Ὅταν ὁ Ἕλλην δὲν σήκωνε «μυΐγα στὸ σπαθί του»…

 Μία Ἐθνικὴ Ἐπέτειος. Τὴν ἑορτάζουμε. Ἀργία.

Γιὰ κάποιους δὲν σημαίνει κάτι, ἁπλᾶ μία ἡμέρα ἀργίας ποὺ δίδει τὴν δυνατότητα γιὰ μίαν βόλτα στὸ Ζάππειο, γιὰ ἕναν καφὲ στὴν Αἴγλη καί, τὸ μεσημέρι, γιὰ ἕνα κοψίδι στὰ Βλάχικα στὴν Βάρη, στὰ Καλύβια ἢ στὴν Χασιά!

Γιὰ κάποιους ἄλλους  – ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ στὸν 54χρονο πλέον γράφοντα – εἶναι μία ἡμέρα συγκινήσεως καὶ προβληματισμοῦ, μία ἡμέρα ὑπερηφανείας, ἀλλὰ καὶ μία ἡμέρα πίκρας!

Κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ πῇ: «Καλὰ βρὲ ἀδελφέ, καταλαβαίνω τὸ «ἡμέρα ὑπερηφανείας», ἀλλά τό «ἡμέρα πίκρας» γιατί;»

Αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς ἐξηγήσω στὶς παρακάτω γραμμὲς τοῦ κειμένου μου καί, ἐλπίζω, νὰ τὶς καταλάβετε (καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁποῖος κατάλαβε, κατάλαβε!)

Ἀλλὰ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Τί ἑορτάζουμε, γιὰ παράδειγμα, τήν 28η Ὀκτωβρίου;

Ἑορτάζουμε τὴν Ἐπέτειο τοῦ Ἡρωικοῦ «ΟΧΙ». Καὶ τὴν ἑορτάζουμε σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς ὑπολοίπους λαούς, ποὺ ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα ποὺ τελείωσε ὁ Πόλεμος. Ἐμεῖς, ὡς γνήσιοι  Ἕλληνες, ὅπως πάντα ἀπρόβλεπτοι, ἑορτάζουμε τὴν ἀρχὴ τοῦ Πολέμου.

Καὶ ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο ἑνὸς «ΟΧΙ» ποὺ εἶπε ἕνας δικτάτωρ σὲ μίαν Ὑπερδύναμη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὅταν αὐτὴ ἐζήτησε τὴν ταπείνωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους σὲ Σκλάβους!

«Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός!», θὰ μοῦ ἀντιτείνῃ ὁ σύγχρονος μηδενιστὴς τῆς Ἀριστερᾶς, ψευτοπροοδευτικὸς καὶ ἀνιστόρητος κουλτουριάρης, διαβάζοντας τὴν Αὐγὴ σὲ ἕνα «in Cafe» τοῦ Κολωνακίου!

Ἐδῶ τὸ θέμα παίρνει πολὺ συζήτηση καὶ βέβαια, γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ περιεκτικὸς καὶ σύντομος, σὲ αὐτὰ ποὺ λέω, θὰ δόσω τὴν δική μου ἄποψη σὲ αὐτὴν τήν, εὐκόλως καὶ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἐκφραζομένη πεποίθηση τῆς Νεοταξικῆς Ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς!

Εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι λοιπὸν εἴτε ὄχι, τὸ «ΟΧΙ» δὲν τὸ εἶπε ὁ Λαὸς ἐκεῖνο τὸ ξημέρωμα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλὰ ἕνας – ὅπως τὸν ἀναφέρουν – δικτάτωρ: ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς!
Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς τὸ ἐστήριξε, τὸ μετουσίωσε σὲ πολεμικὴ πράξη, τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔκανε σημαία του καὶ τὸ μετεμόρφωσε σὲ μία ἡρωικὴ πραγματικότητα στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας… Ἀλλὰ τὸ «ΟΧΙ» τὸ εἶπε ὁ Ἰωάννης Μεταξάς!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια κύριοι!

Διότι ἀναλογισθεῖτε τὶ θὰ ἐγίνετο ἐὰν ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη ἐκτάκτως καὶ ἐπειγόντως ὁ Ἰταλὸς πρέσβυς στὴν οἰκία του, γιὰ νὰ τοῦ ἐπιδόσῃ τὸ ἰταμὸ Τελεσίγραφο τοῦ Μουσολίνι, ἐκεῖνος δὲν ἔκανε τὴν ὑπέρβασή του, νὰ ξεπεράσῃ τὶς ἰδεολογικὲς συγγένειες μὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὸ καθεστώς της, καὶ δὲν συναισθάνετο τὴν Ἱστορικὴ Εὐθύνη ποὺ ἔφερε στοὺς γέρικους ὤμους του ἐκείνην τὴν στιγμή, σὰν γνήσιος Ἕλλην καὶ ὑπὲρ πάντων ὡς Ἐθνικὸς Κυβερνήτης καὶ ἀπαντοῦσε «ΝΑΙ» τὶ θὰ γινόταν;
Τὸ πρωὶ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς θὰ ξυπνοῦσε ὑπὸ Ἰταλικὴ Κατοχή, τοὐλάχιστον στὸ μεγαλύτερο κομμάτι τοῦ Ἐθνικοῦ γεωγραφικοῦ κορμοῦ!

Κάποιος θὰ μοῦ ἀπαντήσῃ: «ἐὰν συνέβαινε αὐτό, ὁ λαὸς θὰ ἀντιδροῦσε, θὰ ἀντιστέκετο καὶ θὰ ἔπαιρνε τὴν κατάσταση στὰ χέρια του!»
Μὴν παιδεύεσθε ἄδικα. Δὲν μὲ πείθετε. Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν γινόταν, τοὐλάχιστον τὸν πρῶτο καιρό! Ὁ λαός, θὰ ἔνοιωθε προδομένος ναί, πικραμένος ἀναμφίβολα, ταπεινωμένος σίγουρα, ἀλλὰ θὰ ἔκανε πολὺ καιρὸ νὰ συνέλθῃ…
Ὅπως ἔκανε πολὺ καιρὸ νὰ συνέλθῃ ὅταν ἡ Ἑλλὰς κατελήφθη ὑπὸ τῶν Γερμανῶν, τὸ 1941, μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ πρῶτα τμήματα Ἀνταρτῶν ἐμφανίσθηκαν στὰ Ἑλληνικὰ βουνά, ξεκινώντας τὸ Ἔπος τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως!

Ἀκόμη καὶ ἐπιφανεῖς Ἀριστεροὶ τῆς ἐποχῆς παρεδέχθησαν τότε ὅτι ὁ Ἰωάννης Μεταξὰς ἐλειτούργησε τότε ὡς Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ὑπακούοντας στὸ Ἑλληνικὸ DNA καὶ στὸ ἀρχαῖο αἷμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔτρεχε στὶς φλέβες του!

Ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἔπαψε να εἶναι ὁ «μισητός» (κατὰ πολλοὺς – δίκαια ἢ ἄδικα) δικτάτωρ, ποὺ ἰδεολογικὰ ἦταν προσκείμενος στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἐθνικο-Σοσιαλισμοῦ, ποὺ εἶχε καταλύσῃ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τὸ 1936 καὶ ἔγινε ὁ «μπροστάρης» καὶ ἐμπνευστὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀγῶνος κατὰ τῶν ἰταμῶν Εἰσβολέων!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια κύριοι…

Καὶ μὲ τὰ «Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός» ποὺ ἔτσι ἄκριτα, μὲ καθαρὰ ἰδεολογικὰ ἐλατήρια ἀναφωνεῖτε, ἀλλοιώνετε τὴν Σύγχρονη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ κάθε ἑνός!

Ὅμως ὅπως εἶπα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μου, αὐτὴν τὴν ἡμέρα νοιώθω πίκρα…
Πίκρα γιατὶ προσγειώνομαι στὴν σύγχρονο τραγικὴ πραγματικότητα…
Τὴν πραγματικότητα τοῦ ΔΝΤ, τῆς Μέρκελ, τῆς Κύπρου, τῶν Γκρίζων Ζωνῶν, τοῦ λαθροεποικισμοῦ, τοῦ Ἐϊντε, τοῦ Ἀκκιντζὶ καὶ τῶν θλιβερῶν μαριονετῶν ποὺ εἶναι οἱ σημερινοὶ Κυβερνῆτες μας…
Τὴν πραγματικότητα τοῦ Γιωργάκη, τοῦ Κούλη, τῆς Φώφης, τοῦ Ἐθνικοῦ μας Κυβερνήτου Τσίπρα, τοῦ Λεβέντη, τῆς Λιάνας καὶ τῶν παρατρεχαμένων!
Τὴν πραγματικότητα τοῦ Νίκαρου, τοῦ Φούλη, τοῦ Νικόλα, τοῦ Ἄντρου, τῆς Ἀλληλεγγύης, τῆς Συμμαχίας καὶ τῶν Περδικοπερίστερων..

«Ἔχουμε ἀπωλέσῃ μέρος τῆς Ἐθνικῆς Κυριαρχίας μας» λέει ἀνερυθρίαστα ὁ νεο-Κουΐσλιγκ Πρωθυπουργεύων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στὴν Ἑλλάδα! Χάσαμε τὴν Ἐθνική μας Κυριαρχία… Μάλιστα… Καὶ χωρὶς να πέσῃ κἂν μία ντουφεκιά!!!

«Ἔ, τί θέλετε; Νά κάνουμε πόλεμο γιά νά πάρουμε πίσω τήν γῆ μας ποῦ χάσαμε μέ τήν Προδοσία τοῦ ’74;», λέει κάποιος Τορναρίτης μὲ ἕνα χαμόγελο χάνου! Τέτοια κατάντια!

 Μά τί καταντήσαμε πιά;

Ἀσπόνδυλα ἀνθρωπάκια μὲ μόνη προσδοκία τὰ ψίχουλα ποὺ ἀπέμειναν ἀπὸ τὸν πετσοκομμένο μισθό, τὴν διατήρησή μας στὴν θέση μας στὸ Δημόσιο, ἑνὸς καλοῦ καφὲ στοὺς πεζοδρόμους τῶν Ἐξαρχείων ἢ σὲ κάποιο cafe στὸ Κολωνάκι, μιᾶς καλοψημένης μερίδος παϊδάκια στὰ Βλάχικα καὶ ἑνὸς ξενέρωτου φὶλμ στὸ DVD τὸ βράδυ πρὶν κοιμηθοῦμε ἀποκαμωμένοι ἀπὸ τὴν κούραση τῆς ἄδειας ζωῆς μας στὸν καναπὲ τοῦ διαμερίσματός μας, ποὺ ἀκόμη χρωστοῦμε στήν Τράπεζα;

Ποῦ πῆγε αὐτὸ τὸ «Πνεῦμα τοῦ Μετώπου», τότε πού ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἄφησαν γυναῖκα, μάννα, παιδιά, οἰκογένεια, περιουσία (ἐλαχίστη ἢ μεγάλη) καὶ «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη» ἀπέδειξαν ὅτι «οἱ Ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»;

Ποῦ πῆγε αὐτὸς «ἐθνικός μας τσαμπουκάς», ποὺ δὲν σηκώναμε «μυΐγα στὸ σπαθί μας», ὅταν κάποιος μας ἔθιγε τὰ «ὅσια καὶ τὰ ἱερά» μας;

Ἀναλώνεται καθημερινὰ στὶς πολιτικὲς συζητήσεις τοῦ καφενὲ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρέφας ἢ τῆς πιλότας, στὶς κραυγὲς μέσα ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο ῥουφώντας ταὐτόχρονα μὲ θόρυβο τὸν φραπέ μας, στὶς μπουνιὲς κάθε Κυριακὴ στὰ γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ καὶ βόλεϋ, ἢ τὴν ἔξοδο κατὰ πλατεῖα μεριὰ «νὰ τὰ κάνουμε ὅλα λίμπα»!!!!!….

Καὶ Ἐθνικὰ πλέον εὐνουχισμένοι ἀναμένουμε βοήθεια ἀπὸ τὴν «Ἑσπερία» ὄχι μόνον στὰ οἰκονομικά μας, ἀλλὰ καὶ στὰ δίκαιά μας ἀπέναντι στοὺς γυφτο-Σκοπιανούς, στοὺς Ἀλβανούς, καὶ τοὺς ἀδηφάγους Τούρκους, ὅπως ἀλίμονο κάποτε περίμενε καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλλην Αὐτοκράτωρ ἐκεῖνες τὶς τραγικὲς ἡμέρες τοῦ Μαΐου τοῦ 1453…

Καὶ ὅλοι ξέρουμε τὴν κατάληξη!

Διότι ἡ «Ἑσπερία» ἀπέδειξε ὅτι ἐὰν τὸ 1453 ῆταν ἕνα Club Καθολικῶν Ἀντί-Ὀρθοδόξων, σήμερα εἶναι ἕνα Club Τοκογλύφων καὶ Ἀνθελλήνων, ποὺ στὰ τυχὸν λάθη τοῦ Νεο-Ἕλληνος, ψάχνει ἄλλοθι γιὰ τὶς ἁμαρτίες της! Μὲ μίαν Μέρκελ ποὺ ἀντὶ νὰ εὐχαριστῇ τὶς μετά-Πολεμικὲς Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις ποὺ δὲν ἀπῄτησαν τὶς Πολεμικὲς Ἀποζημειώσεις – πρᾶγμα ποὺ θὰ ἦταν Οἰκονομικὸ πλῆγμα γιὰ τὴν Γερμανία – μᾶς ἀπειλεῖ μέσῳ τῶν φερεφώνων της ὅτι …«Θὰ πρέπῃ νὰ πουλήσουμε τὸν Παρθενῶνα» γιὰ νὰ ξεχρεώσουμε τὰ Δάνεια ποὺ πῆραν οἱ ἑκάστοτε «νταλαβεριτζῆδες» Πολιτικοὶ Ταγοί μας!!!!

Γιὰ αὐτὸ πικραίνομαι… Γιατὶ ἐνῶ ἔζησα ὡς ἔφεδρος δύο περιόδους παρ’ ὀλίγον πολεμικῆς συγκρούσεως (μία τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983 μὲ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ ψευδοκράτους τοῦ Ντεκτὰς στὴν κατεχομένη Κύπρο, ὑπηρετώντας στὸ Πύθειο Ἕβρου καὶ μία ὡς ἐπιστρατευμένος στὴν κρίση τοῦ Σισμίκ, γνωστὴ ὡς κρίση Τοῦ Μαρτίου, κοντὰ στὸν Δορίσκο Ἕβρου), εἴδα ὅτι οἱ πολιτικοὶ ταγοί μας ἀπὸ τὰ τέλη τῆς προηγουμένης χιλιετίας, δὲν εἶναι πιὰ ἐθνικά-Ἕλληνες ἀλλὰ «κάτι ἄλλο», μὲ ὅ,τι πιὸ ἀρνητικὸ ἔχει αὐτὴ ἡ ἰδιότης γιὰ τὸν σύγχρονο Ἕλληνα!

Πῶς θά ἀντιδροῦσε ὁ Ἰωάννης Μεταξάς ἐάν ἡ κα Μέρκελ τοῦ ζητοῦσε νά πουλήσῃ τόν Παρθενῶνα, ἢ ἐάν ὁ Ἀκκιντζί τοῦ ζητοῦσε ἐκ περιτροπῆς Προεδρεία;

Πῶς θά ἀντιδροῦσε ὁ Δαβάκης, ὁ Κατσιμῆτρος, ὁ Ἰατρίδης τοῦ «Παπανικολῆ», ἐάν ζοῦσαν τέτοιες καταστάσεις;

Πῶς θὰ ἀντιδροῦσε ὁ «Ἀνώνυμος Ἕλλην Πολεμιστής» τῆς Ἀλβανίας, τοῦ Ῥοῦπελ καί τῆς Κρήτης, ὅταν καταλάβαινε ὅτι οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν Ἑλληνική Γῆ στά Ἴμια, ἔστω γιὰ λίγη ὥρα, ἔστω σὲ χῶρο ἐκτάσεως μιᾶς βραχονησίδος ἢ ἀπειλεῖ νὰ πατήσῃ καί τήν ὑπόλοιπο ἱερά Κυπριακή γῆ;

Ἀλλά τὶ ῥωτῶ….;

Ττότε, τὸ 1940, οἱ Ἕλληνες εἶχαν ψυχή.. Εἶχαν καρδιά… Εἶχαν τσαμπουκὰ καὶ ὑπερηφάνεια…

Θλίψις…

 Δημητριάδης Κωνσταντῖνος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TOTE ΠΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕ ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ…

 

Μιᾷ Ἐθνικῇ Ἐπέτειος. Τὴν ἐορτάζουμε. Ἀργία.

Γιὰ καποίους δεν σημαίνει τίποτα, ἁπλᾶ μιᾷ μέρα ἀργίας που δινεῖ τὴν δυνατότητα γιὰ μιᾷ βόλτα στο Ζάππειο, γιὰ ἕνα καφὲ στην Αἴγλη καὶ τὸ μεσημέρι γιὰ ἕνα κοψίδι στα Βλάχικα στην Βάρη, στα Καλύβια ἢ στην Χασιά!

Γιὰ καποίους ἄλλους ἄλλους – ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ στον 54χρονο πλέον γράφοντα – εἶναι μιᾷ μέρα συγκίνησης καὶ προβληματισμοῦ, μιᾷ μέρα περηφάνειας, ἀλλὰ καὶ μιᾷ μέρα πικράς!

Κάποιος θὰ μποροῦσε να πει “Καλὰ βρε ἀδελφέ, καταλαβαίνω τὸ μέρα περηφάνειας, ἀλλὰ τὸ μέρα πικρὰς γιατί;”

Αὐτὸ θὰ προσπαθήσω να σᾶς ἐξηγήσω στις παρακάτω γραμμὲς τοῦ κειμένου μου, καὶ ἐλπίζω να τὶς καταλάβετε (καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁποῖος κατάλαβε, κατάλαβε!)

Ἀλλὰ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Τὶ γιορτάζουμε πχ τὴν 28η Ὀκτωβρίου;

Γιορτάζουμε τὴν Ἐπέτειο τοῦ Ἡρωικοῦ “ΟΧΙ”. Καὶ τὴν γιορτάζουμε σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς ὑπολοίπους λαούς που ἐορτάζουν τὴν ἡμέρα που τελείωσε ὁ Πόλεμος. Ἐμεὶς ὡς γνήσιοι  Ἕλληνες, ὅπως πάντα ἀπρόβλεπτοι, ἐορτάζουμε τὴν ἀρχὴ τοῦ Πολέμου.

Καὶ ἐορτάζουμε τὴν ἐπέτειο ἑνὸς «ΟΧΙ» ποὺ εἶπε ἔνας δικτάτορας σὲ μιᾷ Ὑπερδύναμη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὅταν αὐτὴ ζήτησε τὴν ταπείνωση τῆς Ἑλλάδας καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους σὲ Σκλάβους!

“Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός!” θά μου ἀντιτείνει ὁ σύγχρονος μηδενιστὴς τῆς Ἀριστερᾶς, ψευτοπροοδευτικὸς καὶ ἀνιστόρητος κουλτουριάρης, διαβάζοντας τὴν Αὐγὴ σὲ ἔνα “in” Cafe’ τοῦ Κολωνακίου!

Ἔδω τὸ θέμα παίρνει πολὺ συζήτηση καὶ βέβαια γιὰ να εἶμαι πιὸ περιεκτικὸς καὶ σύντομος σὲ αὐτά που λεώ, θὰ δώσω τὴν δική μου ἄποψη σὲ αὐτὴν τὴν εὐκόλως καὶ ἐλαφρὰ τῇ καρδίᾳ ἐκφραζόμενη πεποίθηση τῆς Νεοταξικῆς Ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς!

Εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι λοιπὸν εἴτε ὄχι, τὸ “ΟΧΙ” τὸ εἶπε ὄχι ὁ Λαὸς ἐκεῖνο τὸ ξημέρωμα τῆς 28η Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλὰ ἔνας – ὅπως τὸν ἀναφέρουν – δικτάτορας: ὁ Ἰωάννης Μετάξας!

Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς τὸ στήριξε, τὸ μετουσίωσε σὲ πολεμικὴ πράξῃ, τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔκανε σημαία τοῦ καὶ τὸ μεταμόρφωσε σὲ μιᾷ ἡρωικῇ πραγματικότητα στα χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας… Ἀλλὰ τὸ “ΟΧΙ” τὸ εἶπε ὁ Ι.Μετάξας!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια κύριοι!

Διότι ἀναλογισθεῖτέ τι θὰ γινόταν ἂν ἐκεῖνο τὸ βραδύ που τὸν ἐπισκέφθηκε ἐκτάκτως καὶ ἐπειγόντως ὁ Ἰταλὸς πρέσβης στην οἰκία τοῦ, γιὰ να τοῦ ἐπιδώσει τὸ ἰταμὸ Τελεσίγραφο τοῦ Μουσολίνι, ἐκεῖνος δεν ἔκανε τὴν ὑπερβάσῃ τοῦ να ξεπεράσει τις ἰδεολογικὲς συγγένειες μὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὸ καθεστὼς τῆς, καὶ δεν συναισθανόταν τὴν Ἱστορικὴ Εὐθύνῃ που ἔφερε στους γέρικους ὤμους τοῦ ἐκείνη τὴν στιγμὴ σὰν γνήσιος Ἕλληνας καὶ ὑπὲρ πάντων ως Ἐθνικὸς Κυβερνήτης καὶ ἀπαντοῦσε “ΝΑΙ” τὶ θὰ γινόταν;

Τὸ πρωὶ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς θὰ ξυπνοῦσε ὑπὸ Ἰταλικὴ Κατοχή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κόμματι τοῦ Ἐθνικοῦ γεωγραφικοὺ κορμοῦ!

Κάποιος θά μου ἀπαντήσει “ἂν συνέβαινε αὐτό, ὁ λαὸς θὰ ἀντιδροῦσε, θὰ ἀντιστεκόταν καὶ θὰ ἔπαιρνε τὴν καταστάσῃ στα χέρια τοῦ!”

Μὴν παιδεύεστε τσάμπα. Δεν μὲ πείθετε. Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δεν γινόταν τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρό! Ὁ λαός, θὰ ἐνιωθε προδόμενος ναί, πικραμένος ἀναμφίβολα, ταπεινωμένος σίγουρα, ἀλλὰ θὰ ἔκανε πολὺ καιρὸ να συνέλθει…

Ὅπως ἔκανε πολὺ καιρὸ να συνέλθει ὅταν ἡ Ἑλλάδα καταλήφθηκε ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς τὸ 1941, μέχρι τὴν στιγμή που τὰ πρῶτα τμήματα Ἀνταρτῶν ἐμφανίσθηκαν στα Ἑλληνικὰ βουνά, ξεκινώντας τὸ Ἔπος τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσης!

Ἄκομα καὶ ἐπιφανεῖς Ἀριστεροὶ τῆς ἐποχῆς παραδέχθηκαν τότε ὅτι ὁ Ἰωάννης Μετάξας λειτούργησε τότε ὡς Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ὑπακούοντας στο Ἑλληνικὸ DNA καὶ στο ἀρχαῖο αἷμα τῶν Ἑλλήνων που ἔτρεχε στις φλέβες τοῦ!

Ἐκείνη τὴν μέρα ἔπαψε να εἶναι ὁ “μισητός” (κατὰ πολλοὺς – δίκαια ἢ ἄδικα) δικτάτορας, ποὺ ἰδεολογικὰ ἤταν προσκείμενος στις ἀρχὲς τοῦ Ἐθνικο-Σοσιαλισμοῦ, ποὺ εἶχε καταλύσει τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τὸ ’36 καὶ ἔγινε ὁ “μπροστάρης” καὶ ἐμπνευστὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀγῶνα κατὰ τῶν ἰταμῶν Εἰσβολέων!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ…

Καὶ μὲ τὰ “Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός” ποὺ ἔτσι ἄκριτα, μὲ καθαρὰ ἰδεολογικὰ ἐλατήρια ἀναφωνεῖτε, ἀλλοιώνετε τὴν Συγχρόνη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ καθενός!

Ὅμως ὅπως εἶπα στην ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μου, αὐτὴν τὴν μέρα νιώθω πικρά…

Πικρὰ γιατὶ προσγειώνομαι στην συγχρόνη τραγικὴ πραγματικότητα…

Τὴν πραγματικότητα τοῦ ΔΝΤ, τῆς Μέρκελ, τῆς Κύπρου, τῶν Γκρίζων Ζωνῶν, τοῦ λαθροεποικισμού, τοῦ Ἐϊντε, τοῦ Ἀκκιντζὶ καὶ τῶν θλιβερῶν μαριονετών που εἶναι οἱ σημερινοὶ Κυβερνῆτες μας…

Τὴν πραγματικότητα τοῦ Γιωργάκη, τοῦ Κούλη, τῆς Φώφης, τοῦ Ἐθνικοῦ μας Κυβερνήτῃ Τσίπρα, τοῦ Λεβέντη, τῆς Λιάνας καὶ τῶν παρατρεχάμενων!

Τὴν πραγματικότητα τοῦ Νίκαρου, τοῦ Φούλη, τοῦ Νικόλα, τοῦ Ἄντρου, τῆς Ἀλληλεγγύης, τῆς Συμμαχίας καὶ τῶν Περδικοπερίστερων..

“Ἔχουμε ἀπωλέσει μέρος τῆς Ἐθνικῆς Κυριαρχίας μας” λέει ἀνερυθρίαστα ὁ νεο-Κουίσλιγκ Πρωθυπουργεύων τῆς Νέας Τάξῃς Πραγμάτων στην Ἑλλάδα! Χάσαμε τὴν Ἐθνικὴ μας Κυριαρχία… Μάλιστα… Καὶ χωρὶς να πέσει οὔτε μιᾷ ντουφεκιά!!!

“Ἔ τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο γιὰ να πάρουμε πίσω τὴν γῆ μας ποῦ χάσαμε μὲ τὴν Προδοσία τοῦ ’74;” λέει κάποιος Τορναρίτης μὲ ἕνα χαμόγελο χάνου! Τέτοια κατάντια!

 

Μά τι καταντήσαμε πιά;

Ἀσπόνδυλα ἀνθρωπάκια μὲ μόνη προσδοκία τὰ ψίχουλά που ἀπέμειναν ἀπὸ τὸν πετσοκομμένο μισθό, τὴν διατήρηση μας στην θέση μας στο Δημόσιο, ἑνὸς καλοῦ καφὲ στους πεζόδρομους τῶν Ἐξαρχείων ἢ σὲ κάποιο cafe στο Κολωνάκι, μιᾶς καλοψημένης μερίδας παϊδάκια στα Βλάχικα καὶ ἐνὸς ξενέρωτου φιλμ στο DVD τὸ βραδὺ πρὶν κοιμηθοῦμε ἀποκαμωμένοι ἀπὸ τὴν κούραση τῆς ἀδείας ζωῆς μας στον καναπὲ τοῦ διαμερίσματος μας, ποῦ ἄκομα χρωστάμε στην Τράπεζα;

Ποῦ πῆγε αὐτὸ τὸ “Πνεῦμα τοῦ Μετώπου” τότε που ΟΛΟΙ οἱ Ἕλληνες, ἄφησαν γυναῖκα, μανά, παιδιά, οἰκογένεια, περιουσία (ἐλαχίστη ἢ μεγάλη) καὶ “μὲ τὸ χαμόγελο στα χείλη” ἀπέδειξαν ὅτι “οἱ Ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες”;

Ποῦ πῆγε αὐτὸς “ἐθνικὸς μας τσαμπουκάς” ποὺ δεν σηκώναμε “μύγα στο σπαθὶ μας” ὅταν κάποιος μας ἔθιγε τὰ “ὅσια καὶ τὰ ἱερά” μας;

Ἀναλώνεται καθημερινὰ στις πολιτικὲς συζητήσεις τοῦ καφενὲ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρέφας ἢ τῆς πιλότας, στις κραυγὲς μέσα ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο ῥουφώντας ταυτόχρονα μὲ θόρυβο τὸν φραπὲ μας, στις μπουνιὲς κάθε Κυριακὴ στα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ καὶ βόλεϋ, ἢ τὴν ἔξοδο κατὰ πλατεῖα μεριὰ “να τὰ κάνουμε ὅλα λίμπα” !!!!!….

Καὶ Ἐθνικὰ πλέον εὐνουχισμένοι ἀναμένουμε βοήθεια ἀπὸ τὴν “Ἑσπερία” ὄχι μόνο στα οἰκονομικὰ μας, ἀλλὰ καὶ στα δίκαια μας ἀπέναντι στους γυφτο-Σκοπιανούς, στους Ἀλβανούς, καὶ τοὺς ἀδηφάγους Τούρκους, ὅπως ἀλίμονο κάποτε περίμενε καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλληνας Αὐτοκράτορας ἐκεῖνές τις τραγικὲς μέρες τοῦ Μαίου τοῦ 1453…

Καὶ ὅλοι ξέρουμε τὴν κατάληξη!

Διότι ἡ “Ἑσπερία” ἀπέδειξε ὅτι ἂν τὸ 1453 ἤταν ἕνα Club Καθολικῶν Ἀντί-Ὀρθοδόξων, σήμερα εἶναι ἔνα Club Τοκογλύφων καὶ Ἀνθελλήνων, ποὺ στα τυχὸν λάθῃ τοῦ Νεο-Ἕλληνα, ψάχνει ἄλλοθι γιά τις ἁμαρτίες τῆς! Μὲ μία Μέρκελ που ἀντὶ να εὐχαριστεῖ τις μετά-Πολεμικὲς Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις που δεν ἀπαιτῆσάν τις Πολεμικὲς Ἀποζημειώσεις – πρᾶγμά που θὰ ἤταν Οἰκονομικὸ πλῆγμα γιὰ τὴν Γερμανία – μας ἀπειλεῖ μέσω τῶν φερεφώνων τῆς ὅτι …”Θὰ πρέπει να πουλήσουμε τὸν Παρθενῶνα” γιὰ να ξεχρεώσουμε τὰ Δάνειά που πήραν οἱ ἑκάστοτε “νταλαβεριτζῆδες” Πολιτικοὶ Ταγοὶ μας!!!!

Για αὐτὸ πικραίνομαι… Γιατὶ ἐνῶ ἔζησα ὡς ἔφεδρος δύο περιόδους παρ’ ὀλίγον πολεμικῆς συγκρούσῃς (μία τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983 μὲ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ ψευδοκράτους τοῦ Ντεκτὰς στην κατεχόμεη Κύπρο ὑπηρετώντας στο Πύθειο Ἔβρου καὶ μία ως ἐπιστρατευμένος στην κρίσῃ τοῦ Σισμίκ, γνωστὴ ως κρίσῃ τοῦ Μάρτη κοντὰ στον Δορίσκο  Ἔβρου), εἴδα ὅτι οἱ πολιτικοὶ ταγοὶ μας ἀπὸ τὰ τέλη τῆς προηγουμένης χιλιετίας, δεν εἶναι πιὰ ἐθνικά-Ἕλληνες ἀλλὰ “κάτι ἄλλο”, μὲ ὅτι πιὸ ἀρνητικὸ ἔχει αὐτὴ ἡ ἰδιότητα γιὰ τὸν σύγχρονο Ἕλληνα!

Πῶς θὰ ἀντιδροῦσε ὁ Ἰωάννης Μετάξας ἂν ἡ κα Μέρκελ τοῦ ζητοῦσε να πουλήσει τὸν Παρθενῶνα, ἢ ἂν ὁ Ἀκκιντζὶ τοῦ ζητοῦσε ἐκ περιτροπῆς Προεδρεία;

 

Πῶς θὰ ἀντιδροῦσε ὁ Δαβάκης, ὁ Κατσιμῆτρος, ὁ Ἰατρίδης τοῦ “Παπανικολή”, ἂν ζούσαν τέτοιες καταστάσεις;

Πῶς θὰ ἀντιδροῦσε ὁ “Ἀνώνυμος Ἕλληνας Πολεμιστής” τῆς Ἀλβανίας, τοῦ Ῥοῦπελ καὶ τῆς Κρήτης, ὅταν καταλάβαινε ὅτι οἱ Τούρκοι κατέλαβαν Ἑλληνικὴ Γῆ στα Ἴμια, ἔστω γιὰ λίγη ὥρα, ἔστω σὲ χῶρο ἔκτασης μιᾶς βραχονησίδας ἢ ἀπειλεῖ να πατήσει καὶ τὴν ὑπόλοιπη ἱερὴ Κυπριακὴ γῆ;

Ἀλλά τι ῥωτάω….;

ΤΟΤΕ ΤΟ 194Ο, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΨΥΧΗ, ΕΙΧΑΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΕΙΧΑΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ…

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply