…δὲν κάνουμε κάτι, στὴν πλειοψηφία μας, γιὰ νὰ προλάβουμε τὶς ἐξελίξεις.

Θὰ πονέσουμε…
Θὰ κτυπηθοῦμε ἀλύπητα…
Θὰ πέσουμε τσακισμένοι, ἀδυνατώντας νὰ ξανὰ σηκωθοῦμε…
Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ φωτιὰ καὶ ἀτσάλι…
Θὰ χαθοῦμε ἢ θὰ χάσουμε ἀγαπημένους μας συντρόφους…
Μά, στὸν πόλεμο, ποὺ ἤδη ξεκίνησε, ὑπάρχουν πάντα θύματα.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ Ἐλευθέρια δὲν χαρίζεται. Κερδίζεται μόνον πληρώνοντας βαρειὰ τιμήματα καὶ  μετρώντας ὑψηλὲς ἀπώλειες.

Ἡ προπαγάνδα ξεκίνησε ἤδη.
Βο(υ)λευτὲς κυκλοφοροῦν ἀδέσποτοι καὶ μᾶς …«προειδοποιοῦν» γιὰ τὰ χείριστα.
Τὰ περιθώρια «ἀντιῤῤατσιστικῶν», «ἀνθρωπιζτικῶν» καὶ «πολύ-πολιτισμικῶν» ἐπιθέσεων ἐντείνονται ἀδιακρίτως καὶ πλέον δίχως προσχήματα καὶ ἀπολύτως παράλογα.
Οἱ κατηγορίες γιὰ «ἐκφράσεις μίσους» καὶ οἱ λοιπὲς ἀρλουμπολογίες ἐκτοξεύονται πρὸς πάσαν κατεύθυνσιν, στοχοποιώντας ἁπλοὺς πατριῶτες.
Τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως ἔλαβαν θέσεις παρά-πληροφορήσεώς μας καὶ στοχοποιοῦν ἀδιακρίτως ὅ,τι κινεῖται καὶ θὰ μποροῦσε, ἐν δυνάμει, νὰ διαψεύσῃ τὶς ἀρλουμπολογίες τους.
Τὰ Σώματα Ἀσφαλείας, πιστὰ ἐδῶ καὶ αἰῶνες, στὸ(ν) Κράτο(ς), χρησιμοποιώντας ἀπέραντη Βία, ἢδη μᾶς κουνοῦν τὸ δάκτυλο προειδοποιώντας μας γιὰ τὰ χειρότερα.

Ἡ προσχηματικὴ κι ἐν τελῶς πλαστὴ καρικατούρα τοῦ μορφώματος «Ἐλλάς», ποὺ καταχρηστικῶς καὶ πλαστογραφώντας τὴν Ἱστορία, ἔλαβε ἕνα Ἱερὸ ὄνομα, πρὸ κειμένου νὰ τὸ διασύρῃ, καταῤῤέει.
Ἕνα ἀδηφάγο θηρίον, μισοπεθαμένο, ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ τρομακτικό, μᾶς ἐγγυᾶται πὼς πρὶν νὰ σβήσῃ θὰ καταπιῆ πολλούς.
Τὰ σύνορά μας ἢδη καταργῶνται μὲ τὶς (φερόμενες ὡς) κυβερνητικὲς ὑπογραφές, προειδοποιώντας μας, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, γιὰ ἀκόμη πιὸ βίαιες συνθῆκες διαβιώσεώς μας.
Τὰ παιδιά μας σφυρίζουν ἀδιάφορα, βλέποντας τὸν κόσμο μας ἀπὸ τὶς ὀθόνες τῶν κινητῶν τους.
Τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῆς (ἂς ποῦμε) κοινωνίας μας ἀπολαμβάνει τὴν …Νιρβάνα του, πιστεύοντας πὼς δὲν θὰ ἀλλάξη κάτι στὴν καθημερινότητά τους, ἀποδεικνύοντας, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς δὲν σὲ κάνουν θῦμα, ἀλλὰ γίνεσαι μόνος σου.
Ἡ ἐνασχόλησίς μας μόνον μὲ τὰ οἰκονομικά μας προβλήματα μᾶς μετατρέπει, τελικῶς, σὲ πρόθυμα σφάγια.
Ἀλλά ποῦ νά τό πῇς καί ποιός νά σέ πιστεύσῃ;.

Ἡ ὥρα πλησιάζει.
Μία νέα γενοκτονία μας ἐξυφαίνεται εὐθαρσῶς καὶ  ἐμπρὸς στὰ μάτια.
Μά, ἐμεῖς, ἀκόμη περὶ ἄλλων τυρβάζουμε…

Ἂς εἴμαστε, ὅσο τὸ δυνατόν, περισσότερο καὶ καλλίτερα προετοιμασμένοι, ἐπὶ τέλους, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχουμε, τοὐλάχιστον, νὰ διασώσουμε τοὺς σημαντικοὺς κι ἀναγκαίους, ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ ξανά-στήσουμε τὸν κόσμο μας στὰ πόδια του.
Ἂς μὴν παρασυρόμεθα ἀπὸ τὶς προπαγανδιστικὲς καὶ ἀνούσιες καθημερινότητες.
Ἂς ἑστιάσουμε μόνον στὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ «ἐξοπλισθοῦμε» καλλίτερα, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μᾶς πέσῃ …«ὁ οὐρανὸς στὰ κεφάλια μας»!!!

Φιλονόη

εἰκόνα