Καὶ ἀπέραντος κόπος.

Ποῦ ἀκριβῶς ὅμως εἴμαστε σήμερα;
Θέλουμε δὲν θέλουμε, τὸ σημεῖον ὅπου σήμερα στεκόμεθα εἶναι ἡ «ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ». Κοινῶς; Σὲ λίγο, πολὺ λίγο, καταῤῥέουν ὅλα κι ὅλοι ὁριστικῶς, μὲ ἀπίστευτα ὀδυνηρὸ τρόπο.
Καί, μεταξύ μας, ἔτσι πρέπει, διότι ἡ Ὕβρις ἐπερίσσευσε…

Πόσο χρόνο θά πάρη αὐτή ἡ διαδικασία τῆς ὁλικῆς καί ἀπολύτου καταῤῥεύσεως; Πόσο κοντά μας, χρονικῶς, εἶναι τό τέλος; Πότε θά κλείση (ἐπὶ τέλους!!!) αὐτός ὁ «κύκλος»;
Ποιός μπορεῖ νά ἀπαντήσῃ ἐπακριβῶς; Καί τί σημασία τελικῶς ἔχουν οἱ κάθε λογῆς ἀπαντήσεις; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, μέσα μας γνωρίζουμε πὼς ὁ «πάτος» εἶναι πολὺ κοντά μας μά, κυρίως, πὼς ἡ ἄνοδος θὰ εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ μονόδρομος, ἰδιαιτέρως ἐπίπονος.

Γιὰ τὴν ὥρα αὐτὸ ποὺ χρειαζόμεθα εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε (ἐπὶ τέλους!!!) πὼς τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ «κύκλου» εἶναι ἰδιαιτέρως κοντά μας μά, κυρίως, νὰ προετοιμασθοῦμε τόσο, ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ τὸ ἀνθέξουμε. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, οἱ ἀπώλειες εἶναι λιγότερο ἐπώδυνες ὅταν εἴμαστε στοιχειωδῶς προετοιμασμένοι γιὰ αὐτές.

Ὅλα τὰ ἄλλα, γιὰ τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ξανά-στηθοῦμε στὰ πόδια μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ πόσο χρόνο θὰ χρειασθοῦμε γιὰ αὐτό, δὲν εἶναι τῆς παρούσης. Τώρα προέχει νὰ λειτουργήσουμε μὲ κανόνες ἐνστίκτων.
Τώρα προέχει νὰ ξανά-μάθουμε πὼς ἡ κοινωνία μας θὰ μᾶς σώση καὶ πὼς ἐπὶ τέλους ὁδηγούμεθα στὸ νὰ τὴν ἐπαναδομήσουμε.
Τώρα προέχει νὰ ξημερώσουμε ἄνθρωποι, ἀφήνοντας, ἐπὶ τέλους, πίσω μας τὸν ὁποιονδήποτε, μικρὸ ἢ μεγάλο, «φιλο-τομαρισμό» μας.

Τελικῶς, ἐὰν τὸ καλοσκεφθοῦμε, θὰ κατανοήσουμε εὔκολα πώς, θέλουμε δὲν θέλουμε, αὐτὸ ποὺ θὰ πράξουμε, εἶναι ἕνα: ἐφ΄ ὅσον οἱ μόνες ἀληθεῖς μας ἐλπίδες γιὰ νὰ τὰ καταφέρουμε πηγάζουν μέσα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀνθρώπινο κοινωνία, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ξανά-στήσουμε κοινωνίες ἐκ τοῦ μὴ ὄντος. Κοινωνίες μὲ ἀληθῆ καὶ εἰλικρινὴ ἐπικοινωνία καὶ ὄχι μὲ κριτήρια ὁπαδισμοῦ καὶ μισανθρωπισμοῦ. Κοινωνίες πραγματικὲς καὶ ὄχι κοινωνίες ποὺ θὰ ὐπηρετοῦν μονομερῶς συμφέροντα ἐλαχίστων καὶ …«ἐκλεκτῶν».
Κοινωνίες ποὺ ἀπωλέσαμε ἀπὸ δική μας ἀφέλεια καὶ ἀδιαφορία, ἀλλὰ ποὺ τώρα, ὡς Ἀνάγκη πλέον, ποὺ θὰ μᾶς ταρακουνήσῃ, ἐπιστρέφει γιὰ νὰ μᾶς καταστρέψῃ τὸν ἐπίπλαστο ὠχαδελφμισμό μας, ἐν τελῶς βιαίως καὶ ξαφνικά.
Ναί, ἔτσι πρέπει, ἀλλὰ ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε.

Φιλονόη

Σημείωσις

Διδαχθήκαμε πὼς ἡ συλλογικότης, ὅταν καὶ ὅποτε ὑπάρχῃ, εἶναι καὶ καπελωμένη καὶ ἐλεγχομένη καὶ κατευθυνομένη. Μὰ συλλογικότης, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ὁ,τιδήποτε πηγάζει μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας. Ἡ Ἀνάγκη ὁρίζει τὴν συλλογικότητα καὶ ὄχι οἱ γραμμὲς τῶν …«ἐπικυριάρχων».
Μία συλλογικότης ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως ὑπάρχει, μὰ ὀφείλουμε νὰ τὴν «ξεσκονίσουμε» πετῶντας τὰ περιττὰ καὶ ὅσα τὴν παραποιοῦν.
Διότι ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, δὲν ἐπεβίωσε λόγῳ μοναχικότητος ἀλλὰ λόγῳ τῆς συμμετοχῆς του σὲ ὁμάδες. Τὰ κριτήρια ὅμως συστάσεως αὐτῶν τῶν ὁμάδων καθὼς καὶ ἡ ἀποῤῥέουσα συλλογικότης εἶναι ἕνα πολὺ μεγάλο κεφάλαιο, ποὺ ὑποχρεούμεθα νὰ τὸ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχή.

εἰκόνα