Ὅλοι αὐτοί, οἱ χαμένοι στὸν κόσμο τους ἀποδομητὲς τῶν πάντων, ἐὰν δὲν εἶναι μισθοδοτούμενα ὄργανα, ἕνα ἀποδεικνύουν διαρκῶς, μὲ τὶς συμπεριφορές τους καὶ τὶς δολιοφθορές τους: γυρεύουν, στὴν πραγματικότητα, μίαν Πατρίδα. Γυρεύουν ἕναν τόπο κι ἕναν σκοπό, ἀλλὰ διαρκῶς διαψεύδονται καὶ καταλήγουν ἀδίκως καὶ ἀσκόπως περιπλανώμενοι.

Θὰ μπορούσαμε ἴσως νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς καλῶς κάνουν, ἐφ΄ ὅσον κάθε πολιτικοκομματικὸ μόρφωμα, κάθε οἰκονομικὸ μοντέλο καὶ κάθε κοινωνικὸ σύστημα, τὸ μόνον ποὺ ἀληθῶς ἐπιδιώκει εἶναι ὁ ἔλεγχος τῶν μαζῶν. Ὅταν λοιπὸν κάποιος συνειδητοποιῇ πὼς ἐλέγχεται, καταπιέζεται καὶ χειραγωγεῖται, μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους, τότε ἀντιδρᾶ. Μόνον ποὺ οἱ λοβοτομές μας εἶναι τέτοιες, ποὺ τελικῶς ὁ καθεὶς ποὺ ἀντιδρᾶ, ἀντιδρᾶ δίχως σκοπὸ καὶ στόχο, παρασυρόμενος ἀπὸ κάθε λογῆς ἀρλουμπολογία καὶ παπαγαλίζοντας ἀκόμη χειρότερες, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ (ὑποτίθεται πὼς) πολεμᾶ ἀπόψεις.

Δὲν ὑπάρχει λύσις στὸ πρόβλημά τους ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἢ ἀπὸ ὁποιονδήποτε, ἔξω ἀπὸ τοὺς ἰδίους. Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά τους εἶναι ἔνας: νὰ ἀποδομήσουν τὶς …πλάνες τους, μίαν πρὸς μίαν καὶ νὰ ἑστιάσουν στὰ Ἀναγκαία. Κι ὅταν λέω «Ἀναγκαία» ἐννοῶ μόνον ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεία ποὺ ἐπέτρεψαν στὴν Ἀνθρωπότητα ἔως σήμερα νὰ ὑπάρχῃ καὶ ὄχι κάτι ἄλλο.
Αὐτό, ἐὰν τὸ πράξουν μὲ ἐντιμότητα, τότε εὔκολα θὰ ἀνακαλύψουν τὴν «Πατρίδα» τους, πού, πολὺ πιθανόν, νὰ διαφέρῃ ἀπὸ τὰ ὄσα σήμερα νομίζουμε γιὰ Πατρίδα, ἀλλὰ ποὺ σίγουρα θὰ τοὺς προσφέρη σημαντικὰ κίνητρα καὶ  σκοπούς.

Πρὶν κλείσω θὰ θυμήσω δύο περιστατικά, μᾶλλον (ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως) μεταξύ τους ἀντικρουόμενα, ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας. Τὸ ἔνα εἶναι ἡ ἀπάντησις τοῦ Θεμιστοκλέους στὸν Εὑρυβιάδη, γιὰ τὴν Πατρίδα. Δεικνύοντας τοὺς Ἀθηναίους, ποὺ ἦσαν στὰ πλοῖα, ἐδήλωσε, μὲ ἁπλᾶ λόγια, πὼς «Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι».
Ὀρθότατα κατ’ ἐμέ.

Τὸ δεύτερον περιστατικὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἕκτορος «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ Πάτρης». Βέβαια ὁ Ἕκτωρ ὑπερμάχετο τῆς πόλεώς του μά, στὴν οὐσία, ὅλων ἐκείνων πού, κατ’ αὐτόν, συνιστοῦσαν τὴν ἔννοια τῆς Πατρίδος.
Κατ’ ἐμὲ ὅμως ὁ (κάθε) Ἕκτωρ τῆς Ἱστορίας στὴν πραγματικότητα νοεῖ γιὰ Πατρίδα του κυρίως τοὺς ἀνθρώπους καὶ λιγότερο τὶς κτήσεις τῶν ἀνθρώπων. Τί νά τόν κάνῃς τόν τόπο ἐάν ἐρημωθῇ ἀπό ἀνθρώπους; Γιά αὐτό ἄλλως τέ δέν ἠρνήθη καί ὁ Σωκράτης νά αὐτό-ἐξορισθῇ;

Ὁ «συνδετικὸς κρίκος» λοιπὸν αὐτῶν τῶν δύο φράσεων εἶναι στὸ ὅτι καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Ἕκτωρ εἶχαν Πατρίδα γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν. Οἱ σύγχρονοι ἀποδομητὲς καὶ πολέμιοι τῶν πάντων ὄχι μόνον δὲν ἔχουν Πατρίδα μὰ καὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὴν …δημιουργήσουν μέσα τους.
Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ μόνον αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἐπιλύσουν.
Καί, τελικῶς, πρέπει νὰ τὸ ἐπιλύσουν, διότι ἐκτὸς ἀπὸ ἀνέστιοι, θὰ καταλήξουν καὶ ἀτυχεῖς περιπλανώμενοι νομάδες, ἐφ΄ ὄσον ἤδη ἡ κατακρήμνησις ποὺ συμβαίνει στὰ πάντα, θὰ τοὺς συμπαρασύρη, ὡς ἀπεκομμένες μονάδες. Ἡ μοναδική τους ἐλπὶς ἐπιβιώσεως κρύβεται μέσα σὲ ὅλο αὐτὸ πού, ἐπισήμως, πολεμοῦν. 

Φιλονόη

εἰκόνα