Θὰ ἦταν καλὸ κάπου κάπου νὰ ῥίχνουμε μίαν ματιὰ στὴν ἱστορία μας. Ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξῃ.
Ἡ ἱστορία γιὰ παράδειγμα τοῦ Μιλτιάδου…
Πῶς ἔζησε καὶ πῶς πέθανε!
Ἕνα ἄλλο Ἑλλαδοξεφτιλιστάν καὶ τότε;
Ὄχι ἀκριβῶς.
Ἁπλῶς ἡ …κεκτημένη ταχύτης τῆς δημοκρατίας, ἢ ὀρθότερα τῆς ὀχλοκρατίας.
Αὐτῆς ποὺ δολοφονεῖ τὸν Σωκράτη, ποὺ ἐξορίζει τὸν Μιλτιάδη καὶ ποὺ ἐπιτρέπει στὸν Περικλῆ νὰ τὴν διοικῇ 30 χρόνια …δημοκρατικά!
Μιλτιάδης – Βιογραφία
Ο Μιλτιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 554 π.Χ ήταν αριστοκράτης από μία μεγάλη οικογένεια της Αθήνας, γιος του Κίμωνα του πρεσβύτερου ο οποίος μάλιστα ήταν και τρεις φορές ολυμπιονίκης στο άρμα. Το 518 διαδέχθηκε τον αδελφό του Στησαγόρα στην διακυβέρνηση της Θράκης, όταν ο τελευταίος έφυγε για την Αθήνα, στη διακυβέρνηση της Θρακικής Χερσονήσου όπου ο θείος τους Μιλτιάδης ο πρεσβύτερος είχε ιδρύσει ένα ημιανεξάρτητο κρατίδιο. Το 515 διέλυσε μια εξέγερση χρησιμοποιώντας ένα σώμα 500 μισθοφόρων που είχε ως σωματοφυλακή, ακολούθησε το Δαρείο Α’ ως μισθοφόρος στην νικηφόρα εκστρατεία του κατά των Σκυθών. Παντρεύτηκε την Ηγησίπυλη με την οποία απέκτησε τον Κίμωνα μετέπειτα Αθηναίο στρατηγό.
Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης, με την οποία έκανε τον δευτερότοκο γιο του, τον Κίμωνα. Πήρε μέρος στην Επανάσταση των Ιώνων το 499 π.Χ. και κατέλαβε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και τα παρέδωσε ύστερα στην Αθήνα για να εγκαινιάσει φιλικές σχέσεις μαζί της. Μετά την ήττα των Ιώνων στην επανάσταση το 494, τον επόμενο χρόνο με την εμφάνιση του Περσικού στόλου στην Χερσόνησο κατέφυγε στην Αθήνα. Φόρτωσε όλη του την περιουσία και την προσωπική του σωματοφυλακή σε 5 πλοία και έφυγε από το κρατίδιο που διοικούσε. Σε ένα από τα πλοία ήταν πλοίαρχος ο πρωτότοκος γιος του Μιλτιάδη, ο Μετίοχος. Αυτό το πλοίο αιχμαλωτίστηκε από τους Πέρσες και όλα τα πλούτη που μετέφερε με τον Μετίοχο στάλθηκαν στο Δαρείο ως λάφυρα. Ο Πέρσης αυτοκράτορας φέρθηκε με ευγένεια στον Μετίοχο διότι εκτιμούσε πολύ τον πατέρα του.
Κατά την εξέγερση όμως των ελληνικών πόλεων της Ιωνίας αντιτάχθηκε στους Πέρσες και όταν αυτοί κυρίεψαν την Θράκη αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Πολιτικός του αντίπαλος ήταν ο Θεμιστοκλής που επιθυμούσε να κάνει την Αθήνα ηγετική δύναμη στην Ελλάδα και να αναπτύξει ένα ναυτικό πρόγραμμα, δημιουργώντας ένα στόλο ανίκητο. Για αυτό και τον υποστήριζαν η ναυτική τάξη της Αθήνας, οι έμποροι και ορισμένοι λίγοι αριστοκράτες. Αντίθετα ο Μιλτιάδης πίστευε στην συνεργασία με τη Σπάρτη και στην ανάπτυξη ενός αγροτικού προγράμματος, που υποστηριζόταν από τους πλούσιους γαιοκτήμονες αριστοκράτες και τους μεσαίους αστούς. Προσωπικός σύμμαχος του Μιλτιάδη, λόγω αριστοκρατικής καταγωγής αλλά και επειδή είχε διακρίνει το ηγετικό του ταλέντο, ήταν ο Αριστείδης ο Δίκαιος. Αμέσως μετά την εκλογή του το 490, ως στρατηγός των ελληνικών δυνάμεων νίκησε τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα αφού επέτυχε να πείσει τον Καλλίμαχο να δοθεί εκεί η μάχη.
Έναν χρόνο αργότερα έπεισε τους Αθηναίους να του παραχωρήσουν 70 πλοία με σκοπό να επιτεθεί σε νησιά του Αιγαίου αποσπώντας τα από τους Πέρσες.
Το 489 οργανώνει εκστρατεία στην Νάξο που είχε κατακτηθεί από τους Πέρσες. Η εκστρατεία στη Νάξο επέτυχε και έβαλε ως επόμενο στόχο την Πάρο την οποία όμως απέτυχε να καταλάβει ύστερα από 26 ημέρες πολιορκίας.Όταν επέστρεψε στην Αθήνα κατηγορήθηκε από τον Ξάνθιππο ότι εξαπάτησε την πόλη και ότι εκστράτευσε για προσωπικούς λόγους. Καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων που αυτός ο άλλοτε πλούσιος στρατηγός και κυβερνήτης δεν είχε να πληρώσει και έτσι ρίχτηκε φυλακή.Εκεί πέθανε ο μεγάλος Μιλτιάδης απο γάγγραινα που είχε δημιουργηθεί στο τραυματισμένο πόδι του το 489 π.Χ.Οι Αθηναίοι μετανόησαν πικρά για την συμπεριφορά τους στον ήρωα του Μαραθώνα και τον έθαψαν με τιμές εκεί που άξιζε. Κοντά στο μνημείο των πεσόντων Μαραθωνομάχων. (Μαραθών)
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ὁ Μιλτιάδης Φιλονόη, ἐζησεν ὡς πολέμαρχος, ἔδρασεν ὡς ἡρως καὶ ἀπέθανεν οἰκτρῶς καὶ ἀναξίως πολεμάρχου καὶ ἥρωος ἐντὸς δεσμωτηρίου λόγῳ, κυρίως, ἀπροσαρμόστου νοῦ. Εἰς τὴν ἀνάμνησίν μας ὅμως παραμένει, θὰ παραμένῃ καὶ θὰ τιμᾶται ὡς πολέμαρχος καὶ ἥρως. Διὰ τοῦτο ἐθεώρησα σκόπιμον ὅπως παρέμβω εἰς τὸ ἄρθρον συμπληρωματικῶς τε καὶ ὀλίγον διορθωτικῶς διότι πέραν τῶν ὅποιων, ὄχι καὶ ἀδίκων, ἐπικρίσεων, ἡ Εὐρώπη ὁλόκληρος ὀφείλει τὴν ὕπαρξίν της εἰς τὴν ἀνδρίαν, τὴν φιλοπατρίαν καὶ τὴν στρατηγικὴν δεινότητα τοῦ Μιλτιάδου, ὅστις διατρίψας ἐπὶ μακρὸν εἰς τὴν Θράκην ἐγνώρισε καλῶς τοὺς Πέρσας, τοὺς ἐπολέμησε, τὸν ἐπολέμησαν, τοὺς ἐμίσει καὶ τὸν ἐμίσουν θανασίμως. Ἐγνώριζε τὴν ψυχολογίαν των, τὴν πολεμικήν των τακτικὴν, τὸν ὁπλισμόν των, καὶ τὰ προσόντα αὐτὰ ἐβάρυναν ἀποτελεσματικῶς ὑπὲρ τοῦ διορισμοῦ του ὡς στρατηγοῦ κατὰ τὰς κρισίμους ἐκείνας στιγμὰς τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς. Ὁ Μιλτιάδης πρὸ τῆς κρισιμότητος τῆς καταστάσεως ἐπρότεινεν εἰς τοὺς ἄλλους ἐννέα στρατηγοὺς ὅπως ἀνατεθῆ εἰς αὐτὸν ἡ ἀρχηστρατηγία, τὸ θέμα ἐτέθη εἰς ψηφοφορίαν καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦτο ἡ ἰσοψηφία. Ὅλοι πλέον ἀνέμενον τὴν ἀποφασιστικὴν ψῆφον τοῦ πολεμάρχου, τοῦ ἐξ Ἀφιδνῶν στρατηγοῦ Καλλιμάχου. Ἐκεῖνος, ἀνὴρ εὐφυὴς καὶ γενναῖος συνενοηθεὶς μετὰ τοῦ Μιλτιάδου καὶ ἀντιληφθεὶς τὴν ὀρθότητα τῶν ἐπιχειρημάτων του ἐψηφισεν ἀδιστάκτως ΝΑΙ. Εἰρήσθω δὲ ἐν παρόδῳ ὅτι οὗτος ἔπεσε μαχόμενος ἡρωϊκῶς εἰς τὴν κοσμοϊστορικὴν αὐτὴν μάχην. Γράφει χαρακτηριστικῶς ὁ Παπαρηγόπουλος: «Τότε ὁ Μιλτιάδης προσελθὼν πρὸς τὸν Καλλίμαχον, ἐξήγησεν αὐτῷ ὅτι ἄν ἀναβάλωσι τὸν ἀγῶνα ὑπἀρχει κίνδυνος, μήπως ἄνθρωποι δειλοὶ ἤ προδόται, λάβωσιν ἐκ τούτου καιρὸν νὰ συννεννοηθῶσι μετὰ τοῦ Ἱππίου, καὶ ἐπέλθῃ τοιουτοτρόπως διαίρεσις ὀλεθρία μετὰ τῶν Ἀθηναίων• ἐνῷ ἄν πολεμήσωσιν ἐνόσῳ εἶναι ἡνωμένοι, αὐτὸς ἐγγυᾶται περὶ τῆς νίκης. Προσέξατε αὐτὸ τὸ «μήπως ἄνθρωποι δειλοὶ ἤ προδόται». Αἰωνία Ἑλλάς!.
Ποῖον τὸ μέγεθος καὶ ποῖα ἡ σημασία τῆς μεγαλειώδους νίκης τῶν Άθηναίων καὶ Πλαταιέων εἰς τὴν ἐπικὴν αὐτὴν μάχην τοῦ Μαραθῶνος γίνεται κατανοητὸν ἀπὸ τὴν σύγκρισιν τοῦ μεγεθους τῶν ἀντιπάλων δυνάμεων. Εἰς τὸ Νεώτερον Ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικὸν τοῦ Ἡλίου, τόμος ‘Ἑλλάς’. Κεφ. ‘Μηδικοὶ πόλεμοι’, διαβάζομεν: «Τὴν ἐποχὴν τῆς ἤττης της ἀπὸ τὴν δρᾶκα τῶν Μαραθωνομάχων, ἡ Περσία τοῦ Δαρείου ἐξετείνετο ἀπὸ τοῦ Ἰνδοῦ καὶ τοῦ Ἰαξάρτου μέχρι τοῦ Καυκάσου πρὸς βορρᾶν καὶ ἀνατολάς, ἐνῶ πρὸς νότον περιελάμβανεν ὁλόκληρον τὸν τότε γνωστὸν κόσμον, δηλαδὴ τὴν Μεγάλην Αἴγυπτον, τὴν Αἰθιοπίαν καὶ τὴν Λιβύην. Κατὰ τύπους τοὐλάχιστον καὶ ἐμμέσως, ὡς ἀνήκουσα εἰς τοὺς Καρχηδονίους, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὑποτελεῖς τῆς Περσίας εἰς αὐτὴν ἀνῆκον καὶ αἱ δυτικαὶ ἐπὶ τῆς Μεσογείου ἀκταὶ τῆς Ἀφρικῆς, αἱ Σύρτεις, ἡ σημερινὴ Ἀλγερία καὶ τὸ Μαρόκον. Τὰ περσικὰ πλοῖα ἔφθανον μέχρι τοῦ Ἰνδικοῦ ὠκεανοῦ, ἐδέσποζον τῶν σύρτεων καὶ ἠγκυροβόλουν εἰς τὰ παράλια τῆς σημερινῆς Ἀγγλίας. Βεβαίως δὲν ἦσαν οἱ Πέρσαι ποὺ ἐτιθάσευον τὴν θάλασσαν. Εἰργάζοντο ὅμως καὶ ἠνδραγάθουν διὰ λογαριασμόν των οἱ Φοίνικες καὶ ὅλοι οἱ παραπόντιοι τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου πληθυσμοὶ. Ὅπως ἐπίσης διὰ λογαριασμόν των ἐδούλευον καταπιεζόμενοι οἱ Αἰγύπτιοι, οἱ Βαβυλλώνιοι, οἱ Ἀσσύριοι, οἱ ὑπόδουλοι Ἴωνες καὶ λοιποὶ Ἕλληνες τῆς Μικρασίας καὶ τῶν νήσων καὶ τῶν ὁποίων οἱ Πέρσαι ἐξεμεταλλεύοντο τὴν δεξιότητα, τὴν ἐπιστήμην καὶ τὴν σοφίαν. Τὸ Περσικὸν ‘κράτος-τέρας’ ἕνα καὶ μόνον ἐμπόδιον συνήντα εἰς τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν κοσμοκρατορίαν του: τὴν μικροσκοπικὴν ἐν συγκρίσει πρὸς αὐτὸ Ἑλλάδα. Ἡ χώρα αὐτή, ὡς ἐκ τῆς γεωγραφικῆς της θέσεως ἀπέκλειε τὴν ὁδὸν διὰ τὴν κατάκτησιν τῆς Δύσεως, ἐνῶ διὰ τοῦ πολιτισμοῦ της καὶ τῶν ἐλευθέρων θεσμῶν της, ἠμπόδιζε τὴν ἐξάπλωσιν τοῦ Ἀσιατισμοῦ. Ἐπὶ πλέον ὅμως ἀπετέλει καὶ ζωντανὸν ἰδεῶδες τῆς ἐλευθερίας καὶ συνεπῶς κακὸν προηγούμενον διὰ τοὺς ἄλλους ὑποδούλους λαοὺς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης»
Αὐτὴ ἦτο ἡ ἀρχὴ σειρᾶς πολέμων κατὰ τῶν Περσῶν τῶν γνωστῶν εἰς τὴν ἱστορίαν ὡς Μηδικοὶ πόλεμοι ἤ ἁπλῶς ‘τὰ Μηδικά΄κατὰ τοὺς ὁποίους ἀπεδείχθη ὅτι οἱ Πέρσαι δὲν ἦσαν ἀηττητοι, ἡ δὲ συνέπεια τῶν ὁποίων ἦτο νὰ δοθῇ τέλος εἰς τὴν πρὸς δυσμὰς ἐπέκτασιν τῆς Περσικῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ κύκλος αὐτὸς ἤνοιξε μὲ τὴν ἐν Μαραθῶνι μεγαλειώδη νίκην τοῦ Μιλτιάδου καὶ ἔκλεισε μὲ τὰς μεγαλειώδεις νίκας τοῦ υἱοῦ του Κίμωνος 40 ἔτη ἀργότερον (450 π.Χ.) εἰς τὴν Κύπρον. Βλέπετε, ἐν ἀντιθέσει πρὸς κάποιους σημερινοὺς ‘Ἐθνάρχας’, ὁ Κίμων φρονῶν ὅτι ἡ Κύπρος κεῖται ἐγγὺς καὶ ὄχι μακρὰν τῆς Ἑλλάδος, ἐτέθη ἐπικεφαλῆς στόλου σπεύδων εἰς τὴν Μεγαλόνησον ὅπως ἀπαλλάξῃ αὐτὴν ἀπὸ Πέρσας Φοίνικας καὶ λοιποὺς βαρβάρους τῆς ἐποχῆς.
Ἀντὶ ὅμως νὰ ἀρκεσθῆ ὁ Μιλτιάδης εἰς τὰς δάφνας τῆς μεγαλειώδους νίκης του εἰς τὴν πεδιάδαν τῶν κολοκυθακίων καὶ λοιπῶν ζαρζαβατίων καὶ στηριζόμενος εἰς τὴν ἐκ τοῦ Μαραθωνίου θριάμβου παντοδυναμίαν του ἔπεισεν τοὺς συμπολίτας του ὅπως διαθέσουν εἰς αὐτὸν 62 πλοῖα, χρήματα καὶ ἐπαρκῆ στρατὸν χωρὶς νὰ ἐξηγήσῃ ποῦ θὰ χρησιμοποιοῦσε τὰς δυνάμεις αὐτὰς καὶ κατὰ τίνων. Περιωρίσθη μόνον νὰ εἴπη ὅτι μετὰ τὴν ἐκστρατείαν αὐτὴν ἔμελλε νὰ καταστήσῃ τὰς Ἀθήνας πλουσιωτάτας καὶ ὅσοι θὰ τὸν ἠκολούθουν θὰ ἐπέστρεφον καὶ αὐτοὶ πλουσιώτατοι εἰς χρυσὸν καὶ ἄλλα ἀγαθά. Ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ τοῦ Μιλτιάδου ἦτο δικαιολογημένη διότι ζήσας παιδιόθεν εἰς τὴν Χερρόνησον μὴ ἐρχόμενος εἰς ἐπαφὴν μετὰ τῶν Ἀθηναίων, ἐλάχιστα ἐγνώριζε τὰ περὶ τῶν συνηθειῶν των. Ἐπιπροσθέτως δὲ, ἦτο ἀδύνατον νὰ ἐξοικιωθῆ μὲ τὴν νεαρὰν ἀκόμη Ἀθηναϊκὴν Δημοκρατίαν ἀριστοκράτης ὤν ὁ ἴδιος, καὶ ὡς τοιοῦτος συμπεριεφέρετο πρὸς τοὺς συμπολίτας του Ἀθηναίους. Ἔπλευσε λοιπὸν εἰς Κυκλάδας ὅπου ἄλλας νήσους ἐξηνάγκασε νὰ ταχθοῦν μετὰ τῶν Ἀθηναίων ἐθελουσίως ἀλλας δὲ ἐλεηλάτησεν ὡς φιλικῶς διακειμένας πρὸς τοὺς Πέρσας, τελικῶς δὲ ἐστράφη κατὰ τῆς Πάρου ἡ ὁποία ἦτο ἡ πλουσιωτέρα νῆσος τῶν Κυκλαδων ἀπαιτῶν τὴν ὑποταγήν των Παρίων καὶ ἄμεσον πληρωμὴν 100 ταλάντων. Ἐκεῖνοι οὐδεμίαν ἐδέχθησαν συζήτησιν καὶ ἐνεκλείσθησαν εἰς τὰ τείχη των ἀνθιστάμενοι γεναίως ἐπὶ 26 ἡμέρας. Τότε πληγωθεὶς ὁ Μιλτιάδης εἰς τὸ γόνυ ἔλυσε τὴν πολιορκίαν καὶ ἐπέστρεψεν ἄπρακτος εἰς τὰς Ἀθήνας ὅπου ὡδηγήθη εἰς δίκην ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν του Ἀλκμαιωνιδῶν προεξάρχοντος τοῦ Ξανθίππου, πατρὸς τοῦ Περικλέους, καὶ ἐζητήθη ἡ εἰς θάνατον καταδίκη του. Ὁ Μιλτιάδης προσήχθη κατάκοιτοςκαὶ ἀνίκανος νὰ ἀπολογηθῇ τὴν δὲ ὑπεράπισιν ἀνέλαβον οἱ φίλοι του ἐπικαλούμενοι τὸ κατόρθωμα τοῦ Μαραθῶνος καὶ τὴν ἄλλοτε παράδοσιν τῆς Λήμνου εἰς τοὺς Ἀθηναίους. Οὔτω ἐπεβλήθη εἰς αὐτὸν πρόστιμον 50 ταλάντων τὸ ὁποῖον ἐπλήρωσεν ἀργότερον ὁ υἱός τοῦ Κίμων. Ἀπέθανεν ἀπὸ γάγγραιναν τοῦ τραυματισμοῦ του ὀλίγον μετὰ τὴν καταδίκην του, ἕν ἔτος μετὰ τὴν μάχην τοῦ Μαραθῶνος, τὸ 489 π.Χ. Μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου ἐλησμονήθησαν τὰ λυπηρὰ γεγονότα τῆς Πάρου καὶ τὸ οἰκτρὸν τέλος του καὶ παρέμεινεν ἡ ἀνάμνησις τοῦ Μαραθῶνος χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Μιλτιάδης ἐτιμήθη δικαίως ὑπὸ τῶν συμπολιτῶν του εἰς μνείαν τῆς τέχνης καὶ εἰς ἀφιερώματα. Ἐτάφη εἰς τὸ πεδίον τοῦ Μαραθῶνος παρὰ τὸν τύμβον τῶν Μαραθωνομάχων καὶ ὁ τάφος του ἐσώζετο μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ περιηγητοῦ Παυσανίου το 170 μ.Χ. καὶ ἴσως ἀκόμη βραδύτερον. Προσφάτως εἰς τὴν αὐτὴν θέσιν ἀνηγέρθη ὀρειχάλκινος ἀνδριάς τοῦ ἥρωος ἀτενίζοντος τὸ πεδίον ὅπου πρὸ 2500 ἐτῶν ἐστόρεσεν τὴν δύναμιν τῶν χρυσοφόρων Μήδων διασώσας τὴν τιμὴν, τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἀκεραιότητα ὄχι μόνον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης.
Ἄξιον ἀναφορᾶς εἶναι τὸ ὅτι πρὸ τῆς ὁριστικῆς καθόδου του εἰς τὰς Ἀθήνας μετὰ τοῦ μικροῦ ἰδιωτικοῦ στρατοῦ του, ἐπετέθη κατὰ τῆς Ἠφαιστίας μιᾶς ἐκ τῶν δύο πόλεων τῆς Λήμνου (ἤ ἄλλη ἦτο ἡ Μύρινα), ὑπὸ Καρῶν κατοικοῦμένης τοὺς ὁποίους ἀργότερον οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεδίωξαν ἀπὸ τὴν νῆσον μετὰ τὴν προσάρτησίν της εἰς τὰς Ἀθήνας. Εἰς ἀνασκαφὰς τοῦ 1900 εὑρέθη τάφος μὲ ἀναθηματικὴν στήλην ἐπὶ τῆς ὁποίας ὑπάρχει ἡ ἀνάγλυφος μορφὴ πολεμιστοῦ, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν φέρει χαραγμένην ἐπιγραφήν εἰς τὴν Καρικὴν γλῶσσαν μὲ ἑλληνικοὺς χαρακτῆρας. Ἡ ἐπιγραφὴ αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἀναγνωσθεῖσα Πελασγικὴ ὑπὸ τοῦ Ἰακώβου Θωμοπούλου καὶ ὑπῆρξεν οὔτω ἡ κλεὶς διὰ τὴν ἀνάγνωσιν ὅλων τῶν ἄλλων Πελασγικῶν ἐπιγραφῶν. Ἐξ αὐτῆς πληροφορούμεθα ὅτι ἡ στήλη ἦτο νεκρολογία ἀφιερωμένη εἰς τὸν πολέμαρχον τῆς Ἠφαιστίας ὅστις ἔπεσε μαχόμενος εἰς τὴν ἐπιδρομὴν τοῦ Μιλτιάδου. Τὸ δὲ ὄνομα αὐτοῦ Ταβάρζιος Χαράλης ἤ Καράλης. Ἄς γνωρίζουν λοιπὸν οἱ φέροντες καὶ σήμερον τὸ ὄνομα τοῦτο ὅτι εἶναι κατὰ πολὺ ἀρχαιότερον ἀπ’ ὅ,τι ἴσως νομίζουν.