Καὶ πληρώνουν ἰδιαιτέρως ὑψηλὰ τιμήματα, πάντα πρῶτοι οἱ ἀθῷοι…
Εἶναι νόμος τῆς Φύσεως αὐτός.

Οἱ ἀνυποψίαστοι, οἱ παραμένοντες στὸν …κόσμο τους, οἱ κατ’ ἐπιλογὴν ἀποστασιοποιημένοι ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, εἶναι κι αὐτοὶ πού, κυριολεκτικῶς, αὐτο-θυσιάζονται, συνήθως ἐν ἀγνοίᾳ των.
Εἶναι τὰ πρόθυμα σφάγια στὸ κάθε εἴδους θυσιαστήριον, ποὺ ὅμως λειτουργοῦν, ἔτσι, ξαφνικά, δίχως νὰ τὸ ἐπιδιώξουν καὶ πάντα ἀνυποψίαστα φυσικά, ὡς μοχλὸς ἀφυπνίσεως γιὰ τοὺς ὑπολοίπους.

Αὐτά, τὰ ἀθῷα κι ἀμέριμνα θύματα, εἶναι συνήθως ὅμως κι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀρέσκονται στὸ νὰ ἐλπίζουν κάπου ἢ αὐτοὶ ποὺ βολεύονται μὲ τὸ νὰ μεταθέτουν κάπου στὸ μέλλον τὴν ἀνάγκη λήψεως ἀποφάσεών τους. Εἶναι πράγματι ἀθῷα καὶ προκαλοῦν μεγάλο θρῆνο μὲ τὸν χαμό τους ἢ  μὲ τὴν θυματοποίησίν τους.

Αὐτά, τὰ πρῶτα θύματα, εἶναι κι αὐτὰ ποὺ πονοῦν περισσότερο, διότι εἶναι πράγματι ἀθῷα.
Αὐτά, τὰ ἀμέριμνα σφάγια, ποὺ ἐν ἀγοίᾳ τους θυσιάζονται γιὰ νὰ ἀφυπνισθῇ μέρος (ἢ καὶ τὸ ὅλον) μίας κοινωνίας, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἦσαν καὶ οἱ …ἀναγκαῖοι «μοχλοί» γιὰ νὰ «ἀνασηκωθῇ» ἀπὸ ἀδρανειακὲς συνθῆκες ἡ κοινωνία καὶ νὰ περιέλθῃ σὲ συνθῆκες ἑτοιμότητος καί, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, μαχητικότητος.

Εἴμαστε ἤδη πολὺ ξεπεσμένοι ἠθικῶς, συνειδησιακῶς καὶ πνευματικῶς.
Καλούμεθα νὰ πορευθοῦμε μακράν, ἀνηφορικὴ καὶ ἰδιαιτέρως δύσβατο διαδρομή.
Πρέπει νὰ προετοιμασθοῦμε ὅλοι μας γιὰ τὰ δυσκολότερα ποὺ ἔρχονται.
Πῶς θά μπορούσαμε ὅμως νά ἐπιτύχουμε κάτι τέτοιο, ἐάν δέν ξεκινήσουμε ἀπό τό νά διαλύσουμε τούς «ἰστούς ἀράχνης» πού μᾶς κρύβουν τήν διαδρομή;

Φιλονόη

εἰκόνα