Οἱ ὁπλαρχηγοὶ μὲ τὸ ὄνομα Τζαβέλλας, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, ἔδωσαν τὸ αἷμα τους πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουν τὴν πολυπόθητη λευτεριά.

Προέρχονταν ἀπὸ τὸ Σούλι καὶ ὁ πρῶτος τους ἀντίπαλος, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς ἀφάνισε, ἦταν ὁ Ἀλῆ πασᾶς.

Ἀλλὰ δὲν σταμάτησαν ἐκεῖ. 

Σὲ κάθε μας ἱστορικὴ στιγμὴ ἔδωσαν τὸ «ΠΑΡΟΝ» καὶ προάσπισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν λευτεριὰ καὶ τὴν Πατρίδα. 

Μεταφέρω μερικὲς χρήσιμες πληροφορίες ἀπὸ τὴν βικιπαίδεια:

Οι Τζαβελλαίοι ήταν παλιά και μεγάλη ελληνική οικογένεια αγωνιστών από το Σούλι.

Τα πιο ονομαστά μέλη της ήταν ο Λάμπρος Τζαβέλλας, ο Φώτος Τζαβέλλας και ο Κίτσος Τζαβέλλας.Γνωστά μέλη

Λάμπρος Τζαβέλλας

Ο Λάμπρος Τζαβέλλας (1745-1792) γεννήθηκε στο Σούλι κι αναδείχτηκε αρχηγός της φάρας των Τζαβελλαίων. Το 1792 τον κάλεσε ο διαβόητος πασάς των Ιωαννίνων για να τον βοηθήσει δήθεν στην εκστρατεία του, κατά του Αργυροκάστρου. Ο Λάμπρος και το παιδί του ο Φώτος και 70 άλλοι Σουλιώτες, παρά τη γνώμη των άλλων Σουλιωτών, πήγαν να βοηθήσουν τον Αλή, αλλά κοντά στη Ζίτσα τους έπιασαν όλους και τους οδήγησαν στα Ιωάννινα. Ο Αλής νόμισε πως αν δεν ήταν αρχηγός στο Σούλι ο Λάμπρος Τζαβέλλας, θα μπορούσε να το καταλάβει. Τις επιθέσεις του όμως τις απέκρουσαν με ηρωισμό και τόλμη οι άλλοι Σουλιώτες κι έτσι κατέφυγε στο δόλο. Ελευθέρωσε από τα Ιωάννινα τον Λάμπρο, κρατώντας όμηρο τον Φώτο, και τον έστειλε να του παραδώσει το Σούλι. Μα όταν εκείνος έφτασε στο Σούλι του έγραψε το παρακάτω ιστορικό γράμμα: «Χαίρομαι που γέλασα έναν δόλιο σαν και σένα. Είμαι δω για να διαφεντέψω το Σούλι. Αν ο γιος μου δεν είναι πρόθυμος να πεθάνει για την πατρίδα, δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται για γιος μου». Ο Αλής γεμάτος θυμό και λύσσα ρίχτηκε τον Ιούλιο του 1792 ενάντια στο Σούλι με μεγάλες δυνάμεις. Νικήθηκε όμως πάλι και ντροπιασμένος δέχτηκε ειρήνη κι άφησε ελεύθερους τους 70 Σουλιώτες και τον Φώτο. Στη μάχη αυτή όμως ο Λάμπρος πέθανε από τις πληγές του.

Φώτος Τζαβέλλας

Ο Φώτος Τζαβέλλας (1770-1809) ήταν γιος του Λάμπρου Τζαβέλλα και της Μόσχως. Ύστερα από την απελευθέρωσή του και το θάνατο του πατέρα του, έγινε αρχηγός, των Σουλιωτών. Οι αγώνες του κατά του Αλή Πασά υπήρξαν περίφημοι. Αναδείχτηκε μεγάλος πολέμαρχος κι έδειξε τόση ανδρεία που οι Σουλιώτες ορκίζονταν “στο σπαθί του Φώτου”. Ατυχώς το Σούλι κατά το 1803 παραδόθηκε, ο Φώτος με 2.000 Σουλιώτες κατόρθωσε να περάσει στην Πάργα κι από εκεί στην Κέρκυρα, που την είχαν στην κατοχή τους οι Γάλλοι. Ο Φώτος κατατάχτηκε στο γαλλικό στρατό ως εκατόνταρχος της ελληνικής λεγεώνας. Κατά το 1809 δολοφονήθηκε στην Κέρκυρα από πράκτορες του Αλή Πασά και θάφτηκε στο μοναστήρι της Πλατυτέρας, όπου σώζεται ο τάφος του μέχρι σήμερα.

Μόσχω Τζαβέλλα

Η Μόσχω Τζαβέλλα (1760-1803) ήταν γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλλα. Γεννήθηκε το 1760 και αγωνίστηκε το 1792 εναντίον του Αλή Πασά, στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών. Όταν οι Τουρκαλβανοί αποπειράθηκαν να αιχμαλωτίσουν τις Σουλιώτισσες, αυτές τους επιτέθηκαν και κατάφεραν να τους τρέψουν σε φυγή. Ο ηρωισμός της Μόσχως έχει απαθανατιστεί στα δημοτικά τραγούδια. Η Μόσχω μετά την καταστροφή του Σουλίου ακολούθησε το δρόμο προς την Πάργα και από ‘κει στα Επτάνησα. Πέθανε τελικά κατά το 1803.

Ζυγούρας Τζαβέλλας

Ο Ζυγούρας Τζαβέλλας ήταν αδελφός του Φώτου Τζαβέλλα. Όταν γύρισε από την Κέρκυρα το 1820, πολέμησε μαζί με τον Αλή Πασά κατά των στρατευμάτων του Χουρσίτ Πασά. Ύστερα από τη συντριβή του Αλή και τη νέα πτώση του Σουλίου, κατέβηκε στη Στερεά Ελλάδα και πήρε μέρος στην Επανάσταση επικεφαλής των Σουλιωτών. Σκοτώθηκε στη μάχη της Καλιακούδας στην Ευρυτανία το 1823, πολεμώντας τους Τούρκους.

Κίτσος Τζαβέλλας

Ο Κίτσος Τζαβέλλας (1800-1855) ήταν παιδί του Φώτου Τζαβέλλα. Μεγάλωσε στην Κέρκυρα και το 1820 γύρισε μαζί με τους Σουλιώτες στο Σούλι, όπου ανακηρύχτηκε καπετάνιος σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Πήγε στην Πίζα της Ιταλίας για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση. Το 1822 γύρισε και πήρε μέρος στις μάχες του Κεφαλόβρυσου μαζί με τον Μάρκο Μπότσαρη.

Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στα Σάλωνα με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του συνεργάτη του, ανατέθηκε σ’ αυτόν η αρχιστρατηγία προσωρινά. Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο. Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι.

Γιώργος Τζαβέλλας

Ο Γιώργος Τζαβέλλας ήταν αδελφός του Κίτσου Τζαβέλλα. Πήρε μέρος σε πάρα πολλές μάχες και τραυματίστηκε στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Στην έξοδο των Μεσολογγιτών σώθηκε μαζί με τον αδελφό του Κίτσο. Σκοτώθηκε όμως στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ακρόπολη, το 1827.

Νικόλαος Τζαβέλλας

Ο Νικόλαος Τζαβέλλας (1881-1921) πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός, επίσης στο Μακεδονικό Αγώνα, στους βαλκανικούς πολέμους και στη Μ. Ασία, όπου και σκοτώθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη στη μάχη του Καλέ-Γκρότο το 1921.

Κώστας Τζαβέλλας

Ο Κώστας Τζαβέλλας ήταν ίλαρχος κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Διακρίθηκε σε 11 νικηφόρες μάχες και έπεσε στις 2 Δεκεμβρίου 1940, στη μάχη της Πρεμετής. (βικιπαίδεια)

Αὐτὰ συνέβαιναν ὅμως κάποτε.

Τὰ «ΟΧΙ» τῶν Τζαβελλαίων, τότε, εἶναι λίγο ἔως πολὺ γνωστά. 

Σήμερα ὅμως ἡ μόδα ἐπιτάσσει ἀλλαγὴ στάσεως, πλεύσεως καὶ συμπεριφορᾶς.

Γιὰ παράδειγμα:

 

Ἔχετε μήπως τήν ἐντύπωσι πὼς αὐτὴ ἡ κυρία ἔχει κάποιαν σχέσι μέ τούς γνωστούς Τζαβελλαίους;

Θὰ ἔλεγαν ποτέ οἱ Τζαβελλαῖοι τήν φράσι:

«ὡς Ἕλληνίδα δηλώνω ἐδῶ ὅτι, ὅ,τι κριτικὴ κάνετε γιὰ τὴν χώρα μου τὴν ἀποδέχομαι!»

ἢ:

«ἐὰν εἶναι νὰ εἴμαστε τὰ πειραματόζωα, γιὰ νὰ δοῦμε πῶς θὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ οἰκονομικὴ διακυβέρνησις»! (Σᾶς λέει κάτι αὐτὸ γιὰ τὶς παγκόσμιος κυβερνήσεις τοῦ GAP;  Μπᾶᾶᾶᾶαααα… Ἰδέα μου εἶναι….)

ἢ: 

«τοὐλάχιστον, ἡ Ἑλλάδα ἐὰν καῇ, νὰ καῇ γιὰ νὰ ὐπάρξῃ μία συνοχὴ καὶ μία πραγματικὰ ἡνωμένη Εὐρώπη»!

Φαντάζεσθε τόν Κίτσο ἢ τόν Λᾶμπρο νά ἔλεγαν: 

«τοὐλάχιστον τό Σούλι ἐάν καῇ, νὰ καῇ γιὰ νὰ ὑπάρξῃ μία συνοχὴ καὶ μία πραγματικὰ ἐνωμένη Ἑλλάδα!»

Ὄχι, τό φαντάζεσθε; 

Φαντάζεσθε ὅλους αὐτούς νά ξεχνοῦσαν τό Σούλι; 

Φαντάζεσθε νά ξεχνοῦσαν τό χρέος τους καί τίς ῥίζες τους;

Δὲν τὸ φαντάζεσθε. Τὸ ξέρω.

Ἡ μανδὰμ ὅμως ἔχει ξεφύγει. (Ἀφῆστε ποὺ ἔχει πολὺ μεγάλη φαντασία!!!)  Κι αὐτὸ δὲν τῆς τὸ συγχωροῦμε.

Πολλῷ δὲ μᾶλλον δὲν συγχωροῦμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς παπαγάλους ποὺ ἔπιασαν καρέκλα καὶ νομίζουν πὼς θὰ ξεχάσουμε αὐτὰ ποὺ ὀφείλει νὰ κάνῃ ἕνας βουλευτὴς κι ἕνας εὐρωβουλευτής. 

Διότι, ὁ κάθε ἐκπρόσωπος «μας» πρωτίστως πρέπει νὰ διαφυλάξῃ τὰ δικά μας συμφέροντα καὶ μετὰ τὰ συμφέροντα τῶν γύρω τριγύρω.

Διότι, ὁ κάθε ἐκπρόσωπός μας ὀφείλει νὰ θυσιαστῇ πρὸ κειμένου νὰ διασωθῇ ἡ Πατρίδα.

Διότι, τὸ κάθε τί ποὺ συμβαίνει σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, δὲν συμβαίνει γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίσι, γιὰ νὰ διασφαλίσουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία, γιὰ νὰ περισώσουμε τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἀλλὰ συμβαίνει μόνον γιὰ νὰ πιάσουν, ἐςτῳ κι ἀπὸ λίγο καρέκλα, πάσῃς φύσεως ὑπόλοιπα, περισσεύματα καὶ κῶλοι. 

Βλέπετε, τὸ νέο «’89» εἶναι ἐδῶ. Ἀπὸ τὴν ἀνάποδη ὅμως.

Ὅλοι αὐτοὶ δὲν ἔφθασαν γιὰ νὰ μᾶς σώσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν. Ὅλοι αὐτοὶ δὲν ἔφθασαν γιὰ νὰ καθάρουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ παραδόσουν. Ὅλοι αὐτοὶ δὲν ἔφθασαν γιὰ νὰ ἀναδομήσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποσαθρώσουν.

Εὐτυχῶς θὰ ἔλεγα. 

Διότι ἐὰν δὲν ἦταν ὅλοι αὐτοί, ἐτούτην τὴν στιγμή, σὲ αὐτὲς τὶς καρέκλες, μὲ αὐτὴν τὴν στάσι, μὲ αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις καὶ μὲ αὐτοὺς τοὺς λόγους, ἐμεῖς ἀκόμη θὰ κοιμόμασταν στὴν κοσμάρα μας.

Φιλονόη.

φωτογραφία