Ἡ λέξις τέλμα, κατὰ Δημητρᾶκο, σημαίνει: «στάσιμον ὕδωρ, λιμνάζον ὕδωρ, ἕλος, βοῦρκος, βάλτος, βαλτότοπος, τόπος πηλώδης ὕδωρ ἔχων».
Τὸ ὅτι ἐμεῖς χρησιμοποιοῦμε τὸ τέλμα γιὰ νὰ δηλώσουμε πὼς κάπου, κάτι ἔχει παγιδευθῆ, πολὺ γενικῶς, ἀλλὰ ὄχι ἐννοῶντας πάντα πὼς αὐτὴ ἡ παγίδευσις σχετίζεται μὲ ὕδωρ, κατ’ ἀρχὰς δηλώνει ἐκπεσμὸ τῆς ἐννοιολογικῆς μας ἀντιληπτικότητος. Συνέχεια
Ἐκ τοῦ ῥήματος Μέδομαι: φροντίζω, προστατεύω, καθὼς ἦτο (πρὸ τῆς μεταμορφώσεώς της σὲ τέρας) Ἱέρεια τοῦ ναοῦ τῆς Ἀθηνᾶς, τὸν ὁποῖον κι ἐφρόντιζε.
Συνέχεια
Μερικοὶ φίλοι συνεχίζουν νὰ γράφουν γκρίκλις, ὅμως οἱ μορφωμένοι ἄνθρωποι, σὲ ὅλον τὸν πλανήτη, γράφουν στὰ ἑλληνικά, ὅταν θέλουν νὰ δηλώσουν κάτι πολὺ σημαντικό, ποὺ τοὺς ἐκφράζει!
*~*~*~*~*~*~*~*~*
1) Πανεπιστήμιον Ἐδιμβούργου, Σκωτία
Συνέχεια
Ἔρως:
Ὁ Πλάτων ἐτυμολογεῖ τὸν Ἔρωτα παρὰ τῷ ῥῆμᾳ Ἔλω (συλλαμβάνω).
Ἕλως καὶ Ἔρως (διὰ τῆς συνήθους τροπῆς τοῦ Λάμβδα σὲ ῥό, ἀδελφὸς καὶ ἀρερφός), συλλαμβάνονται οἱ πάντες ὑπ΄ αὐτοῦ… Συνέχεια
Δὲν βοηθᾶς ἕνα παιδὶ νὰ μάθῃ Ἀρχαῖα παριστάνοντας τὸ φιλαράκι του —ὅταν καταριέσθε ἀπὸ κοινοῦ, ὑπουργούς, δασκάλους, ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, τοὺς ἀρχαίους καὶ τοὺς ἄλλους. Οὔτε ὅταν σιγοντάρῃς τὴν γνώμη του, ὅτι εἶναι νεκρά, ἄχρηστος γλῶσσα. Οὔτε κάνεις κάτι ὑπαγορεύοντας τὸ ἀντίθετο: ὅτι τὰ Ἀρχαῖα εἶναι μία σπουδαία γλῶσσα ποὺ ὀφείλει, εἶναι χρέος του νὰ ἀγαπήσῃ.
Ἤ φύσει κοντός… Ἤ φύσει λεπτός…
Αὐτὴν τὴν κουβέντα, τὸ «ἐμεῖς εἴμαστε φύσει ἀριστεροί», πρὸ ἐτῶν, μοῦ τὴν εἶπε δασκαλάκος κουκουρούκου.
Ὅταν προσεπάθησα, πνίγοντας τὴν ὀργή μου μὰ καὶ τὸ γέλιο μου, νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς τὸ «φύσει» σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εὐαγγελίζετο, μὲ ἕνα ἠλίθιο χαμόγελο, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν βλακώδη (μά, κυρίως, ἀνήθικο) ἀγραμματοσύνη του (ἂν καὶ δάσκαλος, κατὰ πῶς ἐδήλωνε), κατάλαβα πὼς δὲν μᾶς φταίει κάτι ἄλλο γιὰ τὰ δεινά μας, παρὰ μόνον ἡ ἀτομική μας παραίτησις ἀπὸ τὸ αὐτονόητον: τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν τὴν αὐτό-πεπαίδευσιν. Ὅσο περισσότερο «κλωσσᾶμε» τὸ (κατὰ τὰ δικά μας μυαλὰ) «φύσει» τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ προσπασθοῦμε, ἐναγωνίως, νὰ ἀποκρύψουμε τὸ φύσει βλακῶδες μας καὶ τὸ φύσει ὀλίγιστόν μας καὶ τὸ φύσει ἀνεπαρκές μας. Συνέχεια
