Τὶς παρακάτω φωτογραφίες μοῦ ἔστειλε ὁ Ἀντώνης, κάτοικος Γερμανίας.
Εἶναι πανέμορφες κι ἀπεφάσισα νὰ τὶς μοιρασθῶ μαζύ σας.
Εἶναι ὅμως κι ἀφορμὴ γιὰ κάποιες σκέψεις…
Αὐτὲς οἱ φωτογραφίες εἶναι μάρτυρες τῶν ἐναλλαγῶν, στὸ ἴδιο σημεῖο, ἀλλὰ σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς στιγμές, αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν ποὺ ἐπιφέρουν οἱ ἐποχὲς στὴν Φύσι. Μαρτυροῦν οὐσιαστικῶς πὼς τίποτα δὲν εἶναι στατικό.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Φύσις
Συγκλονιστική περιβαλλοντική καταστροφή
Τήν ἑπομένη φορά πού θά πετάξετε σκουπίδια στήν παραλία ἤ τήν θάλασσα θυμηθεῖτε τό παρακάτω βίντεο.
Εἶναι γυρισμένο στό Midway, ἕνα ἀπομεμακρυσμένο νησί τοῦ Βορείου Εἰρηνικοῦ, τοῦ ὁποίου οἱ ἀκτές ἀπέχουν περισσότερο ἀπό 2.000 μίλια ἀπό τήν πλησιέστερη ἀκτή!
Μία γρήγορη μετάφρασις τῶν ὅσων ἔγραψαν οἱ δημιουργοί τῆς ταινίας γιά τά ὅσα τραγικά ἀντίκρυσαν ὅταν ἐπεσκέφθησαν τό Midway.
«Ἕνα πολύ δυνατό ὁπτικό ταξείδι στήν καρδιά μιᾶς συγκλονιστικῆς περιβαλλοντικῆς τραγωδίας.
Σέ ἔνα ἀπό τά πιό ἀπομεμακρυσμένα νησιά τοῦ πλανήτου μας, δεκάδες χιλιάδες Συνέχεια
Οἱ νέοι ἐπιλέγουν τήν ἐπιστροφή στήν φύσι
Τί καθόμαστε; Ἄς τούς ἀφήσουμε μόνους τους στήν κρίσι τήν ὁποίαν οἱ ἴδιοι κατασκεύασαν μέσα στίς μεγαλοπόλεις, πού, ἐπίσης, οἱ ἴδιοι ἔφτιαξαν γιά νά μᾶς «μαντρώνουν» καλλίτερα.
Ἐπιστροφή, λοιπόν, στήν φύσι. Ἐπιστροφή στίς ῥίζες μας, ἐπιστροφή στήν ἐλευθερία.
Νέοι επιστρέφουν στα αγροκτήματα!
Το ενδιαφέρον νέων ανθρώπων, οι οποίοι βλέπουν σε αυτό μία Συνέχεια
Νά ἀξιοποιήσουμε τό μοναδικό μας περιβάλλλον
Ἄργησαν, ἀλλά σιγά σιγά τό καταλαβαίνουν. Ἡ Ἑλλάδα κάποτε ἦταν χώρα γεωργική. Ἔτσι ἄρχισε νά προχωρᾶ μπροστά. Μετά γίναμε ὅλοι εὐρωπαῖοι καί ἀσχοληθήκαμε μέ τόν τουρισμό. Καλός, δέν λέω ἀλλά ἐμᾶς, μᾶς κατέστρεψε. Ἐγκαταλείψαμε τήν πρωτογενῆ παραγωγή, φάγαμε τίς ἐπιδοτήσεις καί βάλαμε τούς ἀλβανούς – καί πακιστανούς σήμερα – νά ἀσχολοῦνται μέ τή γῆ μας.
Τελευταίως, ἀρχίσαμε νά «φυτεύουμε» φωτοβολταϊκά, γιά νά τρῶνε οἱ ἐπιτήδειοι, χωρίς νά σκεφτοῦμε ὅτι ἡ γῆ ὑπάρχει γιά νά μᾶς δίδει αὐτό πού τῆς «ὑπαγορεύει» ἡ φύσις καί ὄχι οἱ κάθε λογῆς ἀνεγκέφαλοι, ἕλληνες καί εὐρωπαῖοι. Συνέχεια
Νά ξαναγίνουμε ἄνθρωποι, νά ξαναγίνουμε Ἕλληνες
Ζούσαμε στήν ὡραιότερη χώρα τοῦ κόσμου. Λαμπρός ἥλιος, ἀπέραντη γαλάζια θάλασσα, χρυσαφένιες παραλίες, βουνά γεμᾶτα ὅλων τῶν εἰδῶν τά δέντρα, εὔφορες πεδιάδες καί ὀροπέδια, ἀστείρευτες πηγές μέ γάργαρο νερό. Ξυπνοῦσες τό πρωί μέ τό τιτίβισμα τῶν πουλιῶν, ἄνοιγες τό παράθυρο καί γέμιζαν τά πνευμόνια σου μέ καθαρό ἀέρα.
Παλαιότερα, μετά τήν δύσι τοῦ ἥλιου οἱ νοικοκυρές καί τά παιδιά ἐκάθοντο στίς αὐλές ἤ στό ἄνοιγμα τῆς πόρτας καί Συνέχεια
Ἡ Φύσις ξέρει…
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἕνας τσαλαπετεινός, σχετικὰ μικρός, ἔκανε τσάρκα στὴν αὐλή μας. Τὸ πετεινὸ δὲν μποροῦσε νὰ πετάξῃ καὶ πάσχιζε νὰ ἀποφύγῃ τοὺς πιθανοὺς κινδύνους τρέχοντας, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις. Τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς ἔσπευσαν νὰ τὸν μαζέψουν καὶ νὰ τὸν προστατεύσουν. Τοῦ ἔφτιαξαν μία φωλίτσα, ἀπὸ κλούβα, τοῦ ἔβαλαν μέσα τροφὴ καὶ νερὸ καὶ κάθισαν πέριξ νὰ τὸν καμαρώνουν. Ἤθελαν νὰ τοῦ δώσουν χρόνο νὰ μπορέσῃ νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ ἕνα τραῦμα στὰ φτερά του, καὶ μετὰ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐλεύθερο.