Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, γράφοντας λίγο μετὰ τὸ 1897, φαντάζεται τὴν «σκεπτομένη Ἀθηνᾶ» νὰ συλλογίζεται τὴν σκοτεινὴ μοῖρα τῆς Ἑλλάδος.
Θὰ προσθέσω ὅμως ἐγὼ αὐτὸ ποὺ εἶπε ἑξῆντα χρόνια ἀργότερα ὁ Ἀντρὲ Μαλρώ, λογοτέχνης καὶ Ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ τότε τῆς Γαλλίας:
«Γιὰ τὸν κόσμο ἡ Ἑλλάδα εἶναι πάντα ἡ σκεπτόμενη Ἀθηνᾶ ποὺ ἀκουμπάει στὸ δόρυ της. Καὶ ποτὲ πρὶν ἀπὸ αὐτὴν ἡ τέχνη δὲν εἶχε συνενώσει τὸ δόρυ μὲ τὴν σκέψη.»
(André Malraux, «Ἀφιέρωμα στὴν Ἑλλάδα». Ἐξ ὀνόματος τῆς γαλλικῆς κυβερνήσεως, γιὰ τὴν πρώτη φωταγώγησι τῆς Ἀκροπόλεως, Ἀθῆναι, 28 Μαΐου 1959.)