Δὲν ἐνδιαφέρει (τοὺς Λακεδαιμονίους) τὸ πόσοι εἶναι οἱ ἐχθροί, ἀλλὰ τὸ ποῦ εἶναι.

Αὐτὴν τὴν πληροφορία, γιὰ τοὺς Λακεδαιμονίους, μᾶς μεταφέρει ὁ Πλούταρχος.
Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον σήμερα πού, ἀκόμη καὶ οἱ φυσικοὶ ἀπόγονοι τῶν Λακεδαιμονίων, τὸ ἔχουν λησμονήση καὶ ἁπλῶς, σὰν ὅλους τοὺς ἄλλους, ἐνασχολῶνται μὲ τὸ «πόσοι» καὶ οὐδέποτε πλέον μὲ τὸ «ποῦ».

Τὸ παραπάνω ἀπόφθεγμα μᾶς μεταφέρει πολλὲς πληροφορίες παραλλήλως.
Κατ’ ἀρχάς, ἀκριβῶς γιατὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι ἦσαν μονίμως ἑτοιμοπόλεμοι, οὐδέποτε ἀνερωτήθησαν γιὰ τὸ πόσοι εἶναι οἱ ἐχθροί τους, ἀλλὰ γιὰ τὸ πῶς μποροῦν νὰ τοὺς ξετρυπώσουν καὶ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀναφέρεται μόνον στὴν πολεμική τους προετοιμασία, μὰ καὶ σὲ πολλὰ περισσότερα.
Γιὰ παράδειγμα, αὐτοὶ οἱ, γιὰ τοὺς συγχρόνους ἑλληνοφώνους, γραφικοὶ κι ἀκραῖοι, πρὶν ἀκόμη ἀποφασίσουν νὰ πολεμήσουν, εἶχαν ἤδη προετοιμασθῆ, ἀπὸ γεννήσεώς τους σχεδόν, μὲ τὸν λιτό τους βίο, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν κάθε εἴδους κακουχία καὶ ταλαιπωρία. Ὁ Μέλας Ζωμός, ποὺ στὰ δικά μας μάτια φαντάζει ὡς κάτι …ἀκραῖο, ἐφ΄ ὅσον οἱ δικοί μας γευστικοὶ κάλυκες ἔχουν …ἐξευγενισθῆ, ἀποδεικνύει ἁπλῶς τὸ πόσο ἔχουμε ἐκπέση ἀπὸ τὶς ἀξιακές μας γραμμές, ὡς φυλή.

Πόσο εὔκολα λοιπόν ἕνας σύγχρονος ἑλληνόφωνος θά μποροῦσε νά διαβιώσῃ μόνον μέ τόν μέλανα ζωμό; Πόσο εὔκολα σήμερα θά μποροῦσε κάποιος ἀπό ἐμᾶς, τοὺς ἐλληνοφώνους, νά προετοιμασθῇ καταλλήλως καί ἐπί τῆς οὐσίας, γιά κάθε μορφῆς κι ἐπιπέδου πόλεμο, τρεφόμενος μόνον μέ τά ἀναγκαία καί αὐτό-προπονούμενος, μὲ κόπο καὶ πόνο καὶ ἱδρῶτα, καθημερινῶς, πρό κειμένου νά προετοιμάζῃ διαρκῶς τόν ἐαυτόν του γιά κάθε μάχη;. Πόσο τέλος πάντων διατεθειμένοι εἴμαστε νά ἐγκαταλείψουμε τίς ἀνέσεις μας, τίς βολές μας καί τίς …«κατακτήσεις» μας, υἰοθετῶντας συνειδητῶς ἕναν ἀπολύτως λιτὸ βίο, πρό κειμένου νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπό κάθε μορφῆς κι ἐπιπέδου βόλεμα, ἑστιάζοντας μόνον στά ἀναγκαία καί στά σημαντικά;

Δὲν εἴμαστε. Καὶ δὲν εἴμαστε διότι, ὡς γνωστόν, οὐδεὶς θέλει νὰ μετακινηθῇ, ἀκόμη καὶ ὄταν συνειδητοποιῇ τὸ βάθος τῶν συμβιβασμῶν του, ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τὸν κάνουν νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλής. Ἀκόμη κι ὅταν πράγματι διαπιστώσῃ τὸ πόσο ἐπίπλαστες καὶ παραπλανητικὲς εἶναι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψευδο-ἀσφάλειές του, ἀκόμη καὶ τότε, ἀποστρέφει τὸ βλέμμα καὶ ἀγωνίζεται γιὰ νὰ διαφυλάξῃ τὰ «κεκτημένα» του ἤ, ἔστᾦ, νὰ περισώσῃ ὅ,τι προλάβη.
Κι ἔτσι ἀκριβῶς εἴμαστε ὄλοι μας. Οὐδεὶς ἐξαιρεῖται.

Ἕνα τέτοιο, καθημερινό μας παράδειγμα, μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ τὸ παρατηρήσουμε, ἐφ΄ ὅσον σχετίζεται μὲ τὴν «μνημονιακὴ πολιτικὴ» τῶν (φερομένων ὡς) κυβερνήσεών μας. Ὅλοι μας ἔχουμε προσκολληθῆ στὰ ὅσα πρὸ μνημονίων θεωρούσαμε ὡς κεκτημένα μας καὶ ἀγωνιζόμεθα, συνειδητῶς ἢ μή, μόνον γιὰ νὰ τὰ ἀποκαταστήσουμε. Οὐδόλως ἔχουμε ἀντιληφθῆ τὴν περιττότητά τους καὶ τὴν πλαστότητά τους.

Τελικῶς; Τί κάνουμε;
Ἐμεῖς, γιὰ τὴν ὤρα, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε καὶ πολλά. Μόνον ὅταν ὅλοι μας θὰ εἴμστε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μπορέσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ κάνουμε κάτι ἐπὶ τῆς οὐσίας. Ἔως τότε ἀπλῶς ἐξακολουθοῦμε νὰ συντηροῦμε, μὲ κάθε τρόπο, τὶς ψευδαισθήσεις μας, διότι ὁ πόνος ποὺ θὰ προκύψη, λόγῳ δικῶν μας ἐπιλογῶν, στὰ μάτια μας ἀκόμη φαντάζει ὡς μὴ ἀντιμετωπίσιμος. Λησμονήσαμε, ὡς φαίνεται, πὼς ὁ Ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἔχει τέτοιου εἴδους ἀντοχες, ποὺ ἐὰν ἀποφασίσῃ νὰ τὶς ἐξερευνήσῃ καὶ νὰ τὶς δοκιμάσῃ, θὰ …«κινδυνεύσῃ» νὰ μετουσιωθῇ σὲ …θεό!!!

Ὅσο λοιπὸν θὰ ἀντιμαχόμεθα τὴν …«θεϊκή» μας πλευρά, τόσο θὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ προέκυπταν ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ ἐπιλογή.
Ἂς ἀναμένουμε λοιπόν. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πλέον ἠ Φύσις ἔχει τὸν Λόγο.

Φιλονόη

εἰκόνα