Τί λέγαμε λοιπόν γιά τήν δημοκρατία μας; Ὅλα καλά; Ὅλα ἀνθηρά;
Ναί, βεβαίως κι ὅλα πηγαίνουν καλῶς. Μόνον ποὺ τὸ «καλῶς» ξεκινᾶ καὶ τελειώνει σὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν διαχειρίζονται καὶ οὐδέποτε σὲ ἐμᾶς. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ χαχολάκια, οἱ χειροκροτητές, οἱ «yes men» ῥὲ φίλε.
Εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ πεθάνουμε γιὰ νὰ τὴν περιφρουρήσουμε, δίχως ὅμως καὶ νὰ ἐννοοῦμε τὰ ἀληθῆ αἴτια τοῦ θανάτου μας. Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ μίαν δημοκρατία ἀγωνίζονται ἅπαντες στὸν πλανήτη μά, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, οἱ παγκόσμιοι τοκογλύφοι καὶ τὰ τσιράκια τους.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ μία «σκέτο» δημοκρατία δὲν ἐξυπηρετεῖ πλήρως, σιγὰ σιγὰ τὴν «μετουσιώνουν» σὲ κάτι πιὸ χρήσιμο καὶ κάτι πιὸ διαχειρίσιμον. Ἀμέτρητοι «ἐθνοσωτῆρες», σοσιαλιστικοῦ τύπου, κάθε λογῆς «ἰδεολογίας» καὶ κομματικῆς γραμμῆς, υἱοθετοῦν τὴν ἐν λόγῳ σαχλαμπούχλα, ἀποκρύβοντας, ἐντέχνως, βεβαίως βεβαίως, πὼς ὅλοι τους ἀποτελοῦν ἁπλῶς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐκδοχὲς τῆς ἰδίας δικτατορίας.
