ε

Τὸ ἐδιάβασα ἐχθὲς καὶ ἐπάγωσα. Περισσότερο ἀπὸ ἄλλες φορὲς ἐπάγωσα. 
Ἀναφέρομαι στὴν αὐτοκτονία τοῦ ἀστυνομικοῦ τῶν ΜΑΤ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη.
Παγωμένη εἶμαι ἀκόμη. Καὶ πονῶ.

Δὲν ἢθελα ποτὲ νὰ ἀποφασίσῃ κάποιος ἐκ τῶν ἀστυνομικῶν κάτι τέτοιο. 
Νὰ παραιτηθοῦν! Νὰ κάτσουν στὰ σπίτια τους! Νὰ στρέψουν τὰ ὅπλα τους πρὸς τὴν βο(υ)λή! Ὄχι ὅμως θάνατο! Αὐτὸ δὲν ταιριάζει σὲ κανέναν μας!

Ὁ ἀγώνας εἶναι ἐκεῖ ἔξω καὶ ξεκινᾶ ἀπὸ μέσα μας! 
Ὁ ἀγώνας μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ μὲ τὶς πράξεις μας, μὲ τὴν συνείδησιν καὶ τὶς ἀξίες μας, εἶναι αὐτὸς ποὺ δίδουμε αὐτὴν  τὴν ὥρα. Ἐμεῖς πρέπει νὰ βγοῦμε ἐπάνω ἀπὸ τὰ πάθη μας. Ἀπὸ τὶς φοβίες μας. Ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχουν πείσει πὼς εἶναι πρέποντα. 
Ἐμεῖς πρέπει νὰ γίνουμε μία γροθιά! Μία σκέψις! Ἕνα βλέμμα! Ὄχι κομμάτια! Γιατί κομμάτια;

Ἐχθὲς συνομιλοῦσα μὲ φίλη ποὺ ἔχασε προσφάτως δικό της ἄνθρωπο μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Θυμήθηκε ἡ φίλη τὰ δικά της. Καὶ κατάλαβα γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ πὼς ὁ πόνος εἶναι πόνος, ἀκόμη κι ἐὰν τὸν ζῇ αὐτὸς ποὺ μοῦ ἐγέννησε ὅλους μου τοὺς πόνους.

Εἶμαι ὑπὲρ τῆς τιμωρίας. Ἐκείνης τῆς τιμωρίας ποὺ θὰ συνετίσῃ καὶ θὰ ἐπαναφέρῃ. Ὄχι τῆς ἐκδικητικῆς.  
Εἶμαι ὑπὲρ τῆς παιδείας κι ὄχι τῆς ἀπανθρωπιᾶς!
Εἶμαι ὑπὲρ τῆς ἀφυπνίσεως κι ὄχι τοῦ θανάτου.

Ἕνας ἀκόμη λιγότερος. Γιατί; Δέν εἶχε ἄλλους δρόμους; Δέν ἤξερε πώς δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα;

Ἐσεῖς, οἱ λοιποί, τί κάνετε; Γιατί ἀκόμη στέκεσθε ὡς προστᾶτες ἑνὸς καταῤῥέοντος καθεστῶτος; Γιατί ἀκόμη δέν ἔχετε ἀλλάξει στρατόπεδο; Ἡ ἀδικία δέν σᾶς ἀγγίζει; Δέν ἔχετε παιδιά πού σᾶς κυττοῦν περίεργα; Μαννᾶδες; Πατερᾶδες; Ἢ  μήπως κι ἐσεῖς νεκροί εἶσθε;

Ἕνας λιγότερος. Ἕνας ἀκόμη. Διότι ἁπλῶς δὲν κατάφερε νὰ ἀντιληφθῇ πὼς ἀνάμεσα στὴν παλιανθρωπιὰ καὶ στὸ ἦθος ὑπάρχουν κι ἄλλες ἐπιλογές! 
Δὲν ἄντεξε τήν κατακραυγή; 
Δέν ἄντεξε τόν πόλεμο μέ τήν συνείδησίν του;
Δέν ἄντεξε τήν γενικοτέρα κατάστασιν;

Ἔχει σημασία; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἀκόμη κι ἐὰν μάθουμε, ἄνοιξε ἕναν δρόμο. 
Γιά πόσο ἀκόμη θά μπορεῖτε νά κινεῖσθε ἐσεῖς, πεθαμένοι γάρ, ἀνάμεσα στούς ζωντανούς;  Ἐσεῖς, οἱ λοιποὶ ὀσφυοκᾶμπτες τοῦ συστήματος, γιά πόσον ἀκόμη καιρό θά βρωμίζετε μέ τήν μπόχα τῆς ἀποσυνθέσεως ἕναν πλανήτη ποὺ ἐδημιουργήθη γιά νά μοιράζῃ χαρά;  Γιατί νά σᾶς λυπηθῶ ἐγώ, πού μοῦ κτυπήσατε τόν πατέρα μου, τόν ἀδελφό μου ἢ τό παιδί μου;

Κι ὅμως… Δὲν εἶναι ἔτσι! Δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἔτσι!

Ἐγὼ ἔχασα  κάτι ἀλλὰ ζῶ, διεκδικῶ, θὰ νικήσω. 

Ἐσεῖς τί κάνετε; Γιατί δέν κάνετε κάτι; Γιατί αὐτοκτονεῖτε καθημερινῶς; Τί πιστεύσατε; Μήπως πώς τά παιχνιδάκια πού κρατᾶτε θά σᾶς παρατείνουν τόν χρόνο διαβιώσεως; Γιατί προκαλεῖτε τήν τύχη σας; Μήπως δέν θά εἶσθε ἡ ἐμπροσθοφυλακή; Μήπως δέν θά εἶσθε αὐτοί πού θά πέσουν πρῶτοι;

Μὴ γελᾶτε… Τὸ σύστημα ποὺ ὑπηρετεῖτε ἔχει κλείσει τὸν κύκλο του! Ἔχει τελειώσει! Τὸ μεροκάματο ποὺ λαβάνετε εἶναι ἐπίπλαστο, διότι ὁ τρόμος σας μεγαλώνει καθημερινῶς! Σᾶς τρώει! Σᾶς τεμαχίζει! 

Αὐτοκτονεῖτε ὅλοι σας καθημερινῶς! Κάθε στιγμή! Σὲ κάθε κτύπημα καὶ σὲ κάθε ψεκασμό! Κι ἂς μὴ τὸ ἔχετε ἀκόμη ἀντιληφθεῖ! 
Κυττάξετε τὸν συνάδελφό σας. Ἕνα μπᾶμ καὶ τέλος!

Μήπως αὐτός δέν εἶχε ὄνειρα; Δέν εἶχε μία ζωή; Δέν εἶχε ὅσα ὅλοι μας;

Τί τόν ἔκανε νά περάσῃ τήν γραμμή; Τί ἦταν αὐτό πού τόν ἔκανε νά πατήσῃ τήν σκανδάλη; Μήπως ἁπλῶς ἐπέτρεψε σέ κάτι νά λειτουργήσῃ καί νά τόν ἀπογυμνώσῃ; Μήπως ἀντελήφθη πώς ὁ πνευματικός θάνατος προηγεῖται τοῦ φυσικοῦ;

Ἕνας ἀστυνομικὸς ηὐτοκτόνησε ἀλλὰ χιλιάδες ἄλλων δὲν τὸ κάνουν!

Λάθος!

Ἑνὸς ἀστυνομικοῦ μόνον μάθαμε τὸ γεγονὸς τῆς αὐτοκτονίας.

Ὅλων τῶν ἄλλων δὲν τὶς μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ δελτία εἰδήσεων, ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες καὶ τὸ διαδίκτυον! Τὶς βλέπουμε στὰ ἄδεια τους βλέμματα ὅμως! Τὶς ἀναγνωρίζουμε στὶς κλωτσιές τους ποὺ πέφτουν ἐπάνω στοὺς παπποῦδες μας καὶ τοὺς πατερᾶδες μας. Τὶς ἀντιλαμβανόμεθα ὅταν ψεκάζουν ἀδιακρίτως τὰ παιδιά μας. 

Εἶστε αὐτοκτονημένοι κύριοι! Πᾶρτε τὸ ἀπόφασι. Τὸ ἐὰν θὰ τὸ ποῦν ἐπισήμως τὰ μέσα ἐνημερώσεως θὰ εἶναι δευτερεύον! Προσωρινῶς κυττάξετε μόνοι σας τὸν καθρέπτη καὶ θὰ ἀναγνωρίσετε κάτι ζόμπυ ποὺ περιφέρουν τὰ ἄχρηστά τους σαρκία, κοπρίζοντας τὸν πλανήτη! Εἶσθε πεθαμένοι πρὸ πολλοῦ! Σᾶς διαβεβαιῶ! 

Λίγοι ἀπὸ ἐσᾶς μπορεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τὰ ὅσα σᾶς γράφω σήμερα. Δὲν πειράζει! 

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, γιὰ νὰ φτιάξουμε ἐμεῖς Ἑλλάδα, θὰ πρέπῃ νὰ μάθουμε καὶ νὰ ἀντέχουμε δρόμους γεμάτους πτώματα! Πρέπει καὶ θὰ τὸ κάνουμε! 

Φιλονόη.

φωτογραφία