ τῶν πραιτωριανῶν τους.
Ἡ μία αὐτὴ τακτική, τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως τῶν λαῶν, μὲ τὶς ὅποιες ἀνθρώπινες ἀπώλειες, εἶναι σαφῶς ἡπιοτέρα ἀπὸ τὴν ἄλλην, τῆς δίχως προσχήματα γενοκτονίας. Ὄχι πὼς δὲν πονᾶ, ἀλλὰ δὲν πονᾶ τόσο, ὅσο ὅταν σοῦ ἀνατινάζουν τὸ παιδί, σοῦ κομματιάζουν τὸν σύντροφο ἢ σοῦ ἀποδεκατίζουν τοὺς συμπατριῶτες σου, μὲ χειρουργικὴ ἀκρίβεια.

Καλὸ εἶναι λοιπὸν νὰ ἐπανεξετάσουμε πολλὲς ἀπὸ τὶς πληροφορίες μας, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ βλέπουμε πίσω καὶ ἀπὸ τὰ ἐπίσημα αἴτια, τοὺς ἀληθεῖς λόγους καταστροφῶν τοῦ πλανήτου μας.

Θὰ ἐπανέλθω ὅμως συντόμως μὲ ἀκόμη περισσότερα ἐρωτήματα, καθὼς φυσικὰ καὶ κάποιες σκέψεις μου, ποὺ ἴσως νὰ δίδουν ἀπαντήσεις γιὰ τὰ πραγματικὰ αἴτια τῶν καταστροφῶν γύρω μας.

Φιλονόη

 

* Ἡ σουλτανικὴ δυναστεία τῶν Ὀσμανλιδῶν ἀπετελεῖτο ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ ἀπ΄ εὐθείας ἀπογόνους τοῦ ἱδρυτοῦ της Ὀσμᾶν Α΄.

** Πρὸ τῆς γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων Ποντίων, ἀλλὰ καὶ τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθὼς καὶ ὅλων τῶν  ἐκεῖ μειονοτήτων, προηγήθη ἡ γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων. Ἐπισήμως πλέον, γιὰ ὅσους πράγματι ἐρευνοῦν, σκοπὸς κι αὐτῆς τῆς γενοκτονίας ἦσαν τὰ πετρέλαια τοῦ Μπακοῦ, τὰ ὁποία, ἐπίσης μὲ χαρά, ἐξεχώρησε (ἐκ νέου λίγο ἀργότερα καί) ὁ Λένιν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη τὰ διεχειρίζοντο καί, πάντα …«συμπτωματικῶς» ἦσαν καὶ …«περιούσιοι» καὶ τοκογλῦφοι.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply