Ἐὰν αἰσθάνομαι πὼς κάτι στὴν ζωή μου εἶναι λάθος….
Ἐὰν εἶτε ἡ διαίσθησις, εἶτε ἁπλῶς ἡ αἴσθησις, μοῦ θυμίζουν καθημερινῶς πὼς κάτι δὲν εἶναι καλό, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ μπορῶ νὰ τὸ προσδιορίσω.
Τότε, συνήθως, ὅταν αὐτὰ τὰ συναισθήματα καταλαμβάνουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο χῶρο, ἐγὼ πρέπει κάτι νὰ ἀφήσω, μικρὸ ἤ μεγάλο. Τὸ τὶ εἶναι αὐτό, τὸ πόσο σημαντικό, τὸ πόσο προστατευμένο τὸ ἔχω, εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις, ποὺ θὰ τὰ ἐξετάσω ἀργότερα.
Γιὰ τὴν ὥρα, ὅταν αὐτὰ τὰ συναισθήματα καὶ οἱ διαισθήσεις μὲ κατακλύζουν, τότε ἔχω σαφεῖς ἐνδείξις πὼς κάτι στὴν ζωή μου πρέπει νὰ ἀλλάξῃ.

Πῶς θά τό ἐντοπίσω;
Δὲν εἶναι εὔκολο, ἀλλὰ συνήθως αὐτὸ τὸ κάτι ἔχει νὰ κάνῃ μὲ προσκολλήσεις καὶ μὲ ἐμμονές. Ἐὰν ἀκόμη ἔχω κάποιαν στοιχειώδη ψυχραιμία καὶ παρατηρικότητα, τότε, σιγὰ σιγά, μπορῶ νὰ τὸ βρῶ.
Ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀλλαγῆς, ὅταν εἶναι δική μου, ἀφήνει μικρότερες πληγές.
Ἐὰν ὅμως  δὲν τολμήσω νὰ ἐντοπίσω καὶ νὰ ἀφήσω μόνος μου πίσω αὐτὰ ἤ αὐτὸ ποὺ εἶναι λάθος, τότε,  πολὺ πιθανόν,  ἤ νὰ ἀλλάξουν μόνα τους, διὰ τῆς βίας, ὅλα τὰ δεδομένα τῆς ζωῆς μου, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, νὰ φύγουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν ζωή μου ἄνθρωποι ποὺ συνδέονται μὲ αὐτά.
Καὶ τότε οἱ πληγές, καθὼς καὶ ἡ ἀλλαγὴ ποὺ δὲν ἐπέλεξα, μὰ καθιστοῦν ἀκόμη πιὸ εὐάλωτο καὶ εὐαίσθητο.

Εἶναι σαφῶς πολὺ καλλίτερο καὶ λιγότερο ἐπίπονον τὸ νὰ ξεκινήσω μόνος μου τὶς ἀνατροπές μου.
Ἡ ἀπώλεια εἶναι πάντα σκληρή, μὰ ὅταν εἶναι ἀποτέλεμσα δικῶν μου ἀποφάσεων, εἶναι πιὸ εὔκολα ἀντιμετωπίσημος.
Καὶ εἶναι συχνὰ ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ μοῦ χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ ξαναπιάσω τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἡ ὀπισθοχώρησις, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, δίδει νέες δυνατότητες γιὰ περισσότερες, ἰσχυρότερες καὶ πιὸ σταθερές, ἀναθεωρημένες βάσεις ἐνᾦ συχνὰ μετατρέπει τὴν ἐν ἀμύνῃ …«ζῳή» σὲ πραγματικὴ ζῳή.

Φιλονόη

εἰκόνα