Γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἔχουμε λίγο …μπερδεύση τὶς ἔννοιες μεταξὺ τοῦ πραγματικοῦ Ἀγῶνος καὶ τοῦ φαινομενικοῦ Ἀγῶνος.
Ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο πιστεύουμε πὼς μόνον ἐὰν εἴμαστε κάπου ἐνεταγμένοι, ἔχουμε πιθανότητες ἐπιτυχίας στοὺς στόχους μας.
Ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο ἐλπίζουμε σὲ κάποιαν ἀναστροφὴ τῶν δεδομένων ὑπέρ μας, διότι ἢ θὰ μᾶς …λυπηθοῦν οἱ δυνάστες μας ἢ διότι κάποιος …ἀπὸ μηχανῆς θεὸς θὰ βάλη τὸ χέρι του ἢ διότι …«ἡ Ἑλλὰς ποτὲ δὲν πεθαίνει»…
…μὰ καταλήγουμε ἁπλῶς εὐκολοδιαχειρίσιμος φανατικὸς ὄχλος.

Ὅπως κι ἐὰν ἔχῃ, ὅμως, ἡ πραγματικότης, πιὸ σκληρὴ ἀπὸ τὴν κάθε φαντασία, ἀποδεικνύει καθημερινῶς πὼς γιὰ νὰ κερδίσουμε κάτι, τὸ ὁ,τιδήποτε, ἀπαιτεῖται νὰ καταθέσουμε μεγάλα ἀποθέματα δυνάμεων καί, κυρίως, νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑστιασμένοι, μὰ κυρίως ἀδιαπραγμάτευτοι, πρὸς τὸν ἕναν ὁποιονδήποτε σκοπό μας. Μὰ ὅσο αὐτὸς ὁ σκοπὸς δὲν γίνεται ἀπόλυτος δέσμευσίς μας, παραμένοντας ἀσαφὴς ἢ ἀπροσδιόριστος, τόσο περισσότερο ἐμεῖς εὐαρεστούμεθα στὸ νὰ ἐλπίζουμε σὲ συμμαχίες καὶ σὲ συστρατεύσεις, ποὺ οὐδέποτε ἔρχονται, μά, κυρίως καταλήγουμε στὸ νὰ ἀρνούμεθα νὰ ξεκινήσουμε δράσεις γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι καθημερινῶς νὰ ὑπαρασπισθοῦμε.
Κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ παλεύουμε καθημερινῶς γιὰ νὰ τὰ ὑπερασπισθοῦμε εἶναι ἁπλᾶ, ἀφοροῦν στὴν καθημερινότητά μας καὶ ἀπαιτοῦν διαρκῶς νὰ τὰ διεκδικοῦμε καὶ νὰ τὰ περιφρουροῦμε, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ αἷμα μας, ἐὰν ἀπαιτηθῇ.
Ὅμως ἀν τὶ αὐτοῦ, ἐμεῖς διαρκῶς ὑποχωροῦμε καὶ καταλήγουμε στὸ νὰ αὐξάνουμε τὶς ἐκπτώσεις μας, ἐφ΄ ὅσον, πολὺ λογικά, οὐδέποτε κάποιος ἄλλος θὰ θυσιασθῆ γιὰ τὰ …δικά μας ἰδανικὰ καὶ γιὰ τὴν δική μας Ἐλευθερία. Ἐὰν ἐμεῖς ἀποποιούμεθα τοῦ χρέους, τότε πολὺ γρήγορα παραιτούμεθα κάθε βαθμοῦ Ἐλευθερίας μας, καταλήγοντας νὰ μεμψιμοιροῦμε μυξοκλαίγοντας, ἐνᾦ παραλλήλως ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ.

Ὁ κόσμος μας εἶναι πλήρης βίας καὶ αὐτὸ τὸ βιώνουμε κάθε στιγμή, θεωρώντας ἐπὶ πλέον πὼς πίσω ἀπὸ τοὺς ἐξουσιαστές, πραγματικοὺς ἢ φανταστικούς, ὑπάρχει μία ἑνιαία γραμμὴ δολιότητος καὶ τακτικῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, ἂν καὶ δύσκολα γίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ἀντιληπτόν, δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ συστρατευμένους ἐξουσιαστὲς ἀλλὰ μὲ διαφορετικὲς ἐκφράσεις τρωκτικῶν, ποὺ ἁπλῶς, ἀκριβῶς γιατὶ οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, καταπατοῦν ὅλο καὶ μεγαλύτερον μέρος τοῦ ζωτικοῦ μας χώρου, μὲ ἀποτέλεσμα λόγῳ δικῶν μας λαθῶν (καὶ οὐδέποτε λόγῳ δικῆς τους ἰσχύος), νὰ ἐπικρατοῦν.
Αὐτὴ ἡ οὐσιώδης λεπτομέρεια, ἐὰν γίνῃ ἀντιληπτή, τότε αὐτομάτως θὰ ἀπομειωθοῦν πολλὲς ἀπὸ τὶς (φερόμενες ὡς) ἐξουσίες τους ἐπάνω μας, ἐν ᾦ παραλλήλως θὰ ἀνακαλύψουμε νέα πεδία δράσεως καὶ νέες τακτικές. Διότι, ὡς Ἀνθρωπότης, δὲν πάσχουμε ἀπὸ Ὁμόνοια, ἀλλὰ ἀπὸ ἄγνοια. Ἡ ἄγνοια εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἀπογυμνώνει ἀπὸ ὅπλα καὶ ἐπιχειρήματα, μὰ καὶ ἐπὶ πλέον μᾶς ὠθεῖ στὸ νὰ ἀναζητοῦμε κι ἄλλους, πρὸ κειμένου νὰ μοιρασθοῦμε καὶ τὸν κόπο, μὰ καὶ τὴν εὐθύνη.

Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι κι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ πείσμωνες καὶ ἀποφασισμένοι Ἀγωνιστὲς κάποτε, κάπου, σὲ ἀρκετὲς ὅμως (ἱστορικῶς καταγεγραμμένες) περιπτώσεις, ἐπέτυχαν νὰ ἀνατρέψουν τὶς χείριστες, εἰς βάρος τους, προϋποθέσεις καὶ νὰ ἐξέλθουν τῶν μαχῶν νικητές. Μὰ στὶς μάχες αὐτὲς δὲν εἰσῆλθαν συλλογικά, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀλλὰ ἀτομικά, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν στὴν συνέχεια ὑπῆρξαν γύρω τους καὶ σύντροφοι καὶ  σύμμαχοι. Καί, πάντα βάσει ἱστορικῶν καταγραφῶν, ἀκριβῶς γιατὶ παρέμεναν ἔως τέλους ἀπολύτως ἑστιασμένοι στὸν σκοπό τους, μὲ ἢ χωρίς συμμαχίες, ἀναλαμβάνοντας ἐξ ὁλοκλήρου τὴν εὐθύνη τῶν ἐπιλογῶν τους, ἔπεσαν στὴν φωτιὰ καὶ ἐξῆλθαν καὶ ζωντανοὶ καὶ νικητές.

Ἡ ἕννοια τῆς ὁμαδικότητος συνιστᾶ κοινωνία μόνον ἐφ΄ ὅσον οἱ μετέχοντες συμμερίζονται τὶς ταὐτὲς ἀπόψεις, τὰ ἴδια ἀκριβῶς ὄνειρα καὶ τὸ αὐτὸ χρέος. Πόσοι ἀλήθεια γύρω μας εἶναι σάν κι ἐμᾶς; Καί μέ πόσους ἀπό τούς γύρω μας ἐμεῖς ταὐτιζόμεθα;
Ἐπεὶ δὴ ὅμως ἀκριβῶς δὲν γίνεται νὰ ταὐτισθοῦμε μὲ τοὺς γύρω μας, μὰ οὔτε κι αὐτοὶ μαζύ μας, ὑποσυνειδήτως ἐπιλέγουμε κάποιες ἐπιδερμικότερες ἐπικοινωνιακὲς συμφωνίες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταλήγουμε νὰ ἐντασσόμεθα σὲ κάποιες ὁμάδες (πολιτικοῦ ἢ κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος) ἀποκτώντας στὸ τέλος συμπεριφορὰ φιλάθλου ἢ ὁπαδοῦ. Πρὸς τοῦτον ἀκόμη καὶ σήμερα διακρίνουμε ἀρκετοὺς ἀπὸ τοὺς συμπολῖτες μας νὰ μετακινῶνται ὡς ψηφοφορικὸ σῶμα, ὅπου θὰ τοὺς ὁρίση ἡ …προπαγάνδα, ἀδυνατώντας νὰ ἐμβαθύνουν καὶ νὰ ἀναλάβουν, ὡς μονάδες, τὸ μερίδιον τῆς δικῆς τους εὐθύνης, γιὰ τὴν καθημερινότητά τος. Ἕνα μερίδιον, ποὺ ὅσο τὸ ἀρνούμεθα, τόσο ἡ «δημοκρατία ποὺ δὲν ἔχει ἀδιέξοδα» καὶ ποὺ «ὅλοι εἶναι συνυπεύθυνοι γιὰ ὅλα»  θὰ μᾶς ἰσοπεδώνη καὶ θὰ μᾶς ἐκτοπίζη.

Μὲ αὐτὰ καὶ μὲ τὰ ἄλλα, κάνοντας διαρκῶς ἐκπτώσεις σὲ ἀξίες, ἀρχὲς καὶ στόχους, σήμερα μποροῦμε μὲ ἀσφάλεια νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς πέραν τῶν πολλῶν διαχωρισμῶν μας, βάσει τῆς κάθε λογῆς ἰδεοληψίας μας, ἐπὶ πλέον ἔχουμε ἐπιτύχη νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ὁμονοήσουμε. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀδυνατοῦμε νὰ ὁμονοήσουμε μόνον μὲ τοὺς …ἑαυτούς μας, ἐφ΄ ὅσον γιὰ νὰ συζητήσουμε γιὰ κοινωνικὴ  ὁμόνοια θὰ πρέπη ἅπαντες οἱ μετέχοντες αὐτῆς τῆς κοινωνίας νὰ ἔχουν ἤδη ἀναλάβη τὸ μερίδιον εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ, νὰ ἔχουν παράξη ἔργο ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ καί, καταληκτικῶς, νὰ συμπορεύονται (κι ὄχι πλέον συστρατεύονται) μὲ συνεργοὺς καὶ ὄχι (ἐπὶ τοῦ παρόντος) μὲ σκέτους (κατ’ ἐπίφασιν) συμπολῖτες. (Αὐτό, τὸ «συμπολῖτες» ἐὰν θὰ ἐπανέλθῃ, θὰ ἐπανέλθη ὑπὸ πολλοὺς ὅρους καὶ  κανόνες.)

Οἱ ῥόλοι ποὺ παίζουμε ἀπαιτεῖται, λόγῳ συνθηκῶν, νὰ ἐγκαταλειφθοῦν. Ἐὰν πραγματικὰ ἐπιθυμοῦμε ἀπὸ βάθους καρδίας μίαν οὐσιαστική, σαφὴ καὶ σταθερὴ πορεία πρὸς τὴς συνολικὴ Ἐλευθερία τῆς Ἀνθρωπότητος, ἂς ξεκινήσουμε, ἐπὶ τέλους, ἀπὸ τὴν οὐσιαστική, σαφὴ καὶ σταθερὴ πορεία μας ὡς ἄτομα.
Ἐκεῖ κρύβεται ἡ ἀπάντησις σὲ ἀμέτρητα ἐρωτήματα καὶ ἐκεῖ φωλιάζουν τὰ Κλειδιὰ τῆς Ἐλευθερίας.

Φιλονόη

Υ.Γ. Κάποιοι, λέει, θὰ θυσιασθοῦν. Πράγματι… Ἔτσι εἶναι. Ἔ καί; Μά, ἀλήθεια, τί ἀξία ἔχουν αὐτοί οἱ κάποιοι ἐάν θά θυσιασθοῦν ὑπέρ τοῦ Συνόλου, γιά τό κοινό καλό;

εἰκόνα