Ἔγκλημα διαρκείας στὴ Χαλκίδα, μέρος β’

Στὴν προηγουμένη σχετικὴ δημοσίευση γιὰ τὰ διαρκῆ ἐγκλήματα στὴν Χαλκίδα:

Διαρκὲς ἔγκλημα στὴν Χαλκίδα (α)

…εἴδαμε τὴν ἐγκληματικὴ τακτικὴ ἐξαφανίσεως τοῦ ἀρχαίου τείχους τῆς Ἀκροπόλεως τῆς Χαλκίδος.
Σειρὰ ἔχει τώρα ἡ ἴδια ἡ Ἀκρόπολις καὶ ἡ Ἀρχαία Ἀγορά.

Εὑρισκόμεθα καὶ πάλι στὸ ἴδιο σημεῖο. Ἐκείνη τὴν εὐθεία ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ ΚΤΕΛ καὶ καταλήγει στὸν χῶρο ὅπου κτίζεται τὸ νέο νοσοκομεῖο Χαλκίδος. Ὅποιος θὰ πάη στὰ ΚΤΕΛ τῆς Χαλκίδας, στὸ κέντρο τους θὰ συναντήση τὰ ἀπομεινάρια τῆς καταλήξεως τῆς ὁδοῦ τῆς Ἀρχαίας Ἀγορᾶς. Σημάδια ποὺ μαρτυροῦν ἕναν ἀκμάζοντα πολιτισμό, εἶναι ἀκόμη καὶ σήμερα, παρὰ τὶς καταστροφές, ἐμφανῆ.

Ὁ ἀρχαιολογικὸς χῶρος δίπλα ἀπὸ τὰ ΚΤΕΛ, ποὺ ὅμως εἶναι κλειστὸς καὶ ἀπαγορεύεται νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν οἱ ἐνδιαφερόμενοι.

Τὰ 520 μέτρα τοῦ ὁδοιπορικοῦ τοῦ δράματος, ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς Ἀρεθούσης γιὰ νὰ καταλήξουν στὸ νέο νοσοκομεῖον τῆς Χαλκίδος:

Ἐπάνω, στὸ κέντρο τῆς εἰκόνος, τὸ σημεῖον ὅπου κτίζεται τὸ νέον νοσοκομεῖον τῆς Χαλκῖδος.
Ἡ εἰκὼν ἔχει ὑποστῆ ἐπεξεργασία μωσαϊκοῦ ἀπὸ τὴν Google, διότι, ἔως προσφάτως, ἀνῆκε στὸν ἑλληνικὸ Στρατό, ἀλλὰ τὴν παρεχώρησε ἤδη ὁ Δῆμος.

Σαφῆ ἴχνη κτιρίων, ἀλλὰ καὶ ἑνὸς ἀρδευτικοῦ συστήματος ποὺ κατέληγε λίγο πιὸ κάτω, στὶς ἀρχαῖες πηγὲς τῆς Ἀρεθούσης. Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο περπατᾶς 520 περίπου μέτρα, γιὰ νὰ καταλήξῃς στὴν Ἀκρόπολη τῆς Ἀρχαίας Χαλκίδος.

Ξεκινῶντας αὐτὸ τὸ μικρὸ ὁδοιπορικό, δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ νοιώσῃς ντροπὴ καὶ ὄνειδος γιὰ τὴν κατάντια αὐτοῦ του τόπου. Ἀνεβαίνοντας λίγο περισσότερο, πάντα πατῶντας στὰ ἴχνη τῆς ἀρχαίας Ἀγορᾶς, διαπιστώνεις τὴν ὑποβάθμιση ποὺ ἔχει ὑποστῆ ἡ περιοχή. Ἐργοτάξιο στὰ δεξιὰ καὶ οἰκήματα Ῥομὰ στ’ ἀριστερά. Ἐκεῖ ποὺ κάποτε ἤκμαζε ἡ ἀρχαία Χαλκίς, τώρα ὑπάρχει τό… «πεδίο βολῆς», ὅπως τὸ ἀποκαλοῦν οἱ τσιγγάνοι τῆς περιοχῆς. Ἕνα μέρος ὅπου δοκιμάζουν τὰ ὄπλα τους, εἴτε σὲ κάποιον γάμο, εἴτε σὲ κάποιαν βάπτιση, εἴτε σὲ ὁποιανδήποτε ἑορτή, εἴτε γιατί ἔτσι γουστάρουν. Καὶ οὐδεὶς τοὺς ἐνοχλεῖ.

Καθὼς ἐξακολουθεῖς ἀνεβαίνοντας, πέφτεις ἐπάνω στὶς ἀνασκαφὲς τῆς ἀρχαιολογικῆς ὑπηρεσίας Χαλκίδος. Λὲς «ὡραία! Ἐδῶ θὰ εὕρω κάποιον νὰ μάθω καὶ δύο πράγματα». Πιάνεις λοιπὸν κουβέντα μὲ τὸν ὑπεύθυνό της ἀνασκαφῆς.

Οἱ ἀνασκαφές. Φωτογραφία ἀπὸ ἀπόσταση περίπου 280 μέτρων:

 

• – Καλημέρα!

Σὲ κυττᾶ λίγο καχύποπτα.

• – Καλημέρα!
• – Αὐτὸ εἶναι κομμάτι τῆς ἀρχαίας Ἀγορᾶς, ἐ;
• – Ναί!

Γιὰ νὰ τὸν κάνῃς νὰ νοιώσῃ πιὸ ἄνετα, παριστάνεις τὸ χαζό.

• – Κάνετε ὡραία δουλειά! Μπράβο σας.

Ἐδῶ εἶναι ποὺ χαμογελᾶ. Ἡ καχυποψία ἐξαφανίζεται.

• – Ε, δὲν βαριέσαι… Ὅ,τι μποροῦμε.
• – Τοὐλάχιστον ἔχει ἀνακαλυφθῆ κάτι καλό;
  
• – Μπά! Φτώχεια ῥὲ φίλε! Μόνο κάτι ἀγγεῖα. Τίποτα τὸ ἰδιαίτερο…

Κουνᾶς τὸ κεφάλι μὲ συμπόνοια ἐνῶ μέσα σου λὲς «πόσα ἔχεις ἁρπάξει ῥὲ κερατά;»

«Φτώχεια»! Ἡ ἔκφρασις ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν εὑρέθησαν πολύτιμα ἀντικείμενα, ὅπως κοσμήματα ἢ νομίσματα. Καταλαβαίνεις ἀμέσως ὅτι δὲν ὑπῆρχε κάτι γιὰ νὰ τσεπωθῇ καὶ νὰ πωληθῇ στὴν μαύρη ἀγορά. Γιατί, ὡς γνωστόν, οἱ μεγαλύτεροι ἀρχαιοκάπηλοι, εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχαιολόγοι.
(Κι αὐτὸ δὲν τὸ γράφω γιὰ τὸν ἐν λόγῳ ὑπεύθυνο, ἀλλὰ γενικῶς, βάσει πάντα ἱστορικῶν καταγραφῶν…!!!)

Ἡ εἰσοδος τοῦ νέου νοσοκομείου:

Προχωρᾶς ἀνηφορίζοντας ἀκόμη περισσότερο, ὅπου συναντᾶς ἕνα κομμάτι τῆς ὁδοῦ τῆς ἀρχαίας Ἀγορᾶς. Εἶναι φτιαγμένη μὲ βότσαλο. Ἕνα θαυμάσιο ψηφιδωτὸ ἀπὸ μικρὰ βότσαλα. Γονατίζεις καὶ τὸ χαϊδεύεις, προσπαθῶντας νὰ μαντέψῃς τὰ ἀρχαία σανδάλια ποὺ πατούσαν ἐτούτη τὴν ὁδό.

Τὸ ὑπέροχο ψηφιδωτὸ τοῦ δαπέδου τῆς ἀρχαίας ὁδοῦ:

 

Ἄποψις τοῦ ψηφιδωτοῦ δαπέδου τῆς ἀρχαίας Ὁδοῦ. Ἕνα σημεῖον ὄπου σίγουρα ἐπάτησαν τὰ ἱερὰ σανδάλια τοῦ ἱεροῦ Ἀριστοτέλους:

Καὶ τότε τὸ μυαλό σου ταξειδεύει στὸν ἱερὸ Ἀριστοτέλη, ποὺ ἔζησε σὲ αὐτὸν τὸν τόπο τὰ τελευταία χρόνια της ζωῆς του. Δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ κλάψῃς ἀπὸ συγκίνηση καὶ νὰ νοιώσῃς τὴν τρίχα σου νὰ σηκώνεται στὰ οὐράνια. Καὶ τότε ἐρωτᾶς:

• – Αὐτὸν ἐδῶ τόν δρόμο, θά τόν φροντίσετε;

Γιὰ νὰ πάρῃς τὴν ἀπάντηση ποὺ σὲ κάνει νὰ θὲς νὰ ἁρπάξῃς ἕνα πολυβόλο καὶ νὰ μὴν ἀφήσῃς κάποιον ὄρθιο.

• – Μπά! Ἀπὸ ἐδῶ θὰ περάση ὁ δρόμος γιὰ τὸ νοσοκομεῖο. Θὰ πάρουμε αὐτὸ τὸ κομμάτι, νὰ τὸ πᾶμε στὸ μουσεῖο καὶ τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ σκεπάσουμε.

Τότε εἶναι ποὺ ἔρχεται τὸ ἐγκεφαλικό, γιατί συνειδητοποιεῖς ὅτι τὸ ἐπίπεδό του δρόμου γιὰ τὸ νοσοκομεῖο, εἶναι πιὸ κάτω ἀπὸ αὐτὸ τῆς ἀρχαίας ὁδοῦ. Ποῦ σημαίνει ὅτι ἁπλῶς θὰ μποῦν οἱ μπουλντόζες κι ὅ,τι πάρεῃ ὁ γερὸ διάολος…

Κι ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζεις καὶ τρέμῃς, δείχνεις δειλὰ τὸ νοσοκομεῖο.

• – Κι ἐκεῖ;
• – Ἅ! Ἐκεῖ ἦταν ἡ ἀρχαία Ἀκρόπολις…

Μέρος τῆς ἀρχαίας ὁδοῦ:

Ἄποψις τῆς ἀρχαίας ὁδοῦ:

Δὲν τολμᾶς νὰ ἐρωτήσῃς κάτι περισσότερο. Ἤδη αἰσθάνεσαι τὰ πόδια σου νὰ λυγίζουν. Τὸ αἷμα νὰ ἔχῃ ἀνεβῆ στὸ κεφάλι σου, μαζὺ μὲ λίτρα δακρύων. Κυττᾶς γύρω σου. Ὁ ὑπάλληλος ἔχει γυρίση βαριεστημένα στὶς ἀνασκαφές. Σωριάζεσαι στὸν πρῶτο βράχο ποὺ συνταντᾶς ἐμπρός σου καὶ κλαῖς. Κλαῖς γοερὰ καὶ μὲ ἀναφιλητά. Ὅσο κι ἂν προσπαθῇς, δὲν μπορεῖς νὰ σταματήσῃς. Ἀναρωτιέσαι γιατί νὰ εἶναι παράνομο νὰ σκοτώσῃς αὐτὰ τὰ κτήνη ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ ἐξαφανίσουν τοὺς θησαυροὺς τῆς ἀρχαιότητος γιὰ νὰ βάλουν τὸ ἔκτρωμα τοῦ νέου νοσοκομείου.
Κι ὅταν πιὰ ἀποκαμωμένος ἀπὸ τὸ κλάμα ἀποφασίζῃς νὰ προχωρήσῃ ἀκόμη ὑψηλότερα, τὰ πόδια σου ἀρνῶνται νὰ σὲ βοηθήσουν. Ἀκόμα κι αὐτὰ φοβοῦνται γιὰ τὸ ποῦ θὰ σὲ ὁδηγήσουν καὶ  γιὰ τὸ τὶ θὰ σὲ ὑποχρεώσουν νὰ δῇς, νὰ μάθῃς καὶ νὰ ἀκούσῃς, ὅταν θὰ φθάσης λίγο παραπέρα.

Τί ἔμαθα, τί εἶδα καὶ τί ἄκουσα, σὲ ἑπομένη δημοσίευση, καθὼς ἤδη τὰ μάτια μου ἔχουν (γιὰ ἄλλη μία φορὰ) βουρκώση καὶ δὲν μπορῶ νὰ γράψω περισσότερα αὐτὴν τὴν στιγμή.

Μεταξᾶς Γεώργιος