Καὶ πολὺ καλὰ κάνουμε… Τοὺς θαυμάζουμε διότι αὐτοί, κατὰ κάποιον τρόπο, ὑπερέβησαν τὰ δεσμὰ τῆς ἀνθρωπίνου φύσεώς τους καὶ ἀνῆλθαν ὑπὲρ ἄνω αὐτῶν, ὑπηρετῶντας -μᾶλλον συνειδητῶς- πανανθρώπινες Ἀξίες, Ἀρχὲς καὶ Ὁράματα… Καὶ εἶναι πανανθρώπινα αὐτὰ διότι ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν τοπικότητα, ἐφ ὄσον, πρῶτα καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὄλα, ὑπηρετοῦν τὴν Ἐλευθερία.

Θαυμάζουμε καί, κατὰ περίπτωσιν (μὲ φθίνουσες ὅμως πάντα συμμετοχές, σὲ ἐπίπεδον μετεχόντων πλέον) τιμοῦμε τοὺς Ἥρωες. Τοὺς βλέπουμε (πάντα κατὰ περίπτωσιν καὶ μὲ διαρκῶς φθίνουσες ἀριθμητικῶς συμμετοχὲς) στὰ Ἡρῷα καὶ στὶς ὁποιεσδήποτε ἀπεικονίσεις τους γιὰ νὰ συγκινηθοῦμε ἐνᾦ καὶ μόνον ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός τους προκαλοῦν ῥίγη συγκινήσεως (σὲ ὅσους ἀκόμη)…

Γιατί ὅμως αὐτοί ἐπέτυχαν κάτι ἀδύνατον γιά τά δικά μας μέτρα καί σταθμά; Καί, κυρίως, γιατί ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε καί, φυσικά, ἀρνούμεθα νά προσπαθήσουμε νά ἐπιτύχουμε κάτι ἀπό αὐτά πού ἐκείνοι κατέκτησαν;

Ἡ ἀπάντησις εἶναι μέσα μας. Ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ ὑπερβοῦμε τὰ δικά τους Ὅρια, διότι γνωρίζουμε πὼς ἐὰν τὸ πράξουμε θὰ γίνουμε …μακαρίτες. Ὅσο ὡραία κι ἐὰν φαντάζῃ ἡ ὑστεροφημία, ἕνα εἶναι βέβαιον: ἐμεῖς δὲν θὰ εἴμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ τὴν ἀπολαύσουμε, ἐφ΄ ὄσον θὰ ἔχουμε θυσιασθῆ στὸν βωμὸ κάποιας Ἰδέας ἢ κάποιας Ἀξίας. Θυσιαζόμενοι λοιπὸν θὰ ἀπωλέσουμε τὸν βίο μας καὶ αὐτὸ δὲν μᾶς ἀρέσει…

Ὁ ἡρωϊσμός, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ, πρέπει ὁ Ἥρως νὰ ἔχῃ παραιτηθῆ τῶν ἀπολαύσεων τοῦ κοινοῦ βίου, πρὸ κειμένου νὰ θυσιασθῇ ὑπηρετῶντας ἔναν μεγάλο σκοπό. Ἐλάχιστοι, καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἐτόλμησαν κάτι ἀνάλογον. Οἱ πολλοὶ ἐπιλέγουμε νὰ παραμείνουμε στὴν ἀσφάλεια τῆς καθημερινότητός μας, ἀκόμη κι ὅταν γνωρίζουμε σὲ βάθος πὼς εἶναι τόσο ἐπίπλαστος καὶ σαθρῆ.

Γιατί; Μά, φυσικά, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὅσο λάθος κι ἐὰν διαβιοῦμε, τοὐλάχιστον αὐτὸν τὸν τρόπο διαβιώσεως τὸν γνωρίζουμε. Πονᾶμε δῆλα δὴ τόσο ὅσο νὰ ἀντέχουμε κι ἂς γνωρίζουμε, μέσα μας, πὼς τελικῶς αὐτοὶ καὶ μόνον αὐτοὶ ἐπέτυχαν νὰ σπάσουν τὰ δεσμὰ τῶν φυλακῶν τους, μὰ καὶ νὰ προκαλέσουν ῥωγμὲς στὶς δικές μας..

Θαυμάζουμε τοὺς Ἥρωες… Τοὺς τιμοῦμε μὲ λόγια, μὲ ἐκδηλώσεις, μὲ ἑορτασμούς… Μά, ἔως ἐκεῖ… Δὲν εἶναι ὤρα τώρα νὰ θυσιασθοῦμε κι ἐμεῖς ὅπως ἐκείνοι, διότι τὴν ἐπομένη θὰ μᾶς μακαρίζουν μέν, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ ἀπουσιάζουμε. Θὰ ἔχουμε …«δραπετεύση» ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ γνωρίζουμε πὼς εἶναι ἀπολύτως ψευδῆ καὶ πραπλανητικά, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς ἀποκρύβουν τὰ σίδερα τῶν φυλακῶν μας. Εἶναι τελικῶς προτιμοτέρα ἡ παραμονή μας πίσω ἀπὸ τὰ σίδρα, παρὰ οἱ, ἀκόμη κι ἐλάχιστες, ἀνάσες Ἐλευθερίας μας.

Φιλονόη