Πρὸ μερικῶν ἐτῶν ἐδημοσιεύθη μία ἔρευνα, πανευρωπαϊκή, ποὺ οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, τὰ ἀποτελέσματά της εἶχαν ὡς ἐξῆς:
Μόλις τὸ 5-10% (ξεκινοῦσε ἀπὸ πολὺ μικρὰ ποσοστὰ κι ἔφθανε, σὲ κάποιες χῶρες, ἔως τὸ 10%) τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν εἶχε διαθέσεις καὶ γνώσεις καὶ ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀσχοληθῇ μὲ τὴν πολιτικὴ ἤ νὰ συζητήσῃ ἤ νὰ παρακολουθήσῃ πολιτικὲς συζητήσεις.
Ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀδιαφοροῦσαν ἐν τελῶς γιὰ τὴν πολιτική.
Ἡ μόνη χώρα, τῆς ὁποῖα οἱ πολῖτες, στὸ 78% τοῦ πληθυσμοῦ, εἶχαν καθημερινὴ ἐνασχόλησιν μὲ τὴν πολιτική, ἦταν ἡ Ἑλλάδα.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐρεύνης τὰ εἶχα ἀκούσει στὸ ῥαδιόφωνο, καὶ πιστεύω πὼς μποροῦμε νὰ τὴν εὕρουμε, ἐὰν ἀσχοληθοῦμε σοβαρά.
Σήμερα ὅμως δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος τῆς ἐνασχολήσεώς μου μὲ τὸ ζήτημα, ἀλλὰ μία δημοσίευσις ποὺ μᾶλλον καταλήγει σὲ ἀνάλογα συμπεράσματα.
Σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι τὸ ἐὰν οἱ πολιτικὲς ἀπόψεις, κι ὄχι ἡ πολιτικὴ ἀντίληψις, εἶναι ἀποτέλεσμα γονιδίων.
Αὐτὰ ποὺ ἐδιάβασα παρακάτω, ἄν καὶ σὲ κάποια σημεῖα τους δὲν μοῦ ἀρέσουν, κατὰ κάποιον τρόπο «κουμπώνουν» καὶ δένουν μὲ τὴν ἔρευνα ποὺ προανέφερα. Αὐτὸ δῆλα δὴ ποὺ ἀντιλαμβάνομαι, μέσα ἀπὸ μίαν τέτοιαν διαπίστωσιν, εἶναι πὼς κάτι διαχωρίζει τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἀτόμου, ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα τῆς κοινωνίας του κι ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι τυχαῖον γεγονός. Ἐὰν μάλιστα τὸ παρατηροῦν κι ἐπιστήμονες, ποὺ ἐρευνοῦν τὸ θέμα, τότε σαφῶς πρέπει νὰ ἐξετασθοῦν ἐκ παραλλήλου οἱ δύο ἐνότητες.

Βέβαια… Ἀπὸ τὸ ἐνασχοληθῶ μὲ τὴν πολιτικὴ ἔως τοῦ σημείου τοῦ νὰ ἐπιλέξω, βάσει γονιδίων, τὸ πῶς θὰ ἀσχοληθῶ, ἔχει μίαν ἀπόστασιν.
Ἀλλά μήπως τελικῶς ἡ ἰσοπέδωσις πού βιώνουμε εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ διαχωρισμοῦ;

Δὲν ξέρω… Ἐρωτῶ…
Κι ἐγὼ προβληματισμένη εἶμαι.

Φιλονόη

Εἶναι οἱ πολιτικές ἀπόψεις θέμα DNA;
(Η κοινωνιοβιολογία του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού)

Η κοινωνιο-βιολογία ήταν η “νέα” επιστημονική σύνθεση που εμφανίσθηκε για να προκαλέσει τις δεκαετίες του φιλελεύθερου και μαρξιστικού ελέγχου των κοινωνικών επιστημών, με την έκδοση του βιβλίου του βιολόγου του Harvard Ε.Ο. Wilson “The New Synthesis: Sociobiology” το 1975.
Η κοινωνιοβιολογία δεν προήλθε από ένα κενό. Ενώ οι βιολογικές επιστήμες που είχαν ήδη γεννήσει την ευγονική και την γενετική βάση του IQ για παράδειγμα, είχαν κατά κύριο λόγο υποσκελιστεί και οδηγηθεί στις κατακόμβες από την επίθεση μιας σέκτας κοινωνικών ανθολόγων με αριστερά πολιτικά κίνητρα, καθοδηγούμενης στις ΗΠΑ από τον Franz Boas, με “συνεργάτες” στην τότε Σοβιετική Ένωση που καθοδηγούνταν από τον Lysenko. Ένας σημαντικός αριθμός γενετιστών όμως παρέμεινε για να ορθώσει μια δράση οπισθοφυλακής προς το συμφέρον της επιστήμης και όχι του δόγματος.
Όταν η κοινωνιοβιολογία, ξεκίνησε την πρόκλησή της σε αυτό που ονομάζεται πολιτική ορθότητα είχε έναν αριθμό επιφανών εκφραστών, πέρα από τον E.O. Wilson΄. Ένας από τους κυριότερους και πιο ομιλητικούς από αυτούς παραμένει ο Richard Dawkins.[3] Προηγούμενος και των δύο, ο Robert Ardrey λαϊκοποίησε τις κοινωνιοβιολογικές έννοιες σε βιβλία όπως το “Τhe Τerritorial Imperative” και το “The Hunting Hypothesis”[4]. Οι κοινωνιοβιολόγοι δεν αντιμετωπίσθηκαν με επιχειρήματα ή με μια διαλεκτική που ενέπλεκε όλες τις πλευρές σε έναν διάλογο, με την επιθυμία να προσεγγιστεί η αλήθεια, αλλά με ένα μπαράζ μίσους, συμπεριλαμβανομένων μαζών αριστεριστών φοιτητών να προσπαθούν να φιμώσουν με την βία τους κοινωνιοβιολόγους.[5]
Παρόλο που η Πολιτική Ορθότητα παραμένει η κυρίαρχη δύναμη στους Ακαδημαϊκούς κύκλους, και Ακαδημαϊκοί ακόμη συχνά εκδιώκονται από τις θέσεις τους ή διαπομπεύονται, λόγω του ότι οι απόψεις τους αντιστοιχούν σε μια νέα αίρεση. Η επιρροή όμως της κοινωνιοβιολογίας ως ενός γενικού κινήματος ανάμεσα στους διανοούμενους είναι τέτοια ώστε να εμφανίζεται σε μια ποικιλία επιστημονικών τομέων
Η κοινωνιοβιολογία, όπως συνοπτικά υπονοεί ο όρος, εξηγεί την ανθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά από την οπτική των βιολογικών επιταγών, και πιο συγκεκριμένα των επιταγών ενός οργανισμού να εξασφαλίσει τις καλύτερες πιθανότητες για την επιβίωση και διαιώνιση των γονιδίων του.
Παρόλο που ο Δαρβίνος είναι ένα σημείο εκκίνησης, η κοινωνιοβιολογία δηλώνει ότι η γενετική επιβίωση αφορά περισσότερο ομαδικές ή κοινωνικές δυναμικές παρά έναν υπερ-ατομικισμό, ή τουλάχιστον ότι η επιταγή του ξεχωριστού οργανισμού να διαιωνίσει τα γονίδιά του ή τα γονίδια πιο κοντά στα δικά του, εμφανίζεται με ένα κοινωνικό τρόπο. Ο Wilson το αποκάλεσε “επιβίωση ομάδας”. Ως εκ τούτου, η γενετική κληρονομιά του ατόμου μεταφέρεται καλλίτερα στις επόμενες γενιές όχι μέσω της επιβίωσης του ξεχωριστού οργανισμού, αλλά μέσω της επιβίωσης των γονιδίων του ξεχωριστού οργανισμού, που ίσως – και πολύ συχνά έτσι είναι – σημαίνει στην αυτοθυσία αυτού του οργανισμού. Η επιβίωση λοιπόν του ξεχωριστού οργανισμού, δεν είναι ως εκ τούτου ύψιστη προτεραιότητα, αλλά υποκείμενη σε ένα υψηλότερο ένστικτο. Ένας οργανισμός θα θυσιάσει την ζωή του, για να εξασφαλίσει την επιβίωση άλλων οργανισμών, των οποίων η γενετική κληρονομιά είναι η πλησιέστερη στην δική του.
Ένα τέτοιο παράδειγμα, έρχεται σε αντίθεση με τα δόγματα του μαρξισμού και της ορθόδοξης κοινωνιολογίας και της πολιτιστικής ανθρωπολογίας, που κάνουν εκπτώσεις στην σημασία των γενετικών , ή ακόμη που δεν δέχονται καμμία επιρροή της γενετικής, στην διασαφήνιση των ανθρωπίνων συμπεριφορών. Αυτές βλέπουν τους ανθρώπους ως εντελώς οικονομικά όντα, που μπορούν να σχηματίσουν ή να σχηματιστούν από το περιβάλλον κατά θέληση.
Οι ιδεολόγοι της αριστεράς, για δεκαετίες πριν τον Β΄ ΠΠ αλλά και μέχρι σήμερα παραμένουν ο κυρίαρχος παράγων στους ακαδημαϊκούς κύκλους, θεωρούν ότι τα γενετικά δόγματα είναι κοινωνιοπαθητικά στα αποτελέσματά τους, οδηγώντας αναπόφευκτα στον ρατσισμό και την γενοκτονία. Παρόλα αυτά, η πρακτική έχει αποδείξει ότι είναι ο οικονομικός και περιβαλλοντικός ντετερμινισμός που έχει ως αποτέλεσμα τον παρατεταμένο τρόμο, βασισμένος στην υπόθεση ότι αλλάζοντας το περιβάλλον, μπορεί να αλλάξει η ανθρώπινη φύση. Ως εκ τούτου όταν η θεωρία δεν ταιριάζει με την πρακτική, ο ιδεολόγος θα καταφύγει σε ακόμη πιο αυταρχικούς μηχανισμούς ελέγχου που θα έχουν ως αποτέλεσμα τις πλέον βάναυσες εκφράσεις της τυραννίας, από τις μαζικές αυτοκτονίες του “παραδείσου στην γη” του Jim Jones, έως τον Κόκκινο Τρόμο των κομμουνιστών και τον Επαναστατικό Τρόμο της Γαλλικής Επανάστασης.[6]
Λαμβανομένου υπ’ όψιν του βασικού γενετικού χαρακτήρα όλων των οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, και ως εκ τούτου της γενετικής βάσης των κοινωνικών δυναμικών” δεν θα ήταν έκπληξη να δούμε ότι η πολιτική ιδεολογία κάποιου, είναι πιθανό να σχηματίζεται από τα γονίδια αντί του περιβάλλοντος και των διαδικασιών κοινωνικής μάθησης. Η Ιδεολογία είναι ένας αντικατοπτρισμός του πώς κάποιος παρατηρεί την κοινωνία και τον ρόλο του σε αυτή. Αυτή η αντίληψη συνεπάγεται, εάν κάποιος αποδέχεται τις κοινωνιοβιολογικές μεταφράσεις, και τις πιθανότητες κάποιου να διαιωνίσει την γενετική του κληρονομιά στις μελλοντικές γενιές.
Έχει ειπωθεί ότι κάποιος “γεννιέται” με έναν συγκεκριμένο τρόπο όσον αφορά την διάθεση και την προοπτική του. Αν όμως παραδείγματος χάριν η προσωπικότητα σχηματίζεται γενετικά, όπως αποδεικνύουν οι έρευνες σε δίδυμα, μαζί με την διάθεση, το τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει, τότε δεν είναι μακρινό το άλμα για να συμπεράνουμε ότι ίσως η πολιτική ταυτότητα κάποιου είναι με ίδιο τρόπο σχηματοποιημένη γενετικά.

Η Έρευνα της Νεμπράσκα

Μία πρόσφατη έρευνα έγινε από μια ομάδα του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα. Με υπεύθυνο τον Douglaw Oxley, είχε σαν συμπέρασμα ότι οι πολιτικές μας απόψεις σχηματίζονται από την βιολογία και αυτό επίσης εξηγεί για ποιόν λόγο σπάνια αλλάζουν οι πολιτικές απόψεις κάποιου. Η προδιάθεση να είσαι “φιλελεύθερος” ή “συντηρητικός” είναι ένα τόσο βαθειά εδρασμένο βιολογικό χαρακτηριστικό, όσο κάθε άλλη από τις βιολογικές επιταγές που αφορούν την επιβίωση του οργανισμού.
Ένα ρεπορτάζ στην Dominion Post, που είχε ως πηγή τους “Times”, δηλώνει ότι η βιολογία θα μπορούσε να είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην διαμόρφωση φιλελεύθερων ή συντηρητικών απόψεων. Αυτή η σπουδή υποδεικνύει ότι οι πολιτικές προτιμήσεις “ενός ανθρώπου” τείνουν να αντιστοιχούν σε σημαντικό βαθμό με φυσιολογικά χαρακτηριστικά, που υποδεικνύει ότι η φύση όπως και η ανατροφή, θα μπορούσε να παίζει έναν σημαντικό ρόλο.
Μια προφανής εξήγηση είναι ότι οι γενετικές διαφορές στην εγκεφαλική δραστηριότητα, μπορεί να επηρεάζουν τις σωματικές αντιδράσεις και την πολιτική προοπτική.
Έρευνες σε δίδυμα δείχνουν ότι τα ταυτόσημα δίδυμα που μοιράζονται όλα τα γονίδιά τους, είναι πιθανότερον να έχουν τις ίδιες πολιτικές και κοινωνικές απόψεις από τα διζυγωτικά δίδυμα που έχουν την ίδια ανατροφή αλλά μόνο ένα ποσοστό κοινού DNA. 
Στην έρευνα 46 άτομα από την Νεμπράσκα, με ισχυρές πολιτικές απόψεις, ερωτήθηκαν για τις πεποιθήσεις τους σε μια κλίμακα αμφιλεγόμενων ζητημάτων. Μετά υποβλήθηκαν σε τρομακτικά ή μη αναμενόμενα ερεθίσματα και οι φυσιολογικές τους αντιδράσεις καταγράφηκαν. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Science και έδειξαν σημαντικές διαφορές στις φυσιολογικές αντιδράσεις των δύο ομάδων, που συνέπιπταν με τις γενικότερες πολιτικές κατηγοριοποιήσεις.

Αυτοί με αισθητά χαμηλότερη σωματική ευαισθησία σε ξαφνικούς θορύβους και στην επεξεργασία οπτικών εικόνων” έτειναν να υποστηρίζουν “φιλελεύθερες” θέσεις, ενώ αυτοί με δυνατές αντιδράσεις έτειναν να είναι συντηρητικοί. “ Οι επιστήμονες θεώρησαν πιθανόν ότι “οι σωματικές αντιδράσεις σε γενικές απειλές και οι πολιτικές συμπεριφορές σε ζητήματα που σχετίζονται με την προστασία της κοινωνικής τάξης μπορεί να πηγάζουν από μια κοινή πηγή”. Ήταν απίθανο να πρόκειται για κατήχηση από γονείς και ομάδες συνομηλίκων, είπαν, διότι τα ακούσια αντανακλαστικά μπορούν να μεταβληθούν μόνο με συστηματική εξάσκηση, που συνήθως περιλαμβάνει τιμωρία. Πιο πιθανό ήταν η πολιτική προοπτική και οι αντιδράσεις σε ξαφνικά ερεθίσματα να επηρεάζονται από διαφορές στην εγκεφαλική δραστηριότητα.

Ο Dr Roger Highfield, γράφοντας ως επιστημονικός συνεργάτης για την Daily Telegraph[8], σημειώνει για την έρευνα ότι: “Οι άνθρωποι που ανοιγοκλείνουν με ένταση τα μάτια τους, ως αντίδραση σε έναν ξαφνικό θόρυβο ή ιδρώνουν περισσότερο όταν βλέπουν μια σοκαριστική εικόνα, τείνουν να αποδέχονται πολιτικές θέσεις, που είναι πιο προστατευτικές για τις δικές τους κοινωνικές ομάδες.”
Οι συμπεριφορές που λήφθηκαν υπ’ όψιν από την έρευνα της Νεμπράσκα, συμπεριελάμβαναν τον πατριωτισμό, τα στρατιωτικά έξοδα και την θανατική ποινή, την αντίθεση στον πασιφισμό και την μετανάστευση, το δικαίωμα στην οπλοφορία, τους γάμους ομοφυλοφίλων και τις εκτρώσεις.
Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Highfield περιγράφει αυτούς με ένα σύνολο ενστικτωδών συμπεριφορών που αποκαλούνται “συντηρητικές” ως έχοντες πολιτικές ιδέες που αντανακλούν “την προστασία των δικών τους κοινωνικών ομάδων”. Ο συντηρητισμός είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός αντίδρασης που οι έρευνες υποδεικνύουν ότι κληρονομείται και έχει αξία γενετικής επιβίωσης.
Αυτό είναι που ο Highfield συνοπτικά αναφέρει ως “gut insticts”. Και θυμίζει έντονα την περιγραφή του E.O. Wilson της κοινωνιοβιολογίας ως “επιβίωσης της ομάδας”. Ο καθηγητής Mathew Hibbing, από το Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις, μέλος της ομάδας, σχολιάζει: “Παρόλο που όλοι θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι προτιμήσεις μας είναι λίγο ή πολύ λογική απάντηση στις αποδείξεις που βλέπουμε γύρω μας, ίσως συμβαίνει ότι χαρακτηριστικά τα οποία δεν γνωρίζουμε (σε αυτή την περίπτωση ο βαθμός της αντίδρασης στην απειλή) προδιαθέτουν ανθρώπους (χωρίς να έχει σημασία σε ποιό μέρος στον κόσμο ζουν) προς έναν συγκεκριμένο τύπο πολιτικών αντιλήψεων.
Ο συντηρητισμός ως προστατευτικός μηχανισμός έναντι του φιλελευθερισμού ως ατροφικού ενστίκτου.

Αυτό που κάποιος ίσως διστακτικά συμπεράνει από αυτά τα ευρήματα είναι ότι οι φιλελεύθεροι και οι αριστεριστές είναι μια εκτροπή της φύσης. Δεν έχουν κληρονομήσει βασικούς μηχανισμούς άμυνας και επιβίωσης, που βελτιστοποιούν την επιβίωση των γονιδίων τους. Οι βασικοί μηχανισμοί επιβίωσης είναι ελλιπείς και αυτό ίσως εξηγεί γιατι οι φιλελεύθεροι και οι αριστεριστές γενικά το θεωρούν ένα ζήτημα “ατομικής επιλογής”, θέματα όπως τις εκτρώσεις, τους γάμους ομοφυλοφίλων και λοιπά, αντί για ένα θέμα που απασχολεί ολόκληρο τον κοινωνικό οργανισμό, που αντανακλά τις πιθανότητες γενετικής συνεχισής του.
Οι συντηρητικές, και συχνά θρησκευτικές, συμπεριφορές που γελοιοποιούνται από τους φιλελεύθερους (και τους αριστεριστές γενικότερα) ως “ηθικιστικοί” και “αυτο-δίκαιοι”, “παλιομοδίτικοι” και λοιπά, προέρχονται από ένα ένστικτο όχι λιγότερο ζωτικό στην επιβίωση όσο κάθε άλλο ένστικτο ανάμεσα σε άλλους οργανισμούς για την προστασία και την επιβίωση των απογόνων τους και του κοπαδιού ή της αγέλης τους.[10] 
Στην πραγματικότητα, η έρευνα της Νεμπράσκα, συμπεριελάμβανε ερωτήσεις σχετικά με τις εκτρώσεις, την οπλοφορία και την θανατική ποινή, ερωτήσεις που τελικά μπορούν να μεταφραστούν ως ζητήματα βελτιστοποίησης γενετικής επιβίωσης του κοινωνικού οργανισμού.
Με την ίδια λογική, ο τρόπος που οι αντιλήψεις της οικογένειας και της εθνότητας, ως μηχανισμών συλλογικής βιολογικής επιβίωσης έχουν πολύ μικρή αξία στους φιλελεύθερους και τους αριστεριστές. Ο Πασιφισμός ίσως είναι άλλη μια αντανάκλαση μιας εκτροπής – έλλειψης βασικών χαρακτριστικών γενετικής επιβίωσης. Οι υποστηρικτικές συμπεριφορές προς τον φεμινισμό, τα “δικαιώματα των ομοφυλοφίλων” θα ήταν προεξέχοντα παραδείγματα μιας γενετικής αυτο-άρνησης, ή ενός μηδενικού σεβασμού για την γενετική διαιώνιση.
Ο συντηρητικός, αντιστρόφως, βλέπει όλα αυτά τα στοιχεία, την σημασία της οικογένειας, των παιδιών και μια απέχθεια προς τις εκτρώσεις και λοιπά, σε μεγάλο βαθμό ως μέρος της διαδικασίας της διαβεβαιώσης της γενετικής επιβίωσης.
Οι γενετικές βάσεις, της πολιτικής προοπτικής κάποιου, δεν είναι έκπληξη ότι πολύ συχνά αρθρώνονται φτωχά από τον κάθε ξεχωριστό συντηρητικό.
Ο φιλελεύθερος (αριστεριστής) έχει αντιθέτως μια υπερ-λογικευμένη αντίδραση στο περιβάλλον του, που είναι αποκομμένη από το ένστικτο.
Ο συντηρητικός “σκέφτεται” ενστικτωδώς. Νοιώθει ότι έχει δίκιο, αλλά ίσως δεν είναι αρκετά ικανός να εκφράσει επακριβώς το γιατί. Είναι αυτό που ο Dr Highfield ονόμασε “gut instict”. Ο συντηρητικός είναι ως εκ τούτου το υποκείμενο φιλελεύθερης διακωμώδησης. 
Παρόλα αυτά, η κοινωνιοβιολογία συνεχώς δείχνει σε έναν αυξανόμενο αριθμό περιοχών ότι ο άνθρωπος είναι ακόμη το προιόν των γονιδίων του. Ότι η άποψη της αριστεράς είναι μια λογικοποιημένη έκφραση ενός ενστίκτου σε ατροφική κατάσταση. Ότι αυτό που ενστικτωδώς αναγνωρίζεται ως υγιές ή μη υγιές σε κάθε άλλο ζωντανό οργανισμό, έχει αντιστραφεί στον άνθρωπο μέσω κυρίαρχων πολιτικών ιδεολογιών που διατηρούνται από ανθρώπους κυριολεκτικά ατροφικού ενστίκτου.
Σε συντομία: Ίσως μπορεί να ειπωθεί ότι ο φιλελεύθερος είναι μια εκτροπή της φύσης, μια επανάσταση ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό ως οργανισμού, μια εκτροπή στερημένη από την θέληση για γενετική διαιώνιση. Ότι ο φιλελευθερισμός (και οι ποικιλότητές του κομμουνισμού και του φεμινισμού) κυριολεκτικά σημαίνουν “θάνατο”.
Ο συντηρητικός έχει μια εγγενή αίσθηση της θέλησης στην διαιώνιση που διαπερνά όλους τους υγιείς οργανισμούς στην φύση. Τα “gut insticts” του σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, η οπλοκατοχή και η αντίθεση στις εκτρώσεις και τα “δικαιώματα των ομοφυλοφίλων” [11] πηγάζουν από μια γενετική προδιάθεση να αναγνωρίζει τι είναι επιζήμιο στον κοινωνικό οργανισμό.

[1] Wilson E O, The New Synthesis: Sociobiology, Harvard University Press, 1975
[2] H αριστερόστροφη κοινωνική και πολιτιστική ανθρωπολογία του Franz Boas του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, πήρε ώθηση από την ήττα του Χιτλερισμού, καθώς ως επακόλουθο του Β΄ ΠΠ κάθε τι γενετικής φύσης, καταδικαζόταν ως κάτι που οδηγεί στον ρατσισμό και ως εκ τούτου στην γενοκτονία. Ο Franz Boas δίδαξε μια γενιά “παλληκαριών” της ανθρωπολογίας όπως ο Ashley Montague και την Margaret Meade, και ως εκ τούτου η γενετική βάση της ανθρωπολογίας παραμερίστηκε. 
[3] Dawkins, R, The Selfish Gene, Oxford University Press, 1976, 1989. 
[4] O Robert Ardrey , παρόλο που είναι συγγραφέας και σεναριογράφος, έχει ένα ακαδημαϊκό υπόβαθρο στην ανθρωπολογία. Προλαβε την ανθρωπολογία με τα African Genesis, 1961, The Territorial Imperative, 1966, The Social Contract, 1970. Η ηθολογία του Konrad Lorenz, επίσης έθεσε την βάση για την Κοινωνιοβιολογία. Ενδιαφέρον είναι, ότι ο Lorenz ήταν ένας από τους πάτρωνες της γαλλικής Νέας Δεξιάς. 
[5] Σε κάποιο περιστατικό, μέλη της “Διεθνούς Επιτροπής κατά του Ρατσισμού”, μια μετωπική οργάνωση της αριστερίστικης “Science for the People” έριξε μια κανάτα με νερό στο κεφάλι του Wilson και φώναζε “Wilson, είσαι μούσκεμα” σε ένα συνέδριο το 1977. Θυμίζει τις διακοπές των ομιλιών του υποψηφίου για Nobel Dr William Shockley, ενός φυσικού που αφιέρωσε την ζωή του στο να εξερευνεί την γενετική βάση του IQ. 
[6] H Γαλλική επανάσταση είχε την επιστημονική της λογική στην μορφή των προ-Δαρβινικών και προ-μεντελιανών εξελικτικών θεωριών του Λαμάρκ, η οποία θεωρούσε ότι τα επίκτητα χαρακτηριστικά μιας γενιάς περνούν στις επόμενες γενιές. Η θεωρία, επειδή συμφωνούσε με τον Μαρξισμό, αναζοωγονήθηκε στην ΕΣΣΔ μέσω του Λυσένκο, ενώ οι γενετιστές βγήκαν εκτός “εύνοιας” και εξορίστηκαν. Η “νέα αριστερά” και οι ορθόδοξοι κοινωνιολόγοι συνεχίζουν να πιστεύουν ουσιαστικά στις ίδιες θεωρίες.
[7] Οι αντιδράσεις στις αράχνες δίνουν στοιχεία για τις πολιτικές απόψεις, Dominion Post, 20 Σεπ.2008 
[8] Highfield, R, Νόμοι της φύσης: πώς να ξεχωρίσεις έναν συντηρητικό, Daily Telegraph, 18 Σεπ. 2008. Ο Dr Highfield είναι επιστήμων κύρου, και συντάκτης του New Scientist.
[9] Ibid 
[10] Ειρωνικά, ένας από τους πρωτοπόρους της κοινωνιοβιολογικής προοπτικής ήταν ο αναρχικός φιλόσοφος Κροπότκιν, του οποίου το Mutual Aid, βασισμένο στις παρατηρήσεις του ως φυσιοδίφη, πιθανολόγησε την επιβίωση της ομάδος, αντί μιας ατομοκεντρικής μάχης για επιβίωση. Εξερεύνησε την ενστικτώδη φύση της “ηθικής” και του αλτρουισμού, ως μηχανισμού επιβίωσης. Μια τέτοια σύλληψη είναι πολύ περισσότερο κοντά στον συντηρητισμό από ό,τι οτιδήποτε που τώρα προωθείται από την αριστερά, πυο συμπεριλαμβάνουν τους αυτοχαρακτηριζόμενους αναρχικούς, των οποίων πλέον οι θέσεις είναι δεν διαχωρίζονται από αυτές των φιλελευθέρων. 
[11] Δεν είναι πιθανόν η στήριξη της θανατικής ποινής να είναι ένα ένστικτο για την αποβολή τοξινών από τον κοινωνικό οργανισμό;

πάτρια