Τὸ παρακάτω κείμενον ἐξεκίνησε νὰ γράφεται στὶς 29 Μαΐου 2016 καὶ ἦταν ἕτοιμον πρὸς δημοσιέυσιν στὶς 3 Ἰουνίου 2016, μὲ πάρα πολλὰ στοιχεία, ποὺ θὰ ἀνεδείκνυαν, μέσῳ πολλῶν ἐρευνῶν τῆς σελίδος μας – κι ὄχι μόνον, μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ (ἐπισήμως πάντα) παρασκήνια, πὼς κάτι σημαντικὸ ἔτρεξε στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἐν τούτοις, γιὰ λόγους τῆς τότε ἐπικαιρότητος, ἔμεινε στὰ πρόχειρα τῆς σελίδος.
Σήμερα σᾶς τὸ παρουσιάζω, ὄχι τόσο γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὰ ὅσα τότε γεγονότα πρό- λείαιναν τὰ σημερινά, ὅσο διότι πιστεύω πὼς ἀκόμη δὲν ἔχουμε δῆ κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουν συμφωνηθῆ (καὶ) στὸ Ὅρος ἐκείνην τὴν περίοδο.
Ποιές ἦσαν αὐτές οἱ συμφωνίες;
Λίγη προσεκτικὴ παρατήρησις θὰ μᾶς τὶς ἀναδείξῃ.
Γιὰ τὴν ὥρα σᾶς ἀφήνω μὲ τὶς τότε σκέψεις καὶ σημειώσεις. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: στρατὸς τοκογλύφων
Ἡ ἀριστερὰ (τέως ΠΑΣΟΚ) στὴν ἐξουσία. Ἡ φαντασία στὰ τάρταρα.
Ὁ τίτλος σχόλιο τοῦ διαδικτυακοῦ φίλου «Ἕνα»…
Τὸ εἴδαμε λοιπὸν κι αὐτό.
Ὁ …πολὺς Σταμάτης Κραουνάκης, ποὺ (ἐμμέσως, γιατί ἔτσι τοῦ εἶπε φίλος του) δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἑλληνικὴ ταὐτότητα τῶν Μακεδόνων, εἰσῆλθε στὴν βο(υ)λή, ὡς ἀκροατὴς φαντάζομαι, πρὸ κειμένου νὰ ἐνημερωθῇ γιὰ τὶς ἐξελίξεις περὶ τοῦ ἐλέγχου τοῦ χρέους.
Καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, μὲ μίαν πρώτη ματιά, πὼς ἔπραξε ἀρίστως.
Ἀλλά εἶναι ἔτσι;
Προσωπικῶς ΔΕΝ παρακολουθῶ τὶς ἐκπομπές του στὸ ῥαδιόφωνο. Οὔτε τὶς δημόσιες τοποθετήσεις του. Μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορες…
Τὸν ἄκουσα ὅμως πρὸ μηνῶν νὰ ἀρνεῖται τὴν ἑλληνικὴ ταὐτότητα μίας μεγάλης μερίδος Ἑλλήνων, ἀρνούμενος, οὐσιαστικῶς τὴν Ἑλληνικότητα τῆς γλώσσης τους. Συνέχεια
Δὲν γίνεται νὰ διδάξουμε ἐὰν δὲν διδαχθοῦμε…
Πῶς μποροῦμε νά διδάξουμε κάτι ἐάν πρωτίστως δέν ἔχουμε σέ αὐτό μαθητεύση ἀφοσιωμένοι;
Πῶς μποροῦμε νά μεταδώσουμε μίαν πληροφορία ἐάν δέν τήν κατέχουμε;
Πῶς μποροῦμε τελικῶς νά ζητήσουμε ἀπό ἄλλους νά μᾶς ἀκούσουν ἐάν δέν ἔχουμε μάθη νά ἀκοῦμε; Συνέχεια
Βιβλιοσχολιάζοντας τὸ «Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα»
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις διότι πρόκειται γιὰ αὐστηρῶς προσωπικὲς ἀπόψεις. Παρακαλῶνται λοιπὸν πολὺ οἱ διάφοροι ΚΛΙΚοσυλλέκτες νὰ μείνουν μακρυά!!!
(Ξέρουν αὐτοί…!!!)
Τὸ 2013, ἕνα μικρὸ θὰ ἔλεγα βιβλιαράκι, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πελασγὸς» τοῦ Γιάννη Γιαννάκενα, εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος. Συγγραφεὺς ὁ ἱστορικός μας Δημήτριος Μιχαλόπουλος.
Τὸ ἐν λόγῳ ἔργο ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ …2017 καὶ μία πρώτη, πολὺ γενική, παρουσίασίς του ἔγινε ἐδῶ:
Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα
Ἐν μέσῳ καταιγίδος…
Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
Κάποιοι, ὅποιοι κι ὅσοι, ὁπουδήποτε στὸν πλανήτη, οἱασδήποτε ἡλικίας καὶ ἀνεξαρτήτως …«τυπικῆς μορφώσεως», ἀπὸ ἀρχῆς αὐτῆς τῆς (τάχα μου τάχα μου) ὑγιειονομικῆς κρίσεως, ἀπεφάσισαν, γιὰ λόγους προσωπικούς τους, νὰ ἀντιδράσουν στὴν παγκόσμιο δικτατορία.
Ἄλλοι τὸ ἔπραξαν διὰ (τῶν ἐπισήμων) νομικῶν (ἂς ποῦμε) ὅπλων τους…
Ἄλλοι πάλι μέσῳ τοῦ διαρκοῦς ἀγῶνος τους νὰ καταῤῥίψουν, μὲ ἄφθονο ἀποδεικτικὸ ὑλικό, τὰ ἐπίσημα ἀφηγήματα…
Ἄλλοι διὰ τῆς ἑκάστοτε, παλαιᾶς (καὶ νέας) κομματομηχανικῆς δομῆς…
Ἄλλοι διὰ τῶν μαζικῶν -ἂς ποῦμε- ἀντιδράσεων…
Κι ἄλλοι, οἱ πλέον ἴσως …«ἀκραῖοι», διὰ τῆς ἁπλῆς, σιωπηλῆς (καὶ σπανιότατα θορυβώδους), ἐσωτερικότητος.
Συνέχεια
Ὑπάρχει τελικῶς κάτι νά τιμήσουμε σήμερα;
Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
Οἱ Ἀγῶνες γιὰ τὴν Ἐλευθερία, κάθε λαοῦ μὰ καὶ κάθε ἀτόμου, εἶναι Ἀξιοσέβαστοι, Ἀξιοτίμητοι καὶ Ἀξιομνημόνευτοι. Ἡ δὲ θυσία εἶναι πρᾶξις Ἱερᾶ καὶ Σπουδαία καὶ Μεγάλη, εἴτε ἔχῃ κάποιος συντρόφους ποὺ συμμερίζονται τὸ ὅραμά του, εἴτε κι ὄχι. Δυστυχῶς ὅμως στὸν πλανήτη μας τὰ πράγματα εἶναι ἀνάποδα. Οὐδέποτε ὁ Ἀγαθὸς κι ὁ Ἀνδρεῖος ἐπέτυχε νὰ φθάσῃ στὴν Ἐλευθερία, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς ἱστορίας. Κι αὐτὸ ἴσχυε, ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύη, γιὰ ὅσο θὰ ἐπικρατοῦν οἱ ὑπάρχουσες συνθῆκες. Συνθῆκες ποὺ ἐπιτρέπουν στὸν ὀλίγιστον, στὸν ἄτιμο, στὸν ἄνανδρο, στὸν δειλό, στὸν τίποτα μὰ καὶ γενικότερα στὸ κάθε σαπρόφυτο νὰ ἐπικρατῇ τοῦ πολεμιστοῦ, τοῦ ἀνδρείου καὶ τοῦ ἠθικοῦ. Ὄχι φυσικὰ στὸ πεδίον τῆς τιμῆς, παρὰ στὸ πεδίον τῆς συνωμοσίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς ἀτιμίας…
Σήμερα λοιπόν, ὅπως ἔκανα ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια, ἐὰν ὅλα θὰ ἦσαν καλῶς, θὰ ἔπρεπε νὰ γράψω κάτι μεγάλο καὶ σπουδαῖο γιὰ νὰ τιμήσω τὴν ἐπέτειο. Ὅμως ὄχι μόνον ἀρνοῦμαι νὰ τὸ πράξω, ἀλλὰ ἐπ’ εὐκαιρίας τῶν τελευταίων γεγονότων, ἐγχωρίων καὶ παγκοσμίων, καθὼς φυσικὰ καὶ τῆς ἐπετείου, ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ καταντήσω ἀπὸ λίγο ἔως πολὺ γραφικὴ ἐὰν τὸ τολμήσω. Συνέχεια